Νίκος Πορτοκάλογλου, ένας χαρισματικός τραγουδιστής

nikos-portokaloglou-enas-charismatikos-tragoudistis

«Είμαι αγωνιώδης τύπος, ήρεμος εξωτερικά και ανταριασμένος εσωτερικά από μικρός, ίσως αυτή είναι και η κινητήριος δύναμη για να γράφω…» δήλωσε ο Νίκος Πορτοκάλογλου κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που παραχώρησε στον Χρήστο Μιχαλέρη για το περιοδικό CITY (στις 17.07.2007). Η νέα μπάντα, ο νέος δίσκος, η προετοιμασία για πρώτη φορά δίσκου για τραγουδίστρια, της Βασιλικής Καρακώστα, και το (πιθανό) άνοιγμα προς εξωτερικό σηματοδοτούν το νέο ξεκίνημα του.

Προερχόμενος από τους Φατμέ, διατηρείς μια γκρουπίστικη νοοτροπία σε κάθε σου βήμα. Έχεις σκεφτεί ποτέ να ξεκινήστε με φίλους σου τραγουδοποιούς νέο συγκρότημα;

Το συγκρότημα έχει αξία όταν γίνεται πραγματική συλλογική δουλειά. Αν γράφει μόνο ο ένας και οι άλλοι είναι η μπάντα που παίζει τα τραγούδια, αυτό το κάνω ούτως ή άλλως. Και μετά τους Φατμέ γκρουπ φτιάχνω, μαζεύω μουσικούς που τους ψάχνω με κριτήριο το πόσο ταιριάζουν στη μουσική μου και κάθε φορά ξαναπαίζω τα τραγούδια μου. Οι πρόβες που κάνουμε είναι γκρουπίστικες πρόβες, δεν φέρνει ένας ενορχηστρωτής τις παρτιτούρες. Είναι δημιουργικές πρόβες που συμμετέχουν όλοι και βάζουν τις ιδέες τους. Πράγματι, νόημα θα είχε να μαζευόμασταν τρεις - τέσσερις τραγουδοποιοί σε ένα νέο συγκρότημα, θα είχε πλάκα, το έχω σκεφτεί κατά καιρούς κι αν έρθει κατάλληλη στιγμή, μπορεί να γίνει κι αυτό.

«Ένα βήμα πιο κοντά» στον τρόπο που προσεγγίζεις τη μουσική που εμπνέεσαι;

Ένα βήμα πιο κοντά στον αληθινό μου εαυτό κι ένα βήμα πιο κοντά στους άλλους. Πάντα πίστευα ότι αυτά τα δυο πάνε μαζί. Όσο καλύτερα μαθαίνεις τον εαυτό σου με τα καλά σου και στα στραβά σου, τόσο πιο ανοιχτός είσαι και με τους άλλους. Επειδή αισθάνομαι ότι όλη η έως τώρα διαδρομή μου είναι μια ανηφόρα, γι’ αυτό κι έδωσα αυτό τον τίτλο στο δίσκο, γι’ αυτό και στο εξώφυλλο ανεβαίνω την ανηφόρα σε ένα δάσος…

Στις συναυλίες στο Μύλο με νέα ακουστική μπάντα…

Οι φετινές παραστάσεις στηρίζονται σε κάποια τραγούδια από τον καινούριο δίσκο, παίζω τα μισά του τραγούδια και κάνουμε μια μεγάλη αναδρομή σε όλη μου τη δουλειά, αφού φέτος κλείνω 25 χρόνια από τον πρώτο δίσκο των «Φατμέ». Το φετινό πρόγραμμα έχει και υπότιτλο «Η μηχανή του χρόνου», που ονομάσαμε τη φετινή μπάντα. Τα παλιά τραγούδια τα παίζουμε, όπως πάντα διασκευασμένα με το στιλ και τον ήχο του καινούριου γκρουπ, που εκτός του Οδυσσέα Τσάκαλου και της Βασιλικής Καρακώστα είναι τέσσερις νέοι συνεργάτες, ο Αποστόλης Βαλαρούτσος, κιθάρες και τραγούδι, ο Μιχάλης Βρέττας, βιολί και τραγούδι, ο Δημήτρης Φροσύνης, μπάσο και ο Θανάσης Τσαουσέλης, πιάνο, πλήκτρα και ακορντεόν. Ξεκινήσαμε από την Αθήνα και τώρα περιοδεύουμε…

Άλλη μια νέα χρονιά περιοδειών…

Αυτή είναι η ζωή μας, είναι σαν τις εποχές του χρόνου. Υπάρχουν εποχές που μαζεύεσαι σπίτι σου, που γράφεις, ψάχνεσαι, υπάρχουν εποχές που μαζεύεται το γκρουπ και κάνουμε πρόβες ή ηχογραφούμε, υπάρχει η εποχή που βγαίνουμε στο δρόμο και η εποχή που κάνουμε διακοπές, που πάμε ταξίδια. Η εποχή του δρόμου, ειδικά όταν έχω τη φόρα μιας καινούριας δουλειάς με κάνει πανευτυχή που είμαι στο δρόμο. Εκεί που ζορίζομαι είναι όταν αισθάνομαι ότι αρχίζω να επαναλαμβάνομαι. Όταν υπάρχουν καινούρια τραγούδια ανανεώνουν και τα παλιά. Με το νέο μου γκρουπ έχω τη φρεσκάδα να δω και τα παλιά μου τραγούδια με νέο μάτι.

