Θυμάστε το τραγούδι, που έπαιζε σε μία πανέξυπνη διαφήμιση της SONY με τους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο να γεμίζουν με δεκάδες χιλιάδες πολύχρωμα μπαλάκια που ξεχύνονταν από λόφους, γειτονιές και στενά; Αποτελούσε μία εμπνευσμένη διασκευή στο παλιό «Heartbeats» των Knife. Ησυχη φωνή, απαλή κιθάρα και φουλ συναίσθημα. Υπογραφή José González.
Ένας νεαρός Σουηδός τραγουδοποιός, με καταγωγή από την Αργεντινή, που το Σάββατο εμφανίζεται στο «Gagarin» (Λιοσίων 205). Και δεν θα μας παίξει μόνο το «Heartbeats», αλλά κι ένα σωρό ακόμα διασκευές. Το «Love will tear us apart» των Joy Division, το «Teardrop» των Massive Attack ή το «Born in the USA» του Μπρους Σπρίνγκστιν. Ειδικεύεται ο τυπάκος στο να διασκευάζει παλιά κομμάτια προσφέροντάς τους μία καινούργια μορφή.
«Θέλω να με εξιτάρει», μας λέει ο Χοσέ, εξηγώντας τα κριτήρια με τα οποία επιλέγει το τραγούδι που διασκευάζει. «Να αποτελεί για μένα πρόκληση. Δεν με ενδιαφέρει από ποιο είδος προέρχεται και τι ήχο έχει». Αυτό που προσέχει περισσότερο είναι οι στίχοι. «Αν με αγγίξουν, αν μέσα τους διακρίνω κάποιο τμήμα του εαυτού μου, νιώθω τότε πως το τραγούδι θα αποτελέσει την επόμενη διασκευή μου. Δεν δίνω και τόση βάση στη μουσική του».
Τι προσφέρει μία διασκευή σε ένα ήδη γνωστό κομμάτι;
«Καταρχάς, και για να έχει νόημα, πρέπει να παρουσιάζει μία εντελώς διαφορετική εκδοχή από το πρωτότυπο. Οι περισσότεροι συνήθως φτιάχνουν βερσιόν, που δεν απέχουν και πολύ από την πρώτη εκτέλεση. Είμαι εναντίον των διασκευών που γίνονται απλώς για φαν. Ελπίζω οι δικές μου να έχουν κάτι καινούργιο να πουν. Και να γίνεται φανερή η προσωπική μου ματιά, το δικό μου καλλιτεχνικό φίλτρο».
Γράφει και δικά του τραγούδια ο Χοσέ Γκοντζάλες, φολκ μπαλάντες, ως επί το πλείστον, με ξεχωριστή ευαισθησία στην ερμηνεία. Ξέρετε τώρα, ψηλό σκαμπό, κιθάρα και ιστορίες προσωπικές σε χαμηλούς τόνους. Παράδοξη εξέλιξη για έναν καλλιτέχνη που ξεκίνησε να παίζει χαρντ-κορ και πανκ. Στα ξένα περιοδικά οι περισσότερες αναφορές έχουν να κάνουν με τη ζεστή χροιά της φωνής του. «Είναι αλήθεια πως ξοδεύω πολύ χρόνο στην καλλιέργειά της και νιώθω υπερήφανος», επισημαίνει. «Σιγά το σπουδαίο όμως. Ποιος τραγουδιστής, δηλαδή, δεν ερμηνεύει καλά; Πιθανότατα αυτό που ξεχωρίζει σε μένα είναι το πώς δένουν οι ήχοι της φωνής με τον τρόπο που παίζω κιθάρα».
Δύο άλμπουμ έχει κυκλοφορήσει έως τώρα. Το «Veneer» (2003) και το «In Our Nature» πέρυσι. «Αυτά θα σας παρουσιάσω, αλλά εντελώς... γυμνά, με ελάχιστα όργανα, σε μία πιο ακουστική μορφή». Οι κριτικοί τον παρομοιάζουν με μεγάλους songwriters του παρελθόντος, όπως ο Νικ Ντρέικ και ο Τιμ Μπάκλεϊ. Λένε πως παίζει ένα μοντέρνο alternative φολκ. «Αν και δεν μου αρέσουν οι ετικέτες, όλο αυτό που γίνεται το τελευταίο διάστημα, το μπόλιασμα της παραδοσιακής φολκ με ηλεκτρονικούς ρυθμούς, προσφέρει κάτι καινούργιο στον ήχο. Δεν έχει νόημα, όμως, να μπαίνουμε σε τέτοια συζήτηση. Αυτοί είναι βασικά διαχωρισμοί που κάνουν οι γραφιάδες στα μουσικά έντυπα».
Σας ενδιαφέρει η γνώμη τους;
Δεν τρέχω πάντως και πρωί πρωί ύστερα από μια συναυλία να διαβάσω στις εφημερίδες τι έχουν γράψει για μένα. Δεν δίνω και τόση σημασία. Μισώ, όμως, όταν παρερμηνεύουν πράγματα και γεγονότα. Από την άλλη, αν η δουλειά μου δεν αρέσει στη μητέρα μου, λόγου χάριν, δεν θα την κατηγορήσω γιατί ξέρω από πού προέρχεται και ποιες είναι οι καταβολές της. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλούς δημοσιογράφους. Ομολογώ, όμως, πως δεν υπάρχει πιο ωραίο κομπλιμέντο από τα καλά λόγια ενός κριτικού χιπ-χοπ, ας πούμε, που έρχεται στο live μου και περνάει ωραία.
Ποιος είναι ο ιδανικός τρόπος για να ακούσουμε τη μουσική σας;
Αυτό εξαρτάται από το ποιοι πραγματικά είστε. Σίγουρα πάντως πολύ δυνατά.
Και ο ιδανικός τόπος;
Φορώντας ακουστικά μέσα σε ένα τρένο καθ' οδόν για τη δουλειά. Ετσι θα ξεφύγετε και λίγο από την καθημερινότητα και θα βρεθείτε σε μία άλλη διάσταση. Ωραίο θα ήταν επίσης κάνοντας σκι.
Να υποθέσω, κλείνοντας, ότι το Heartbeats αποτελεί την αγαπημένη σας διασκευή;
Ναι, αλλά μη με ρωτήσεις το γιατί. Ειλικρινά δεν μπορώ να το εξηγήσω.
