Στην Ελλάδα είμαστε της καλοπέρασης και μας στοιχίζει

stin-ellada-eimaste-tis-kaloperasis-kai-mas-stoichizei

Στο αμερικανικό γυναικείο μπάσκετ, το περασμένο καλοκαίρι, μια Ελληνίδα έκανε τη δυναμική εμφάνιση της, προκαλώντας αίσθηση στον αμερικανικό αθλητικό Τύπο. Η Ευανθία (Εβίνα) Μάλτση ξεκίνησε από την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 αγωνίστηκε στο εξωτερικό (Ισπανία, Γαλλία) και το καλοκαίρι συμμετείχε στο WNBA, δηλαδή στο γυναικείο ΝΒΑ, με τις Κονέντικατ Σαν. Οι εμφανίσεις της ήταν εντυπωσιακές και είχαν αποτέλεσμα το να συγκεντρώσει τα φώτα τής δημοσιότητας πάνω της.

Αυτή την αγωνιστική περίοδο η Ευανθία αγωνίζεται στη Βαλένθια, ενώ παράλληλα ετοιμάζεται για καινούργιες περιπέτειες στη χώρα του μπάσκετ. Στη συνέντευξή της αναπολεί το μεγάλο αμερικανικό της ταξίδι, με τις καλές, δύσκολες αλλά και απροσδόκητες εμπειρίες που αυτό της έχει χαρίσει.

Πως είναι η ατμόσφαιρα των παιχνιδιών στο WNBA, υπάρχει ενδιαφέρον, πάθος;

Στα παιχνίδια στην έδρα μας είχαμε σχεδόν πάντα 7.000 κόσμο! Σε κάποια παιχνίδια, έχω παίξει και μπροστά σε 10.000! Η ατμόσφαιρα είναι υπέροχη, ο κόσμος παρακολουθεί το παιχνίδι, έχει άποψη και συμπαραστέκεται με τον καλύτερο τρόπο. Ερχονται νωρίτερα στο γήπεδο για να μπορέσουν να μας μιλήσουν, να βγάλουν φωτογραφίες και να πάρουν αυτόγραφα. Και μετά το παιχνίδι, καμιά φορά περιμένουν με τις ώρες απλώς για να μας γνωρίσουν.

Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο στο νέο σου περιβάλλον;

Ότι έπρεπε να προσαρμοστώ γρήγορα. Πήγα στη μέση της σεζόν και ο χρόνος που κυλούσε δεν ήταν με το μέρος μου. Τα κατάφερα όμως, ε;

Οι βασικές διαφορές ανάμεσα στο WNBA και την Ευρώπη;

Το WNBA είναι αυτό που η Ευρώπη προσπαθεί να φτάσει ανεβαίνοντας επίπεδα. Η διοργάνωση στην Αμερική είναι κορυφαία. Αγωνιστικά, αυτό που αλλάζει είναι η δύναμη και η ταχύτητα, δυο βασικά χαρακτηριστικά που βοηθούν στο να αλλάξει και μια ολόκληρη φιλοσοφία. Τα τελευταία χρόνια όμως η ψαλίδα έχει κλείσει αρκετά. Ολο και περισσότερες αθλήτριες του WNBA αγωνίζονται πλέον στην Ευρώπη. Με το ελληνικό πρωτάθλημα δεν μπορώ να κάνω συγκρίσεις, γιατί δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία ούτε στην ίδια διοργάνωση.

Το ομαδικό πνεύμα είναι περισσότερο αναπτυγμένο στην Αμερική ή την Ευρώπη;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια διαφορά. Πριν αγωνιστώ στο WNBA πίστευα πως "ναι, υπάρχει", επειδή στο WNBA η ανάδειξη του ατομικού στοιχείου κυριαρχεί. Δεν είναι όμως έτσι. Οι ομάδες στο WNBA έχουν περισσότερο πάθος για τη νίκη, αλλά το μπάσκετ είναι παντού το ίδιο. Ο τρόπος που αυτό παίζεται αλλάζει κι έτσι έχουμε διαφορετικές εικόνες.

Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα είναι τόσο υποβαθμισμένο σε σχέση με το ανδρικό;

Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο πρώτος και πιο σημαντικός είναι ο οικονομικός και ο δεύτερος είναι η διοργάνωση. Οι υπόλοιποι λόγοι απλώς έπονται αυτών! Βέβαια στην Αμερική και την υπόλοιπη Ευρώπη τα πράγματα δεν είναι τόσο χάλια. Σε κάποιες χώρες μάλιστα (π.χ. Ρωσία, Τσεχία) το γυναικείο μπάσκετ είναι πιο αναβαθμισμένο από το ανδρικό.

Γιατί έφυγες από την Ελλάδα, για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ; Για να τεστάρεις τον εαυτό σου, για καλύτερες οικονομικές απολαβές, επειδή είχε κλείσει κάποιος κύκλος και έπρεπε να ανοίξει ένας άλλος;

Έφυγα από την Ελλάδα γιατί ήθελα να εκπληρώσω το όνειρό μου. Για "το πακέτο". Και όλα όσα ανέφερες είναι "το πακέτο". Ηθελα να παίξω σε υψηλότερο επίπεδο και, κάποια στιγμή, στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Ηθελα να συμπεριφέρομαι και να μου συμπεριφέρονται ως επαγγελματία. Ηθελα να δω αν ήμουν ή αν μπορούσα να γίνω κάτι πέρα από τα σύνορα της χώρας μου.

