Το κορίτσι που αποχαιρέτησα είχε λίγα χρήματα, καμία τσάντα και ελάχιστα ρούχα, συνήθως κάτι μπάγκι παντελόνια για να κρύβουν τα ψωμάκια. Φορούσε πολλές δαντέλες, ακόμη και τραπεζομάντιλα που τα έσφιγγε στη μέση με μαντίλια, και μεταχειρισμένα σορτς από το Μοναστηράκι. Δεν το ένοιαζε τίποτα και είχε πολλές φίλες, το ίδιο τρελές με εκείνο. Έτρωγαν από ένα σουβλάκι, μεθούσαν με μία μπίρα, χόρευαν όλη τη νύχτα, δούλευαν σε περιθωριακά περιοδικά και δεν είχαν καμιά σκοτούρα. Όπου γη, πατρίς. Πήγαιναν διακοπές άφραγκες, με μηχανές και βενζίνη ρεφενέ. Και ήταν ευτυχισμένες, γιατί κράταγαν σφιχτά τη μέση του αγοριού τους. Ήταν εντελώς ανεύθυνες, χωρίς στεγαστικά δάνεια και παιδιά, και το μόνο που τις ενδιέφερε ήταν το πώς θα περνούσαν καλύτερα.
Το κορίτσι που αποχαιρέτησα είχε πολλούς άντρες φίλους, τον Βλάση, τον Γιώργο, τον Μπάμπη, και ξημερώνονταν στα μπαράκια πίσω από το Χίλτον, όπου έπαιζε μουσική ο Ζήκος. Το κορίτσι που αποχαιρέτησα δεν ήξερε τι σημαίνει καριέρα ούτε και το ενδιέφερε. Δεν έκανε μανικιούρ, πεντικιούρ, χαλάουα, έτρωγε τα νύχια του, έβγαζε τις τρίχες του με nair και αξιοποιούσε το χρόνο πιο ευχάριστα.
Μιλούσε με τις φίλες του ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο και για το μόνο που νοιαζόταν ήταν ο χαβάς του εκάστοτε γκόμενου. Το κορίτσι είχε ένα σωρό από δαύτους. Παντρεμένους, χωρισμένους, νέους, μεγαλύτερους, ψηλούς, κοντούς, έξυπνους, κουτούς, αθλητικούς και μη. Μια γκάμα αξιοζήλευτη. Και ξαφνικά -ή μήπως σιγά σιγά;- όλα άλλαξαν. Το πώς δεν το κατάλαβε. Πρώτα ήρθε ο γάμος ή ο σκύλος; Το παιδί ή το στεγαστικό; Η τσάντα ή η καριέρα; Και μια μέρα, ή μάλλον ένα απόγευμα, κατεβαίνοντας στο Ηρώδειο, καθώς ο ήλιος τής τύφλωνε τα μάτια, κατέβασε το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου κι εκεί είδε το πρόσωπο μιας άγνωστης.
Με ρυτίδες και επώνυμη τσάντα. Με λίγο χρόνο για τις φίλες της, που κι αυτές είχαν τα δικά τους άγχη. Τα παιδιά που μεγάλωσαν και δεν βρίσκουν δουλειές. Τα παιδιά που σπουδάζουν κάπου μακριά κι έχουν έξοδα. Τις δόσεις του στεγαστικού. Τις δόσεις του εξοχικού. Την αγωνία της καριέρας, τις σωστές και λάθος επιλογές. Τα διαζύγια. Τα πρώτα Χριστούγεννα ήταν πέντε ζευγάρια. Τα δεύτερα, τρία και στο τέλος απέμειναν μόνοι. Και ήρθε η πλήξη κι η κούραση. Σωστές ή λάθος επιλογές;
Και μετά κάποιοι φίλοι πέθαναν. Ο Αντώνης, η Τασία. Και κάποιοι έφυγαν μακριά. Ο Μιχάλης, για να βρει την τύχη του στην Αμερική. Και με κάποιους έπαψαν να συναντιούνται. Λίγος χρόνος, άλλες προτεραιότητες.
Κι εσείς μου γράφετε και διακρίνω κάποια μικρή ζήλια ή κάποια μικρή αγωνία. Τα έχεις όλα, μου λέτε, μια ζωή ζάχαρη. Παιδί, καριέρα, γάμο και μια ντουλάπα επώνυμα ρούχα. Και πολλές τσάντες. Αγάπες μου, αυτό που έχετε εσείς όλες, και οι ογδόντα πέντε χιλιάδες, πρέπει να το καταλάβετε, είναι ανεκτίμητο. Είναι εκείνο το κορίτσι και εκείνο το αγόρι -που λέω στο γιο μου- που μπορεί και ζει μόνο για τον εαυτό του, που μπορεί να χαίρεται το τώρα, που μπορεί να μην έχει καμία ευθύνη και να το απασχολεί μόνο το σαρκίο του, χωρίς να χρειάζεται να απολογηθεί γι' αυτό. Γλεντήστε το λοιπόν, χαρείτε. Χωρίς γκρίνιες και επώνυμες τσάντες. Δεν τις χρειάζεστε. Γιατί αυτό που έχετε τώρα, το γράφω και το ξαναγράφω, κρατάει πάρα πολύ λίγο.
Χαρείτε τις φιλίες σας, τους γκόμενους, τα πάρτι, τις δουλειές που δεν βρίσκετε, τα παιδιά που δεν έρχονται ακόμα. Πλησιάζουν Χριστούγεννα, βγείτε κάθε βράδυ, μην κοιμηθείτε καθόλου, δεν το χρειάζεστε. Κάντε σεξ τώρα, που δεν το βαριέστε. Ακόμη κι οι αποτυχημένες σχέσεις και τα one-night καλά είναι. Και τα λίγα λεφτά επίσης καλά είναι. Και δεν το λέω από θέση ισχύος. Το λέω από την ψυχή μου. Γιατί εκείνο το άγνωστο πρόσωπο στον καθρέφτη, με τις ρυτίδες, σας περιμένει στη γωνία. Και είναι κάτι που, όπως λέω και στον Νικόλα, που θέλει με ανυπομονησία να μεγαλώσει, θα έρθει. Δυστυχώς. Ρίξτε το έξω και ρίξτε και κάνα χορό και για μένα. Εγώ σας ζηλεύω και σας αγαπώ.
ΥΓ. 1: Στις φίλες μου που δεν προλαβαίνω πια να τις δω. Στην Ερσίλια (σ' αγαπώ και το ξέρεις). Στη Λουτσία, στη Νανά και τη Λίλη. Στη Μαίρη και τη Χριστιάνα. Και στους φίλους μου, τον Μιχάλη, τον Τάκη, τον Σπύρο.
ΥΓ. 2: Στο γιο μου, που με πρήζει και εύχομαι του χρόνου να βρει επιτέλους κορίτσι και να πρήζει εκείνο. Με τις ευχές μου. Καλές διακοπές.
