Για μένα ο Αρης είναι πολύ κοντά στο να εξασφαλίσει την πρόκρισή του στην επόμενη φάση. Έδειξε τόσο με την Ατλέτικο, όσο και χθες ότι δεν υπολείπεται σε τίποτε από τους αντιπάλους του. Αν πάρουμε μέσα τη Ρόζενμποργκ και δύο ισοπαλίες σε Γερμανία και Ισπανία, το ταξίδι θα συνεχιστεί...
Και όμως, για όσους δεν το κατάλαβαν, ο Άρης κέρδισε χθες. Κέρδισε τις εντυπώσεις, κέρδισε έναν πολύτιμο βαθμό, ξανακέρδισε την εκτίμηση του κόσμου του, έκανε όλη τη φίλαθλη Ελλάδα να υποκλιθεί στο ευρωπαϊκό του μεγαλείο. Το είχα γράψει και χθες ότι ο Άρης μεταλλάσσεται όταν φορά το ευρωπαϊκό του κοστούμι και απ’ ό,τι φάνηκε ισχύει απόλυτα. Ο Άρης άφησε πίσω του την τραγική εμφάνιση της περασμένης Κυριακής και απέναντι σε μια μεγάλη ομάδα όπως είναι η Μπάγερ, με πάθος, πυγμή και αποφασιστικότητα, έφτασε μια «ανάσα» από τη μεγάλη νίκη, σε εκείνη την περιβόητη, μοναδική, ευκαιρία του Κόκε.
Η χθεσινή ισοπαλία, για μένα και για κάθε Αρειανό, ισοδυναμεί με νίκη. Μια νίκη που αν καθίσει και δει κανείς καρέ-καρέ το παιχνίδι, ο Άρης τη δικαιούταν πέρα για πέρα. Έκανε περισσότερες ευκαιρίες από τοναντίπαλό του, είχε κατοχή της μπάλας και περίσσεια θέληση.
Κατ’ αρχήν, θα αρχίσω σήμερα με την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο γήπεδο, απόλυτα γιορτινή, ατμόσφαιρα «καυτή» για τον αντίπαλο, ατμόσφαιρα... «Κλεάνθης Βικελίδης». Τα παιδιά του Super 3 με τις εμπνεύσεις τους έδωσαν ένα διαφορετικό τόνο στην κερκίδα και παρέσυραν όλο το γήπεδο σ’ αυτό το ξέφρενο, δαιμονιώδες και εορταστικό κλίμα. Αναμενόμενο ήταν όλη αυτή η μυσταγωγία και η ατμόσφαιρα στην κερκίδα να περάσει επιτέλους και στην ψυχή των παικτών. Βλέποντας λοιπόν από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο παίκτη που φορούσε τη φανέλα με το θεό στο στήθος να δίνει σκληρές «μάχες» σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, καταλάβαινες ότι κατέβηκαν στον αγώνα για να τον κερδίσουν. Το ότι δεν το κατάφεραν οφείλεται σε κάποιες περιπτώσεις σε μια σειρά αρνητικών συγκυριών.
Αξίζει πάντως να επισημάνουμε ορισμένα πράγματα από την αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Χρήστος Βαγγέλη ήταν πολύ καλύτερος από τον Νέτο στα πλάγια και δεξιά, σε πολλές περιπτώσεις συγκινητικός. Ένα το κρατούμενο. Ο Μίσελ ακόμη πιο μεστός, καλύτερος από κάθε άλλη φορά και στα ανασταλτικά του καθήκοντα. Το δίδυμο Ρονάλντο-Λαζαρίδη πιο αποτελεσματικό. Και πάμε στον Τόχα. Τι παιχνίδι έκανε ο άνθρωπος; Πού ήταν, ρε γαμώτο, αυτός ο Τόχα την περασμένη Κυριακή; Χθες πραγματικά ήταν... όλα τα λεφτά, έκοβε, μάρκαρε, έκανε τάκλιν, έπαιρνε κεφαλιές.
Ήταν ο Τόχα που περιμένε ο Κούπερ, όπως και ο Φατί, ο οποίος επίσης ήταν πολύ καλύτερος από προηγούμενα παιχνίδια του. Ο Χαβίταρος πάλι προσπάθησε, σε κάποια σημεία έδειξε κουρασμένος. Ο Κάλβο έκανε κάτι καλό, μετά... έχυνε την καρδάρα και μας έβγαζε από τα ρούχα μας. Όσο για τον Ρουίζ... Τι να πούμε γι’ αυτόν τον παικταρά; Για το... ξύλο που έτρωγε και δεν έδινε τίποτε ο διαιτητής; Για την μπαλιά-μισό γκολ που έβγαλε στον Κόκε; Για το ότι έπαιζε μόνος του κατά διαστήματα όλη την άμυνα της Λεβερκούζεν; Και φτάνουμε στον αρχηγό...
Κρίμα, τεράστιο κρίμα, για έναν παίκτη με τόσο ταλέντο, για έναν παίκτη που από την πρώτη μέρα τον βάλαμε στην καρδιά μας, να «κλωτσά» μ’ αυτό τον τρόπο την τύχη της ομάδας. Είναι λυπηρό να βλέπεις έναν τέτοιο παίκτη, τον πιο ακριβοπληρωμένο της ομάδας σου, να παίζει με αυτό το μαλθακό στιλ, όπως παίζουν τα παιδάκια στην αλάνα, που προσπαθούν με τσαλιμάκια να δείξουν τη μαγκιά τους. Ε, όχι, δεν περιμένουμε εμείς αυτά από τον Κόκε και θεωρώ πως πολύ καλά έκανε και τον αντικατέστησε ο Κούπερ, που ήθελε έναν ακόμη παίκτη για να κρατάει σωστά την μπάλα.
Τώρα συγκεντρωνόμαστε στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, πάμε για άλλα. Ευχαριστούμε όλους όσους «μάτωσαν» χθες στο γήπεδο και τους αφήνουμε να ξεκουραστούν και να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους για να μας χαρίσουν κι άλλη χαρά την Κυριακή το βράδυ.
