Εκατομμυριούχος σήμερα (η περιουσία του φτάνει τα 300 περίπου εκατομμύρια ευρώ), τιμημένος με τον τίτλο του «Ιππότη» από τον πρίγκιπα Κάρολο, από τους πιο σέξι καλλιτέχνες (σύμφωνα με το «VH1» και το «US Weekly») αλλά κι ένας από τους «100 χειρότερους Βρετανούς» (σύμφωνα με ψηφοφορία του καναλιού Channel 4), ο Mick Jagger είναι από τους λιγοστούς εκείνους τραγουδοποιούς, που από το ξεκίνημά του με τους Ρόλινγκ Στόουνς, εδώ και 40 χρόνια παραμένει το ίδιο δημοφιλής.
Μια γεύση του πάντα ζωντανού ταλέντου του μας δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουμε στο θαυμάσιο ντοκιμαντέρ «Shine a Light», που ο βραβευμένος με Όσκαρ Μάρτιν Σκορσέζε γύρισε με βάση τη συναυλία που οι «Ρόλινγκ Στόουνς» έδωσαν στη Νέα Υόρκη τον Νοέμβριο του 2006. Ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε, εκτός συναγωνισμού, στο φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου και που, από τις 29 Μαΐου, αρχίζει να προβάλλεται και στην Ελλάδα. Συναντήσαμε τον Τζάγκερ στο Βερολίνο και μας μίλησε για την ταινία, τη μουσική του και τα μελλοντικά του σχέδια.
Πως αποφάσισε το συγκρότημα να αναθέσει το γύρισμα της συναυλίας στον Σκορσέζε;
Μας το είχαν ζητήσει και άλλοι σκηνοθέτες και στο παρελθόν, αλλά δεν θέλαμε. Ο Μάρτι είναι σοβαρός και ξέραμε πως αγαπούσε τη μουσική μας. Γι' αυτό πιστέψαμε πως θα έκανε μια πολύ καλή δουλειά. Και την έκανε, δεν νομίζεις;
Ναι, πάρα πολύ καλή. Παλιότερα, μάλιστα, είχες γυρίσει και ταινία με τον Γκοντάρ, το «Sympathy for the Devil»... Πώς είχε γίνει;
Τότε ήταν άλλες εποχές: το 1968, το Βιετνάμ, οι αντιδράσεις, η αντι-κουλτούρα... Θέλαμε να δώσουμε κάτι το διαφορετικό. Κι ο Γκοντάρ είναι ο Γκοντάρ....
Είχες πει τελευταία πως έπαψες να πιστεύεις ότι τα τραγούδια μπορεί να αλλάξουν τον κόσμο...
Είπα τέτοιο πράμα; Ναι, ίσως. Πάντως είναι αλήθεια. Κανένα τραγούδι δεν μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί, όμως, να είναι μια πολιτική κατάθεση. Η μουσική όμως είναι αναγκαία. Ωστόσο, μπορείς να φανταστείς τον κόσμο χωρίς μουσική; Θα ήταν πολύ διαφορετικός. Γι' αυτό, από την πλευρά αυτή, μπορείς να πεις πως η μουσική μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο. Ολη η μουσική, από την κλασική μέχρι τη σημερινή, έχει αλλάξει τον κόσμο.
Ο Κιθ Ρίτσαρντς μου είπε πως, όταν στη σκηνή έπαιζε ο Μπάντι Γκάι, αισθάνθηκε να εξευγενίζεται, να βρίσκεται σε άλλες, υψηλές σφαίρες...
Ναι, πράγματι, η μουσική σε εξευγενίζει.
Σίγουρα εξευγενίζει το κοινό, αλλά συμβαίνει αυτό και με τους μουσικούς;
Ναι, σε ανυψώνει. Δεν μπορείς, βέβαια, να είσαι ανυψωμένος σε όλη τη διάρκεια μιας συναυλίας. Γίνεται μόνο σε σπάνιες στιγμές, αλλά είναι πολύ ωραίες.
