Ένα από τα μεγάλα λάθη που έχω κάνει στη ζωή μου είναι και το ότι πήρα κινητό τηλέφωνο. Κατ’ αρχάς, η όλη ιδέα της κινητής τηλεφωνίας έρχεται αντίθετη με την έμφυτη αντικοινωνικότητά μου. Δεν γουστάρω να έρχομαι σε πολλές επαφές με ανθρώπους. Αν μπορούσα, θα ζούσα σε μία καλύβα πάνω σε ένα βουνό, αρκεί να είχε wi-fi, τουαλέτα, ρεύμα και ψυγείο. Α, και εκμέκ! Χωρίς πρόσβαση σε εκμέκ δεν πηγαίνω πουθενά. Και Solaris, για να παίρνω τα κόμικ μου. Και φαρμακείο… Άει στα κομμάτια, ξέχνα την καλύβα στο βουνό, η λύση είναι να μείνω εγώ στην Αθήνα και να πάτε σε καλύβες όλοι οι υπόλοιποι!
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, οι σχέσεις μου με τα κινητά τηλέφωνα είναι αυστηρώς πλατωνικές, όσο οι σχέσεις του Ρακιντζή με την ορθοφωνία. (Χμ… Έχω την εντύπωση ότι το έχω ξαναγράψει αυτό το αστείο. Δεν βαριέσαι, ο τύπος τραγουδάει με τη μύτη, όσες φορές και να το γράψω, δεν παλιώνει!). Παρόλα αυτά, όταν βγήκε η Λιάνα Κανέλλη κι έκανε εκείνη τη διαφήμιση, ήθελα κι εγώ να αγοράσω ένα κινητό! Όχι τη διαφήμιση της Froza, κρετίνοι, αν ήταν έτσι θα αγόραζα αγκινάρες! Τη διαφήμιση του πρώτου καρτοκινητού εννοώ, όπου έλεγε «δεν παίρνεις λογαριασμό, δεν δίνεις λογαριασμό!».
Εκείνο το σλόγκαν μου γαργάλησε παιχνιδιάρικα τα αυτιά, διότι μου ταίριαζε γάντι: δεν γούσταρα να έχω πολλά πολλά με κανέναν, έπρεπε να αγοράσω ένα καρτοκινητό κι εγώ! (Και σε αυτό το σημείο καταλαβαίνετε ότι κάθε προϊόν μπορεί να πουλήσει, αρκεί να βρεθεί ένας ηλίθιος που θα πειστεί χωρίς σοβαρό λόγο!).
Το όνειρο έγινε πραγματικότητα όταν πήγα φαντάρος. Το κινητό ήταν ο μόνος τρόπος να μπορώ να μιλώ όποτε θέλω με τους δικούς μου ή τους φίλους μου, χωρίς να είμαι αναγκασμένος να περιμένω σε μία ουρά τριών χιλιομέτρων γεμάτη ρωσοπόντιους, μπροστά από το μοναδικό καρτοτηλέφωνο του στρατοπέδου. Από την άλλη, με βοήθησε αρκετά στις δύσκολες ώρες της σκοπιάς, όπου έπρηζα τους φίλους μου με ανούσιο chat μέσω SMS, μην τυχόν και αδειάσω όλο το G3A3 στο κρανίο μου από τη βαρεμάρα…
Ήταν ένα τελείως άθλιο κινητό και τώρα που το θυμάμαι αναρωτιέμαι τι στο καλό σκεφτόμουν όταν το αγόραζα! Πρώτα απ’ όλα, ήταν Alcatel, τα οποία πρέπει να είναι ο Άνταμ Σάντλερ της κινητής τηλεφωνίας – ξέρετε, πάντα προσπαθούν υπερβολικά να πείσουν, αλλά κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά! Ήταν καλυμμένο με λάστιχο, ώστε να είναι ανθεκτικό σε πτώσεις, σκόνες κ.λπ. – λες και θα πήγαινα αλεξιπτωτιστής, τρομάρα μου! Στις Διαβιβάσεις ήμουν κι εκεί σε γραφείο την έβγαλα!
Επίσης, είχε τυρκουάζ χρώμα! Ναι, αγόρασα για τον στρατό κινητό με ΦΩΣΦΟΡΙΖΕ ΤΥΡΚΟΥΑΖ χρώμα! Ήταν σαν να πήγε ο Λάκης Γαβαλάς επίσκεψη στα κεντρικά της Χρυσής Αυγής, ντυμένος πυγολαμπίδα! Ας όψεται το γονίδιο του γραφίστα που επαναστάτησε πάλι μέσα μου και θεώρησε ότι τα άλλα χρώματα παραήταν συμβατικά για μένα!
