«Φτιάχνονται ακόμα σπουδαία τραγούδια σε γειτονιές, κυκλοφορούν υπογείως και φτάνουν στα αυτιά όσων είναι έτοιμοι να ακούσουν» δήλωσε η Sadahzinia, μια κοπέλα που ραπάρει στους Active Μember, και όχι μόνο, κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε στο περιοδικό CITY και στην Αναστασία Γρηγοριάδου (στις 17.07.2007).
Ασχολείσαι με διαφορετικά πράγματα, κάνεις τραγούδια, γράφεις παραμύθια, γράφεις συνταγές για παιδιά, πας σε σχολεία, μεταφράζεις, είσαι στους Active Μember, γράφεις και μόνη, υπεύθυνη για τα αρχεία της Freestyle Productions και της 8ctagon, και άλλα πολλά. Πώς τα προλαβαίνεις;
Μοιράζω το χρόνο σε πολλά μικρά κομμάτια. Κάτι σαν χαρτοπόλεμος. Για μένα όμως όλα συναντιούνται στον ίδιο σημείο. Στην αναζήτησή μου για τα όμορφα, και στην αίσθηση μνήμης που έχει το κάθετι.
Ποιο ήταν το πρώτο low bap τραγούδι που άκουσες;
Ήταν η «Διαμαρτυρία» των Active Member το 1993. Ο πρώτος hip hop δίσκος στην Ελλάδα και το ομότιτλο κομμάτι. Αυτός ο δίσκος έγινε πρόσφατα επανακυκλοφορία σε βινύλιο από την ανεξάρτητη εταιρεία μας την 8ctagon. Κόλλησα με τον ήχο αυτό, με την αισθητική και με τη δυναμική του.
Πως βρέθηκες κοντά στους Active Member;
Από τη στιγμή που έμαθα για τους Active Member πήγα σε κάποια live τους αν και ήμουν πιτσιρίκα κι ήταν δύσκολα τα πράγματα. Ο αδερφός μου ήταν ήδη στην παρέα τους και έτσι μπήκα κι εγώ χωρίς να έχω καμία άλλη σχέση με το hip hop. Στη συνέχεια, όπως το έχω ξαναπεί, ο B. D. Foxmoor ήθελε, στο δίσκο «Μεγάλο Κόλπο» που θα ήταν και ο πρώτος δίσκος του γκρουπ με την Warner, να δοκιμάσει κάτι καινούριο. Μια κοπέλα να ραπάρει. Κάτι σκάμπαζα από μουσική και τραγούδι, ψευτοσκάλιζα και κάτι στίχους και προέκυψε το «Σαν δάκρυα». Από τότε μπήκα επίσημα στην μουσική παρέα τους, συμμετείχα σε κάποια live και σε δίσκους. Στην πορεία, με παραγωγή του B. D. Foxmoor έκανα τις πρώτες προσωπικές μου δουλειές. Ήδη κυκλοφορούν πέντε, με τελευταία την «Πετρανάσα» και ήδη ετοιμάζουμε τον καινούριο. Όμως, παράλληλα από το 2004 έγινα επίσημα και μέλος των Active Member. Πλέον είμαστε ο Β. D. Foxmoor κι εγώ.
Πως διάλεξες το όνομα Sadahzinia;
Θα βαρεθείς ν’ ακούς να μιλάω για τον Foxmoor (Μιχάλη). Αυτός το ’φτιαξε για μένα. Πήρε ένα παραμύθι από την Καραϊβική που μιλάει για τη «ζίνια», το λουλούδι που δεν έχει ακόμα ανθίσει και μοιάζει «λυπημένο» (=sad) και ανάμεσα σε αυτές τις δύο λέξεις έβαλε το πρόθεμα «jah» που σημαίνει δημιουργία, θεός κλπ στη γλώσσα της Καραϊβικής… Γιατί; Γιατί στο παραμύθι το λουλούδι ανθίζει μόνο όταν ακούει μουσική. Χρόνια αργότερα έμαθα ότι και το όνομά μου, Γιολάντα, σημαίνει «Λυπημένο Λουλούδι». Με λίγα λόγια ο Μιχάλης έφτιαξε για μένα ένα μύθο που όμως έχει μεγάλη σχέση με την αλήθεια, με το ποια είμαι και πώς νιώθω. Δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε μαζί τόσα χρόνια.
