Έξυπνο χιούμορ με μέτρο, ενδιαφέρουσες απόψεις, προβληματισμοί και πράγματα που το ασφυκτικό φετινό του πρόγραμμα δεν του επέτρεψε να διατυπώσει. Πιο αποκαλυπτικός από ποτέ, βρήκε επιτέλους χρόνο ν'αραδιάσει με ευκολία τα επιχειρήματά του κάνοντας τον δικό του απολογισμό για ένα παιχνίδι που ίσως συζητήθηκε περισσότερο απ' όλα. Ο πρωταγωνιστής της τηλεοπτικής σεζόν που πέρασε, πιο απολαυστικός και διασκεδαστικός από ποτέ, βάζει τα γυαλιά στους δήθεν σκεπτόμενους σε μια συνέντευξη-έκπληξη!
Κάπου εδώ το Bar φτάνει στο σημείο τερματισμού... Τι αποκόμισες με την ιδιότητα του παρουσιαστή από την όλη διαδρομή;
Κατάλαβα πόσο «περίεργο» αλλά και «δυνατό» είναι αυτό που αποκαλείται «κοινή γνώμη»... Εβγαλα αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα, παρακολουθώντας απλώς τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε μπροστά στη συγκεκριμένη τηλεοπτική πραγματικότητα.
Τι εισέπραξες τελικά από τον κόσμο;
Ο,τι εισπράττω γενικότερα από την καθημερινή μου, εκτός τηλεόρασης, επαφή μαζί του! Διαπίστωσα και πάλι ότι υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που ψάχνουν με πείσμα να βρουν την αλήθεια κι αυτοί που προτιμούν να μην τη μαθαίνουν μόνο και μόνο για να μη βασανίζονται από παραπανίσιες σκέψεις!
Ανταποκρίθηκε το Bar στις «τηλε-θεα(μα)τικές» προσδοκίες του καναλιού;
Τα ποσοστά για τα φετινά δεδομένα, ήταν πάρα πολύ ικανοποιητικά. Ούτως ή άλλως, όπως είχα πει εξ' αρχής, δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένουμε νούμερα αντίστοιχα με τα περσινά. Εκείνα σημειώθηκαν κάτω από ειδικές συνθήκες. Δεν υπήρχε τότε ανταγωνισμός. Τα «απέναντι» κανάλια, γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι έχουν χαμένο το παιχνίδι, ουσιαστικά πριμοδοτούσαν με τη «σιωπή» τους το καινούριο εγχείρημα. Αυτά σε σχέση με την τηλεθέαση. Πέρα όμως από αυτή, υπάρχει το ταμείο. Αυτό ενδιαφέρει το κανάλι ακόμα περισσότερο. Στο Bar, λοιπόν, το ταμείο δεν ήταν μείον. Αρα οι προσδοκίες καλύφθηκαν και με το παραπάνω.
Φαντάζομαι ότι θα άκουσες πολλές φορές το χαρακτηρισμό «τηλεσκουπίδια». Πώς ένιωσες;
Προσωπικά, δε με άγγιξε καθόλου. Αυτό που βγάζω εγώ δεν είναι «τηλεσκουπίδι». Αλλωστε ελάχιστοι αναφέρθηκαν στο πρόσωπό μου μ' αυτόν τον χαρακτηρισμό και πολλοί από αυτούς που επιδόθηκαν σε τέτοιου είδους «κριτικές», δεν είχαν καν προλάβει να παρακολουθήσουν το παιχνίδι. Και βέβαια, υπάρχει και κλασική απάντηση ότι τα τηλεσκουπίδια υπήρχαν πολύ πιο πριν από παιχνίδια κι ότι δυστυχώς οι πρώτοι διδάξαντες ήταν οι δημοσιογράφοι και τα δελτία ειδήσεων.