Πώς εξηγείς το γεγονός ότι κανένας Ελληνας παίκτης, παρά το μεγάλο ταλέντο που υπάρχει, δεν έχει καταφέρει να διακριθεί στο ΝΒΑ; Υπάρχει «βόλεμα» και έλλειψη διάθεσης για σκληρή προσπάθεια; Ο Παπαλουκάς, παρά τις πολλές προσφορές που είχε φέτος, έμεινε τελικά στη Μόσχα, ο Σπανούλης, μετά τον πρώτο χρόνο, απογοητεύτηκε και γύρισε πίσω, δεν έδειξε διάθεση να το παλέψει.

Δεν μπορώ να σου απαντήσω γι' αυτούς, θα πρέπει να ρωτήσεις τους ίδιους. Αλλά το να αφήσεις το σπίτι σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου, τη ζωή σου, την Ελλάδα μας και να μπεις σ' ένα παιχνίδι απίστευτου ανταγωνισμού όπου δεν είσαι μοναδικός, είναι απίστευτα δύσκολο! Πρέπει να έχεις τρομερή δύναμη και θέληση να πετύχεις. Απαιτεί υπομονή, επιμονή και, κάποιες στιγμές, ακόμη και ανοχή. Εγώ πιστεύω ότι είναι θέμα χαρακτήρα και νοοτροπίας και οι Ελληνες δεν την έχουμε. Είμαστε της καλοπέρασης, της γρήγορης και εύκολης αναγνώρισης και του βολέματος. Με τον Σπανούλη δεν ξέρω τι έγινε, αλλά ο Παπαλουκάς, αν δεν έχει "ψώνιο" να έρθει εδώ, τότε δεν έχει κανέναν άλλο λόγο. Είναι στην κορυφή της Ευρώπης, ο καλύτερος παίκτης και ο πιο ακριβοπληρωμένος. Αν λοιπόν δεν είναι το όνειρό του, γιατί να έρθει;

Θα συμβούλευες και άλλες Ελληνίδες παίκτριες να δοκιμάσουν την εμπειρία του εξωτερικού;

Ναι, θα το πρότεινα σε όλες. Δεν είναι μόνο το μπάσκετ, είναι τόσο πολλά άλλα στη διαδρομή που σε κάνουν καλύτερο.

Ποιον Ελληνα παίκτη θαυμάζεις και ποιον ξένο; Είχες, παλιότερα, κάποια Ελληνίδα παίκτρια σαν είδωλο;

Θα σου πω ποιοι μου άρεσαν και μου αρέσουν. Από Ελληνες σίγουρα ο Παπαλουκάς και ο Γκάλης παλιότερα. Από ξένους, ο Τζόρνταν, ο Στογιάκοβιτς και ο Νοβίτσκι. Από γυναίκες η Λίζα Λέσλι παλιότερα και η Νταϊάνα Τοράσι τώρα. Οταν ήμουν μικρή και ήθελα να φτάσω ψηλά, κοιτούσα πάντα παίκτριες που ήταν τότε στην κορυφή και ήθελα να τις φτάσω αλλά και να τις ξεπεράσω. Κυρίως τις παίκτριες που έπαιζαν τότε στην Εθνική Ελλάδος.

Ποια είναι η καλύτερη παίκτρια αυτή τη στιγμή στον κόσμο;

Η Λόρεν Τζάκσον ή η Πένι Τάιλερ. Εμένα μου αρέσει περισσότερο η δεύτερη.

Είχες κάποιο προσωνύμιο στην ομάδα, παρατσούκλι;

Προσπάθησαν και το ήθελαν πάρα πολύ, αλλά δεν τους άφησα. Μου έλεγαν διάφορα καθημερινά, αλλά τους το έκοψα. Είμαι η Εβίνα και τέλος! Αλλωστε το όνομά μου είναι αρκετά μοναδικό για να χρειάζομαι κάποιο άλλο χαρακτηριστικό. Ολοι με ξέρουν έτσι, φροντίζω γι' αυτό και έτσι θέλω να μείνει.

Πότε και πως έγινε το Ευανθία, Εβίνα;

Πριν γεννηθώ ακόμα! Οι γονείς μου το διάλεξαν. Το Ευανθία το πήρα απλά, λόγω της γιαγιάς. Ε, δεν θα μπορούσα να βαφτιστώ Εβίνα.

Η πιο ευχάριστη και η πιο δυσάρεστη στιγμή τής μέχρι τώρα καριέρας σου;

Ευχάριστη, έντονη, αξέχαστη, καλύτερη και ανεπανάληπτη, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, στην Αθήνα! Από κάθε άποψη. Χειρότερη δεν έχει υπάρξει. Ισως και να την έχω αποβάλει. Ισως δεν έχει έρθει ακόμη!

Αν η ζωή σου γινόταν ταινία, ποιον τίτλο θα της έβαζες;

Μμμ! Με βάζεις να σκεφτώ τώρα και να αποφασίσω. "Το ταξίδι", νομίζω. 'Η κάτι τέτοιο τέλος πάντων!

Και τα όνειρά σου για το μέλλον; Στο μπάσκετ αλλά και έπειτα από αυτό;

Όνειρα; Ας πούμε, καλύτερα, σχέδια. Θα ήθελα στο υπόλοιπο της καριέρας μου να κατακτήσω τίτλους, ομαδικούς τίτλους, πρωταθλήματα, κύπελλα, σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική! Είναι το μόνο που δεν έχω. Για μετά το μπάσκετ είναι κάτι που δεν θέλω να το σκέφτομαι. Οχι ότι δεν το έχω ήδη κάνει, αλλά δεν είναι κάτι που θα συζητήσουμε τώρα!.