Κυριακή πρωί. Βγαίνεις στον κήπο να ποτίσεις γιατί ξαφνικά την είδες νοικοκυρά. Η μάνα σου κάνει το σταυρό της, αλλά σε αφήνει από περιέργεια να δει τι θα κάνεις ακριβώς εσύ στον κήπο. Μόλις τραβάς το λάστιχο βλέπεις φάτσα φόρα τη γειτόνισσα να σκουπίζει στην αυλή της. Δεν έχετε μιλήσει πολλές φορές γιατί δεν έτυχε και εφόσον έλειπες είχες να τη δεις από τον καιρό του Αζιζ Μεχμέτ εφέντη.
Είναι μια γυναίκα βάλε βγάλε 40άρα, λίγο φωνακλομουρμούρα, επιμελέστατη οικοκυρά, αρκετά έξυπνη και πολιτισμένη, πάει σε όλες τις εκδηλώσεις του δήμου από όπερα μέχρι φεστιβάλ φυστικιού, υπερδραστήρια, γλυκιά, ταλαιπωρημένη από τις δουλειές του σπιτιού της και τις ευθύνες της σαν μάνα αλλά όμορφη, κοινωνική, με διάθεση να αναλαμβάνει διάφορες ευθύνες εξω-οικιακές, να ηγείται συλλόγων προστασίας της πεταλούδας, να πηγαίνει σε χορωδία κλπ.
Όποτε σου μιλά σε καλεί με το "αγάπη μου" και νιώθεις σαν 2 χρονο παιδάκι που θα του χαριστεί μπισκότο μπον μπον. Όλους μικρούς μεγάλους τους λέει αγάπες της. Την καλημερίζεις με φαρδύ πλατύ χαμόγελο και προσηλώνεσαι στο πότισμα της τριανταφυλλιάς γιατί κυκλοφορεί στη γειτονιά πως αν σε πιάσει στην κουβέντα θα πάει μεσημέρι, θα κατουρηθείς, θα πεινάσεις, θα διψάσεις, θα αφυδατωθείς, θα πεθάνεις και δεν θα σε αφήνει να φύγεις και θα ψάχνεις απεγνωσμένα την τέλεια δικαιολογία.
Με την άκρη του ματιού σου την βλέπεις να γυρεύει ευκαιρία να σε πιάσει στην κουβέντα, όπως ακριβώς το είχες προβλέψει. Πώς τεντώνει κάποιος το λαιμό του ανασηκώνοντας το πηγούνι και γυρίζει και σε κοιτάει κάθε 3 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα μήπως κοιτάξεις κι εσύ και αρχίσει τότε η κουβέντα? Κάποια στιγμή τα βλέμματα σας συναντώνται κατά λάθος και αρχίζετε "πού βρίσκεσαι τώρα, θα μείνεις μόνιμα εδώ?" "Δεν ξέρω ακόμα, θα δούμε, προς το παρόν... ... κλπ κλπ κλπ".
Οι ερωτήσεις αρχίζουν να πέφτουν χωρίς διαλείμματα λες και τις είχε έτοιμες γραμμένες συγκεντρωμένες σε λίστα αστυνομικής ανακριτικής διαδικασίας στην οποία ανέτρεχε σχολαστικώς, σε κόβει αυτός ο κρύος ιδρώτας της γυρισμένης στο μέτωπο σου λάμπας. Το λασάνι εντωμεταξύ κοντεύει να ξεχειλίσει, μάλλον τα πνίγεις όλα τα δόλια λέλουδα, ενώ παρατηρείς πως γέμισες και τον άσπρο τοίχο με χώματα μετατρέποντας την αυλή σε χώρο χοιροαναψυχής.