Έχεις «δει» τα όρια σου ως μουσικός;

Πάντα η ανάγκη μου είναι να παίζω με τα όρια μου και να τα προκαλώ. Συνέβαινε από την αρχή, ας πούμε ο πρώτος δίσκος των «Φατμέ» από τον δεύτερο είχαν τεράστια διαφορά, γι’ αυτό και δεν μπορούσαν εύκολα να μας κατατάξουν κάπου εύκολα. Ο πρώτος δίσκος ήταν κάτι σε rock και new wave. Θα μπορούσα να κάνω μια καριέρα κάνοντας μόνο αυτό, σε πρόσφορο τότε έδαφος. Ο δεύτερος δίσκος ήταν αλλιώς, με πιο λαϊκό μικτό πράγμα, που κακοφάνηκε στους ροκάδες τότε. Αυτή είναι η ιστορία μου… Στον τελευταίο δίσκο υπάρχει η αίσθηση ότι φτάνω σε κάποια όρια και γι’ αυτό ένα από τα βασικά θέματα του δίσκου είναι η νέα αρχή, η ανάγκη για μια νέα ματιά. Στο  δίσκο είναι κάτι σαν ευχή αυτό και δεν ξέρω που θα με βγάλει…

Έχοντας κερδίσει σήμερα την ευρεία αποδοχή των τραγουδιών σου από τον κόσμο ποιο είναι το πρωτόλειο άγχος σου;

Γενικά είμαι αγωνιώδης τύπος, είμαι ήρεμος εξωτερικά και ανταριασμένος εσωτερικά από μικρός, ίσως αυτή είναι και η κινητήριος δύναμη για να γράφω. Τρώγομαι με τα ρούχα μου, ψάχνομαι, δεν ικανοποιούμαι εύκολα, θέλω να δοκιμάζω νέες προκλήσεις, να πειραματίζομαι, γι’ αυτό και τσατίζομαι πολλές φορές όταν δεν μου το αναγνωρίζουν αυτό και λένε ότι «ο Πορτοκάλογλου έκανε μια από τα ίδια». Τι σχέση έχει το «Παιχνίδια με το διάβολο» με το «Μπραζιλέρο» ή και με τη «Δίψα»; Το καθένα είναι ένας άλλος κόσμος… Πάντα έχω ένα στοίχημα με τον εαυτό μου και ως συνθέτης και ως στιχουργός να δοκιμάζω νέες φόρμες… Απλώς μ’ αρέσει πάντα η απλότητα. Τα παιδεύω τα πράγματα πολύ, αλλά θέλω η τελική μορφή να έχει απλότητα και αμεσότητα. Θα έλεγα ότι έχω μια λαϊκή φλέβα ως τραγουδοποιός…

Πώς σχολιάζεις την αναταραχή στην Παιδεία;

Για μένα η παιδεία είναι η μεγάλη πληγή μας. Παιδεία δεν είναι το άσυλο και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αν γινόντουσαν σωστά και υπήρχε αξιοκρατία και σωστή αξιολόγηση των πραγμάτων, δεν θα ήταν πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν εμπιστευόμαστε την κοινωνία και το κράτος. Είμαστε σίγουροι ότι θα γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια σαν μαγαζιά των δέκα μεγάλων μαγαζιών που ελέγχουν την Ελλάδα. Η πληγή της παιδείας είναι το χάλι των φροντιστηρίων, το χάλι της εκπαιδευτικής νοοτροπίας των σχολείων, που εξακολουθούμε να είμαστε ίσως η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έχει παιδεία περασμένου αιώνα, παιδεία αποστήθισης και όχι κριτικής σκέψης…

Τα επόμενα βήματα;

Είναι νωρίς ακόμα για νέο δίσκο, αν κι έχω ήδη έτοιμα νέα τραγούδια. Το μόνο σχέδιο που έχω άμεσο είναι να κάνω ένα δίσκο με την Βασιλική Καρακώστα, κάτι που με ιντριγκάρει γιατί δεν έχει κάνει δίσκο ακόμα, δεν έχει βρει το στίγμα της. Μ’ αρέσει να δουλεύω με νέους ανθρώπους, που έχουν ενθουσιασμό και πάθος. Ένα κομμάτι του εαυτού μου είναι πάντα καθηλωμένο εκεί γύρω στα είκοσι, την εποχή που ξεκινούσα. Δεν έχω κάνει ποτέ δίσκο σε τραγουδιστή ή τραγουδίστρια. Το δίσκο τον σκέφτομαι χωρισμένο στα δύο, δηλαδή τα μισά τραγούδια να είναι από τα παλιότερα «κρυφά» τραγούδια μου σε νέες εκτελέσεις, εντελώς διαφορετικές και τα άλλα μισά θα είναι καινούρια. Σε λίγο βγαίνει και η ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα οι «Παρέες», που έγραψα τη μουσική και είμαι πολύ περήφανος γιατί νομίζω πως είναι η καλύτερη δουλειά του Σωτήρη. Είναι η ιστορία της γενιάς μας μέσα από μια παρέα που πηγαίνει για Πάσχα στο Πήλιο…

Ένα ανεκπλήρωτο όνειρο…

Ένα πράγμα που με ενδιαφέρει τελευταία είναι να στραφώ λίγο προς τα έξω, εκτός Ελλάδας, να βγούμε με το γκρουπ και να παίξουμε σε ξένο κοινό. Είμαι πολύ περίεργος για το από πού θα πιαστεί αυτό το κοινό. Η εικόνα που έχουν για την ελληνική μουσική σταματάει στον «Ζορμπά». Δεν ξέρουν τη σύγχρονη μουσική στην Ελλάδα..