Άρθρο της Μαρίας Παπαδοπούλου
Κάθε μέρα ακούμε και διαβάζουμε για διαρρήξεις. Κάθε μέρα φίλοι, γνωστοί, συγγενείς έχουν να μας πουν από μία πραγματική ιστορία διάρρηξης που συνέβη σε αυτούς ή σε οικείους τους. Όμως όταν ο διαρρήκτης επιλέξει το δικό σου σπίτι… Όλα είναι διαφορετικά!
Αυτή είναι η δική μου αληθινή ιστορία διάρρηξης…
Επιστρέψαμε από τις διακοπές… Με βαλίτσες και ένα σωρό πράγματα… Έβαλα το κλειδί στην πόρτα και… κάτι περίεργο… το κλειδί δεν σταμάτησε, δεν βρήκε τίποτα να το σταματήσει. Γύριζε στην κλειδαριά χωρίς σταματημό, ενώ την ίδια ώρα γύριζαν χωρίς σταματημό και εκατομμύρια σκέψεις στο μυαλό μου. «… μας κλέψανε… μας αδειάσανε το σπίτι… είναι μέσα… αυτή την ώρα μας κλέβουν… Μπα! Αποκλείεται! Θα έχει χαλάσει το κλειδί μου»
Μετά από κανένα δεκάλεπτο προσπάθειας, η πόρτα συνεχίζει να μένει κλειστή και όλα γύρο σου στο λένε « ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΡΡΗΞΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ» αλλά εσύ εκεί, δεν θέλεις να το πιστέψεις θέλεις πρώτα να το δεις με τα ίδια σου τα μάτια. Νομίζω ο Άγγελος, που είναι πάντα πιο ψύχραιμος μου είπε, «Να πάρουμε καλύτερα ένα κλειδαρά και την αστυνομία»
Πήρα το τηλέφωνο και το κοιτούσαν σαν την Εύη Βατίδου, λίγο ήθελα να ρωτήσω «Πως παίρνω το 100;».
Δώδεκα χρόνια δημοσιογράφος, δεν χρειάστηκε ποτέ να πάρω το 100 πάντα έπαιρνε το γραφείο τύπου της ΓΑΔΑ. Με την ίδια πάντα ερώτηση έχουμε κάτι; Και αν η απάντηση ήταν διάρρηξη, δεν νομίζω ότι έδινα ιδιαίτερη σημασία. Σήμερα κάποιοι άλλοι συνάδελφοι δεν θα δώσουν σημασία στην δική μου… Έστω και αν για μένα ο κόσμος γύρο μου έχει καταρρεύσει.
Πήρα μια ανάσα, έδωσα εντολή στον εαυτό μου να μείνει ψύχραιμος και τηλεφώνησα το 100. Είναι απλό, πατάς το 1 και μετά δύο μηδενικά.
Η πολύ ευγενική κοπέλα μου είπε πως θα στείλει αμέσως ένα περιπολικό. «Δεν ξέρω αν μας διέρρηξαν, η πόρτα δεν ανοίγει και η κλειδαριά είναι σπασμένη…», εκεί εγώ… σταθερά… ελπίζω ακόμα… ότι δηλαδή, απλά ήρθαν, έσπασαν την κλειδαριά και έφυγαν. Τι άλλο να κάνουν άλλωστε!
Η αστυνομία έφτασε λίγα λεπτά αργότερα, και όλοι μαζί περιμέναμε τον κλειδαρά. Ο κλειδαράς ήρθε… (70 ευρώ για να ανοίξει την πόρτα και να βάλει την πιο απλή κλειδαριά + 23% ΦΠΑ) η πόρτα άνοιξε και…
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς πως είναι να παραβιάζει κάποιος το σπίτι σου… να μπαίνει χωρίς να είναι καλεσμένος στην ζωή σου… να αγγίζει τα πράγματά σου… να πιάνει με τα βρωμόχερά του τα ρούχα σου… να «βιάζει» το προσωπικό σου άσυλο… Το σπίτι για κάθε άνθρωπο είτε είναι μικρό, είτε είναι μεγάλο, είτε είναι πλούσιο, είτε φτωχό έχει μεγάλη αξία για τον ιδιοκτήτη… Για μένα είναι το παλατάκι μου, η φωλιά μου, ο μικρόκοσμός μου… Ο παράδεισος και η κόλασή μου! Και τώρα κάποιος χωρίς να με ρωτήσει, παραβιάζει την κλειδαριά και εισβάλει στο δικό μου κόσμο, στο σπίτι μου!
Τα υπνοδωμάτια έμοιαζαν βομβαρδισμένα. Τα είχε ψάξει όλα και φυσικά πήρε ότι χρυσό και λευκόχρυσο υπήρχε στο σπίτι. Έκανε καλή δουλειά! Τα κουτιά δεν τα πήρε, τα’ άφησε πάνω στα κρεβάτια μας… πήρε μόνο το περιεχόμενο. Μάλλον για να δούμε τι πήρε… μην τον κατηγορήσουμε και γι’ άλλα. Αυτά πήρε ο άνθρωπος ορίστε και οι αποδείξεις, πάνω στο κρεβάτι όλες οι άδειες κασετίνες.