"Συγγνώμη ένα λεπτάκι" της λες, πας κλείνεις το νερό όσο πιο αργά μπορείς, σε slow motion, τα αυτιά σου βουίζουν ενώ η γειτόνισσα έχει στημένο καραούλι μόλις ολοκληρώσεις τη δραστηριότητα σου να συνεχίσει από εκεί ακριβώς που έμεινε και που καλά θυμάται. Βλέπεις γυρίζοντας στα ελάχιστα δευτερόλεπτα σιωπής τα χείλη της να παίζουν περιγράφοντας ένα ενθουσιώδες χαμόγελο, τα μάτια της να κοιτάνε με ευδιάκριτη ετοιμότητα και αμέσως χωρίς να χαθεί ευκαιρία "πάντως αυτό ... ... ... κλπ κλπ κλπ". Τι χαμογελάς ρε?
Στη συνέχεια σου λέει να πας το απόγευμα σπίτι της να συζητήσετε δήθεν για τις ιδέες της αναφορικά με κάτι αιτήματα που θέλει να υποβάλει στο δήμο για τη γειτονιά σας, τους δρόμους, τα έργα για το αποχετευτικό και άλλα τέτοια γιατί θέλει τη γνώμη σου και τη βοήθεια σου με τις επιστολές. Νομίζεις θα βρεις εκεί κι άλλους γείτονες λογικά, την κυρία Μαρία του ανθοπώλη, τον κύριο Ανδρέα τον καθηγητή κλπ αλλά αυτή στην πραγματικότητα θέλει να σε ξεμοναχιάσει να σου ομολογήσει τον πόνο της με την εντύπωση ότι βρίσκει το κατάλληλο άτομο. Δεν ξέρει πως άμα εσύ δεις τον άλλο να νταλκαδοπίνει δεν τον παρηγορείς αλλά τον κάνεις χειρότερα, λέγοντας του χωρίς κανένα τρόπο τι ακριβώς πιστεύεις.
Καθισμένη βυθισμένη σταυροπόδι σε ένα δερμάτινο πουφ σαν τον βούδα σε χωριάτικο mode, γαρνιτούρα τούρτας που βούλιαξε σε λόφο σαντιγί, κοιτάζεις σχεδόν επίμονα και εκνευριστικά την κόρη της γειτόνισσας που εξαναγκάστηκε να κάτσει για λίγο μαζί σας από ευγένεια. Ακούς ξαφνικά ένα παράξενο θόρυβο που δεν μπορείς να αναγνωρίσεις και βλέπεις τη μικρή Έμιλυ (γυμνασιοκόριτσο) να πληκτρολογεί ένα μήνυμα και τα δάκτυλα της να κινούνται απίστευτα γρήγορα σχεδόν με μανία. Δακτυλοβολητό.
Μετά να περιμένει απάντηση στο μήνυμα και να κοιτάζει την οθόνη του κινητού της κάθε μισό λεπτό ενώ στα ενδιάμεσα να τρωει τα νύχια της από αγωνία και μάτια γουρλωμένα και ρίγος αναμονής. Σιωπάς να μην την διακόψεις κι αρχίζεις να σκέφτεσαι το πρόβλημα text massaging addiction και να σχεδιάζεις σχετική μελέτη και αναφορά. `
Αμέσως φτάνει το καπουτσίνο και η σπιτική ελιόπιτα και σου κόβει βίαια τον επιστημονικό ειρμό. Πάλι θα χλαμπακιάσεις γκέϊσσα μου. Κάθεται η κυρία Νίκη με ευγένεια (ενώ εσύ κάθεσαι σαν βόδι) και περιμένεις με ενδιαφέρον να δεις τι θέλει να συζητήσετε μην χάσεις και όλο το απόγευμα μια Κυριακή που την έχεις να ξεκουραστείς. Το θέμα όμως ποτέ δεν αγγίζει το αποχετευτικό, ούτε τους δρόμους. Όταν φεύγει η κόρη της να πάει στη φίλη της να μιλήσουν για τα αγόρια αρχίζει να σου λέει για το γάμο της, τα προβλήματα της, ότι νιώθει περιορισμένη και άλλα λεπτά, ευαίσθητα, δραματικά θέματα.
