Ξεκινώντας μια προσπάθεια πάντα μπαίνουν κάποιοι στόχοι. Στο Niata η αναγνώριση και η καθιέρωση, ήρθαν σαν το νεράκι που κυλάει. Σήμερα είναι το περιοδικό με τους περισσότερους αναγνώστες στη Θεσσαλονίκη. Αν έτσι κρίνεται η επιτυχία, τότε αυτό το περιοδικό έπιασε κορυφή.
Και επειδή ο καθείς συνηθίζει «να ευλογεί τα γένια του», ο ενδεδυμένος με τον μανδύα του άπιστου Θωμά, μπορεί να πάρει την επιβεβαίωση του διαβάζοντας τις σχετικές μετρήσεις της Bari Focus.
Αν και την εμπορικότητα την προωθούν αυστηρά τα νούμερα των μετρήσεων, εντούτοις εμένα με ξεσηκώνουν μικρά καθημερινά σημάδια. Τα mail που φτιάχνουν τις πλάνες μας, που κάνουν στα γραφεία τα μάτια να λαμπιρίζουν, σταλμένα από αναγνώστες μας που βρέθηκαν από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Ελσίνκι και από το Λεωνίδιο και την Αθήνα μέχρι το Διδυμότειχο. Χαμογελώ μέσα μου κάθε φορά που τριγυρνώντας στη πόλη σταματώ σ’ ένα καφέ και το βλέμμα μου εντελώς ασύδοτο πέφτει πάνω σε κάποιον που το ξεφυλλίζει (ενίοτε έγινα και εκούσιος λαθρακουστής στα σχόλια).
Μέσω της δουλειάς γνώρισα νέα πρόσωπα, τυχάρπαστες μούρες, όπως και εξαιρετικές περιπτώσεις ανθρώπων. Κέρδισα θωπείες, πλησιάσματα, που ξεκινώντας με ερωτηματικά κατέληξαν και έγιναν βεβαιότητες. Πήρα την ανταμοιβή μου. Όταν αισθανόμουν ιδιαίτερα μίζερος, μου χαρίστηκαν απλόχερα χαμόγελα, καθαρά βλέμματα και όταν ένιωθα ότι δεν ζω σπουδαία πράγματα οι ανταλλαγές μηνυμάτων με στηρίξανε. Κάποιοι πάλι που ακούμπησαν σε μένα, αυτοί κυρίως που δεν περίμενα, ύπουλα και πρόστυχα μου άνοιξαν πληγές.
Αλλά έτσι δεν γίνεται πάντα; Μόνο οι πλέον κοντινοί σου μπορούν να σε βλάψουν. Πληγώθηκα γιατί κάποια παιδιά τα πήρα πολύ στα σοβαρά, ευελπιστώντας ότι ήταν περισσότερο ονειροπόλα, ότι δεν θα διαπραγματεύονταν φθηνά τις ζωές τους. Σε χαμηλή αυτοεκτίμηση το απέδωσε χθες που ξανά-μανά το συζητούσαμε μέσω e-mail, η πιο παλιά φίλη του περιοδικού, η πιο δική μου, ψυχογιατρός στο επάγγελμα..
Αγαπημένε μου φίλε, λογικό είναι να στεναχωριέσαι, είμαστε τόσο άγγελοι, όσο και δαίμονες. Τόσο ένοχοι, όσο κι αθώοι. Όλα μέσα μας υπάρχουν. Το ξέρεις ότι όσο δυνατόν είναι να κάνουμε απ' τ' άστρα μουσική, άλλο τόσο δυνατόν είναι να κυλιστούμε ως το λαιμό στη λάσπη. Και μερικές φορές, δυστυχώς, κάτι αυτοκαταστροφικό μας κάνει, να μολύνουμε τα πιο όμορφα πράγματα της ζωής μας.< Συμφωνήσαμε ότι συνήθως αυτοί οι άνθρωποι γίνονται αφάνταστα δυστυχισμένοι όταν συνειδητοποιήσουν τι έγινε, καμιά τιμωρία δεν συγκρίνεται με αυτή τη γνώση.
Άλλοι πάλι το χρησιμοποίησαν σαν βατήρα για να εκτοξευτούν. 'Ανοιξαν τα φτερά τους. Χάρηκα. Μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια ήρθαν και έφυγαν αντίστοιχα πολλοί. Κάποιοι έμειναν ακόμη και σε βάρος της σταδιοδρομίας τους. Αυτοί που βάζουν μπροστά από όλα τη ψυχή τους, τα πιο καλά παιδιά. Ετερόκλητοι άνθρωποι που κανονικά δεν θα συναντιόταν ποτέ, συνδυάζουν τις απόψεις, συγχρωτίζουν τα γούστα τους μέσα στις σελίδες ή πίσω από το περιοδικό. Μετά από τους φίλους μου, αυτές οι συναναστροφές που για χρόνια κομίζω, νιώθω ότι είναι το μεγαλύτερο κέρδος μου.
Αυτή την εβδομάδα που το περιοδικό κλείνει τα 5 χρόνια του, συμπτωματικά και εγώ κλείνω τα 45 μου. Μέρες γιορτής, που ένα χρόνο νωρίτερα αλλιώς φανταζόμουνα όλα να ήταν. Δεν έχω κέφια και οι λόγοι είναι από τους πιο πεζούς και συνηθισμένους. Μέσα μου όμως υπάρχει μεγάλη δίψα. για πτήσεις που θα σπάσουν την καθημερινότητα μας, πλάι στο γαλάζιο βελούδο μέσα στα σύννεφα. Νομίζω ότι αν το καλοσκεφτούμε, όλοι μας αυτό αναζητάμε εναγωνίως, με τον φανατισμό που κρύβει το οπαδιλίκι:
Ποθούμε να βρισκόμαστε ανάμεσα σε αυτούς που έμαθαν να πετάνε με τα δικά τους φτερά, αυτούς που ίπτανται, που έχουν τον πυρετό και τα οράματα.. Δεν έχουν μολυσμένα συναισθήματα, ντόμπρα τοποθετούνται στις φυγές τους, στη νίκη και την ήττα. Έχω μια ροπή για αυτά τα ποιοτικά πλάσματα που δεν τα ξεχωρίζεις με την πρώτη ματιά γιατί κινούνται μετρημένα και σε χαμηλούς τόνους. Αν τους κοιτάξεις όμως προσεκτικά στα μάτια θα δεις ότι αποπνέουν ένα τέτοιο πάθος που προκαλεί αυθόρμητα τον σεβασμό. Νομίζω ότι αν ήθελα να ακριβολογώ κάπως έτσι θα περιέγραφα τους ανθρώπους που δουλεύουν στο CITY και όσους έχω κρατήσει στη ζωή μου.
«Έχεις δυο αγγέλους που σε συντροφεύουν» απεφάνθη κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ένας χειρομάντης Κινέζος. «Στα 45 σου θα γίνει κάτι, - μην ανησυχείς θα είναι για καλό - που θα αλλάξει τα πάντα στο καλύτερο». Το βρήκα γραμμένο σε ένα ριζόχαρτο πρόσφατα που, πετώντας παλιές φωτογραφίες εφημερίδες και χαρτιά, αναδομούσα το σπίτι. Άντε να δούμε…