Αυτοί που δεν είδαν Bar, τι έχασαν;
Τίποτα! Γενικά, ο κόσμος που δεν βλέπει τηλεόραση στην Ελλάδα, δεν χάνει τίποτα. Δουλεύω στα media περί τα 15 χρόνια, αγαπάω πολύ τη δουλειά μου και έχω γεννηθεί μέσα στο χώρο αυτό γιατί προέρχομαι από δυο ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει και διαπρέψει σ' αυτόν. Πιστεύω λοιπόν πως αυτό μου επιτρέπει ν' αρθρώσω κι εγώ μια κουβέντα για την ελληνική τηλεόραση στο σύνολό της...
Συμφωνείς ότι το μέσο αυτό είναι πλέον μόνο για τον «χαβαλέ»;
Αν θέλεις να το δεις μέχρι εκεί, τότε η τηλεόραση είναι μια χαρά! Καμμιά φορά υπάρχει και το στοιχείο της ψυχαγωγίας. Πραγματικά καλές στιγμές όμως, είναι μόνο αυτές της σάτιρας! Οι «Αμάν», ο Μητσικώστας, πιο παλιά ο Πέτρος Φιλιππίδης... και πέρα από τη σάτιρα κάποιες σειρές που από καλλιτεχνικής άποψης είχαν ενδιαφέρον. Στα 11 χρόνια τηλεόρασης, λίγες δουλειές είχαν να μας δώσουν κάτι παραπάνω!
Και το Bar; Τι έδωσε τελικά στο θεατή;
Σ' αυτούς που επιλέγουν τελικά να δουν τηλεόραση, ίσως το πιο ειλικρινές είδος της! Ενα θέαμα που έπιανε πολύ καλύτερα τον παλμό της ζωής. Πρόκειται για ένα επικοινωνιακό πείραμα. Πάντως όχι ψυχολογικό. Εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με ανθρώπους που στερούνται κάτι και προσπαθούν να το ξεπεράσουν μέσα από τη συμβίωση. Εδώ, μιλάμε για επικοινωνία. Γιατί το Bar δεν ήταν μόνο οι 14 παίχτες. Ηταν επίσης οι οικογένειές τους και τα 3000 περίπου άτομα που πέρασαν από εκεί για να τους γνωρίσουν.
Τόσο το Bar, όσο και το Big Brother είναι ιδέες που ήρθαν απ' έξω. Δεν θα μπορούσαμε να βρούμε κάτι εξίσου «εμπορικό» αλλά ταυτόχρονα «δικό μας»;
Οχι! Κοίταξε να δεις... Οι εταιρίες παραγωγής του εξωτερικού φτιάχνουν ιδέες με σκοπό να τις πουλήσουν και αλλού. Εμείς εδώ ό,τι φτιάχνουμε, το πουλάμε αποκλειστικά στα ελληνικά κανάλια και μάλιστα στο εξής ένα κάθε φορά. Καμμιά ελληνική εταιρία παραγωγής δεν έχει το σθένος να ποντάρει σε νέες ιδέες και να αφοσιωθεί σε αυτές. Εξάλλου, το κοινό στο οποίο απευθύνονται είναι μικρό. Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, μιλάμε τουλάχιστον για το διπλάσιο!
Είναι τόσο δύσκολο λοιπόν να βρει κάποιος μια... έξυπνη ιδέα και να επενδύσει σ' αυτήν;
Δεν είναι... Απλώς, οι Ελληνες είναι λιγάκι υπέρ του «έτοιμου» και «σίγουρου». Σχεδόν όλοι όσοι χρηματοδοτούν τα media στη χώρα μας, δεν έχουν καμμία επαφή με το μέσο αυτό. Το βλέπουν σαν μια επιχείρηση και μόνο. Δεν ενθουσιάζονται. Δουλεύουν τελικά, αποκλειστικά για τα «φράγκα»! Καθόλου δεν τους αφορά για παράδειγμα, ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας ενός προγράμματος. Σημασία έχε... at the end of the day τι θα γράψει το ταμείο! Με λίγα λόγια, ατολμία, έλλειψη φαντασίας και αγάπης γι' αυτό που κάνουν!