Για να μην της πεις καμιά σκληρή απότομη κουβέντα, για να μην κάνεις χιούμορ μπλακ, καυστικό, "στείλε_με" πάνω στο πρόβλημα της γυναίκας προσπαθείς να ταυτιστείς με αυτό, να το δεις είτε σαν σοβαρότατο πρόβλημα κολλητής σου είτε σαν πελάτισσας που έρχεται και θέλει διαζύγιο, επιστρατεύοντας όλη τη μέθοδο και την ευαισθησία, όλη τη γλύκα σου και όλη την ευγένεια σου αλλά με σοβαρότητα για να μπορείς να δώσεις λύσεις σε κάποιες ουσιαστικές πτυχές. `
Χωρίς να το καταλάβεις τη βοηθάς να "σπάσει". Στην αρχή βλέποντας την να οδύρεται έτσι νιώθεις πάρα πολύ άσχημα και προσπαθείς να καταλάβεις τι της έχεις πει σκληρό διαβολικό της γυναίκας ενώ σε φαντάζεσαι να φεύγεις από το σπίτι της με σχισμένα ρούχα, μαλλί ανακατεμένο μισή κεφαλή καραφλή, μετά από κλώτσο στα οπίσθια ή σύμφωνα με τις οδηγίες εφαρμογής της μεθόδου "καροτσάκι". Κάποιος σχετικά άγνωστος σου "σπάει", "ανοίγει" σαν σύκο, μπροστά σου στα καλά καθούμενα και χαλά το μέχρι τώρα προφίλ που σε έχει αφήσει να έχεις γι' αυτόν, μάλλον περιμένοντας από εσένα κάτι συγκεκριμένο ( ; ; ) και μη προβλέποντας πως εσύ δεν είσαι κάποιος που μπορείς να του το προσφέρεις.
Μπορεί να μην είναι η δική σου κυρία Νίκη, μπορεί να είναι η μις Σούλα στο γυμναστήριο, ο Νίκος κατηγορούμενος στο δικαστήριο για κλοπή εριφίων από μάντρα μιας ξεχασμένης επαρχίας που δεν έχει να φαει κλπ. Απίστευτη αμηχανία. Να πεις τι? Να κάνεις τι? Κινείσαι σε μια πάρα πολύ λεπτή γραμμή και πρέπει να κάνεις μια νέα ακροβατική φιγούρα απροβάριστη με 99% πιθανότητες να πέσεις στο λάκκο με τους κοκκινόκωλους.
Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει τα προβλήματα ή τα προβληματάκια τα δικά του ή των άλλων. Εσύ τα αντιμετωπίζεις καταρχήν με χιούμορ και σε εκείνους τους ανθρώπους με τους οποίους η χημεία είναι επιτυχημένη λειτουργεί σε ένα πρώτο στάδιο. Χαλαρώνετε και μετά μπορείτε να σκεφτείτε καλύτερα, πάλι με χιούμορ. Τώρα με την κυρία Νίκη ποιος ξέρει αν θα λειτουργήσει η μέθοδος σου;
Μπορεί να νομίζει πως είσαι η καλή, τρυφερή, γλυκιά νεράιδα ή το καλό παιδάκι που έστω από ευγένεια θα κάτσει εκεί να ακούσει τα πάντα χωρίς να της πει "Μαντάμω μου κοίτα να δεις πώς έχει το πράμα. Πρωταγωνιστής του Σαμαράκη θεάθηκε να ομιλεί σε χιονάνθρωπο και δεν παρεξηγήθηκε από κανέναν, εσύ βρες ένα πάσσαλο της ηλεκτρικής και δώσ' του να καταλάβει μιας και είναι ακόμα καλοκαίρι".
Με την κυρία Νίκη έχετε καταρχήν και μια σεβαστή διαφορά ηλικίας και νιώθεις περισσότερο περίεργα που μιλά σε εσένα γι' αυτά τα προβλήματα της, πράγματα που εσύ δεν έχεις ζήσει και δικαιολογημένα δεν μπορείς να καταλάβεις απόλυτα. Πώς είναι να είναι παντρεμένος κανείς, να έχει παιδιά, να είναι οικοκυρά, πλύστρα, μαγείρισσα, τηγάνι, fish finger.
