Ο κεραυνός χτύπησε. Σύγχυση, πανικός, υπερηφάνεια και αποφασιστικότητα “συμπυκνωμένα” σε μία εβδομάδα. Πόσα μπορεί να αντέξει η ψυχολογία ενός ανθρώπου; Ο κυπριακός λαός βρέθηκε μπροστά σε μία αψυχολόγητη κίνηση χωρίς προηγούμενο και προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του και να ανασυγκροτηθεί. Τα τηλέφωνα χτυπάνε σαν τρελά, κόσμος κλαίει, κόσμος γελάει και όλοι περιμένουν τη στιγμή που θα κατέβουν πάλι στο δρόμο.
Η λογική πολλές φορές γίνεται παράλογη. Η ιστορία γράφεται κυριολεκτικά από την μία μέρα στην άλλη. Και άνθρωποι σχηματίζουν ουρές μέχρι τα ξημερώματα μπροστά από τα “ξελιγωμένα” ΑΤΜ με την ελπίδα ότι θα περισώσουν ότι μπορούν από αυτά που δικαιωματικά τους ανήκουν. Η Κύπρος απάντησε κατηγορηματικά ΝΟ το βράδυ της Τρίτης στα δίκτυα όλου του κόσμου για να μην πέσει στα “δίχτυα” της Ευρώπης. Το “παιχνίδι” πλέον όμως είναι ΟΝ και είναι πολύ βρώμικο. Τα τραπεζικά στρατόπεδα χωρίζονται σε καλούς και κακούς και οι συνειδήσεις ετοιμάζονται για πόλεμο.
Μία ώρα παρακολούθησης της ελληνικής τηλεοπτικής κάλυψης είναι αρκετή για να σε κάνει να αμφισβητήσεις την ψυχοσύνθεσή σου, μέσα από τρομολαγνεία, χυδαιότητα και κατάπτυστη δημοσιογραφία supported by Skype. Το τρελό πανηγύρι που έχει στηθεί από τα media έχει επιστρατεύσει διάφορους “ξεχασμένους” απ’όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης για να συνεισφέρουν στις συζητήσεις/παρωδίες. Οι δημοσιογράφοι μετατράπηκαν πάλι σε οικονομολόγους και ειδικούς και βγάζουν αβίαστα προτετελεσμένες αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον. Το τηλεκοντρόλ έρχεται στα χέρια και στο πρώτο Depon καταλαβαίνεις ότι δεν αντέχεις να ακούσεις άλλο!
Η κατάσταση “τρέχει” επάνω σε ιμάντα παραγωγής ανακρίβειας και κυνισμού. Η ελληνική κυβέρνηση αγνοεί σκόπιμα να εκφράσει έμπρακτη στήριξη και αρκείται μόνο στο να επιβεβαιώσει σιωπηλά την εσχατολογία, μέσα από μέτρα “απορρόφησης” και δήθεν αλληλεγγύης για την σχεδόν σίγουρη κατάληξη των γεγονότων. Τα “κοράκια” περιμένουν από ευρωπαϊκές και μη βάσεις, να αρπάξουν ότι μπορούν και να δώσουν τελικά ίσως ελεημοσύνη στην κατασπαραγμένη Μεγαλόνησο με εξευτελιστικά ανταλλάγματα. Η κυβέρνηση με τη στάση της συντελεί έμμεσα στο αποτέλεσμα αυτό.
Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες αρρωστημένες αντιδράσεις μόνο μία μακροχρόνια αηδία προκαλούν πλέον. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ζητούν μεταξύ σοβαρού και αστείου, να φύγουμε και εμείς και η Κύπρος από την Ευρωζώνη, τουλάχιστον να μην τους βλέπουμε συνεχώς! Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως οι μεγάλες αποφάσεις απαιτούν μεγάλες δυνάμεις, είτε αυτές είναι οικονομικές είτε ψυχικές. Απαιτούν θυσίες που ίσως δεν περνούν από το χέρι μας.
Σε έναν παράλληλο παραλογισμό :στο μυαλό των υπευθύνων του Eurogroup υπάρχει μία άλογη ελαφρότητα.Προκαλεί εντύπωση η άδεια καρέκλα της Κύπρου στην έκτακτη διάσκεψη τους. Έτσι είναι “κύριοι”, όταν το σπίτι σου έχει πάρει φωτιά δεν κοιτάς να πας στο πανηγύρι!