Εγινε μια επιλογή από το Mega. Οι αιτήσεις ήταν πολλές. Κάποιοι όμως αργότερα αναρωτήθηκαν: «Ηταν αυτοί που μπήκαν μέσα οι καλύτεροι»; Με ποια κριτήρια ολοκληρώθηκε τελικά αυτή η διαδικασία;
Ηταν κάτι αρκετά σύνθετο. Αρχικά, ερωτηματολόγια μοιράστηκαν σε 6000 άτομα που έκαναν αίτηση για το Bar. Από αυτά καταλήξαμε στους πρώτους 1500 οι οποίοι συμπλήρωσαν ακόμα πιο αναλυτικά ερωτηματολόγια και στο τέλος 200 άτομα κλήθηκαν για συνεντεύξεις. Υπήρξε μια σειρά από κριτήρια. Από το πόσο επικοινωνιακοί είναι μέχρι το background τους που σε ορισμένες περιπτώσεις, για λόγους καθαρά πρακτικούς, δεν τους επέτρεπε τη συμμετοχή τους σε ένα τέτοιο παιχνίδι.
Επαιξε ρόλο το κατά πόσον θα δημιουργούσαν προβλήματα;
Και αυτό...
Μερικοί όμως δημιούργησαν προβλήματα...
Δε νομίζω! Η ίδια η ζωή μας είναι πολλές φορές πολύ πιο «προβληματική»! Τίποτα το «φοβερό» δε συνέβη στα παιδιά αυτά! Συνέβησαν απλώς μια σειρά από καλά πράγματα. Μόνο το ότι περνάς σαν μια long-play πενταήμερη, αρκεί! Το ότι, βέβαια, ο καθένας έχει τη δική του συμπεριφορά, όταν βρεθεί μέσα σε κόσμο, είναι φυσικό. Γνωρίζω ανθρώπους που θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν «αγοραφοβικοί»!
Θες να μου πεις δηλαδή ότι αυτά που έκανε ο Νάιδας ήταν μια σειρά από καλά πράγματα;
Κοίταξε να δεις... Απ' ό,τι κατάλαβα και από τη περαιτέρω στάση του, ο Νάιδας ήταν ένας τύπος «ανένταχτος».
Δεν είχε γίνει αυτό αντιληπτό από τους ανθρώπους σας;
Αυτό αποτελεί και δική μου απορία! Ωστόσο, η ίδια η δουλειά μου μ' έχει φέρει πολλές φορές αντιμέτωπο με διάφορες καταστάσεις. Οπότε κι αυτό θα μπορούσε να μου συμβεί! Σκέψου ότι στα άλλα παιχνίδια η επιλογή των παιχτών δεν ήταν τόσο λεπτομερής. Ερχοταν, λοιπόν, λογιών και λογιών άνθρωποι. Τα πρώτα δύο χρόνια που έκανα παιχνίδια πέρασαν σε 400 συνολικά επεισόδια 66.000 άνθρωποι! Θα μπορούσε να είχε συμβεί το οτιδήποτε, όπως θα μπορούσε να συμβεί στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, σε μια καφετέρια, στο καφενείο. Τελικά, ήταν κι αυτό προσομοίωση της πραγματικής ζωής!
Αυτό που λες με παραπέμπει στην περίπτωση του Φίλιππου. Αν και συνεσταλμένος σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, λίγο πριν από την αποχώρησή του, φάνηκε να σε προκαλεί. Πώς το πήρες;
Πίστεψέ με, έχω συνηθίσει στους ανθρώπους που επιδιώκουν τη στιγμή που τους βλέπει ο κόσμος να κάνουν κάτι για να τραβήξουν την προσοχή. Δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος! Ειδικότερα, τώρα, καθένας μας έχει περισσότερες από δύο όψεις. Ημαστε λοιπόν ενημερωμένοι από τους ειδικούς ότι οι παίχτες βγάζουν μια επιθετικότητα προς τον παρουσιαστή. Το περιμέναμε. Μάλιστα, μεγαλύτερη επιθετικότητα, βγάζουν κυρίως οι πιο ήπιοι χαρακτήρες. Ο Ανδρέας για παράδειγμα, που είναι πιο ανοιχτός χαρακτήρας, είναι πιο δύσκολο να φερθεί επιθετικά. Αυτός όμως που έχει λιγότερες αντιδράσεις και δε μιλάει πολύ, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες, εκεί που κάθεται, να βγάλει «μαχαίρι», να σφάξει κάποιον και μετά να είναι και πάλι ήρεμος για τα επόμενα 35 χρόνια! Ο Φίλιππος, επειδή ήρθε στη μέση του παιχνιδιού, είχε κάποιες ανασφάλειες, που αν και επικεντρώνονταν στην παραγωγή, τις εκτόνωσε την ημέρα του live πάνω μου.