Οι αστυνομικοί είδαν το σπίτι και μας ενημέρωσαν για την διαδικασία. «Αν αυτά που σας πήραν ήταν μεγάλης αξίας, τότε πρέπει να πάτε στην ασφάλεια και να καταθέσετε μήνυση κατ’ αγνώστου. Στην συνέχεια θα έρθει η σήμανση να πάρει δακτυλικά αποτυπώματα και… μην περιμένετε πολλά».
Άκουγα τα λόγια του αστυνομικού άφωνη! Αν αυτά που μου πήραν λέει ήταν μεγάλης αξίας…
Οι άνθρωποι σήμερα γνωρίζουν τις τιμές σε όλα, αλλά ποιος αντιλαμβάνεται την αξία των πραγμάτων. Πόσο κοστίζει άραγε, μία βέρα ένα χρόνο μετά το γάμο; Πόσο κοστίζει ένα χρυσό δαχτυλίδι δώρο από το πατέρα μου, που δεν υπάρχει ποια; Πόσο κοστίζουν τα δώρα από αγαπημένα πρόσωπα, στην πιο όμορφη στιγμή της ζωή μου…
Πήγαμε στην ασφάλεια, καταθέσαμε την μήνυση. Εκεί ο αστυνομικός μας είπε εμπιστευτικά. «Αυτοί 99 στις 100 περιπτώσεις είναι Γεωργιανοί. Τώρα τα χρυσαφικά σας έχουν πουληθεί και τα έχουν λιώσει. Όσο για την «Σήμανση», επειδή έχουν πολύ δουλειά ή θα έρθει σήμερα μέχρι την δύση του ηλίου, ή αύριο. Μέχρι τότε μην αγγίζεται. Επίσης πρέπει να μου φέρεται και μία λίστα με όσα σας πήραν».
Ακόμα ένα σοκ!
Πρέπει λοιπόν να μείνουμε σε ένα σπίτι που είναι κυριολεκτικά βομβαρδισμένο, με όλες τις βαλίτσες από τις διακοπές στο σαλόνι, εμείς κομμάτια από την κούραση και το σοκ, χωρίς να αγγίζουμε, περιμένοντας την «Σήμανση». Και όλα αυτά, ενώ όπως μας είπαν, ότι μας έχουν κλέψει δεν θα το βρούμε ποτέ… Βέβαια, δεν μπορώ να πω μας είχαν προειδοποιήσει νωρίτερα. Καταθέστε μήνυση μόνο αν έχουν μεγάλη αξία αυτά που σας πήραν. Αλλιώς σου λέει, γιατί να περάσεις όλη αυτήν την ταλαιπωρία αφού τίποτα δεν πρόκειται να γίνει. Μήπως θα τους πιάσουν; Ή μήπως θα βρεθούν αυτά που σου έκλεψαν; Δηλαδή μην τρελαθούμε κιόλας!
Τι διαφορές να έχουμε άραγε με την Ουγκάντα; Ίσως εκεί να είναι καλύτερα!
Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι άρχισαν άλλου είδους σκέψεις… Από τα πέντε διαμερίσματα που έχει η πολυκατοικία μπήκαν στο δικό μας, τυχαίο;
Άρα ήξεραν. Παρακολουθούσαν; Ή μήπως μας γνωρίζουν; Αυτοί που μένουν από πάνω; Αυτοί που μένουν από κάτω; Οι απέναντι; Υπάρχουν αλλοδαποί στη γειτονιά; Αλλά γιατί; Οι έλληνες δεν κάνουν διαρρήξεις; Μήπως ήταν έλληνες και αλλοδαποί μαζί;
Πήρε μόνο χρυσαφικά. Γιατί; Μήπως ήρθε πεζός; Λες να ξανάρθει με φορτηγάκι, να φορτώσει και τα υπόλοιπα; Μήπως έρθει σήμερα; Αύριο; Θεέ μου, πως θα κοιμηθώ το βράδυ; Πως θα κοιμάμαι από εδώ και πέρα τα βράδια;
Κάποιος μπήκε στο σπίτι μου… έτσι απλά έσπασε την κλειδαριά και μπήκε. Χωρίς να τον εμποδίσει κανείς… και το χειρότερο δεν πρόκειται κανείς να τον αναζητήσει για να τον τιμωρήσει. Αύριο μπορεί να διαρρήξει ένα άλλο σπίτι ή γιατί όχι, το ίδιο.
Το βράδυ κοιμήθηκα με το ένα μάτι κλειστό. Ξυπνούσα με τον παραμικρό θόρυβο. Ήθελα ένα φως αναμμένο όλη νύχτα…
Το επόμενο πρωί κοίταξα για ακόμα μία φορά τα βομβαρδισμένα υπνοδωμάτια… τα άδεια κουτιά που κάποτε είχαν μέσα τα χρυσαφικά μου… τα δώρα μου… Τα έχασα όλα!!!
