440 χιλιάδες από εμάς συμπορευόμαστε με ένα κομματικό μόρφωμα που προτείνει την προσβολή της Συνθήκης της Γενεύης και την τοποθέτηση ναρκών κατά προσωπικού στα σύνορα. 440.000 από εμάς βλέπουμε έναν Πακιστανό, έναν Αλβανό, έναν Αφγανό, Αφρικανό, οποιονδήποτε μετανάστη και τον σκεφτόμαστε με κομμένα χέρια, ματωμένο πρόσωπο, σακατεμένα πόδια, σπασμένο κεφάλι, άψυχο. 440.000 από εμάς έχουμε στο σπίτι μας γκλοπ και σιδηρολοστούς, ρόπαλα και σιδερογροθιές, μαχαίρια και άλλα πολεμικά αντικείμενα με σκοπό όχι τη διακόσμηση αλλά την -σε πρώτη ευκαιρία- χρήση τους.
Ο πολιτισμός μας σταματάει εκεί που το χρώμα του δέρματος αλλάζει. Έχει σύνορο εκεί που οι γλωσσικοί φθόγγοι δε συνταιριάζουν με αυτούς που κατά μια -διαστρεβλωμένη έννοια- ακούγονται σε αυτό τον γεωγραφικό τόπο μερικές χιλιάδες χρόνια τώρα. Υψώνει τείχος μπροστά σε οτιδήποτε δεν είναι πολύ αντρικό, πολύ οικογενειακό, πολύ εθνικό, πολύ νταβραντισμένο, πολύ αμόρφωτο! Ο πολιτισμός μας είναι straight, body builder, Ναζί και Έλληνας!
Η Χρυσή Αυγή μπήκε στη βουλή. Και δεν είναι αστείο. Δεν είναι καν κακόγουστο, όπως προσπαθήσαμε να το ερμηνεύσουμε απαλύνοντας την ντροπή που μέχρι το τελευταίο μόριο ύλης μας νιώθουμε. Δεν είναι μια φάρσα που στήσαμε σε πολιτικούς που ως τώρα ευτέλιζαν την αξιοπρέπειά μας. Είχαμε άλλο τρόπο γι’ αυτό. Είναι πράξη συνειδητή σχεδόν μισού εκατομμυρίου συμπατριωτών μας. Είναι εντολή σχεδόν μισού εκατομμυρίου από εμάς προς ένα σωρό αγελαία ζώα, να μπουν στα έδρανα που προσπαθεί να ασκηθεί η δημοκρατία και να τα κάνουν όλα στάβλο. Να καταλύσουν εν τέλει -γιατί αυτός είναι ο ιδεολογικός τους στόχος- με οποιονδήποτε τρόπο, με οποιοδήποτε κόστος, αυτό που τους έδωσε το δικαίωμα να περιφέρουν το φαιδρό τους ανάμεσά μας: το πολίτευμα.
Ο Νίκος Μιχαλολιάκος αποτέλεσε έμπνευση για έναν στους δέκα από όσους πήγαν να ψηφίσουν. Ανάμεσα σε εμένα και εννιά φίλους μου (καλά αυτό είναι υπερβολή, δεν έχω τόσους), εννιά συγγενείς, εννιά γνωστούς, ένας μας γοητεύτηκε απ’ τη Χιτλερική ρητορεία και τις ναζιστικές πρακτικές ενός επικίνδυνου ανθρωποειδούς. Ένας μας κρυφοκοίταξε στα φιλμάκια με τις ειδεχθέστερες στιγμές της ανθρωπότητας και δεν σιχάθηκε. Ένας μας θυμήθηκε πράξεις της νεότερης ιστορίας, έβαλε πινέζες στα Άουσβιτς των χαρτών του και δε ρίγησε και δε φοβήθηκε!
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι UFO που έπεσε απ’ τον ουρανό. Το 0.3 των προηγούμενων εκλογών δεν έγινε 6.8 μέσα σε ένα βράδυ. Είναι «παιδί» της κοινωνίας που φτιάχνουμε εδώ και μερικά χρόνια. Είναι μπάσταρδο των φοβικών ΜΜΕ, των φοβολάγνων οικογενειαρχών του καναπέ, των συναγερμών, των -με γεωμετρική πρόοδο αυξανόμενων- εταιριών σεκιούριτι, των χρημάτων που δε φτάνουν για την αξιοπρεπή επιβίωση, της αναζήτησης ενόχων για την κοινωνική μας κατρακύλα, της ολοένα και πιο λειψής μας παιδείας.
Μπορεί ένα ποσοστό από μόνο του, δυο απλά νούμερα με δυο σημαδάκια να φοβίζουν; Ναι, μπορούν. Η απάντησή μου είναι κατηγορηματική. Με τρομάζουν κι αυτός είναι λόγος να σηκωθώ, να ψάξω και να βρω τρόπους να ηρεμήσω. Να σκεφτώ πώς βγήκαν τα σκουλήκια απ’ τη λάσπη και πώς θα τα στείλω πάλι εκεί. Τι πρέπει να ξανακάνω, σε ποιες συζητήσεις να επιστρέψω, ποιο κουμπί πρέπει να ξαναπατήσω για να κλείσει η τηλεόραση, ποια βιβλία να κατεβάσω πάλι απ’ τα ψηλά ράφια, ποια οράματα να ξαναδελεάσουν τις παρέες μου για να στείλουν τις μέρες μας ξανά μακριά από φαιόχρωμες σκοτεινιές. Την έγερση ζήτησαν, μα και να ‘ξεραν πόσο ελάχιστοι θα μοιάζουν, μέσα στα φουσκωτά τους μπράτσα, όταν σηκωθούμε πάνω!
