Αλυσιδωτές αντιδράσεις αποδοκιμασίας, με αποκορύφωμα την επίσκεψη περισσοτέρων από εκατόν πενήντα οργισμένων οπαδών του Άρη στο ξενοδοχείο που καταλύει η ομάδα, προκάλεσε το προχθεσινό παιχνίδι στην Τούμπα.
Την ίδια ώρα, αλλά και όλο το περασμένο εικοσιτετράωρο, τα ερτζιανά της πόλης και τα διάφορα οπαδικά φόρα είχαν κατακλυστεί από άπειρους απογοητευμένους υποστηρικτές της ομάδας των κιτρίνων, οι οποίοι στο σύνολό τους σχεδόν κατέκριναν τους πάντες και έκαναν ρηξικέλευθες προτάσεις, απαιτώντας την επιβολή από τη μεριά του προπονητή και της διοίκησης εκκαθαρίσεων στο έμψυχο δυναμικό.
Αξίζει τον κόπο να αναλογιστούμε πώς μετατράπηκαν εν μία νυκτί σε αποδιοπομπαίους ενόχους τα αγαπημένα είδωλα ενός ολόκληρου χρόνου αλλά και αρκετών προηγούμενων, που απολάμβαναν την απόλυτη αποθέωση ανεξάρτητα αποτελέσματος κάθε αγωνιστική, από το σύνολο ενός κόσμου που χάριζε απλόχερα την αγάπη του στους ήρωες της αναγέννησης του Άρη.
Δε λειτουργεί κανείς πλέον νηφάλια, κανείς δεν αντιλαμβάνεται το βαθμό δυσκολίας των συγκεκριμένων αγώνων στους οποίους συμμετέχουν οι κατ’ αντικείμενο καλύτερες ομάδες στην Ελλάδα; Οι ίδιοι αυτοί ποδοσφαιριστές δεν κέρδισαν τον πολυπρωταθλητή Ολυμπιακό τρεις μέρες πριν; Είναι τόσο ειδικής σημασίας το συγκεκριμένο παιχνίδι με το συγκεκριμένο αντίπαλο, που δεν επιδέχεται αρνητικό αποτέλεσμα;
Τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει, τουλάχιστον για τον Άρη που εγώ γνωρίζω. Ας μη μικραίνουμε οικειοθελώς την ομάδα. Ήταν όμως τόσο απογοητευτική η εμφάνιση των παικτών, οι οποίοι σε τίποτε δε θύμισαν ότι κατέβηκαν να αγωνιστούν για τη νίκη και ταυτόχρονα ήρθε αυτή η ήττα με κατεβασμένα χέρια να προστεθεί σε μια σειρά κρίσιμων αγώνων, στους οποίους παρουσιάστηκαν τα ίδια ακριβώς φαινόμενα.
Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, λέει ο σοφός λαός μας. Παράδειγμα πολλοί αγώνες στους οποίους ενώ υπήρχε καθολική πίστη πως ο Άρης θα πετύχαινε να κατακτήσει στόχους που θα τον απογείωναν συλλογικά, η εμφάνιση της ομάδας πρόδιδε πως δε συμμεριζόταν αυτή την πίστη.
Είναι νωπή η αποκαρδιωτική εικόνα στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού της εικοστής τετάρτης Απριλίου, ενώ και ο προηγούμενος χαμένος τελικός στο Καυτανζόγλειο δυο χρόνια πριν, σχεδόν με τους ίδιους πρωταγωνιστές, είχε αφήσει την ίδια αίσθηση.
Αρκετές επίσης οι χαμένες ευκαιρίες μέσα στις χρονιές που έχουν προηγηθεί με ατυχή αποτελέσματα, που απέτρεψαν την περεταίρω καταξίωση του μεγάλου Συλλόγου. Όπως και παρόμοιες φετινές αρνητικές εμφανίσεις, ιδιαίτερα εκτός έδρας, παρόλο που πλέον την καθοδήγηση της ομάδας την έχει πλέον ένα σπουδαίος και καταξιωμένος προπονητής. Η έλλειψη ενός αντίστοιχου τις προηγούμενες χρονιές ήταν το γεγονός που αποτελούσε το άλλοθι στη συνείδηση του κόσμου.
Στην ουσία, πιστεύω πως όλη αυτή η αναταραχή, κόντρα στο γεγονός ότι ο Άρης έχει τέσσερα ακόμη παιχνίδια να δώσει στα πλαίσια του συγκεκριμένου θεσμού, αποκαλύπτει το αίσθημα ενοχής όλων μας στη δημιουργία και της εγκαθίδρυσης αυτού του νοσηρού κλίματος μέσα στη ομάδα.
Εμείς, ο κόσμος της ομάδας, με τη συμπεριφορά μας, με την ανοχή μας, με την άμετρη προσωπολατρία, με την επιθυμία για επιβολή των επιλογών μας στη διαμόρφωση του ρόστερ και του μπάτζετ, με την επιμονή μας και τα «κολλήματά» μας, με την υπαγόρευση στις διοικήσεις μας των αχρεώστητων επιθυμιών μας, με την αναγόρευση σε ήρωες μέτριων ή «λίγων» ποδοσφαιριστών, έχουμε συντελέσει στην παρέκκλιση από την πορεία του, αυτού του οικοδομήματος που λέγεται ομάδα του Άρη.
Τώρα η ξαφνική ανακάλυψη της ευθύνης μας μάς συντάραξε.
Ηρεμήστε και αφήστε τον πρόεδρο και τον προπονητή της ομάδας να κάνουν τη δουλειά τους, υπάρχουν τέσσερα ακόμη σημαντικά παιχνίδια για να διεκδικήσει η ομάδα το καλύτερο. Μετά θα υπάρξουν οι διαδικασίες απόδοσης ευθυνών, όχι μόνο προς αυτούς που είναι «μπροστά», αλλά και σε όσους έχουν ευθύνες.