Τελικά ποιος κέρδισε; Ιδού η απορία

telika-poios-kerdise-idou-i-aporia

Μετά την επιστροφή από την Αθήνα, όπως πιστεύω και τους περισσότερους από τους είκοσι πέντε χιλιάδες και πλέον πιστούς του Θεού που συμμετείχαν στη μοναδική «Κίτρινη Εισβολή», με διακατέχουν πολύ ισχυρά συναισθήματα, ξέχωρα, μοναδικά, πολλές στιγμές ανεξέλεγκτα.

Είναι έντονα σε τέτοιο βαθμό, που είχα αρχίσει να σκέπτομαι πως όσο μεγαλώνω ηλικιακά, η παιδικότητά μου επανέρχεται ασυγκράτητη ως αποτέλεσμα των συγκινησιακών φορτίσεων του γηπέδου.

Συνεχώς διαπιστώνω πως η ψυχική μου εξάρτηση από τη μαγεία που εκπέμπει η ζωή γύρω από τον Άρη, όαση πραγματική στην έρημο της σκληρής καθημερινότητας των ενηλίκων, τείνει να γίνει τελικά κακός σύμβουλος στην καθαρή σκέψη που απαιτούν οι ανάγκες της ηλικίας μου και των κάθε φύσεως υποχρεώσεών μου.

Το μεγαλείο ως κοινωνικό φαινόμενο που εξέπεμψε ο Άρης σε όλη την Ελλάδα με την πρωτοφανή εκστρατεία αγάπης του τεράστιου λαού του, πρωτοστατεί σε όλες τις συζητήσεις με φίλους και συνοπαδούς Αρειανούς. Η συνέχεια της κουβέντας εδώ και τρεις μέρες πάντα καταλήγει στο πότε θα έρθει η ώρα για να ξαναπάμε στο γήπεδο, σίγουροι πως αυτή η μαγεία θα μας αγγίξει εκ νέου.

Πάντα αναρωτιόμουν τι κάνει ένα παιδί να έλκεται από αυτό το κοινωνικό φαινόμενο και να γίνεται οπαδός ενός Συλλόγου που δεν του πρόσφερε επιτυχίες και τίτλους επί σαράντα χρόνια, αλλά και δεν του εγγυάται κανείς πως θα του τα χαρίσει την επόμενη φορά. Γιατί δεν προτιμά την εύκολη λύση να χαρίσει τη σκέψη και την ψυχή του στους πολυπροβεβλημένους και φορτωμένους με τίτλους συνεργάτες του συστήματος.

Δεν μπορώ να ανασύρω από προσωπικά βιώματα την απάντηση, καθώς γεννήθηκα και μεγάλωσα σε υπεραρειανό περιβάλλον.

Αλλά βλέποντας πώς αγγίζει εμένα, τον ψυχρό σχεδόν πενηντάρη και πώς με μαγεύει, πώς με ξανακάνει άδολο παιδί και με παρασέρνει σε επιδιώξεις χωρίς τελικό κέρδος, που είναι ο επιούσιος σκοπός σε κάθε άλλη δραστηριότητά μας, καταλαβαίνω για μια ακόμη φορά γιατί ο Άρης, ο μεγαλύτερος και πιο περήφανος Σύλλογος της Μακεδονίας, καταφέρνει να κάνει όλα αυτά τα χρόνια οπαδούς, φανατικούς και αταλάντευτους, όλα αυτά τα παιδιά που τόσα χρόνια συρρέουν στις τάξεις του.

Είναι ο μοναδικός αυλητής που έλκει, όπως στο παραμύθι, με τον μαγικό του αυλό κάθε άνθρωπο που ψάχνει εμπειρίες χορταστικές, γεμάτες από αισθήματα υπερηφάνειας, συντροφικότητας, ανεξαρτησίας, πληρότητας, γιατί κανείς δεν του χαρίζει τίποτε, αλλά παλεύει πάντα μόνος απέναντι σε όλους για να κερδίσει, που δεν προδίδεται και δεν απογοητεύεται ποτέ να αναζητεί αέναα την επιτυχία, γιατί η μάχη είναι το κέρδος, αυτή σε γεμίζει, σε κάνει καλύτερο.

Είναι η πιο ικανή αντίσταση στην αδιαφορία και στην αποχή που μας εξωθεί και μας επιβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Στοιχηματίζω με όλους σας πως σε αυτόν τον χαμένο τελικό στο ΟΑΚΑ ο Άρης έκανε δεκάδες χιλιάδες παιδιά φανατικούς νέους πιστούς του, πολλούς περισσότερους από το νικητή Παναθηναϊκό. Από σήμερα είναι υποχρεωμένος όμως να τους δικαιώσει, στην κερκίδα, αλλά και μέσα στο γήπεδο.