Αν ήμουν κτίριο, θα ήμουν το παλιό εργοστάσιο της Fix. Εκείνο το μισογκρεμισμένο απολίθωμα στη Συγγρού, που αντί να το ρίξουνε μια και καλή, το σκεπάζουνε με χρωματιστούς μουσαμάδες και περιμένουν πότε θα ξαπλωθεί από μόνο του φαρδύ πλατύ στη μέση της λεωφόρου, καταπλακώνοντας ταρίφες.
Κάπως έτσι είμαι κι εγώ. Ο οργανισμός μου είναι εντελώς ετοιμόρροπος. Μόνο που δεν χρειάζομαι μουσαμάδες, καθώς η φυσική μου ομορφιά αρκεί από μόνη της για να καλύψει τη ζημιά. (Ναι, ξέρω, μέχρι κι εγώ γέλασα με αυτό…).
Πιστεύω ότι ήμουν ελαττωματικό μοντέλο εξ’ αρχής. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όλο προβλήματα έβγαζα, σαν κινέζικη ηλεκτρική συσκευή — ξέρετε, από αυτές που τη μία στιγμή τις χρησιμοποιεί πανευτυχής η νοικοκυρά και την αμέσως επόμενη έχει βρεθεί από την έκρηξη η μισή στο φωταγωγό και η άλλη μισή κρεμασμένη από το πολύφωτο σαν γιρλάντα.
Η λίστα με τις παθήσεις μου είναι μεγάλη και χωράει σε τόμο Παθολογίας. Και αναφέρομαι μόνο στις σωματικές παθήσεις. Αν βάλουμε και τις ψυχικές μέσα, τότε αντί για τόμο, μιλάμε για τη βιβλιοθήκη του Βατικανού…
Ας προσπαθήσω να κάνω ένα μικρό ρεζουμέ με τα βασικά θεματάκια που με ταλαιπωρούν κατά καιρούς:
Κατ’ αρχάς, από την τρυφερή ηλικία της ΣT’ Δημοτικού κατάλαβα από πρώτο χέρι για ποιο λόγο η μάνα μου γκάριζε «μην κάθεσαι τόσο κοντά στην τηλεόραση», καθώς πολύ σύντομα δεν έβλεπα ούτε το πάτωμα από τη μυωπία. Και αν δεν το ανακάλυπτε τυχαία ο μεγάλος μου αδελφός -ο οποίος μία μέρα μου έδειξε από μακριά μία γόμα κι εγώ την πέρασα για αυτοκινητάκι Matchbox (!)- μπορεί και να κατέληγα στο νεκροτομείο με τον προφυλακτήρα ενός τρόλεϊ περασμένο στο κεφάλι σαν φακιόλι.
Μαζί με τη μυωπία που κλείσαμε αισίως 23 χρόνια μαζί, με επισκέπτεται κάθε άνοιξη, μαζί με τα χελιδόνια, και η επιπεφυκίτιδα. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, ξέρω μόνο ότι όποτε έρχεται με πιάνουν τόσα τικ στο πρόσωπο που δεν πρόκειται να χρειαστώ ποτέ botox! Ειδικά αν ιδρώσω κιόλας, κλείνω τόσο σφιχτά τα μάτια μου, που κοντεύουν να πεταχτούν από τον πισινό σαν αιμορροΐδες.
Τα τελευταία χρόνια έχει έρθει να προστεθεί στην παρέα και κάποια αδιευκρίνιστη αλλεργία. Δεν την έχω ψάξει ακόμη (ως γνήσιος Έλληνας θα πάω μόνο όταν μου πέσει η μύτη στο χαλί), αλλά την καταλαβαίνω από το ρεσιτάλ φτερνισμάτων που δίνω κάθε πρωί. Το ρεκόρ μου ως τώρα είναι είκοσι φτερνίσματα σερί. Κάπου εκεί είναι που αρχίζω να βλέπω λάμψεις και αστεράκια γύρω μου, ενώ με κάθε πρόσθετο φτέρνισμα κινδυνεύει να μου εκτοξευθεί ο εγκέφαλος από τα ρουθούνια, σαν τον αραχνοϊστό του Spiderman…
Η μύτη μου, από την άλλη, είναι σχεδόν πάντα συναχωμένη, α λα Ραν Ταν Πλαν. Και όταν βουλώνει η μύτη μου, το βράδυ αναπνέω από το στόμα, με αποτέλεσμα το επόμενο πρωί να πονάει και ο λαιμός μου. Το σετάκι ολοκληρώνει το δεξί μου αυτί που γεμίζει επίσης υγρό και όταν περπατώ νιώθω σαν να έχω ενυδρείο για κεφάλι. Μετά το δεξί αυτί έχει σειρά το αριστερό, η αίσθηση «ζω-μέσα-σε-σκάφανδρο» ολοκληρώνεται και το παιχνίδι λήγει με μια ωραιότατη ωτίτιδα μετά φαρυγγίτιδας! Γενικώς, τα υδραυλικά μου είναι χειρότερα κι από αυτά ξενοδοχείου πέμπτης κατηγορίας στη Βομβάη.