Είσαι η πρώτη γυναίκα που ασχολήθηκες γενικά με τη hip hop στην Ελλάδα; Πώς ήταν αυτή η πρωτιά;
Ίσως είναι κάτι που ακόμα γράφει το βιογραφικό μου στο sadahzinia.com αλλά η ουσία μάλλον δεν είναι εκεί... Τουλάχιστον όχι πια. Πάνε χρόνια από τότε. Δε θέλω να μου μείνει και τικ! Έκανα τις υπερβάσεις μου και θα βρω τη δύναμη να κάνω κι άλλες για να συνεχίζω. Αλλωστε, είναι δύσκολα τα πράγματα για τις γυναίκες και όλο δυσκολεύουν σε όλες τις μορφές έκφρασης και δημιουργίας.
Είναι λίγες οι γυναίκες που ασχολούνται με το hip hop γενικά και το low bap ειδικότερα; Αν ναι, γιατί;
Είναι σαφώς πιο λίγες σε σχέση με τους άντρες, άλλωστε αυτό συμβαίνει παντού, όχι μόνο στο hip hop. Υπάρχει αποκλεισμός, κι αν όχι, υπάρχει καχυποψία. Γενικότερα από το κοινό (άντρες και γυναίκες) υπάρχει η τάση να αντιμετωπίζουν το δημιούργημα μιας γυναίκας σαν κάτι υποδεέστερο. Δείτε, στα μουσεία: πόσους πίνακες θα βρείτε από γυναίκες, πόσα γλυπτά, πόσες ταινίες και πόσα βραβεία λογοτεχνίας ή ποίησης έχουν δοθεί σε γυναίκες; Αλλά όλα αυτά τείνουν να γίνουν κλισέ καταστάσεις, κλισέ ερωτήσεις. Και δυστυχώς οι περισσότερες γυναίκες δεν έχουν καν την διάθεση να αλλάξουν αυτή την κατάσταση με τις πράξεις τους και με τον τρόπο που σκέφτονται. Τα όνειρά τους δεν φτάνουν. Ευτυχώς, υπήρξαν και υπάρχουν υπέροχα πλάσματα σ’ αυτό τον κόσμο, που κάνουν σπουδαία πράγματα και ανοίγουν δρόμους.
Το hip hop αλλάζει σε παγκόσμιο επίπεδο; Παρακολουθείς τις εξελίξεις και τα ξένα γκρουπ; Πού νομίζεις πηγαίνει η ιστορία του hip hop;
Όταν ένας μοσχοθρεμμένος απ’ τη μουσική βιομηχανία «ράπερ» σαν τον Nas, τιτλοφορεί τον τελευταίο του δίσκο «Hip Hop is Dead» τα πράγματα βρωμάνε αφόρητα πια. Έτσι που τα κάνανε ας τα λουστούνε. Απ’ την αρχή όλα αυτά ήταν μακριά από μας. Στο low bap δεν κάνουμε σκόντα στην ψυχούλα μας. Ευτυχώς, συνεχίζουν και βγαίνουν όμορφα, αλλιώτικα πράγματα, πειραματικά με μουσικές του κόσμου, με ήχους και φωνές διαφορετικές από πολλές σκηνές σε Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Αφρική. Είναι σημαντικό αυτό. Φτιάχνονται ακόμα σπουδαία τραγούδια σε γειτονιές, κυκλοφορούν υπογείως και φτάνουν στ’ αυτιά όσων είναι έτοιμοι να ακούσουν.