Μήπως υπήρχε κάποια προσωπική διαφωνία ανάμεσά σας;
Σε ποια βάση; Δεν υπήρχε λόγος. 6896 παίχτες έχουν περάσει από τα παιχνίδια που έχω παρουσιάσει. Γιατί να έχω κάτι προσωπικό με έναν από αυτούς. Σε λίγο καιρό, θα έχω κάποια άλλα παιδιά!
Κακώς διαμαρτύρονται οι μανάδες για τα πρότυπα που βγάζουν αυτά τα παιχνίδια;
Μα δε βγάζουν κανένα πρότυπο! Πρόκειται για δείγματα, τύπους ανθρώπων που ζουν γύρω μας. Αλλωστε, για ποια πρότυπα μιλάμε ακριβώς; Των 14 παιχτών; Εγώ μαζί τους είδα και δεκάδες άλλα παιδιά να περνούν από το Bar και να «γράφουν» με το δικό τους τρόπο. Το δείγμα, λοιπόν, είναι πολύ μεγάλο. Πρόσθεσε σ' αυτούς και όλους όσους, ενάμισυ με δυο εκατομμύρια, ψηφίζουν, και θα καταλήξεις σε ένα 20% του πληθυσμού μας. Γιατί να διαμαρτυρόμαστε γι' αυτό; Τέτοιο ποσοστό βγάζει, το σήμερον ημέρα, Αξιωματική Αντιπολίτευση!
Πόσο reality είχε το Bar, τελικά; Προσποιήθηκαν καθόλου οι παίχτες;
Εγώ που έχω συναναστραφεί πολύ περισσότερο μαζί τους, θεωρώ πως όχι!
Αν έμπαινες εσύ μέσα στο Bar ως παίχτης, θα ήσουν ο εαυτός σου;
Εγώ αθροιστικά έχω εκτεθεί πολύ περισσότερο απ' ότι τα παιδιά του Bar. Ο κόσμος ξέρει καλά το κατά πόσον έχω μια συνέπεια με αυτό που έβλεπε πριν από ένα ή και πέντε χρόνια. Μέσα στο Bar ήμουν για άλλη μια φορά ο εαυτός μου.
Εδώ, πάντως, κερδίζει όποιος εκτεθεί περισσότερο ή όποιος αποποιηθεί το απόρρητο της προσωπικής του ζωής. Εδώ όλα βγαίνουν «στη φόρα» με την κακή έννοια... Συμφωνείς;
Οχι! Πρέπει να σου πω ότι το μήνυμα που βγαίνει είναι χρήσιμο. Είναι το ότι, γενικά στη ζωή, κερδίζει αυτός που δεν έχει να κρύψει κάτι! Σκέψου πόσο πιο κερδισμένοι θα ήταν όλοι αυτοί που είναι στην εξουσία, αν δεν είχαν να κρύψουν όλα αυτά που... προσπαθούν να κρύψουν! Μακάρι να είναι τα πράγματα τόσο αγνά, καθαρά, ειλικρινή και τίμια ώστε να μην έχουμε λόγο να κρύψουμε κάτι!
