Όσο περισσότερο μεγαλώνουμε τόσο συνειδητοποιούμε πόσες ευκαιρίες χάσαμε συνειδητά ή μη στη ζωή μας. Οι Κατερίνες συζητάνε επί του θέματος, για λίγο μελαγχολούν όμως γρήγορα βρίσκουν το χαμένο τους κέφι και συμφωνούν ότι τα καλύτερα… τώρα έρχονται!
Κατερίνα Π: Άτομο αισιόδοξο, βλέπει το ποτήρι πάντα μισογεμάτο και χαίρεται με τις απλές χαρές της ζωής. Προτιμά να μην «ψάχνει» πολύ τα πράγματα και ζει τη ζωή της έντονα και με πάθος.
Κατερίνα Σ: Αιώνια αγχωμένη, απαισιόδοξη κι ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού της. Φιλοσοφεί τη ζωή σε σημείο που δεν της μένει χρόνος για να ζήσει!
Κατερίνα Σ.
Τι κάνεις Κατερινάκι μου; Πώς ήταν η εβδομάδα σου; Εμένα όπως ήταν αναμενόμενο… ατέλειωτη και βασανιστική! Περιττό να σου πω ότι απ’ την κούραση πλέον το πρωί κάνω μια ώρα για να σηκωθώ και το κονσίλερ κάτω απ’ τα μάτια μπας και κρύψει τους τεράστιους κύκλους πάει σύννεφο. Είμαι πτώμα και περιμένω πως και πως να ξεκινήσει η καλοκαιρινή άδεια να ξεκουραστεί το κοκαλάκι μου. Αν κάποιος μου ‘λεγε ότι τελικά πρέπει να δουλέψω και τον Αύγουστο σου ορκίζομαι πως θα υπέβαλα κατευθείαν την παραίτησή μου. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία!
Εν τω μεταξύ μ’ έχουν πιάσει και τα νεύρα μου γιατί υποψιάζομαι ότι έκανα μια μεγάλη βλακεία. Είπα όχι στην πρόταση κάποιων φίλων μου να φύγουμε όλοι μαζί τον Ιούνιο Μαλδίβες, και τώρα που αυτοί γύρισαν πίσω μαυρισμένοι και κατενθουσιασμένοι (κι εγώ έχω ξεμείνει ακόμα με τη χλωμή και σκυθρωπή φάτσα του χειμώνα…), κατάλαβα ότι έπρεπε να το ‘χα κάνει αυτό το ταξίδι. Μπορεί να σκέφτηκα λογικά και συνετά μιας και τα οικονομικά μου αυτό τον καιρό δεν μου επιτρέπουν άλλα έξοδα, όμως καλό είναι στη ζωή να μην χάνουμε πράγματα που μια φορά μας δίνεται η δυνατότητα να τα κάνουμε.
Πόσο με στεναχωρεί όταν συνειδητοποιώ ότι έχασα μια καλή ευκαιρία, δεν μπορείς να φανταστείς. Κι όταν το σκέφτομαι δεν είναι και λίγες οι φορές στη ζωή μου που ‘χει συμβεί αυτό…
Στο γυμνάσιο δεν τόλμησα να δείξω στο παιδί που μου άρεσε τα συναισθήματά μου, κι είπα να κάτσω ήσυχα ήσυχα στ’ αυγά μου μην τυχόν και γίνω ρεζίλι. Ακόμα τον σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι τι θα ‘χε γίνει αν είχα φερθεί διαφορετικά, αν είχα ακούσει την καρδιά μου. Πλάκα πλάκα τον έχω μέγα απωθημένο, το φαντάζεσαι;
Τελειώνοντας το λύκειο δεν έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό γιατί φοβήθηκα πως ήμουν πολύ μικρή για τόσο μεγάλες αλλαγές. Το πόσες φορές στη συνέχεια κι έχοντας ν’ αντιμετωπίσω καθημερινά την αναξιοκρατία που βασιλεύει στην Ελλάδα και την έλλειψη ευκαιριών, σκέφτηκα πως έκανα τεράστιο λάθος μόνο η ψυχούλα μου το ξέρει!
