«Είμαστε πολύ χίπις για να νιώθουμε πανκ και πολύ πανκ για να είμαστε χίπις». Οπότε τα τέσσερα αλάνια πίσω από το όνομα Black Lips ένωσαν το παλιό γκαράζ του '60 με την πανκ ωμότητα και από το 2000 βγήκαν στην αμερικανική σκηνή. Τη φήμη τους όμως δεν την κέρδισαν με το ψυχεδελικό - μπλουζ - πανκ - ροκ μίγμα αλλά με τις εκτός ελέγχου σκηνικές εμφανίσεις.
Το YouTube σφύζει από τα ερασιτεχνικά βίντεο όπου οι τέσσερις πιτσιρικάδες από την Ατλάντα, άλλος ημίγυμνος και άλλος φορώντας γυναικεία περούκα, σαρώνουν τη σκηνή με ξεκούρδιστες κιθάρες και φάλτσα φωνητικά. Και έρχονται απόψε για μια ντελιριακή εμφάνιση στο «Gagarin», όπου θα παρουσιάσουν το νέο τους άλμπουμ «Good Bad Not Evil».
«Κάθε είδους δημοσιότητα κάνει καλό», μας λέει ο κιθαρίστας της μπάντας, Ιαν Σεντ Πε. «Κάπως έτσι και τα βίντεο στο Ιντερνετ δεν είναι παρά ένας ακόμα τρόπος για να γίνεις γνωστός. Εντάξει, αν κοιτάξεις από κάτω τα σχόλια, άλλοι βρίζουν, άλλοι μας αποθεώνουν. Το σημαντικό τελικά είναι ότι μιλάνε για μας. Και σε πληροφορώ ότι οι συναυλίες είναι ελεγχόμενες. Οσο γίνεται».
Αλλά είναι και η μουσική, ένα οργιώδες γκαράζ, με στίχους για τον τυφώνα Κατρίνα ή το τέλος του κόσμου.
«Γράφουμε ό,τι και όπως νιώθουμε», απαντάει ο Ιαν. «Το "Ο Katrina" γράφτηκε όταν υποχώρησαν τα φράγματα στη Νέα Ορλεάνη. Το "Veni Vidi Vici" προειδοποιεί για το τέλος του κόσμου το 2012, οπότε να έχετε το νου σας. Παίζουμε μουσική για να περνάμε καλά. Δεν θέλουμε να παίρνουν στα σοβαρά ό,τι λέμε και ό,τι κάνουμε. Κατά τα άλλα, κάνουμε τους παππούδες μας περήφανους, γιατί ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο αντί να λιώνουμε σε πληκτικές δουλειές όπως οι υπόλοιποι συνομήλικοί μας. Ετσι κι αλλιώς στα δεκαεπτά, μας είχαν ήδη διώξει από το σχολείο. Οπότε δεν είχαμε επιλογές».
Με το νέο άλμπουμ, του οποίου ο τίτλος αναφέρεται σε ένα τραγούδι των Shangri Las, της γυναικείας μπάντας του '60, και με πολλές κλοπές από την τότε σκηνή, οι Black Lips μοιάζουν να παίζουν έναν φασαριόζικο ρετρό ήχο.
«Ε, και;» λέει ο Ιαν. «Μας αρέσει το παλιομοδίτικο γκαράζ. Τι άλλο να παίζαμε; Αυτό που αποκαλούν σύγχρονη σκηνή είναι αφάνταστα βαρετό. Η μόνη καταφυγή είναι το ροκ εν ρολ, που ποτέ δεν πέθανε.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να του προσθέσεις την προσωπική σου φλόγα. Και εμείς ξέρουμε να το κάνουμε. Είμαστε τα καλά παιδιά που φέρνεις σπίτι, χαιρετάνε ευγενικά τη μαμά σου αλλά λοξοκοιτάνε λάγνα την αδερφή σου». Οσο για την πολιτική, «ποιος νοιάζεται;» καταλήγει σαρκαστικά ο Ιαν. «Εχουμε την καλύτερη ιατρική περίθαλψη. Είμαστε ένα έθνος όπου όλοι κουβαλάνε όπλα, αλλά διαθέτουμε φτηνούς γιατρούς. Η Αμερική είναι ο Παράδεισος επί της Γης».
