Κυβέρνηση και αντιεξουσιαστές κάνουν αυτό που οφείλουν στον ρόλο τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ;
Πολλοί είναι εκείνοι που αναρωτιούνται, μετά την επίθεση με καλάσνικοφ στα γραφεία της Ν.Δ., ποιοι είναι αυτοί που ωφελούνται πολιτικά από μια τέτοια κίνηση, ώστε να εξάγουν συμπεράσματα για τους δράστες του χτυπήματος.
Επικαλούνται μάλιστα την στιγμή της επίθεσης, για να στοιχειοθετήσουν αναλύσεις περί προβοκάτσιας.
Όμως τα δυόμισι τελευταία χρόνια «στιγμές», για να αναγνωρισθεί ως προβοκατόρικο ένα οποιοδήποτε τρομοκρατικό χτύπημα, είναι όλες, καθώς η ένταση που προκαλείται από την βίαιη εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων και την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη χώρα κορυφώνεται διαρκώς.
Ίσως η αλήθεια είναι πιο απλή: Ο ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος δέχθηκε επίθεση από την κυβέρνηση και μια μερίδα του, που γοητεύεται από τον ένοπλο αγώνα, απάντησε.
Η κυβέρνηση έχει επιλέξει την στρατηγική της έντασης προκειμένου να μετατοπίσει το δημόσιο διάλογο σε θέματα που θα μπορούσε να βρει μεγάλου μεγέθους ευήκοο ακροατήριο και ταυτόχρονα να φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση άμυνας εξ αιτίας της δεδομένης θέσης του σε αυτά τα θέματα.
Η εκκένωση της βίλας Αμαλία ήταν η αρχή. Οι αντιδράσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου είναι προβλέψιμες. Με αυτή την έννοια, η κίνηση της κυβέρνησης αποτελεί μια προβοκάτσια.
Όμως, η κυβέρνηση έκανε τη «δουλειά» που θα έκανε οποιαδήποτε κυβέρνηση που θα βρισκόταν στριμωγμένη στη γωνία εξ αιτίας των μέτρων που λαμβάνει. Οι αντιεξουσιαστές έκαναν και αυτοί με τη σειρά τους αυτό που όφειλαν και υπόσχονται πάντα: Αντιστάθηκαν στην κρατική βία.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ, που σηκώνει το μεγάλο βάρος της αντιμνημονιακής πολιτικής, πρέπει να κάνει τη δουλειά του και να πάψει να σφυρίζει δήθεν αδιάφορα με την ελπίδα η κυβέρνηση να πέσει από μόνη της: να πείσει ότι είναι η ελπίδα για μια ζωή δίχως καμία, μνημονιακή ή τρομοκρατική, βία.
Κλείνοντας το παρόν άρθρο είναι σημαντικό να επισημάνω πως σε μία κοινωνία όπου επικρατεί η ένταση και η αναρχία είναι πιθανό να υπάρξουν αναταραχές εξαιτίας της ασυδοσίας από μεριάς των ακραίων πολιτών που δεν θέλουν να συνετιστούν με τίποτα, φυσικά χωρίς να ληφθούν κατασταλτικά μέτρα που παραπέμπουν σε αυταρχικά καθεστώτα.