Το δεύτερο σημείο αναφοράς του παιχνιδιού είναι οι κάμερες σε μια εποχή που κατακλύζεται από αυτές. Ερχονται οι Ολυμπιακοί, έρχονται και οι κάμερες. Παντού γύρω μας τοποθετούνται κάμερες. Πόσο καλό μπορεί να είναι αυτό;
Επειδή ασχολούμαι πάρα πολύ με την τεχνολογία, και ξέρω καλά τι συμβαίνει, έχω τους ίδιους ενδοιασμούς που είχαν και οι πυρηνικοί επιστήμονες πριν φτιάξουν την ατομική βόμβα. Με ανησυχεί αυτή η υπερβολική εισβολή της τεχνολογίας παντού. Ούτως ή άλλως όμως, από αυτό που λέμε «big brother» (όχι το παιχνίδι), εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε πλέον να κρυφτούμε. Δεν είναι πια η καμερούλα που χρησιμοποιούμε εμείς οι φτωχοί, περιορισμένων δυνατοτήτων «παλιομοδίτες», που... «χαλάει» το γλυκό! Υπάρχουν αυτή τη στιγμή κάμερες σε δορυφόρους που μπορούν να κάνουν zoom στα... γαλόνια οποιουδήποτε αξιωματικού ή στρατού ανά τον κόσμο! Επειδή όμως στην Ελλάδα, τεχνολογικά, είμαστε λίγο μετά από την Παλαιολιθική Εποχή, η λεγόμενη παρακολούθηση γίνεται πιο εμφανής. Εχει όμως και την καλή της πλευρά η τεχνολογία. Είναι το έναυσμα για να ξαναστραφεί ο κόσμος στην ύπαιθρο! Αν θες να ενημερωθείς, αν θες από TV μέχρι Ιnternet, τότε μπορείς και από τα Ζαγοροχώρια που είναι πολύ καλύτερα γιατί έχουν λιγότερο καυσαέριο από την Αθήνα και θα ζήσεις περισσότερο! Και είναι και μια ωραία εκδίκηση... Ν' αφήσουμε εδώ μόνο αυτούς που κυβερνούν τον τόπο!
Τα έχεις μαζί τους;
Γιατί εσύ βλέπεις τριγύρω σου να περνάμε μια ζωή παραμυθένια; Νομίζεις πως δε βλέπω τι συμβαίνει; Δεν είμαι «υγιής» άνθρωπος εγώ;
Τι σε «χαλάει» περισσότερο;
Το ότι δεν αγαπάνε τον τόπο και δεν σκέφτονται το μέλλον και τους ανθρώπους που θα ζήσουν αύριο. Με λίγα λόγια, δεν αγαπούν τους νέους! Δεν τους απασχολεί, για παράδειγμα, ότι τα τελευταία 15 χρόνια, χρήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης που δόθηκαν για να δημιουργηθούν υποδομές, ώστε ν' αναπτυχθούν οι επιστήμες πήγαν στις τσέπες κάποιων και τελικά τα παιδιά μένουν αμόρφωτα.
Πόσο μπορεί να σε απασχολεί εσένα αυτό; Γενικότερα, όσοι έχουν λεφτά και ταυτόχρονα έχουν περάσει το στάδιο που τους αφορούσε άμεσα, έχουν πάψει να ασχολούνται!
Κατ' αρχήν, δε γεννήθηκα με λεφτά. Δουλεύω από 14 ετών! Δεύτερον, στην εξίσωση με την οποία υπολόγισα κάποτε το τι θα κάνω στη ζωή μου, τα λεφτά ήταν «εκτός». «Μέσα» ήταν μόνο τα πράγματα που θα μπορούσα να προσφέρω για να κάνω τους γύρω μου να ζήσουν καλύτερα. Γι' αυτό και μετά από τόσα χρόνια δημοσιογραφίας, τα παράτησα. Δεν ήθελα να κάνω τον κόσμο να «κλαίει». Ηθελα να τον βλέπω γελαστό. Εκανα, λοιπόν, στροφή σε κάτι που για μένα είναι ανάμεσα σε παρουσίαση παιχνιδιού, stand-up comedy και σάτιρα.