Σαν να μην έφτανε το τραγικό χρώμα, κάθε φορά που ερχόταν μήνυμα ή κλήση, στο κινητό άναβαν ηλίθια κίτρινα φωτάκια από όλες τις πάντες, σαν πανηγύρι στην Παναγιά Σουμελά ένα πράμα! Το μόνο που έλειπε ήταν ένα ringtone με το Stayin’ Alive των Bee Gees και ένα τατουάζ της Super Κατερίνας στο μπράτσο μου! Παραδόξως, γλίτωσα και τον ξυλοδαρμό και τον ομαδικό βιασμό –μάλλον όλοι ήταν απασχολημένοι με τη δική τους τη μαυρίλα για να ασχοληθούν με τον κακόγουστο που κρατούσε το κινητό της μικρής Λουλού.
Το Alcatel με έβγαλε ασπροπρόσωπο για αρκετό καιρό –ασχέτως αν από ένα σημείο κι έπειτα άρχισε να ξεφτίζει και να μαδάει η λαστιχένια επένδυση κι έμοιαζε σαν να το χρησιμοποιούσα για να τρίβω τοίχους σε οικοδομές. Όταν πλέον άρχισαν να του πέφτουν και κουμπιά στο πάτωμα, αποφάσισα να περάσω στο επόμενο στάδιο. Αγόρασα Ericsson –τότε που ήταν σκέτο ακόμα και δεν είχε γίνει και Sony, με το λογότυπο που μοιάζει με αρωματικό λεκάνης!
Βλέπετε, αν και είχα απολυθεί από τον στρατό, είχα συνηθίσει στην ιδέα του κινητού — μας είχαν πείσει και οι διαφημίσεις ότι πλέον ήταν ένα χρήσιμο, must, trendy και μουράτο αξεσουάρ (λες και πριν επικοινωνούσαμε με σήματα καπνού!). Έτσι, είχε γίνει κάτι σαν περιττή επέκταση του χεριού μου που, στη δική μου περίπτωση, απλώς πρόσθετε άχρηστο βάρος… Το πρώτο Ericsson που αγόρασα ήταν ένα παντοφλέ, με μικρό πορτάκι και περίεργο καμπυλωτό σχήμα — σαν το φέρετρο του Ποντικομικρούλη ήταν! Το χρώμα του ήταν γκρίζο, διότι έμαθα το μάθημά μου πλέον — όχι ότι δεν μπήκα στον πειρασμό να αγοράσω ένα ωραιότατο θαλασσί που είχε!
Επίσης, για πρώτη φορά είχε κάτι που δεν είχε το προηγούμενό μου: παιχνίδια! Είχα ενθουσιαστεί με το Erix, το είχα λιώσει τελείως! Αυτή ήταν και η μόνη ανάμνησή μου από το κινητό εκείνο! Το τέλος του ήταν λίγο απότομο και άδοξο, μου το κοπάνησε από τα χέρια ένας φίλος κι έσκασε στο πάτωμα με τη μούρη. Δεν έσπασε, αλλά το σοκ πρέπει να ήταν ισχυρό, γιατί από τότε δεν ξανάναψε… Μάλλον αυτοκτόνησε για να ησυχάσει από μένα!
Από κει και πέρα συνέχισα μόνο με Ericsson. Είμαι πλάσμα της συνήθειας και από τη στιγμή που έμαθα το μενού των συγκεκριμένων κινητών, όλα τα υπόλοιπα μου έμοιαζαν με μαθηματικές εξισώσεις γραμμένες στα σανσκριτικά με το πόδι… Ποτέ, όμως, δεν έγινα φανατικός λάτρης τους, όπως κάτι φίλοι μου οι οποίοι αλλάζανε μοντέλο πιο συχνά απ’ ό,τι αλλάζανε κάλτσες και μετά τρέχανε να μας δείξουν τις νέες εφαρμογές (που ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσαν, αλλά μπρος στη μούρη τι είναι οι λεπτομέρειες). Στον αντίποδα ήμουν εγώ, που ποτέ δεν ήξερα τι μοντέλο έχω! Όποτε με ρωτούσαν, έψαχνα να δω τι γράφει πάνω στη συσκευή και με κοιτούσαν λες και ήμουν εξωγήινος (ΟΚ, έφταιγε και το κούρεμα λίγο…).
Κι ερχόμαστε στο σήμερα, όπου εξακολουθώ να έχω Ericsson — ασημί αυτή τη φορά. Και αυτό που έχω τώρα το χρησιμοποιώ κυρίως για να παίζω όταν είμαι στο μετρό και βαριέμαι να κοιτώ τα μούτρα του απέναντι, για να βλέπω την ώρα και, φυσικά, για να στέλνω μηνύματα — πιθανότατα η μοναδική εφαρμογή που χρησιμοποιούσα ανέκαθεν, μια και προτιμώ να γράφω, παρά να μιλώ.