Το μεσημέρι ήρθε η σήμανση. CSI ATHENS! Ένας νεαρός πολύ ευγενικός και ιδιαίτερα προσεκτικός, πήρε καμιά δεκαριά αντικείμενα τα έβγαλε στο μπαλκόνι. Έριξε μία μαύρη σκόνη και με ένα πινέλο άρχισε να την απομακρύνει… Κάποιες γραμμές άρχιζαν να σχηματίζουν δακτυλικά αποτυπώματα. Είναι άραγε τα δακτυλικά αποτυπώματα του δράστη; Δεν θα φορούσε γάντια; Όλες του οι κινήσεις ήταν επαγγελματικές, υπάρχει περίπτωση να έκανε λάθος κίνηση τώρα; Να έπιασε όλο το σπίτι χωρίς γάντια;
Ο νεαρός αστυνομικός με ενημέρωσε πως η διάρρηξη έγινε σίγουρα πριν πολλές μέρες αλλά παρόλα αυτά, κάτι βρήκε. Όταν βέβαια τον ρώτησα αν θα πάρει τα δικά μας δακτυλικά αποτυπώματα μου είπε πως δεν χρειάζεται. Πήρε τα αποτυπώματα, μας ευχαρίστησε και έφυγε!
Πάλι σκέψεις! Και αν τα αποτυπώματα που πήρε είναι τα δικά μας; Θα ψάξει άραγε κανείς για τον διαρρήκτη που μπήκε στο σπίτι μας; Ή υπόθεση θα κλείσει με μια μήνυση κατ’ αγνώστου και κάτι δακτυλικά αποτυπώματα που κανένας δεν θα τυποποιήσει; Αλλά και πάλι μέσα στην ατυχία μας, ήμασταν τυχεροί γιατί ευτυχώς δεν ήμασταν μέσα όταν μπήκε ο διαρρήκτης.
Καθάρισα όλο το σπίτι… πέταξα τα άδεια κουτιά… έπλυνα όλα τα ρούχα… έβαλα και δεύτερη κλειδαριά και τρίτη… και άρχισα την έρευνα!
Βρήκα κάτι… το ένα στοιχείο έφερε το άλλο και η υπόθεση μοιάζει ποιο ξεκάθαρη τώρα…
Πήγα στην αστυνομία την λίστα με τα αντικείμενα που μου πήραν και ζήτησα να δώσω συμπληρωματική κατάθεση. Τους είπα για την μικρή έρευνα που έκανα και για όσα ανακάλυψα. Οι αστυνομικοί αφού με άκουσαν, μου είπαν τα συμπεράσματα που έβγαλα από την δική μου έρευνα. Με ενημέρωσαν πως ο … ήταν αυτός που μου διέρρηξε το σπίτι. Αλλά όπως τόνισε ο αστυνομικός,
«Άντε τώρα να τον βρεις!» Όπως μάλιστα μου είπαν, όσα τους είπα, είναι πληροφορίες για την αστυνομία… δεν υπάρχει λόγος να δώσω συμπληρωματική κατάθεση.
ΣΟΚ!
Δεν ξέρω ποιο είναι μεγαλύτερο σοκ! Όταν ανακαλύπτεις ότι σου διέρρηξαν το σπίτι; Ή όταν ανακαλύψεις πως η αστυνομία παίζει διακοσμητικό ρόλο;
Διάβασα πως σύμφωνα με το σύνταγμα ως πολίτης έχω το δικαίωμα να συλλάβω κάποιον και να τον πάω στην αστυνομία. Μόνο που ο δικός μου διαρρήκτης είναι ψηλός και χοντρός, μάλλον δεν θα τα καταφέρω να τον συλλάβω. Αλλά και πάλι το νόημα έχει; Άλλωστε οι έλληνες έχουμε μάθει να κλείνουμε τα μάτια στις παρανομίες που γίνονται δίπλα μας, μέχρι που η παρανομία γίνεται συνήθεια.
Παράλογο! Δεν απαντάει;
Έτσι λοιπόν… μάζεψα τα κομμάτια μου και αποφάσισα πως θα αποκτήσω ξανά όσα μου πήραν… Αλλά δεν θα κλείσω τα μάτια σε όσα έγιναν δίπλα μου… Δεν θα κάνω συνήθεια την παρανομία. Δεν θα πω δεν πειράζει σε όσους δεν κάνουν σωστά την δουλειά τους. Και έχω μια μικρή ελπίδα… κάπου μέσα μου βαθιά πως δεν είναι όλοι έτσι… Σίγουρα υπάρχει κάποιος αστυνομικός που είναι ευσυνείδητος και κάνει σωστά την δουλειά του. Σίγουρα κάποιος από αυτούς που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο θα βάλει το μυαλό του να σκεφτεί… θα προβληματιστεί…
Και θα είμαι ευτυχισμένη αν καταφέρω να ταρακουνήσω, έστω και μόνο έναν έλληνα!