Το ποδόσφαιρο, ως μια μακέτα, μια μικρογραφία της κοινωνίας μας, έχει στους κόλπους του και την ακροδεξιά. Στην Ελλάδα είναι όψιμο μεν φαινόμενο, που διαρκώς όμως εξαπλώνεται σε πολλούς συνδέσμους οπαδών μεγάλων -κυρίως- ομάδων. Στην Ευρώπη ωστόσο, και στην Ιταλία ας πούμε, είναι δέντρο που έχει πλέον πολύ βαθιές ρίζες. Δυο περιπτώσεις που έρχονται απ’ τη γείτονα χώρα θα παρουσιάσω σήμερα για να δέσουν με το πάνω κείμενο και τη μέσα οργή.
Λάτσιο
Οι «Irriducibili» είναι ο σκληρός πυρήνας των οπαδών της Λάτσιο. Είναι αυτοί που στα ντέρμπι μίσους με τη Ρόμα καταλαμβάνουν την Curva Nord του γηπέδου. Και είναι εκεί που το 1999 κρέμασαν το 18 μέτρων πανό τους, το καμάρι τους, αυτό που δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί με κάτι χειρότερο, αηδιαστικότερο, ηλιθιοδέστερο. «Το Άουσβιτς είναι η πατρίδα σας, οι φούρνοι τα σπίτια σας», ήταν γραμμένο απ’ τα χέρια αυτών που δηλώνουν φασίστες και ρατσιστές, που αποδοκιμάζουν κάνοντας κραυγές μαϊμούς ακόμη και δικούς τους έγχρωμους ποδοσφαιριστές.Αρχηγός τους είναι ο φοβερός και τρομερός Φαμπρίτσιο Τόφολο. Μια επίθεσή του σε αστυνομικό το 2006 του στερεί πλέον τη δυνατότητα εισόδου στο γήπεδο (του είχε χαρίσει κι ένα χρόνο φυλάκισης), ωστόσο δε δυσκολεύεται ιδιαίτερα να οδηγεί τους όμοιούς του σε πράξεις που κάνουν το υγιές μέρος των φιλάθλων της ομάδας να σιχαίνεται τον ίδιο του τον εαυτό.
Πριν από ένα χρόνο περίπου, σε ματς του Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο τη γερμανική Βέρντερ Βρέμης, τη στιγμή που από τα μεγάφωνα ακουγόταν το μύνημα της UEFA ενάντια στο ρατσισμό, όλοι τους, συντεταγμένα, έστειλαν στην υφήλιο έναν ναζιστικό χαιρετισμό! Και για να το κάνουν πιο λιανά σε όσους δεν το κατάλαβαν, σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, πιθήκιζαν προσπαθώντας να σπάσουν την ψυχολογία του αφρικανού ποδοσφαιριστή των αντιπάλων τους, Σανόνγκο!
Πάολο ντι κάνιο
Ο Πάολο ντι Κάνιο γεννήθηκε το 1968, είναι νυν προπονητής της αγγλικής Σουίντον και πρώην ποδοσφαιριστής πολλών ιταλικών και αγγλικών ομάδων. Ταυτίστηκε περισσότερο ωστόσο με τη Λάτσιο και κυρίως τους οπαδούς της. Ξεκίνησε στους λατσιάλι την καριέρα του το 1985, έπαιξε για το σύλλογο 5 χρόνια και επέστρεψε το 2004 για δύο ακόμη σεζόν. Καλός ποδοσφαιριστής, γκολτζής, τρελός χαρακτήρας, έχει κάνει το μεγαλύτερο fair play στην ιστορία του ποδοσφαίρου αλλά… ακροδεξιός και φασίστας. Και μάλιστα καμαρώνει γι’ αυτό.Στη δεύτερη θητεία του στους πρωτευουσιάνους πανηγύρισε δύο φορές μπροστά στην εξέδρα των φανατικών απευθύνοντάς τους τον ναζιστικό χαιρετισμό! Η μια ήταν έπειτα από ματς εναντίον της μισητής Ρόμα και η άλλη μετά από γκολ απέναντι στην -δηλωμένα κομμουνιστική- Λιβόρνο! Σε δηλώσεις του υπερασπίστηκε τον εαυτό του λέγοντας ότι δεν είναι ρατσιστής. Είναι ακροδεξιός, φασίστας και δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να δικαιολογείται γι’ αυτό. Το κάνει και νιώθει όμορφα, νιώθει ότι ανήκει σε μια ομάδα με αξίες και αρχές. Η Ιταλική ομοσπονδία δεν έδειξε κατανόηση (γιατί άραγε;) και τον τιμώρησε με πρόστιμο και αγωνιστικό αποκλεισμό.
