Ο Βουρλιώτης τόλμησε, με τη μουσική και την προσωπικότητα του, να βάλει λίγο rap dandy attitude στη βαρετή ελληνική showbiz. Γι' αυτο, το Niata.Net του βγαζει το καπέλο, έστω κι αν εκείνος δεν βγαζει ποτέ το δικό του, επειδή θεωρεί ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σώματός του και της προσωπικότητάς του.
Και μάλιστα, τα έμαθε τόσο καλά ώστε να μπορεί πλέον να μεταφράζει στα ελληνικά, με ομοιοκαταληξία, τους slang ιδιωματισμούς και τον καταιγισμό λέξεων του rap star Eminem, για τις ανάγκες υποτιτλισμού της ταινίας «8 miles».
Τι κι αν ο στίχος ενός από τα τραγούδια του δίσκου που ετοιμάζει αυτήν την περίοδο -αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στην άνοιξη- υποστηρίζει πως «δεν δίνω σημασία ούτε σε κράξιμο ούτε σε εγκώμιο»; Ο τελευταίος χρόνος υπήρξε πολύ καλός για τον Βουρλιώτη. Στη διάρκειά του αναδείχθηκε «Stylish Man of the Year» από τους αναγνώστες του STATUS, εμφανίστηκε με επιτυχία μαζί με τους «Goin' Through» για πρώτη φορά σε «μεγάλη πίστα» -στο «Βοτανικό», στην Ιερά Οδό- δίπλα σε μια ποπ ντίβα όπως η Αννα Βίσση, κέρδισε αρκετούς ακόμη πόντους στο never ending game της show biz και συνέχισε να ταξιδεύει μαζί με «το καράβι που το λένε Goin' Through» στην ίδια ρότα, απολαμβάνοντας πολύ και τη διαδρομή.
Συναντιόμαστε για πρώτη φορά στα παρασκήνια του «Βοτανικού» - αποκλείεται να έχετε περάσει από εκεί και να μην έχετε προσέξει την bigger than life γιγαντοαφίσα της εισόδου, στην οποία ο ίδιος, ο Μιχάλης Παπαθανασίου και ο TNS ποζάρουν με ύφος αγριεμένο.
Αν, σκέφτομαι, αντικαταστήσεις νοερά τους καναπέδες όπου είμαστε καθισμένοι με μερικές σεζ-λονγκ σε ένα καλιφορνέζικο patio με θέα στην πισίνα, προσθέσεις δυο-τρεις βαριές χρυσαφένιες αλυσίδες γύρω από κάθε λαιμό και μερικές ελαφρά ενδεδυμένες Λατινοαμερικάνες σε ρόλο διακοσμητικό, η σκηνή θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από ένα τυπικό, αμερικανοπρεπές κινηματογραφικό hip hop success story. Γιατί η ουσία της υπόθεσης μοιάζει ίδια.
Ο Big Shot, που ξεκίνησε πριν από 35 χρόνια από μια γειτονιά της Δυτικής Αθήνας και έκανε διάφορες δουλειές των χεριών και του ποδαριού -από γελοιογραφίες σε τοπικές εφημερίδες και επιγραφές στο γήπεδο της Προοδευτικής μέχρι σερβιτόρος και πωλητής σε δισκάδικο-, τώρα είναι καθισμένος νωχελικά στον καναπέ, μοιάζοντας ωστόσο με αιλουροειδές, που του αρκεί μια στιγμή, μια φράση ή μια σκέψη για να εκραγεί.
Με την αυτοπεποίθηση που δικαιολογεί η επιτυχία, μιλά στο δημοσιογραφικό κασετόφωνο με cool «ρώτα με ό,τι θες» ύφος, περιτριγυρισμένος από τους ανθρώπους με τους οποίους ξεκίνησε από πολύ χαμηλά πριν από 15 περίπου χρόνια. Σκέφτομαι πως μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι το label που κυκλοφορεί τους δίσκους τους ονομάζεται Family και πως το τελευταίο τους άλμπουμ φέρει τον τίτλο «La Sagrada Familia».
«Για μένα το πιο σημαντικό είναι ακριβώς αυτό», μου λέει ο ίδιος. «Πως όλα αυτά τα 15-16 χρόνια, από τότε που ξεκινήσαμε με τους Goin' Through, έχουμε περάσει καλά. Και είμαστε ακόμη μαζί. Μια παρέα που δημιουργεί, έχοντας κερδίσει ένα επίπεδο πνευματικής και καλλιτεχνικής επαφής». Που έχει ήδη, οφείλει να συμπληρώσει κανείς, αρκετούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους στο ενεργητικό του -χοντρικά υπολογίζουν πως έχουν πουλήσει γύρω στις 300.000, αν συμπεριλάβει κανείς και τις συνεργασίες-, που έχει κερδίσει αποδοχή η οποία ξεπερνά κατά πολύ το κλασικό ελληνικό ακροατήριο της χιπ χοπ μουσικής σκηνής, αλλά και ένα παραπάνω από respectable νυχτοκάματο, και που ο αρχηγός της είναι -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- σταρ, αν και συνεχίζει να μένει πάντοτε στη γειτονιά όπου μεγάλωσε, στην Αγία Βαρβάρα.
«Το χρήμα για μένα σημαίνει ελευθερία επιλογής», λέει. «Αποτελεί μέσον για να διεκδικήσω τη μέγιστη πολυτέλεια, η οποία είναι να λέω "όχι" όποτε θέλω. Το σπίτι, για παράδειγμα, στο οποίο μένω είναι περίπου δύο φορές μεγαλύτερο από αυτό στο οποίο έμενα προηγουμένως και, παρ' όλ' αυτά, θα ήθελα να είναι ακόμη μεγαλύτερο: όχι για να έχω περισσότερα τετραγωνικά να καθαρίζω, αλλά για να μην είναι οι δίσκοι και τα πράγματά μου το ένα πάνω στο άλλο.
Από την άλλη, το ότι φτιάξαμε το δικό μας δισκογραφικό label, το Family, που στο τέλος του 2005 κυκλοφόρησε το πρώτο εκτός «Goin' Through» άλμπουμ, τη «Διαταραχή» του Ταραξία, δεν έγινε επειδή κάποια μέρα νιώσαμε έτοιμοι να γίνουμε επιχειρηματίες. Απλώς μας βοηθά να ελέγχουμε καλύτερα τα πράγματα και επιπλέον δίνει τη δυνατότητα στα συγκροτήματα να μιλήσουν με κάποιον που αντιλαμβάνεται περί τίνος πρόκειται. Δεν θέλουμε να περάσει κανείς άλλος όσα περάσαμε εμείς».
