«Μάγκας πάει να πει καλό παιδί, ήσυχος άνθρωπος, λεβέντης και ντόμπρος» είπε ο Γιώργος Μάγγας, δεξιοτέχνης του κλαρίνου, στο Χρήστο Μιχαλέρη και στη συνέντευξη που του παραχώρησε για το περιοδικό CITY (στις 17.07.2007).
Πώς θα περιέγραφες το ταξίδι, που κάνεις κάθε φορά που «φεύγεις» με το κλαρίνο σου;
Επειδή αγαπώ πάρα πολύ τον κόσμο, όσο και το κλαρίνο, όταν παίζω κλαρίνο νιώθω τον κόσμο μέσα στις αγκαλιές μου, νιώθω τον κόσμο στον εαυτό μου. Για μένα το κλαρίνο είναι όλη η κοινωνία, το αγαπώ όπως αγαπώ και τη θρησκεία μου, αφού είμαι θρήσκος άνθρωπος. Νηστεύω κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και αυτές τις μέρες δεν μπαίνω στα σπίτια πονηρά. Αυτά μου τα έμαθε ένας φίλος μου θεολόγος, που έφυγε από τη ζωή…
Πώς προέκυψε η «ethnic» ή η «βαλκανική τζαζ» παρουσία σου στο εξωτερικό;
Έπαιζα στη «Βοσκοπούλα» στην Ομόνοια, μόλις είχα κάνει τον πρώτο μου δίσκο. Το «MTV» τον είχε ακούσει τότε και γι’ αυτό ήρθε μια ομάδα δημοσιογράφων του στο μαγαζί να με βρει. «Εμείς ήρθαμε από το Λονδίνο, από το MTV, για να σε ακούσουμε». Εγώ δεν είχα ιδέα τι είναι αυτό, αλλά αφού τα είπαμε έγινε τελικά το πρώτο video clip και μετά με κάλεσαν στην Αγγλία με κάτι Τουρκάλες με ροκ μουσική. Μου δώσανε παρτιτούρες να παίξω και τους έλεγα: «Παίξτε εσείς, κοντά σας θα ακολουθώ κι εγώ». Λες και το ήξερα το κομμάτι από χρόνια και έτσι πάθανε πλάκα αυτοί. «No άλλο, No άλλο, George Magas μόνο»! μου έλεγαν… Από εκεί και μετά πήγα σε πολλά βαλκανικά κράτη…
Τα κοστούμια ποιανού ιδέα ήταν;
Τα κοστούμια τα βγάλαμε εγώ με την Τζούλη, τη γυναίκα μου, όπου πηγαίναμε παίρναμε υφάσματα και τα ράβαμε. Μ’ αρέσουν πολύ τα ωραία ρούχα…
Τι άλλο σου αρέσει;
Μ’ αρέσει να έχουμε ειρήνη, μ’ αρέσουν πολύ οι γυναίκες, τις ερωτεύομαι τις γυναίκες. Όταν παίζω κλαρίνο και τις βλέπω στα μάτια, νομίζω πως είναι δικές μου. Τις εκτιμώ και τις αγαπώ πολύ, όσο και τους άνδρες βέβαια. Έχουμε λεβέντες άνδρες και λεβέντισσες Ελληνίδες.
Η Τζούλη δεν έχει πρόβλημα με αυτό;
Μα δεν έχει κάτι το πονηρό. Είναι ωραίο να νιώθεις ένα δυνατό πράγμα για μια γυναίκα. Λες: «Αμάν μωρέ, τι ωραία γυναίκα είναι αυτή!», όχι όμως στο πονηρό…
Ποια συνεργασία έως σήμερα σου μένει αξέχαστη;
Όλες οι συνεργασίες μου ήταν καλές… Με είχαν καλέσει στο Παρίσι με άλλα δυο μεγάλα κλαρίνα, έναν Βούλγαρο κι έναν Τούρκο, πολύ καλά κλαρίνα. Φώναζε από κάτω ο κόσμος, είχα τους Έλληνες με το μέρος μου, για κάποια στιγμή σταμάτησαν να παίζουν και φώναζαν: «No άλλο, no άλλο, George Magas, Ελλάδα!». Μου έδωσαν συγχαρητήρια και ήθελαν να με κάνουν Παριζιάνο, αλλά δεν δέχτηκα…
Γιατί έχουν μεταλλαχτεί τα σημερινά πανηγύρια;
Τα πανηγύρια δεν πρέπει να χαθούν γιατί είναι θρησκευτικά πανηγύρια. Τα έχουν χαλάσει με τα αρμόνια, αλλά δεν πρέπει… Γιορτάζει ο κόσμος τους αγίους και είναι ωραία όπως και στα παζάρια. Παλιά είχε όργανα και στα παζάρια, κάθε βράδυ και τις έξι μέρες και τις επτά…
Πώς την βλέπεις τη σημερινή νεολαία;
Έχουμε πολύ ωραία νεολαία που ακούει πολύ κλαρίνο. Τα μισά μαγαζιά όπου παίζουμε είναι γεμάτα από νεολαία. Πρέπει να προσέχει το κράτος τη νεολαία, να τους δίνει κουπόνια να πίνουν καφεδάκι, γιατί δεν έχουν δουλειά τα καημένα. Να τους στέλνει παραθέριση το καλοκαιράκι με λίγα χρήματα κι εσάς τους δημοσιογράφους να σας προσέξουν, να σας δίνει χρήματα και αυτοκίνητο το κράτος να παίρνετε συνεντεύξεις από ανθρώπους για να μαθαίνει ο λαός. Πρέπει να σας προσέχει το κράτος…
Τι θα χαρακτήριζες «μαγκιά» σήμερα;
Μαγκιά δεν ξέρω να την πω. Εγώ ξέρω να την πω καλοσύνη. Μάγκας δεν πάει να πει μαγκιά. Μάγκας πάει να πει καλό παιδί, ήσυχος άνθρωπος, λεβέντης και ντόμπρος.
Πώς σκέφτεσαι τις δυο σου συναυλίες στο «Cafe Americain»;
Τη Θεσσαλονίκη την αγαπώ και την εκτιμώ πολύ. Τις προάλλες που παίζαμε στο «Μύλο» και το μαγαζί ήταν γεμάτο με ξεσήκωνε ο κόσμος κι είπα θα κλείσουν οι πόρτες και δεν θα φύγει κανένας από εδώ, θα καθίσουμε μέχρι το πρωί. Περιμένουμε όλο τον κόσμο στο «Cafe Americain» για να τους χαρίσουμε δυο βραδιές αξέχαστες…
Η δισκογραφία δεν δείχνει να σε ενδιαφέρει…
Έχω κάτι έτοιμο, αλλά θα δείξει αν θα ολοκληρωθεί, γιατί αυτοί, στις εταιρείες, τα θέλουν όλα δικά τους. Όχι και όλα δικά σου ρε φίλε, υπάρχουν και οι άνθρωποι, να κοιτάς και τον άνθρωπο, γιατί εγώ και τον αγαπώ και τον προσέχω τον άνθρωπο, προσεύχομαι, αλλά να είμαστε όλοι άνθρωποι…
