«Η άνοδος του G20 σηματοδοτεί ένα νέο κεφάλαιο στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης», έγραφε πριν από λίγες μέρες ο Guardian και ο συνεργάτης μας σημειολογεί με αφορμή δύο πρωταγωνιστές του.
Αν βγήκε κάποιο σημαντικό και αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα από τη συνάντηση των G20 στο Λονδίνο (όπως πάντα σε τέτοιου είδους συναντήσεις κορυφής, το πόρισμα ήταν «πολύ λάδι και τηγανίτα μηδέν»), αυτό ήταν ότι ο Μπαράκ Ομπάμα είναι αυτήν τη στιγμή ο μοναδικός δημοφιλής ηγέτης στον πλανήτη, ο μόνος στον οποίον είναι όλοι πρόθυμοι να δώσουν «λευκή κάρτα» απεριορίστου χρόνου. Ήταν φανερή η επιθυμία όλων των υπόλοιπων ηγετών (ειδικά των «χαμηλότερου βεληνεκούς», σαν τον δικό μας) να εισπράξουν λίγη από αυτήν τη ξεχωριστή αύρα του Αμερικανού Προέδρου –έχετε προσέξει ότι κανείς δεν τον αποκαλεί «Πλανητάρχη»;– έστω και διά της ωσμώσεως. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σημειολογικά σκηνές που κατέγραψαν οι κάμερες ήταν αυτή κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη βρετανική πρωθυπουργική κατοικία.
Ο παραδοσιακός «Mπόμπι» αστυφύλακας, που στέκεται σαν ζόμπι ακίνητος κι αμίλητος έξω από το νούμερο 10 της Downing Street, είδε έκθαμβος και περιδεής τον Ομπάμα να του προτείνει το χέρι για χειραψία κι αυτός δειλά έδωσε το δικό του. Εκείνη τη στιγμή, είναι βέβαιο ότι ένιωθε ότι τον αγγίζει (τον ευλογεί) ο Μεσσίας. Κανένας ηγέτης, άλλωστε, δεν είχε διανοηθεί ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο. Το χέρι του έμεινε κοκαλωμένο στον αέρα όταν από μπροστά του πέρασε ο Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος φυσικά ούτε καν διανοήθηκε να επαναλάβει τη χειρονομία του χαρισματικού ομολόγου του. Πιθανότατα, ούτε καν πρόσεξε το –αόρατο συνήθως– όργανο που στέκεται μπροστά στην πόρτα του σαν σύμβολο μιας άλλης εποχής.
Όλοι συμπαθούν τον Ομπάμα. Όπως είχε πει πρόσφατα αυτή η μεγάλη μορφή της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, σε ένα από τα γνωστά «απρεπή» καλαμπούρια του, ο Ομπάμα είναι «νέος, ωραίος και πάντα μαυρισμένος»· δήλωση που είχε ενοχλήσει πιο πολύ απ' όλους για κάποιο λόγο την Κάρλα Μπρούνι, η οποία είχε δηλώσει ότι τέτοια σχόλια την κάνουν να αισθάνεται δικαιωμένη που εγκατέλειψε την ιταλική υπηκοότητά της. Ειρωνικό, βέβαια, αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για τη σύζυγο του Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος –με τα ενισχυμένα παπούτσια και το ναρκισσευόμενο στυλάκι– είναι με διαφορά ο πλησιέστερος ως φιγούρα στον Ιταλό πρωθυπουργό από τους υπόλοιπους ηγέτες της Ε.Ε. Ο Μπερλουσκόνι, όμως, είναι αυτό που φαίνεται: Ο τέλειος λαϊκιστής. Κι αν οι Ιταλοί δεν έχουν πρόβλημα μ' αυτό, εμάς δεν μας πέφτει λόγος. Έχει (και το δείχνει) εμμονή με την εξουσία, το οποίον κατ' επέκταση σημαίνει εμμονή με το σεξ και δεν τον απασχολεί καθόλου το γεγονός ότι αυτό δεν είναι μυστικό, δεν είναι σκελετός στην ντουλάπα, όπως ισχύει για άλλους πολιτικούς· είναι η δημόσια εικόνα του.
«Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο μοναδικός δημοφιλής ηγέτης στον πλανήτη, ο μόνος στον οποίον είναι όλοι πρόθυμοι να δώσουν «λευκή κάρτα» απεριορίστου χρόνου».
Ο άνθρωπος δεν ντρέπεται. Μεγάλη ελευθερία αυτή. Πρόκειται για μια προσέγγιση στην πολιτική που δεν κάνει διαχωρισμούς μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού. Ακόμα κι αυτό που είπε μετά τον πρόσφατο καταστροφικό σεισμό περί «εκδρομής των σεισμοπαθών στο κάμπινγκ» και έκανε ακόμα και εμάς να κοκκινίσουμε (που υποτίθεται ότι είμαστε επίσης χαβαλέδες και έξω καρδιά, ενώ φυσικά δεν είμαστε –αλλά αυτό είναι μια άλλη πικραμένη ιστορία), ο ίδιος θεωρεί ότι είναι η πιο φυσιολογική αντιμετώπιση στον κόσμο.
Τον περασμένο Οκτώβριο, ο «Καβαλιέρε» (υποκοριστικό κι αυτό...) εθεάθη έξω από ένα γνωστό κλαμπ του Μιλάνου τις πρωινές ώρες. Είχε πάει εκεί κατευθείαν από το αεροδρόμιο επιστρέφοντας από μια διάσκεψη για την οικονομική κρίση στο Παρίσι και, όπως δήλωσε, είχε άμεση ανάγκη να βρεθεί ανάμεσα σε «κανονικούς» (δηλαδή, ξενύχτηδες) ανθρώπους. «Αν κοιμηθώ τρεις ώρες», ακούστηκε να λέει με το χαρακτηριστικό μεγαλοπρεπώς αυτάρεσκο ύφος του έξω από την πόρτα του κλαμπ σε κάποιους, λιγότερο ή περισσότερο ζαλισμένους– θαμώνες, «παίρνω αρκετή ενέργεια για να κάνω σεξ άλλες τρεις ώρες». Αυτά από τον 72χρονο ηγέτη μίας από τις ισχυρότερες χώρες στον κόσμο. Όπως είχε γράψει και το περιοδικό Der Spiegel, ο Μπερλουσκόνι είναι ο showman ως αξιωματούχος, ο «Mπουφόνε» ως «Nτούτσε» και μπορεί να πάρει όποια μορφή θέλει σαν ήρωας κόμικς: Μεσσίας, Πρόεδρος, προπονητής, «καμάκι», κωμικός, καθολικός, κήρυκας του ελεύθερου σεξ, αφεντικό, εργάτης... Είναι, επίσης, η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι ο κόσμος δεν παίρνει πια στα σοβαρά τους πολιτικούς ούτε καν ως γραφειοκράτες διαχειριστές. Τελεία και παύλα.
