Αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο χώρος του Ωδείου Αθηνών φιλοξενεί το ΕΜΣΤ έως ότου ολοκληρωθούν οι εργασίες στο Φιξ.
Κυρίως, διότι την εποχή που έψαχναν οι επιτροπές χώρο για τη στέγαση του μουσείου, κάποιος είχε προτείνει το Ωδείον για να απορριφθεί αμέσως ως ακατάλληλος.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει αποθήκη, πράγμα που ακυρώνει τον χαρακτηρισμό ενός χώρου σε μουσείο, ωστόσο πρόκειται για ένα εξαιρετικό εκθετήριο. Και εδώ γεννιέται η μεγάλη απορία, ποιος ο λόγος που το μουσείο, δηλαδή το ΥΠΠΟ, προτίμησε να είναι ένοικος τόσα χρόνια του Μεγάρου Μουσικής, ενώ διαθέτει έναν τέτοιο χώρο, ιδανικό, τουλάχιστον για το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης.
Πρόκειται για χώρο ιδανικό που θα ζήλευε η κάθε ευρωπαϊκή Kusthalle, με επιπλέον εξαιρετικές προοπτικές ενός γενικότερου σχεδιασμού αξιοποίησης με κοινούς κήπους (γλυπτοθήκες) με το Βυζαντινό και το Πολεμικό.
Αυτό, το κράτος μας, κάθε μέρα μάς επιφυλάσσει και μια νέα έκπληξη. Στην προκειμένη, είναι η αδυναμία συνεννόησης ανάμεσα σε υπουργεία και φορείς, εκτός βέβαια από την απουσία μιας κοινής λογικής που θα αντιλαμβανόταν το αυτονόητο.
Ενα απλό παράδειγμα είναι η εγκατάσταση του Zacharov στο αίθριο της εισόδου και η ωραία έκπληξη που δημιουργεί στο θεατή (όπως είχε δημιουργήσει και στο αίθριο του Βυζαντινού στη Θεσσαλονίκη) ή καλύτερα στον περιπατητή της πόλης.
Ενα κράτος και ένα ΥΠΠΟ (ανέκδοτα, λέμε τώρα) έχει την υποχρέωση, όπως υποτίθεται ότι περιθάλπει τους πολίτες μέσω του ΙΚΑ, να φροντίζει για την παιδεία της καθημερινότητάς μας.
Κατηφορίζεις τη Ρηγίλλης και εκείνη την άθλια περίφραξη που περικλείει ό,τι ονειρευτήκαμε κάποτε για το κτήριο του Pei, δηλαδή το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Ιδρύματος Γουλανδρή, κρατώντας τη μύτη σου από το κάτουρο, σκοντάφτοντας στα σκουπίδια και ξαφνικά βλέπεις την εγκατάσταση των παραταγμένων ανθρώπων και ανοίγει η ψυχή σου.
Το Ωδείο, εσωτερικά με τις αίθουσες που άνοιξαν, είναι εξαιρετικό. Διαθέτει και το σοφό στήσιμο στη μεγάλη αίθουσα των βιντεοεγκαταστάσεων του David Claerbout.
Οι εκθέσεις τις οποίες επέλεξε το μουσείο για έναρξη των νέων χώρων δεν είναι το καλύτερο ή είναι το καλύτερο εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπει κανείς. Αν θέλουμε να ευχαριστηθούμε τους χώρους, τα στατικά βίντεο του Claerbout και τις γεωμετρικές επισημάνσεις του Ruchriem, μαζί με τη μικρή έκθεση των έργων του Στήβεν Αντωνάκου, είναι ιδανικές σημειώσεις στους χώρους.
Αν θέλουμε να εγκαινιάσουμε την προσωρινή έστω εγκατάσταση, υπάρχουν σίγουρα καλύτερες επιλογές (και στη διάθεση του μουσείου) από τις παγωμένες κεντροευρωπαϊκές ετεροχρονισμένες προτάσεις.
Αυθεντικό νεοπόπ
Και πάμε στον θαυμάσιο χώρο ΑΜΡ (τουτέστιν, Ανδρέας Μελάς παρουσιάζει) στο κέντρο της αθηναϊκής China town που όλο και επεκτείνεται. Ολίγον φοβική γειτονιά, όπως εξάλλου του Ξύπα, της Αντωνοπούλου, της Breeder, αλλά με γοητεία. Επιπλέον, η ΑΜΡ διαθέτει εξωτερικά μια εκπληκτική εγκατάσταση την οποία σας προτείνω να δείτε, με τούφες στις τρύπες του τοίχου, από φυσικά και μη υλικά, έργο του γείτονα Κινέζου που πουλά ρούχα.
Η έκθεση του Ben Jones, ένα αυθεντικό νεοπόπ, όργιο χρωμάτων με χαλαρές αναφορές στους γεωμετρικούς δασκάλους, τη διαφήμιση, τα graphics, τα Lego και κυρίως τον πατέρα Haley, εναρμονίζεται με τον «ναό» του σήμερα, δεδομένου ότι και στις προθέσεις του κυριαρχεί η κρυφή απεύθυνση στον δημόσιο χώρο.
Η επεκτατικότητα της εικόνας πυκνώνει έξυπνα στο υπόγειο όπου γίνονται οι προβολές, αφού ο Jones είναι εγκυρότερος ως κινηματογραφιστής. Συνοψίζοντας, αναφερόμαστε σε μια δουλειά που συνδιαλέγεται με το διεθνές, όπως εμφανίζεται ως διάθεση τα τελευταία χρόνια με υποψία διαχρονικότητας, χάριν ενός έργου που προδιαγράφει άλλες προοπτικές. Το γλυπτό-σκύλος που καθρεφτίζεται.
Χιουμοριστικά και βέβηλα
Στην γκαλερί «The Breeder», σε χώρο νέο, εκπληκτικών προδιαγραφών (Ιάσονος 45), καλλιτέχνης Daniel Sinsel ερευνά με εμμονή στο πεδίο της γραφής του αντικειμένου στον χώρο κινούμενος μεταξύ παραστατικότητας και αφαίρεσης. Παραστατικά είναι τα αντικείμενα που κατατίθενται στην τελική τους μορφή, αφαιρετική είναι η διαδικασία έως εκεί. Εξετάζοντας ζητήματα παράδοσης και ερωτισμού στέκεται χιουμοριστικά και κριτικά, διακοσμητικά και βέβηλα.
Εκείνο πάντως που εντυπωσιάζει δεν είναι ακριβώς τα έργα του Sinsel, αλλά το έργο του αρχιτέκτονα Αρη Ζαμπίκου, στο πρώην εργοστάσιο παγωτού της δεκαετίας 1970.
Η γκαλερί, 550 τετραγωνικών, σε τέσσερις ορόφους, με σκάλες εκπληκτικές, σχεδιασμένα έπιπλα και ειδικές κατασκευές, αποτελεί σημείο αναφοράς για την πόλη.
Οι νέοι χώροι της Αθήνας διαθέτουν το πλεονέκτημα να έχουν σχεδιαστεί για τη χρήση τους ως εκθετήρια, δίχως να μιμούνται, αναπαράγοντας το παρελθόν τους αλλά και με απόλυτη δυνατότητα διαχείρισης του χώρου ώστε να μην μπλοκάρουν το μέλλον τους. Μπράβο.
