Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, η Αθήνα έμοιαζε με βομβαρδισμένη πόλη. Ανάσαινε δύσκολα. Ψυχικά εξουθενωμένη, και με το σώμα της βαριά τραυματισμένο, από μια βία πρωτοφανή σε ένταση και έκταση. Βία από κάποιους διαδηλωτές, από τους «μπαχαλάκηδες», από προβοκάτορες. «Καθ’ υπέρβαση» βία από την αστυνομία. Ήταν μια σύγκρουση πολύωρη, επίμονη, λυσσαλέα.
Λες και οι δύο πλευρές αισθάνονταν ότι δίνουν μια μάχη δίχως αύριο. Ίσως και να ήταν έτσι, τελικά… Τουλάχιστον εκεί οδηγούν όσα είπε ο Χρήστος Παπουτσής, για «οργανωμένο σχέδιο εισβολής στο Κοινοβούλιο». Έτσι ή αλλιώς, πάντως, τα πράγματα είναι πια πολύ σοβαρά. Και ήρθε, γι’ αυτό, η ώρα να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους.
Οι «Αγανακτισμένοι» μπορεί να είναι σε όλους συμπαθείς, όταν διαδηλώνουν τα αδιέξοδα και την οργή τους ειρηνικά. Ή όταν βιώνουν τις συλλογικές φαντασιώσεις τους στα σκαλάκια της πλατείας Συντάγματος, οργανώνοντας επί χάρτου κάποια «άμεση δημοκρατία». Ή όταν ζητούν χαριτωμένα… «να φύγει το χρέος»! (και να πάει πού, άραγε;…).
Αλλά η εικόνα των φασιστοειδών που λυμαίνονται την «άνω πλατεία», τα πανό που ζητάνε «κρεμάλες» και απειλούν με «Γουδή», οι μούντζες και οι άναρθρες κραυγές υπό τη σκέπη εκατοντάδων ελληνικών σημαιών -όλα αυτά είναι απολύτως απεχθή!
Όσο για τη δημόσια δύναμη: αυτή υπάρχει ακριβώς για να διασφαλίζει ότι οι βουλευτές θα μπαινοβγαίνουν στη Βουλή, θα εκφράζονται και θα ψηφίζουν ελεύθερα. Κι όχι υπό την απειλή του προπηλακισμού, του ξυλοδαρμού και της διαπόμπευσης.
ΥΓ: Προς εκείνους, στις πλατείες, που γοητεύονται επικίνδυνα από τη γνωστή φράση του Μαρξ «Η βία είναι η μαμμή για κάθε παλιά κοινωνία, που εγκυμονεί μία καινούργια» (την οποία γνωρίζουν ασφαλώς με το συνοπτικό τσιτάτο «η βία είναι η μαμμή της ιστορίας», που δεν έγραψε ποτέ ο Γερμανός στοχαστής). Ενίοτε, η μαμμή μπορεί να φέρει στον κόσμο και τερατογένεση! Μην το ξεχνάτε!
