Προσπαθήστε να οπτικοποιήσετε το γελοίο της όλης εικόνας… Ένας μαυροφορεμένος, γονιδιακά προσδιοριζόμενος ως ανώριμος νεανίας, περί τα τριάντα, έχει μόλις κλείσει τη θήκη του PSP, αφού προηγουμένως συνέδεσε τα ακουστικά και εκκίνησε την αναπαραγωγή των Crystal Method. Στη ρύθμιση Heavy και με τον ήχο στο full, για όποιον ενδιαφέρεται. Σηκώνεται, πατάει το κουμπί και το λεωφορείο σταματά. Κατεβαίνει το πρώτο σκαλί, κατεβαίνει το δεύτερο, και απλώνει το αριστερό πόδι προς το πεζοδρόμιο. Τότε, απλά, γκρεμοτσακίζεται. Προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει τη σακούλα στην οποία βρίσκονται δύο DVDs, ένας σκληρός δίσκος και ένα πακέτο καπνός, ενώ το χέρι του κινείται σπασμωδικά, τραβώντας το ένα εκ των ακουστικών στην προσπάθεια να πιάσει κάτι. Οτιδήποτε.
Και τότε, το πόδι γυρίζει
Φυσικά, ο μαυροφορεμένος νέος είμαι εγώ. Την πρώτη μέρα, το άφησα. Το πρήξιμο ήταν εντυπωσιακό, σε βαθμό να σκέφτομαι να το τραβήξω με κάμερα για να έχω ιδέες για ένα πιθανό μελλοντικό θέμα γραφικών: "ξεπρήξτε το πόδι σας με το Photoshop", "κάντε τα πέλματα σας να μοιάζουν με το θωρηκτό Ποτέμκιν" ή κάτι σε αυτό το στυλ. Ο πόνος, όμως, με εμπόδιζε. "Θα περάσει", είπα, και όντως, ως το βράδυ (γύρω στις 4 τα ξημερώματα ) το πρήξιμο είχε μειωθεί. Λιγάκι.
Την επόμενη μέρα, το πρήξιμο είχε μειωθεί ακόμη περισσότερο. "Τέλεια", σκέφτηκα, και έκανα το λάθος να δοκιμάσω να ντυθώ για να πάω στο γραφείο. Εδώ, βάλτε καμπανάκι λάθος απάντησης από τηλεπαιχνίδι: αμ δε. Ένας οξύς και έντονος πόνος μου θύμισε ένα παλαιότερο, χαρούμενο περιστατικό της ζωής μου, τότε που ένα παπάκι με εκτόξευσε τρία μέτρα προς ένα περίπτερο. Καθώς έπεφτα, αγκαλιά με κάποιες εφημερίδες, προς τα Τσακίρης, έβλεπα σε αργή κίνηση τον μανιακό καβαλάρη να ψελίζει "ούπς". Έ, το ίδιο είδα και χθες. Χωρίς, όμως, τα Τσακίρης. Και τις εφημερίδες. Και τον μανιακό καβαλάρη του παπιού. Κατά τα άλλα, ίδια φάση βρε παιδί μου.
Πήρα ένα τηλεφωνάκι τα παιδιά στο γραφείο, και μετά τις απαραίτητες πρωινές προσφωνήσεις ("δώσε μου ρε χαμένε τον άλλο, άντε να δοκιμάσεις καμιά beta των Βίστα" κ.λπ.), ενημέρωσα πως δεν θα πάω στο γραφείο. Θα ορκιζόμουν πως άκουσα την καρδιά του συνομιλητή να ραγίζει, αν και σήμερα, μια μέρα μετά, υποπτεύομαι πως ήταν το πληκτρολόγιό μου που χτυπούσε στον τοίχο.
Βρίσκομαι, λοιπόν, στο σπίτι. Καθηλωμένος σε μια καρέκλα, μπροστά στον υπολογιστή, με ένα "καλό στραπατσάρισμα των συνδέσεων" ή κάτι τέτοιο, όπως είπε γελώντας ο γιατρός (να, Νίκο, δουλειά που μας ταιριάζει: να γελάς με τον πόνο των άλλων ). Μου πρότεινε να "καθίσω την εβδομάδα και να το ξεκουράσω". "Να μείνω ξαπλωμένος". Και, φυσικά, συνεχώς και καθημερινά, να αφήνω ένα παγωμένο τσουβάλι αρακά επάνω στο πόδι, μπας και περάσει. Ήταν αρκετά αγχωτικό το αν πονάει το ίδιο και τη Δευτέρα, εδώ είμαστε βρε αδερφέ.
Δηλαδή, τι; Υπάρχει πιθανότητα να μην περάσει; Μα… δεν είναι πια τόσο πρησμένο! "Δεν έχει σημασία, η ζημιά έγινε".
Έτσι, ο άνθρωπος που σιχαίνεται να κάθεται, ο "δεν μπορώ χωρίς το ποντίκι μου", ο "20 ώρες το 24ωρο μπροστά από μια οθόνη", ο "μαυροφορεμένος νεανίας", εγώ, θα πρέπει να μείνει ξαπλωμένος. Παρέα με τον μπαρμπα Στάθη ως την Τρίτη (για τα ζαρζαβατικά μιλάω, Λάμπρο, και μην έρθω και βρω αυτό το wallpaper στο PC μου… )
Να είστε καλά ρε Μήτσο και Νίκο, που με πείσατε να πάρω PlayStation. Και όχι, Πέτρο, δεν έχει word στο PSP.