Πολλές φορές μου κλείνει όταν το έχω στην τσέπη ή όταν μου μένει από μπαταρία και δεν το έχω πάρει χαμπάρι. Το ανακαλύπτω κάτι ώρες -εώς και μέρα- αργότερα κι όταν το ανοίγω, μου σκάνε μαζί αναπάντητες κλήσεις από παντού και νιώθω σαν την Παπαρίζου στιγμιαία, αλλά μετά θυμάμαι ότι εγώ είμαι πιο αδύνατος (ναι, ξέρω, είμαι ΤΟΣΟ κακός!). Οι αναπάντητες έχουν αρχίσει να ελαττώνονται, βέβαια, καθώς οι φίλοι και οι γνωστοί έχουν αρχίσει (επιτέλους) να συνηθίζουν την αντικοινωνικότητά μου και ξέρουν ότι πιο πιθανό είναι να κερδίσει Χρυσή Σφαίρα ο Δημήτρης Βλάχος, παρά να τους απαντήσω εγώ στο κινητό.
Άλλες φορές το ξεχνώ καταχωνιασμένο κάπου στο σπίτι ή σε μια τσέπη. Κάποιες φορές το έχω ξεχάσει τελείως και στην τουαλέτα του σπιτιού, όπου το παίρνω χωρίς λόγο κάθε πρωί, και το έχω ανακαλύψει επιστρέφοντας οχτώ ώρες αργότερα, για να το βρω να με περιμένει πάνω στο πλυντήριο, μαζί με το μαλακτικό.
Επίσης, τώρα τελευταία έχω αρχίσει να το ρίχνω συχνά. Έχει φάει τέτοιο κλωτσίδι και πέσιμο, που και καρύδα να ήταν θα είχε σπάσει ως τώρα. Αλλά αυτό το άτιμο επιμένει! Απλώς σκορπάει σε δέκα κομμάτια και πρέπει να μαζεύω μπαταρίες, κάρτες και καπάκια από όλο το πάτωμα — αλλά μετά λειτουργεί σχεδόν κανονικά (αν εξαιρέσουμε ότι που και που κλείνει μόνο του στα καλά καθούμενα — ε, μάλλον βαριέται κι αυτό στην αναμονή τόσες ώρες!).
Και, φυσικά, εννοείται ότι σπάνια απαντώ, ειδικά αν η κλήση είναι από άτομο που δεν πολυγουστάρω – κι εκεί είναι ακόμα ένα μεγάλο κακό μου: έχω την τάση να δίνω αδιακρίτως το νούμερο σε όποιον μου το ζητήσει, με το παραμικρό! Πολλές φορές με αφήνει έκπληκτο ο εαυτός μου – μάθε να λες και κανένα ΟΧΙ, ηλίθιε, έτσι την πάτησες και τότε που μπήκες στο αυτοκίνητο εκείνου του αγνώστ… μάλλον δεν είναι η ώρα να το αναφέρω αυτό!
Στη αντικοινωνικότητά μου συμβάλλει και το γεγονός ότι το σπίτι μου είναι στον πρώτο όροφο, μπροστά από τον τοίχο της αυλής και δεν πιάνω σήμα καθόλου. Οπότε, είτε δεν θα έρθει καν η κλήση, είτε θα έρθει και δεν θα μπορώ να απαντήσω, εκτός αν κρεμαστώ από τα σκοινιά της μπουγάδας σαν βρακί. Σε αυτό το σημείο ας γελάσουμε δυνατά με το τραγελαφικό σλόγκαν «Σήμα Καμπάνα» της Cosmote, που είναι ο πάροχός μου, ρίχνοντας μια ξεγυρισμένη μούντζα προς τα κεντρικά γραφεία τους! Πλατς!
Τέλος, για να καταλάβετε πόσο βαριά είναι η κατάστασή μου: στα 11 χρόνια που χρησιμοποιώ κινητό τηλέφωνο, δεν έχω αλλάξει νούμερο ούτε μία φορά! Έχω την ίδια κάρτα sim από τότε, είμαι σίγουρος ότι κάποια μέρα θα την βγάλω και θα γίνει σκόνη στα χέρια μου! Επίσης, δεν έχω ενεργοποιήσει ποτέ wap, ΜΜS, ίντερνετ και λοιπές, αδιάφορες βλακείες. Το μόνο που φτιάχνω είναι οι επαφές μου — κι αυτές πρέπει να περάσει κάνα τρίμηνο για να τις φτιάξω!
Για μένα το κινητό παρέμεινε πάντα αυτό που ήταν όταν πρωτοξεκίνησε: μία απλή συσκευή για να κάνεις ή να δέχεσαι κλήσεις εκτός σπιτιού. Ασχέτως αν ούτε αυτό γι’ αυτό λόγο το χρησιμοποιώ συνήθως!
Δεν φταίω εγώ, όμως, εσείς φταίτε! Αν δεν ήσασταν όλοι τόσο αφόρητα ενοχλητικοί, ίσως και να απαντούσα μερικές φορές… Μπα, ψέματα λέω, πάλι στο λαιμό θα μου καθόσασταν…
