Ένα ακόμη ταξίδι. Μπαίνω ράθυμη στο highspeed, βρίσκω τη θέση μου, ακολουθώ τη συνηθισμένη διαδικασία: καφέ από το μπαρ, ρύθμιση της πολυθρόνας, περιοδικό, ακουστικά σε θέση μάχης και μια τελευταία ματιά τριγύρω μήπως υπάρχει κάποιος γνωστός - μερικές φορές, είναι ανυπόφορα τα βουβά ταξίδια.
Οι τηλεοράσεις συνήθως στο κανάλι του mad, αλλά αυτή τη φορά τρέχουν εικόνες από τις φωτιές. Ευτυχώς ο ήχος των εκφωνητών και των κομμένων κεφαλών, δεν φτάνει ως εμάς.
Δίπλα μου έχουν ήδη πιάσει κουβέντα. Θέμα: η βάσανος του σύγχρονου ανθρώπου μπροστά στην έλλειψη νοήματος. Κρυφακούω. Έχουν δίκιο όπως τοποθετούνται κι οι δυο. Μου είναι αναγνωρίσιμες οι επισημάνσεις τους. Εκείνος είναι γιατρός, 35άρης. Εκείνη υπάλληλος τραπέζης στο τμήμα των πλειστηριασμών, νεότερη.
Κρυφακούω και κρυφοβλέπω. Βλέπω για πολλοστή φορά στα μόνιτορ, εκείνη την μια σταλιά γριά, που με ένα κουβαδάκι νερό πλησιάζει τη φωτιά δίπλα στην εκκλησιά και προσπαθεί σε πείσμα της αδυναμίας της και του καταπονημένου σώματός της, να τη σβήσει.
Να λοιπόν τι κληρονόμησα:
- Κληρονόμησα αυτές τις σπάνιες γριές που τα ποδάρια τους έχουν πάρει το σχήμα των αρχαίων αγγείων.
- Κληρονόμησα την ταύτισή τους με την Παναγία στο κομμάτι του Πόνου.
- Κληρονόμησα το πείσμα τους να ζήσουν και να βγάλουν ρίζες στο χώμα που καλλιεργούν.
- Κληρονόμησα την αξία που έχουν ένα ζευγάρι 14άρια σκουλαρίκια από κοράλια – ότι σώθηκε από τη μάνα της μάνας τους, κι αυτά, στο κόμπο ενός μαντηλιού.
Και να τι προσπαθώ να αποφύγω:
- Το σκοταδισμό τους.
- Την άγνοιά τους.
- Την εναπόθεση της «λειτουργικότητάς» τους στο μεταφυσικό.
- Τον δισταγμό, μπρος στην αξία της ανθρώπινης ζωής.
- Την στέρφα παρουσία του παρελθόντος.
Σε αυτό το γαμημένο highspeed δεν έχεις πρόσβαση στα καταστρώματα την ώρα του ταξιδιού. Πώς να τα βάλει κανείς με όλα αυτά, χωρίς να τον χτυπάει ο βοριάς στη μούρη; Κι εκείνο που πραγματικά μου λείπει, ειδικά αυτές τις μέρες, είναι ένα κομμάτι νόημα.