Τόσες μεγαλογειτόνισσες υπάρχουν εσένα βρήκε? Και να είχες τουλάχιστον νταλκαδοκαψουροκλαψομαγνήτη πες και καλά αλλά εσύ φαίνεσαι από μακριά ψωνάρα σαλεμένη, την έχεις πει δεξιά αριστερά την κακία σου και έχει ψιλοκυκλοφορήσει η φήμη πως είσαι μέγαιρα καμαρωτή, τόσο απελπισμένη είναι η κυρία Νίκη;
Η δυνατότητα να ψυχολογείς τον άλλο, η δυνατότητα να ταυτίζεσαι μέσω της φαντασίας με το πρόβλημα του και μόνο έτσι να το κατανοείς όσο μπορείς και να βρίσκεις μια θεωρητικά κοινή γραμμή πλεύσης είναι δύσκολες δουλειές, θέλουν ιδιαίτερη σπουδή, εντούτοις να που είναι τόσο καθημερινό, τόσο απαραίτητο να πρέπει να κάνεις το ψυχολόγο του άλλου, του κοντινού του ή του τυχαίου του.
Ο κώδικας συμπεριφερολογίας δεν καλύπτει όλα τα θέματα. Κάποια μένουν μάλλον ελεύθερα, στη δική σου κρίση, κράση, βράση, δράση. Θα παρεξηγηθείς τώρα πάλι σκέφτεσαι με την κυρία Νίκη και θα ξεκόψεις και από τη γειτονιά ή μάλλον θα σε αποκηρύξει η γειτονιά, ο ντουνιάς, η κενωνία. σταμπάροντας σε σαν σύγχρονο θηλυκό απόγονο του Αδόλφου.
Να της πεις να ηρεμίσει; Θέλει να ξεσπάσει η γυναίκα. Να της πεις να δει τα θετικά? Εδώ η γυναίκα ακόμα κάνει λίστα με τα αρνητικά περιγράφοντας οδυρόμενη την ανυπόφορη της οικογενειακή κατάσταση. Της λες συνεχώς "ναι, καταλαβαίνω" "ναι, καταλαβαίνω" "υπομονή" "τι κρίμα ναι ναι" περιμένοντας να τα βγάλει όλα από μέσα της να τελειώνεις. Προσπαθείς να αποφύγεις να κοιτάξεις το ρολόϊ, το κινητό, αλλού. Ξαφνικά πρέπει να φύγεις γιατί θέλεις μετά το καπουτσίνο επειγόντως τουαλέτα!
Ε δεν θέλεις εντάξει, αλλά αν ήθελες? Σε πιάνει δύσπνοια από την απελπισία και θέλεις να αρχίσεις να κλαις τσιριχτά τραβώντας τα πλούσια, μακριά, ξανθά, σγουρά, λαμπερά μαλλιά σου. Ναι για τα δικά σου λεω. Πώς να φύγεις με τρόπο ενώ κλαιει η άλλη? Να πιάσεις το κινητό να κάνεις αναπάντητη σε κάποιον να σε καλέσει πίσω δεν μπορείς, κάθεσαι πολύ δίπλα της, μόνο που δεν φιληθήκατε ή αγκαλιαστήκατε.
Να βρεθεί ένας Χριστιανός ή αλλόθρησκος να σε πάρει εκείνη την κρίσιμη ώρα παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες σου να επικοινωνήσεις τηλεπαθητικά με κάθε κάτοχο και χρήστη τηλεφωνικής συσκευής στον πλανήτη δεν βρίσκεται. Ένα κουδούνι, ένα τηλεφώνημα και αυτή η γυναίκα Κυριακή απόγευμα που όλος ο κόσμος έχει ρεπό να μην έχει? Ξαφνικά δεν αντέχεις πραγματικά δηλαδή, σε πιάνει τρομερός πονοκέφαλος με τη μουρμούρα 3 ωρών, το κλάμα, είσαι έτοιμη να τα λουστείς κι εσύ να κάνετε ντουέτο σε στίχους παρμένους δανεισμένους από το Ζάβαλη Μάικω.
