Και όμως... ακόμη και ένας θρυλικός χώρος όπως είναι η μουσική σκηνή «Κόμης» μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα σταυροδρόμι Τέχνης, σε ένα καλλιτεχνικό καταφύγιο όπου αναδεικνύεται κάθε μορφή έκφρασης, σε ένα πολιτιστικό στέκι που εκπέμπει φως, ελπίδα, δημιουργία.
Έτσι λοιπόν οι Δευτέρες είναι ζωγραφισμένες με διαχρονικές μελωδικές αποχρώσεις, εμποτισμένες περίτεχνα με σύγχρονο θεατρικό χρώμα. Η Έφη Οικονομάκη με τον Τάκη Παπαματθαίου παραδίδουν μαθήματα αγωγής της ψυχής σε πείσμα της αδηφάγου κρίσης που τείνει να συρρικνώσει κάθε δημιουργική προσπάθεια και στον τομέα του πολιτισμού. Μια παράσταση με καλογραμμένο σενάριο, άψογη υποκριτική εκτέλεση και μουσικές παραπομπές στις φωτεινές δεκαετίες του ελληνικού τραγουδιού.
Κυρίαρχο συναίσθημα όχι απλώς η νοσταλγία για ένα όμορφο κομμάτι του παρελθόντος αλλά κυρίως η αισιοδοξία ότι υπάρχουν ακόμη άξιοι άνθρωποι, ικανοί καλλιτέχνες που έχουν τη διάθεση και το πείσμα να μετουσιώσουν την τέχνη τους σε μια πολιτιστική έκρηξη, σε μια αναλαμπή υπερηφάνειας, όχι για κάτι που έφυγε αλλά για κάτι που γεννιέται...
Την πρώτη πνοή σ’ αυτή την καινούργια ζωή ανέλαβαν να δώσουν ο Τάκης Παπαματθαίου με την Έφη Οικονομάκη. Παρακολουθώντας την παράσταση ο θεατής δεν βλέπει μόνο δύο ηθοποιούς που υποδύονται έναν ρόλο και στη συνέχεια επιδίδονται σε μαγικά ταξίδια στη μουσική... Πάνω απ’ όλα διακρίνει δύο ταλαντούχους καλλιτέχνες με διάχυτη ευαισθησία και όχι περιχαρακωμένα συναισθήματα που προορίζονται μόνο για την προβολή και τον εντυπωσιασμό. Εδώ υπάρχει ουσία και στον λόγο και στη μελωδία.
Η Έφη Οικονομάκη ονειρεύτηκε αυτή την παράσταση και μαγεύτηκε από το ίδιο της το όνειρο. Όπως γνωρίζουμε όμως για να φτάσει η στιγμή που ένα όνειρο θα γίνει πραγματικότητα, χρειάζεται σκέψη, μόχθος, δύναμη, πάθος, τόλμη και μεγάλο ρίσκο. Όσοι γνωρίζουν την Έφη μπορούν να υποψιαστούν ότι όλα αυτά τα προσόντα τα διαθέτει στον υπερθετικό βαθμό. Η υλοποίηση της προσπάθειας ήταν μόνο θέμα χρόνου για εκείνη αφού είχαν αρχίσει ήδη τα όργανα... στην ψυχή και το μυαλό της... Λεπτολόγος και τελειομανής όπως είναι δεν άφησε τίποτα στην τύχη του γι’ αυτό και κάθε Δευτέρα η προσέλευση του κόσμου είναι συγκλονιστική.
Τον Τάκη Παπαματθαίου φυσικά δεν τον ανακαλύψαμε τώρα... Αυτό όμως που δεν γνωρίζαμε και μας αποκαλύφθηκε σε αυτή την παράσταση είναι ότι εκτός από εξαιρετικός ηθοποιός είναι και εκπληκτικός ερμηνευτής και μάλιστα σε σπουδαία μουσικά αριστουργήματα των πιο σημαντικών δημιουργών.
Στο θεατρικό μέρος, το χιούμορ είναι τόσο καυστικό όσο και αυτοσαρκαστικό αποσπώντας συχνά το γέλιο και το χειροκρότημα των θεατών. Από τις 10.00 μέχρι και τη 1.00 που τελειώνει η παράσταση οι θεατές συμμετέχουν, αφού σε απόσταση αναπνοής που είναι η σκηνή εκτυλίσσονται καταστάσεις που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε βιώσει και σε πολλές αυτές νιώθουμε ότι είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές. Με το πέρασμα στο μουσικό μέρος, κάθε νότα και σταθμός στη μουσική... κάθε μελωδία και σελίδα στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.
Μια υπέροχη συλλογή από ακριβά μαργαριτάρια είναι τα τραγούδια που ακούγονται. Τραγούδια της καρδιάς μας... Τα βράδια της Δευτέρας μύρισαν γιασεμί και νυχτολούλουδο... γέμισαν με γεράνια και ορτανσίες... Αυλές, παιδικές φωνές, αλάνες, γειτονιές, βινύλιο, Καζαντζίδης, ξεκλείδωτες πόρτες και ανοιχτά παράθυρα... Μα τι γίνεται εκεί έξω; Αρχισαν τα όργανα...