Στην ταινία φαίνεται να τρέχεις πάνω κάτω, αδιάκοπα. Πού, αλήθεια, βρίσκεις τόσο πολλή ενέργεια;
Η μουσική σε παρασύρει. Μετά βέβαια... Είσαι ψόφιος» (γελάει).
Χτες δώσατε όλοι μαζί μια συνέντευξη τύπου...
Κοίτα, ο Μάρτι είναι σοβαρός άνθρωπος κι έκανε μια σοβαρή ταινία. Γι' αυτό όλα έπρεπε να ήταν σοβαρά. Αν και δεν ξέρω. Οι ερωτήσεις γίνονταν από ανθρώπους από τόσα μέρη του κόσμου και από τόσα μυαλά... δεν ξέρω αν ήταν και μυαλά. Συνήθως οι συνεντεύξεις τύπου που δίνουμε είναι μικρά καλαμπούρια... Ο Μάρτι, πάντως, δεν κάνει τέτοια (γελά). Να μας έβλεπες να πηγαινοερχόμαστε σοβαροί στο κόκκινο χαλί και να μας κάνουν διάφορες ερωτήσεις τα μίντια... Ηταν κάτι άλλο!
Όταν είδες κατόπιν την ταινία, έμαθες τίποτα καινούριο σχετικά με την ερμηνεία σου;
Ναι, γιατί την έβλεπα μέσα από τα μάτια του Μάρτι... Και μέσα από τα μάτια όλων αυτών των κάμεραμεν που χρησιμοποίησε. Υπάρχουν πάντα κομμάτια που λες "μακάρι να μπορούσα να το βγάλω εκείνο και να έβαζα το άλλο που προτιμώ". Ομως όλα εξαρτώνται από τον σκηνοθέτη. Αυτός είναι η ιδιοφυΐα πίσω από την κάμερα. Είδες πώς τον αντιμετωπίζουν εδώ στο Βερολίνο. Ο Μάρτιν Σκορσέζε! Βέβαια, δεν τον αντιμετώπιζαν έτσι, απ' ό,τι μας είπε, όταν ήρθε για πρώτη φορά με το "Οργισμένο είδωλο". Τότε ήταν φεστιβάλ με αριστερές τάσεις, εντελώς διαφορετικό.
Πράγματι. Τότε είχε δώσει συνέντευξη τύπου μετά τα μεσάνυχτα σ' ένα υπόγειο καφέ...
Ακριβώς, μας το είπε... Μετά τα μεσάνυχτα! Θεέ μου! Πρέπει να είχε πλάκα. Τότε θα πίνατε κι ένα ποτό, ε; Τώρα είναι πολύ κουλ όλο το πράμα.
Βλέποντας την ταινία μήπως αισθάνθηκες πως είχες εκτεθεί περισσότερο απ' όσο περίμενες;
Ήξερα τι με περίμενε...
Ναι, αλλά η κάμερα μερικές φορές συλλαμβάνει κάτι από τον εαυτό σου που δεν περιμένεις...
Σωστά. Πάντα εκπλήσσεσαι από το αποτέλεσμα. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς... Είναι ανθρώπινο. Κάτι ανακαλύπτεις κάθε φορά. Αυτό είναι και η μαγεία του φακού. Λατρεύω την κάμερα.
Στην ταινία λες ότι μπορείς να δεις τον εαυτό σου όταν γίνεις 60 χρόνων να κάνεις τα ίδια...
Ναι, και να που μπορώ...
Και στα 70, τι θα έλεγες;
Τα ίδια! Το έχω ήδη πει σε πολλούς πιο πριν.
Πως είναι το κλίμα μέσα στο συγκρότημα; Είναι όπως ήσασταν στην αρχή;
Υπάρχουν τα σκαμπανεβάσματα αλλά παραμένουμε πάντα φίλοι. Πάντως, προσπαθούμε, όσο περισσότερο μπορούμε, να παραμένουμε μακριά ο ένας από τον άλλο όταν δεν είμαστε πάνω στη σκηνή. Τώρα, όμως, που ο Τσάρλι απέκτησε πισίνα θα πηγαίνω τακτικά εκεί. Θα παίρνω και τα παιδιά μου...