Παίρνεις βαθιά αναπνοή και της λες έτσι όσο πιο γλυκά μπορεί ο Δρακουμέλ "Κυρία Νίκη μου πέρασε η ώρα και έχω ένα αρκετά σημαντικό ραντεβού σε μισή ώρα (τι ώρα να'ναι άραγε), υπομονή με όλα αυτά, πραγματικά, πολλή δύναμη, για όλα υπάρχουν λύσεις, έτσι? Δεν θέλω να μου απελπίζεσαι.
Θα περάσω κάποια άλλη ώρα να μιλήσουμε για τις επιστολές". Την κτυπάς 2-3 φορές παρηγορητικά στον ώμο, μπορεί να σου φεύγει λίγο πιο δυνατά, και βγαίνεις από την εξώπορτα σχεδόν τρεχάτη. Πας στο γκαράζ του σπιτιού σου, μπαίνεις αμέσως στο αυτοκίνητο και οδηγείς με μεγάλη ταχύτητα, με κλειστά παράθυρα και τον ιδρώτα να σε πνίγει, κλειστό ραδιόφωνο, με απόλυτη ησυχία σε ένα κομμάτι έρημης παραλίας με την ελπίδα ότι δεν θα πεταχτεί καμιά τουρίστρια τσιτσιδοβύζα να σου το χαλάσει.
Εκεί κάθεσαι και τα λούζεσαι εσύ για τα καλά. Δεν ξέρεις για πόση ώρα. Πετάς και 3 πέτρες στη θάλασσα βάζοντας ένα σιωπηρό στοίχημα πως θα φτάσουν πέρα από το μεγάλο βράχο. Έστω η μία. Πετάς προς τα πίσω τα παπούτσια χωρίς να δεις που πέσανε, ξαπλώνεις, οι φτέρνες σου αγγίζουν το νερό και νιώθεις σαν να αντλείς από τα δάκτυλα των ποδιών σου καύσιμα, ζωή, παίζεις λίγο με τον αφρό το παιχνίδι "εδώ θα σπάσει αυτό το κύμα" ρίχνεις αρμυρό νερό στο πρόσωπο σου και δεν σου καιει μάτια. Σκέφτεσαι πως τώρα θα μπορούσες να διαφημίσεις και shampoo Pantene Prove.
Νυχτώνει πολύ γρήγορα και ακόμα δεν άλλαξε η ώρα. Μετά σηκώνεσαι, στέκεσαι, τεντώνεσαι, τινάζεις τα ρούχα σου, χαμογελάς νιώθοντας ένα αίσθημα απόλυτης ελευθερίας και φεύγεις αργά, ακούγοντας τον Νίκο Βέρτη στο "Πάμε ψυχή" μου από ένα ραδιοσταθμό αγνώστου ταυτότητος με παράσιτα συνοδεύοντας το άγνωστο άσμα με "να να να" και κτυπώντας τα χέρια στο τιμόνι. `
Να ξαναποτίσεις τον κήπο; Να πλύνεις εκτός γκαράζ το αμάξι ξανά; Να μυρίσεις τα λέλουδα; Να κλαδέψεις το γιασεμί; Να σκουπίσεις τη βεράντα; Ποτέ! Έτσι κι αλλιώς για τον κήπο σου απαγόρευσαν πια την παραμονή για περισσότερο από 5 λεπτά γιατί στην πορεία άκουσον άκουσον είχες κόψει ολίγα τριαντάφυλλα. Καλά πολλά. Καλά τσιτσίδωσες βάναυσα τη μεγάλη τριανταφυλλιά για να κάνεις το πείραμα των πετάλων-απόσταξη- ξεκούραστα μάτια και κατηγορείσαι ότι μαχαίρωσες ψύχραιμα τη νύφη την άγια ώρα του γάμου της.
