Το συγκρότημα Tindersticks, ύστερα από 27 χρόνια καριέρας, πολλά άλμπουμ, αμέτρητες περιοδείες ανά τον κόσμο και μια σταθερά ασυμβίβαστη φύση, λογικό είναι για οποιοδήποτε συγκρότημα να φανερώσει κάποια σημάδια κόπωσης.
Για τους Tindersticks, τους βρετανούς πρίγκιπες της μελωδικής μελαγχολίας, των λυρικών ύμνων αγάπης και χωρισμού με τις σύνθετες ενορχηστρώσεις, αυτή η κόπωση δεν επήλθε. Υπήρξαν, ασφαλώς, αδύναμα άλμπουμ και μια αναδιάρθρωση που άφησε πρόσφατα το γκρουπ με τρία μόνο βασικά μέλη (από τα έξι συνολικά που αποτελούσαν τον αρχικό του σχηματισμό). Οι Τίντερστικς συνεχίζουν παρ' όλα αυτά ακάθεκτοι έναν μουσικό δρόμο ο νέος σταθμός του οποίου είναι το «The Hungry Saw».
Εξωστρεφές και αμεσότερο από κάθε προηγούμενη δουλειά, το νέο άλμπουμ προέκυψε ύστερα από πενταετή σιωπή του συγκροτήματος και δύο σόλο προσπάθειες του τραγουδιστή που ενίσχυσαν λανθασμένα τις υποψίες πολλών ότι διαλύονται. Σύμφωνα με τον Στιούαρτ Στέιπλς, ο καινούριος δίσκος όχι μόνο δεν βρίσκει το γκρουπ διαλυμένο, αλλά το βοήθησε να επαναπροσδιοριστεί.
Είχαμε χάσει το στοιχείο της έκπληξης και της αναζήτησης που μας έπειθε να συνεχίζουμε όλα αυτά τα χρόνια», μου εξομολογείται με τη γνώριμη βαρύτονη χροιά της φωνής του. «Γι' αυτό και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα. Η ολοκλήρωση του νέου άλμπουμ ανανέωσε την διάθεσή μας να συνεχίσουμε. Και μας πέτυχε μετά από καιρό να δουλεύουμε μέσα σε μια κατάσταση απόλυτης ελευθερίας. Γιατί δεν νιώθαμε την ανάγκη να συζητήσουμε ή να εξηγήσουμε μεταξύ μας το παραμικρό.
Πόσο επηρέασε το συγκρότημα η αποχώρηση τριών βασικών μελών του;
Έχω την αίσθηση ότι αυτή τη στιγμή είμαστε μεγαλύτερο και όχι μικρότερο συγκρότημα. Νιώθω σαν να έχουμε ανοίξει τις πόρτες και όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργαζόμασταν κατά καιρούς έχουν έρθει πιο κοντά μας και μας επηρεάζουν πλέον περισσότερο.
Υπάρχει μια ρομαντική θεωρία για τους Τίντερστικς που μιλά για ένα γκρουπ το οποίο κατάφερε να επιβιώσει και να ωριμάσει καλλιτεχνικά δίχως να χρειαστεί ποτέ να συμβιβαστεί. Αισθάνεστε έτσι κι ο ίδιος;
Το ότι μιλάμε για τον τελευταίο μας δίσκο ενώ έχουν περάσει 15 χρόνια από την πρώτη μας δουλειά μπορείς να το δεις με δύο τρόπους: είτε να αισθανθείς ότι δεν έχουμε υπάρξει ποτέ ιδιαίτερα επιτυχημένοι και να μελαγχολήσεις (γέλια), είτε να σκεφτείς ότι είμαστε ακόμα εδώ και κάνουμε τη μουσική που θέλουμε. Εχετε δίκιο πάντως. Ποτέ δεν ακολουθήσαμε τις υποδείξεις κάποιας μόδας. Ποτέ δεν αφήσαμε κανέναν να αναμειχθεί στη δουλειά μας. Όλα τα λάθη που κάναμε ήταν απολύτως δικά μας και δεν υποκύψαμε ποτέ στις επιθυμίες των άλλων.
Κατάθλιψη από τις μεγάλες περιοδείες
Σας έχει τύχει ποτέ να ολοκληρώνετε ένα άλμπουμ και, ακούγοντάς το ολόκληρο μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, να συνειδητοποιείτε ότι το τελικό αποτέλεσμα ξεπέρασε τις αρχικές προσδοκίες σας;
Αυτό συνέβη οπωσδήποτε με το πρώτο άλμπουμ. Μας κατέπληξε το πόσο ωρίμασε ο δίσκος στο στούντιο. Μέσα στις δύο εβδομάδες που μας πήρε για να τον ολοκληρώσουμε ξεπέρασε όσα δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Βέβαια, ο ενθουσιασμός που έχεις όταν είσαι 25 χρόνων και κάνεις τον πρώτο σου δίσκο είναι κάτι που δεν θα σου ξανασυμβεί.
Πολλά συγκροτήματα βρίσκουν δύσκολη την εμπειρία τού να δίνουν συστηματικά συναυλίες. Εσείς;
Είναι ζήτημα ισορροπίας. Το να επικοινωνείς με τον κόσμο είναι πολύ σημαντικό, αλλά όταν γίνεται σε υπερβολικό βαθμό μπορεί να καταντήσει το χειρότερο πράγμα στον κόσμο. Θυμάμαι, στο παρελθόν, οι μεγάλες περιοδείες μού προκαλούσαν κατάθλιψη, δίχως να καταλαβαίνω το γιατί. Τώρα συνειδητοποιώ ότι είχε να κάνει με το ζήτημα της δημιουργικότητας. Είμαι χαρούμενος όταν φτιάχνω πράγματα, και όταν η περιοδεία καταντά ρουτίνα, η δημιουργικότητα χάνεται.
Έχετε σκεφτεί τι είναι αυτό που σας κάνει τόσο δημοφιλείς στο ελληνικό κοινό;
Δεν ξέρω τι να σας πω, αλλά με κολακεύει. Δεν έχουμε παίξει στην Αθήνα εδώ και καιρό -πουθενά δεν έχουμε παίξει τελευταία- και ελπίζω ότι θα μπορέσουμε να σας επισκεφτούμε αργότερα μέσα στο χρόνο. Με κυνηγά, ωστόσο, ακόμη ένας φόβος που είχα από παλιά: πριν παίξω κάπου ή συμφωνήσω να παίξω κάπου πάντοτε αναρωτιέμαι αν θα έρθει κανείς να με δει! Ο φόβος αυτός προέρχεται από τις εμπειρίες που είχαμε στο ξεκίνημά μας. Για οχτώ χρόνια παίζαμε μονίμως για τρία άτομα!» (γέλια).
Όταν αρχίσατε να παίζετε για μεγάλα ακροατήρια, όμως, φαντάζομαι ότι το σοκ ήταν μεγάλο.
Ναι, ήταν! Μάλλον γι' αυτό πέρασα κάνα-δυο χρόνια μεθυσμένος!
Ενώ τώρα πια είστε νηφάλιος;
Όχι και μονίμως νηφάλιος. Δεν ωφέλησε κανέναν, άλλωστε, το να παραμένει συνεχώς νηφάλιος»...