Στο εξωτερικό τι γνωρίζουν για το low bap; Υπάρχει κάτι αντίστοιχο έξω;
Υπάρχει η ομάδα Chilli Chill Wa στο Duisburg της Γερμανίας που αποτελείται από πολλά παιδιά, μετανάστες, πρόσφυγες. Καταπιάνονται με πολλά: μουσική, χορό, video, παραγωγές. Επίσης, έχουμε κάνει κατά καιρούς συνεργασίες με καλλιτέχνες του εξωτερικού, οπότε τους έχουμε είτε διηγηθεί το low bap είτε το έχουν γνωρίσει από κοντά σε συναυλίες μας και στο Πέραμα, και με τη σειρά τους το έχουν διηγηθεί κι αλλού. Πλέον με τον ραδιοφωνικό μας σταθμό www.blasphemy.gr που μπορεί κανείς να τον ακούσει μόνο μέσω internet, μας ακούνε σε όλο τον κόσμο, παίρνουμε πολλά μηνύματα και ζητάνε να μάθουν όλο και περισσότερα για το κίνημά μας.
«No Sponsor», λένε οι Active Member, τι σημαίνει;
Λέμε «Νο Sponsors» γιατί τώρα πια που οι πλείστοι καλλιτεχνάδες έχουν πάψει να αντιστέκονται, ο κόσμος πρέπει να αρχίσει να τους υποψιάζεται. Γιατί ο τραγουδιάρης που διάλεξε ν’ ακούσει και να γουστάρει αφήνει την ψυχούλα του, τα τραγούδια του, το μεράκι του να τα ορίζει ένα αναψυκτικό, ένα γάλα ή μια αλοιφή για τα σπυράκια. Δεν πρέπει δηλαδή ο κόσμος να καταλάβει ότι τα πράγματα δεν γίνονται μονάχα έτσι; Εμείς δηλαδή τι πάθαμε τόσα χρόνια; Πώς επιβιώσαμε; Ούτε καβάτζες είχαμε, ούτε καβατζωθήκαμε στην πορεία. Όμως, να που βγάλαμε τόσους δίσκους, κάνουμε συναυλίες κι έρχεται συνεχώς καινούριο κόσμος. Να είναι καλά που μας στηρίζουν, δηλαδή. Εμείς έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είχαμε χορηγούς. Απλά, νιώσαμε την ανάγκη πλέον να το δηλώσουμε κι ευελπιστούμε κάποτε να γίνει κίνημα (www.nosponsors.org).
Γιατί αγαπάς τόσο πολύ τα παραμύθια;
Γιατί στα παραμύθια τα πάντα μπορεί να συμβούν. Αγαπώ την ικανότητα-δυνατότητά τους για το απίστευτο. Και γιατί αυτό είναι η ζωή τελικά.
Τι σου αρέσει περισσότερο στις παρουσιάσεις των παραμυθιών σου μπροστά στα παιδιά;
Οι φατσούλες τους όταν αφήνουν ελεύθερο τον εαυτό τους να φανταστεί και να παίξει. Ο αυθορμητισμός τους. Και οι ασφυκτικά πολλές αγκαλιές που μου δίνουν στο τέλος.
Κάτι που σου είπε παιδί για ένα παραμύθι σου;
Μου έχουνε πει πολλά μοναδικά. Το πιο αστείο που συμβαίνει όμως είναι όταν μου λένε με απόλυτα σοβαρό ύφος ότι έχουνε δει κάποιους ήρωες των παραμυθιών μου από κοντά, ότι -και καλά- κρύβονται στην αυλή τους, ψωνίζουν στον ίδιο φούρναρη με τη μαμά τους, τους βοηθάνε να μάθουν την αλφαβήτα ή παίζουν στην ίδια ομάδα ποδόσφαιρο
 Ελληνίδα ράπερ){kind=link}