Έχεις άλλα σχέδια για ταινία, ως ηθοποιός ή ως παραγωγός;
Ναι, έχω μια ταινία, τις "Γυναίκες", που θα βγει τον Οκτώβριο. Είναι ριμέικ μιας κλασικής κωμωδίας του Τζορτζ Κιούκορ. Με πρωταγωνίστριες όλο γυναίκες, και σκηνοθέτρια γυναίκα. Δεν υπάρχουν άντρες στην ταινία. Δεν ξέρω πώς ανακατεύτηκα σ' αυτήν. Ακόμη και ο σκύλος είναι θηλυκός.
Και προφανώς μιλούν συνέχεια για τους άντρες;
Ακριβώς. Εγώ είμαι παραγωγός. Παίζουν οι Μεγκ Ράιαν, Εύα Μέντες, Μπέτι Μίντλερ... Η άλλη ταινία που κάνουμε είναι το "Ruby Tuesday", μιούζικαλ με κινούμενα σχέδια, με μουσική και τραγούδια των Στόουνς.
Ανοιξε η τύχη του στο κόκκινο χαλί
Γιατί σταμάτησες την καριέρα σου ως ηθοποιού;
Ο κινηματογράφος μού αρέσει πολύ και όταν μου δίνεται η ευκαιρία παίζω. Αλλά, ενώ μεγαλώνουμε, ξέρεις, δεν υπάρχουν πολλοί καλοί ρόλοι. Πάντως, για να ξέρεις, χτες μου πρόσφεραν ένα ρόλο.
Τι ρόλο;
Δεν μπορώ να πω ακόμη. Όταν περπατάς στο κόκκινο χαλί φαίνεται πως ανοίγει η τύχη σου.
Όταν διαβάζεις αυτά που συμβαίνουν με την Μπρίτνεϊ Σπίαρς και την εξάρτησή της, τι σκέφτεσαι;
Τα ναρκωτικά είναι σίγουρα πρόβλημα. Αλλά σήμερα έχουν κέντρα αποτοξίνωσης, ενώ την εποχή μας, όταν παίρναμε ναρκωτικά, αυτά δεν υπήρχαν. Δεν ήξερες πολλά, τότε. Επρεπε να βρεις τη δική σου λύση. Αλλά δεν ξέρω πώς μπορούμε να βοηθήσουμε την Μπρίτνεϊ...
Το τραγούδι «Champagne and Reefer» («Σαμπάνια και τσιγαριλίκι») που τραγουδάς στην ταινία πώς προέκυψε; Είχε κάποιο σκοπό;
Είναι του Μάντι Γουότερς. Μου άρεσε και σκέφτηκα πως θα είχε πλάκα. Το είχαμε παίξει και με τον Μάντι στο Σικάγο. Εχει κινηματογραφηθεί μάλιστα.
Πως επιλέξατε τους καλεσμένους στο σόου σας;
Στα σόου πάντα έχεις καλεσμένους. Σκέφτεσαι ποιος ταιριάζει στη συγκεκριμένη συναυλία και σε ποιο ντουέτο θα είναι πιο κατάλληλος. Ξέραμε τον Τζακ Γουάιτ από άλλα σόου, επίσης πιστέψαμε πως ο Μπάντι Γκάι θα ήταν κατάλληλος. Είναι καλό να χρησιμοποιείς ανθρώπους που γνωρίζεις. Η Κριστίνα Αγκιλέρα ήταν η μόνη που δεν γνωρίζαμε. Αλλά έχει εκπληκτική φωνή! Ενας φίλος μάς είπε πως είναι πολύ επαγγελματίας. Και σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να έχεις μόνο επαγγελματίες. Γι' αυτό και την πήραμε. Τελικά όλα δούλεψαν σωστά, όπως το θέλαμε.