Εχεις ασχοληθεί, όπως είπαμε, πολύ με τεχνολογία. Τι σε φοβίζει αυτήν;
Η κακή χρήση! Οχι μόνο η πυρηνική ενέργεια και η γεννετική... και το ψάρεμα έχει κακή και καλή χρήση!
Στο Big Brother οι άνθρωποι του καναλιού προσπάθησαν να δώσουν στους παίχτες ευκαιριές επαγγελματικής αποκατάστασης. Κάνει και το Mega το ίδιο;
Εγώ προσωπικά δεν είμαι κοινωνός στις σχετικές αποφάσεις που παίρνονται και δεν υπάρχει λόγος να γνωρίζω. Αν όμως τα παιδιά έχουν κάποια ταλέντα, τότε γιατί όχι; Μακάρι στην Ελλάδα να πήγαιναν μπροστά οι ταλαντούχοι...
Το αναφέρω γιατί... πολλά παιδιά του Bar ήδη δίνουν συνεντεύξεις και μοιράζουν αυτόγραφα. Και μερικά όπως ο Λορέντζο, έχουν αναρωτηθεί γιατί.
Είναι σα να σκέφτεται κανείς φωναχτά. Ενας άνθρωπος που μέχρι χτες κυκλοφορούσε στο δρόμο χωρίς να αφορά κανένα, τρεις μήνες αργότερα βλέπει όλους τους δημοσιογράφους να του χτυπούν την πόρτα και απορεί! Ολοι όσοι περνούν από το φάσμα της ανωνυμίας, σ' αυτό της επωνυμίας, ψάχνουν να βρουν τι είναι αυτό που βλέπει πάνω τους ο κόσμος. Αν το βρουν, το κρατήσουν και το καλλιεργήσουν, τότε θα συνεχίσουν να είναι επώνυμοι. Διαφορετικά, ξαναπηγαίνουν σιγά σιγά σπίτι τους δυστυχισμένοι. Αυτό ισχύει για διάφορους που κατά καιρούς ανέβηκαν και κατέβηκαν...
Ο κόσμος όμως το κοροϊδεύει όλο αυτό. Τα αυτόγραφα και τις συνεντεύξεις των παιδιών...
Γενικότερα, στον κόσμο αρέσει από τη μια να πλάθει ινδάλματα και από την άλλη να βλέπει τα ίδια τα ινδάλματα να καταστρέφονται και να καταρρέουν. Οταν ο Μαραντόνα έπαιζε μπάλα, τότε όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι της γης τον αποθέωναν. Οταν βγήκε η είδηση ότι είναι κατεστραμένος από την κόκα, τότε το αντίστοιχο ρεπορτάζ το παρακολούθησαν τα εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλων αλλά και όλοι οι υπόλοιποι! Ολοι όσοι χειροκροτούν τη Βίσση κάθε βράδυ και αγοράζουν ανελλιπώς τους δίσκους μπορεί να είναι τόσοι. Αυτοί που αγοράζουν τα περιοδικά που λένε για τους όποιους τσακωμούς της είναι οι διπλάσιοι! Αρα ο κόσμος χαίρεται να βλέπει αυτό που φτιάχνει να γκρεμίζεται.
Κάθε βράδυ το Alter και ο Alpha αφιερώνουν κάποια λεπτά από το δελτίο ειδήσεων στο Bar και το Big Brother. Τρίβει τα χέρια του το Mega γι' αυτό;
Τι το νοιάζει; Κάποιοι βγαίνουν και βρίζουν. Αυτοί στην ουσία χαίρονται που υπάρχει για να ΄χουν να το βρίζουν και κατά συνέπεια να βλέπει ο κόσμος που το βρίζουν! Αν δεν υπήρχε τι θα είχανε; Κάτι θα έβρισκαν βέβαια και πάλι. Υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε για να βρίζουν. Οι μισοί από αυτούς είναι δημοσιογράφοι και οι υπόλοιποι επαγγέλονται «έχω τη γνώμη». Τι να πούμε; Να 'ναι όλοι τους καλά!
Η παρούσα συνέντευξη πραγματοποιήθηκε το 2002.