Επίσης, το δέρμα μου στη μύτη και τα αυτιά σκάει και μαδάει όταν έχει κρύο, αφήνοντας πληγές πολλές φορές. Για ένα διάστημα ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι είχα πάθει ψωρίαση και μοιρολογούσα πιο πολύ κι από τον Στέλιο Μάινα στο «Νησί»…
Ο λαιμός μου πονάει συχνά και πάρα πολύ εύκολα, σε σημείο να πίνω χειμώνα-καλοκαίρι ζεστό νερό και αναψυκτικά. Ναι, κάθε φορά που πηγαίνω σε εστιατόριο ζητώ πάντα να μου φέρουν ζεστό αναψυκτικό — καμιά μέρα θα τσαντίσω κάνα γκαρσόνι με το ψάξιμο στα καφάσια και θα μου φέρει φρέσκο κάτουρο…
Τέλος, ανά τακτά διαστήματα με πιάνουν διάφοροι περίεργοι πόνοι σε οστά, μύες, εσωτερικά όργανα και όπου αλλού φανταστεί κανείς. Τσιμπήματα, τινάγματα, σουβλιές, πιασίματα — έχω βιώσει μία τεράστια ποικιλία ερεθισμάτων! Γενικά, ο οργανισμός μου θυμίζει περισσότερο 80χρονο με το ένα πόδι στον τάφο — αν καταφέρω ποτέ να κλείσω τα 50, είμαι σίγουρος ότι θα εξαϋλωθώ τη μέρα των γενεθλίων μου!
Και αυτά που ανέφερα, είναι απλώς τα ψιλοπράματα! Έχουμε και πιο προχωρημένα:
Από τα είκοσί μου μετά έγινα περήφανος ιδιοκτήτης της ολόδικής μου Γ.Ο.Π! Γαστρο-οισοφαγική παλινδρόμηση, για τους αμύητους. Ναι, ξέρω, άλλοι χαίρονται όταν αγοράζουν επιτέλους αυτοκίνητο, εγώ χαίρομαι όταν αποκτώ άλλο ένα κουσούρι. Αν πάθω ποτέ και Αλτσχάιμερ, θα κάνω και πάρτι (αρκεί να θυμηθώ να στείλω τις προσκλήσεις…).
Τι είναι, λοιπόν, η Γ.Ο.Π; Θα σας το περιγράψω πολύ απλά: φάτε ένα κιλό τζατζίκι, τρεις καυτερές πιπεριές, οχτώ σκελίδες σκόρδο, τρία ωμά κρεμμύδια, ένα πιάτο τσίλι και για επιδόρπιο μισό ποτήρι κοκτέιλ βενζίνης και χλωρίνης. Μετά ανάψτε ένα σπίρτο μπροστά από το στόμα σας. Αυτό που θα βιώσετε μετά είναι η γαστρο-οισοφαγική παλινδρόμηση!
Έχω ρίξει τρελά ξενύχτια μετά καρσιλαμά στη ζωή μου. Διότι πάντα σε πιάνει γύρω στις 3 με 4 τα χαράματα και ο μόνος τρόπος να μην ουρλιάξεις από τον πόνο είναι να σηκωθείς από το κρεβάτι και να αρχίσεις τις βόλτες πέρα δώθε, λες και περιμένεις τη γυναίκα σου να γεννήσει τρίδυμα στο διπλανό δωμάτιο. Έχεις και την εναλλακτική να παραμείνεις ξαπλωμένος, μέχρι να αρχίσεις να ξερνάς αίμα και εσωτερικά όργανα…
Επίσης, η πιο πρόσφατη προσθήκη μου στη Συλλογή Παθήσεων, είναι το αγαπημένο μου αυχενικό σύνδρομο, που μου έχει χαρίσει τόσες στιγμές χαράς και απόλαυσης, ειδικά όταν από τον πόνο δεν μπορώ να κρατήσω το κεφάλι μου όρθιο ούτε με υποστύλωμα. Μαζί με το αυχενικό ήρθε και ένα μούδιασμα στα δάχτυλα του αριστερού χεριού. Τόσο έντονο που κάποια μέρα είχα πείσει τον εαυτό μου ότι παθαίνω σταδιακό έμφραγμα (ναι, ανακαλύπτω και νέες ιατρικές παθήσεις!) και τηλεφωνούσα στον κολλητό μου για να του ζητήσω τεχνικές ώστε να μείνω ζωντανός μέχρι να φτάσει το ασθενοφόρο…
Και μια και το έφερε η κουβέντα στον κολλητό, δεν ξέρετε πόσο βολικό είναι να είσαι ερείπιο και να έχεις φίλο Παθολόγο. Βολικό για σένα. Διότι για τον Παθολόγο είναι βασική αιτία να βλαστημήσει τη στιγμή που αποφάσισε να σπουδάσει Ιατρική και όχι Ανθοκομία.