Πολύ συχνά στην προσωπική μου ζωή δεν έφυγα από σχέσεις ανούσιες και βαρετές, γιατί θα ορκιζόμουν στο κεφάλι της μάνας μου πως ο εκάστοτε γκόμενος ήτο καλό παιδί κι άξιζε να γίνει πατέρας των παιδιών μου. Όταν αργά ή γρήγορα αποδεικνυόταν ότι αυτός ο… άγγελος με τα λευκά φτερά μου τα ‘χε φορέσει κανονικότατα, ή αποφάσιζε να με παρατήσει δίχως λόγο κι αιτία στα κρύα του λουτρού ενώ τον είχα πια συνηθίσει, τότε μόνο καταλάβαινα πόσο λάθος είχα κάνει επιλογή. Αλλά ήταν πλέον αργά. Πολλοί άντρες που θα μπορούσαν να με κάνουν ευτυχισμένη είχαν περάσει πλάι μου χωρίς να τους πάρω μυρωδιά.
The Day After The Happy Day!
Επιτέλους η μεγάλη μέρα για μία απ' τις δύο Κατερίνες όχι μόνο ήρθε, αλλά πέρασε ανεπιστρεπτί και με μεγάλη επιτυχία. Διαβάστε για τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της Κατερίνας Π. Μοιραστείτε τη χαρά της και μάθετε μέσα απ' τα δικά της μικρά λάθη!
Κατερίνα Π: 'Ατομο αισιόδοξο, βλέπει το ποτήρι πάντα μισογεμάτο και χαίρεται με τις απλές χαρές της ζωής. Προτιμά να μην «ψάχνει» πολύ τα πράγματα και ζει τη ζωή της έντονα και με πάθος.
Κατερίνα Σ: Αιώνια αγχωμένη, απαισιόδοξη κι ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού της. Φιλοσοφεί τη ζωή σε σημείο που δεν της μένει χρόνος για να ζήσει!
Κατερίνα Π.
Κατερινάκι μου!!! Πάει, τελειώσανε τα ψέματα, κρεμάστηκα κι εγώ!
Ξύπνησα σήμερα το πρωί νιώθοντας ακριβώς το ίδιο όπως κάθε μέρα. Μόνο λίγο ζαλισμένη απ’ το κρασί και το ξενύχτι και μ’ ένα μαλλί… Δράμα. Φουντωτό-φουντωτό στην κορυφή και να πέφτει ούρες κάτω στους ώμους. Τίναξα το κεφάλι και πέσανε ένα σωρό ρύζια στο μαξιλάρι. Εκεί μου μπήκαν οι πρώτες υποψίες. Έριξα μια ματιά στον Πέτρο που ροχάλιζε ανενόχλητος στη διπλανή θέση του κρεβατιού, με το στόμα ανοιχτό και μάτια πρησμένα μικρού παιδιού. Καμία αλλαγή απ’ αυτό το μέτωπο. Ένιωσα ένα σφίξιμο στο δεξί δάχτυλο. Το μάτι μου έπεσε σε κάτι χρυσό που έλαμπε επίμονα στο χέρι μου. Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι… Παντρεύτηκα! Μεμιάς μου ξαναήρθαν στο μυαλό όλες οι χθεσινοβραδινές λεπτομέρειες μιας εμπειρίας που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου! Τόσο λόγω των ευχάριστων-συγκινητικών στιγμών της, όσο και των… Τραγελαφικών της ευτράπελων. Για να ‘μαι ειλικρινής, κυρίως για το δεύτερο!
Κι αν όλες οι υπόλοιπες νύφες του κόσμου υπήρξαν αγχωμένες την ημέρα του γάμου τους και την επόμενη μέρα δεν θυμόντουσαν απολύτως τίποτα, εγώ πρωτοτύπησα κι όχι μόνο είχα τρομερό κέφι, αλλά τα έζησα όλα έντονα και θυμάμαι τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια.
Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Το πρωί λοιπόν το πρόγραμμα είχε κομμωτήριο και μαλλί… υπερπαραγωγή! Η ως συνήθως αργοπορημένη κομμώτρια δεν με λυπήθηκε ούτε την πιο όμορφη (;) μέρα της ζωής μου και με είχε να περιμένω έξω απ’ το κομμωτήριο μισή ώρα! Τέλος πάντων. Αφού επιχείρησε να μου κάνει ένα κεφάλι σφηκοφωλιά απ’ το κρεπάρισμα και κοντέψαμε να πιαστούμε στα χέρια καθότι δεν ήμουν της ίδιας άποψης μ’ εκείνη για το τι είναι ωραίο αισθητικό αποτέλεσμα και τι όχι, τελικά συμμορφώθηκε με την επιθυμία μου και μου έκανε ένα κεφάλι γιορτινό μεν, μοντέρνο κι ανάλαφρο δε.
Επιστροφή στο πατρικό όπου βρίσκω όλες τις φίλες μου να τα ‘χουν ήδη πιει τα ποτηράκια τους, και να ‘χουν κάνει κέφι με δυνατά τη μουσική και μπόλικο χιούμορ. Τέλεια! Πιάσαμε το κους-κους και το θάψιμο και δεν θα είχαμε ποτέ αρχίσει την προετοιμασία της νύφης (καλέ ναι, τη δική μου!), αν δεν ερχόταν η μάνα μου να μας θυμίσει ότι σε τρεις ώρες αρχίζει ο γάμος! Φαντάσου…
Οι επόμενες ώρες κύλησαν ως είθισται. Βάψιμο (τρεις στρώσεις ασβέστωμα, no wonder γιατί όλες οι νύφες βγαίνουν κούκλες!), ντύσιμο μετά βαΐων και κλάδων με το νυφικό (το κορσέ του οποίου ιδρώσανε οι γυναίκες να μου δέσουνε. Τι στο καλό, πάχυνα;), γράψιμο κάτω απ’ το παπούτσι των ονομάτων όλων των ανύπαντρων (παραλίγο να γράψω και το δικό μου. Τόσο είχα συνειδητοποιήσει τι πήγαινα να κάνω!), μπόλικες φωτογραφίες, δάκρυα χαράς της μάνας μου, μπηχτές του πατέρα μου για τον γαμπρό που «καλός είναι, αλλά δεν είναι γιατρός ούτε δικηγόρος», αναπαυτικό κάθισμα στη λιμουζίνα με τον daddy και βουρ για την εκκλησία, με είκοσι λεπτά αργοπορία βεβαίως βεβαίως!
Όλα στη συνέχεια κύλησαν κάτ’ ευχήν. Αν εξαιρέσουμε ορισμένες παραφωνίες-μικροατυχίες-χοντρογκαφούλες…
Το μάτι του Πέτρου μου φάνηκε εξαρχής ότι παραγυάλιζε για να ήταν μόνο απ’ τη συγκίνηση, και πάω στοίχημα ότι τα 'χε τσούξει τα ουισκάκια του πρωτύτερα στο σπίτι. Καλά, θα τα πούμε και μ’ αυτόν όταν ξυπνήσει! Πολύ συντηρητικός μας βγήκε ο παπάς, ο οποίος αλληθώρισε μόλις είδε το ντεκολτέ μου και προς στιγμήν τα χρειάστηκα ότι θ’ αρνιόταν να μας παντρέψει λόγω μη αρκούντως σεμνής περιβολής! Στον Ησαία χόρευε ο κουμπάρος κατάπιε ρύζι και παραλίγο να πνιγεί, το παρανυφάκι σκόνταψε στο φόρεμά του και σωριάστηκε χάμω και κάποιος (άμα πέσει στα χέρια μου θα δει τι έχει να πάθει!) έριξε μια λαμπάδα κάτω και παραλίγο να πάρει φωτιά το κόκκινο χαλί της εκκλησίας! Ψυχραιμία, βαθιές αναπνοές, φου, φου, φου κι όλα θα πάνε καλά.