Εκτός από βολικό, είναι και πολύ οικονομικό! Σε πιάνει πόνος στην κοιλιά; Τηλεφωνείς στον κολλητό-παθολόγο και του ζητάς τηλεγνωμάτευση και τρόπους αντιμετώπισης. Βήχεις; Τηλεφωνείς στον κολλητό-παθολόγο και του εξιστορείς όλο το τραγικό χρονικό του φλέματος που πετάχτηκε στον καθρέφτη του μπάνιου. Και μπορείς να το κάνεις αυτό όλη μέρα, κάθε μέρα! Απίστευτη οικονομία! Για σένα, πάλι. Διότι ο Παθολόγος καταριέται την ώρα και τη στιγμή που σε γνώρισε ως φίλο κι όχι ως πελάτη, μια και μόνο από σένα τώρα θα είχε μαζέψει αρκετό χρήμα για να μεταφέρει το ιατρείο του στη Ριβιέρα.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με εκδικείται με κάθε ευκαιρία κι εκείνος… Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι κάθε φορά που τον ρωτώ τι μπορεί να σημαίνει το πονάκι που νιώθω στα πλευρά, εκείνος αρχίζει να μου απαριθμεί όλες τις πιθανές παθήσεις/ασθενείς που σχετίζονται με αυτό, από τις οποίες οι περισσότερες καταλήγουν με φριχτό, οδυνηρό θάνατο ή ακρωτηριασμό!
Τα πράγματα χειροτερεύουν αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια είμαι φανατικός του House MD. Αυτή η σειρά έχει καταστρέψει πολύ κοσμάκη — κυρίως γιατρούς! Διότι με το που θα τελειώσει το επεισόδιο, ποιον θα πάρεις για πληροφορίες; Τον κολλητό-παθολόγο! Με ένα πλήρες ερωτηματολόγιο σχετικά με τη μεταδοτικότητα, τα συμπτώματα και τους τρόπους θεραπείας της νέας κουλής ασθένειας που ανακάλυψε ο dr. House, το οποίο θα κλείνει πάντα με την καίρια ερώτηση-εμμονή: «Δηλαδή, μπορεί να το έχω κι εγώ αυτό και να μην το ξέρω;». Ναι… o House έχει κλείσει πολλά houses…
Δυστυχώς, όσο αρρωστιάρης και ετοιμόρροπος είμαι, άλλο τόσο κότα είμαι επίσης! Έτσι, αποφεύγω τους γιατρούς και τα νοσοκομεία όπως αποφεύγει ο διάολος το λιβάνι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την εντύπωση ότι αν ποτέ μπω σε νοσοκομείο, παίζει να μη βγω και ποτέ. Θα μου πείτε «Χαίρω πολύ, στην Ελλάδα είσαι, το ίδιο σκέφτονται και άλλα 8 εκατομμύρια Έλληνες!».
Για να πειστώ να επισκεφτώ γιατρό πρέπει να έχω φτάσει στο αμήν. To αμήν είναι είτε να μαζεύω μέλη από το πάτωμα, είτε να έχω διπλωθεί στη μέση από τον πόνο και να κατεβαίνω τις σκάλες σαν κροταλίας για να βρω ταξί να με πάει στο πλησιέστερο νοσοκομείο! Αυτό δίνει ιδιαίτερη χαρά και στον κολλητό-παθολόγο, ο οποίος βρίσκει ευκαιρία να με λούζει πατόκορφα με βρισίδια κάθε φορά που του λέω την ατάκα «ναι, θα πάω στο γιατρό, είναι στο πρόγραμμα».
Κυρίως επειδή ξέρει ότι το έχω προγραμματίσει για το 2068, που θα με δει ο γιατρός ούτως ή άλλως για να υπογράψει το πιστοποιητικό θανάτου! Ναι, παρότι είμαι ερείπιο από τα 33 μου, έχω την αισιοδοξία ότι θα είμαι εδώ να σας πρήζω μέχρι τα 90 μου! Άλλωστε ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο σπαστικό! :p
