Φαίνεται πως πλησιάζει ο χρόνος οριστικοποίησης των μέτρων εκείνων που θα πείσουν την Ε.Ε. να ενισχύσει την ρευστότητα της χώρας στην μάχη για την ανάταξη της οικονομίας. Δεν έχει νόημα κάποια ιστορική ή άλλη αναδρομή για να γίνει αντιληπτό πως οι επιλογές στην παρούσα φάση ήταν και είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Αυτός άλλωστε είναι και ο βασικότερος λόγος που οι όποιες μέχρι σήμερα εξαγγελίες –όσο σκληρές και να ήταν-έχουν τύχει της γενικότερης αποδοχής του πληθυσμού. Ίσως το γεγονός ότι τα μέτρα αντικατόπτριζαν στην ουσία μία σοβαρή προσπάθεια δημιουργίας ενός περιβάλλοντος περισσότερο δίκαιου από το υφιστάμενο, είχε ουσιαστική βαρύτητα στην διαμόρφωση αυτού του κλίματος αποδοχής. Ποιος άλλωστε μπορούσε να φανταστεί πριν από μερικά χρόνια ότι δημοσκόπηση θα κατέγραφε θετική προδιάθεση στην περίπτωση άρσης της μονιμότητας του δημοσίου.
Οφείλουμε λοιπόν να αναγνωρίσουμε πως ο διαμορφούμενος ψυχολογικός παράγοντας θα παίξει ουσιαστικό ρόλο στην επιτυχή έκβαση των προσπαθειών της Κυβέρνησης. Πιθανή περικοπή του 14ου μισθού όμως, όπως φημολογείται ότι επιβάλλουν οι χρηματοδότες του πακέτου στήριξης της Ε.Ε., θα ανατρέψει αυτό το ψυχολογικό πλεονέκτημα. Δυστυχώς, αρχίζει να διαφαίνεται μία τάση άγνοιας από μέρους της Ε.Ε. καθόσον, παρά το γεγονός ότι στις Ευρωπαικές χώρες δεν υφίσταται ούτε 14ος ούτε 13ος μισθός, η θεσμοθέτησή τους αποτελεί σημαντικό παράγοντα προγραμματισμού και λειτουργίας των εργαζόμενων οικογενειών. Την άγνοια αυτή των ‘νέων τοποτηρητών’ οφείλει να επισημάνει η Κυβέρνηση πριν υποκύψει στην πιθανολογούμενη αυτή πίεση, αποτέλεσμα της οποίας θα είναι διεύρυνση των αδικιών, ειδικότερα στους χαμηλόμισθούς του δημοσίου και σε όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, με καταστροφικές συνέπειες για την διατήρηση της όποιας ρευστότητας στην αγορά.
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο ήταν μέχρι τώρα προνομιούχος τάξη για πολλούς και διαφόρους λόγους. Η φαινομενική ψηφοθηρική ισχύς του τμήματος αυτού του πληθυσμού διαχρονικά επέβαλλε την ενίσχυση των αποδοχών, όχι τόσο μέσω μισθολογικών αυξήσεων, αλλά δημιουργίας κατηγοριών επιδομάτων στην βάση υπουργικών αποφάσεων. Υπάρχει πλειάδα τέτοιων επιδομάτων, τόσων που ακόμα δεν έχει καταστεί δυνατή η καταγραφή τους. Στην βάση αυτή της επισήμανσης γίνεται αντιληπτό πως μεγάλο μέρος του εισοδήματος των δημοσίων υπαλλήλων προκύπτει από τα επιδόματα αυτά. Στον ιδιωτικό τομέα βέβαια επιδόματα δεν υπάρχουν. Πιθανή περικοπή μισθού λοιπόν θα επηρεάσει πολύ περισσότερο τον ιδιωτικό τομέα παρά τον Δημόσιο καθόσον δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να περικοπεί στο ένα τομέα και να μην συμπαρασυρθεί ο άλλος. Σκεφθείτε δε την περίπτωση δημοσίων υπαλλήλων που τα επιδόματά τους –ασχέτως εξαγγελιών για ενιαίο μισθολόγιο-υπερβαίνουν τον μισθό τους. Πόσο δίκαιο έναντι των λιγότερο προνομιούχων θα ήταν μία περικοπή μισθού που όμως θα άφηνε ανέγγιχτα τα επιδόματά τους. Αυτά τα ερωτήματα αλλά και η δημιουργία αδικιών κινδυνεύουν να αφαιρέσουν το μέχρι σήμερα ψυχολογικό πλεονέκτημα της Κυβέρνησης.
Όσοι εισηγούνται την περικοπή, ειδικά στην Ευρώπη, αγνοούν ότι τόσο ο προγραμματισμός της οικονομίας, όσο και ο οικογενειακός προγραμματισμός βασίζονται σε αυτό ακριβώς το εισόδημα την δεδομένη χρονική στιγμή που αυτό λαμβάνεται. Αποτελεί τεράστιο λάθος να θεωρήσουν κάποιοι πως η ανασύνθεση του οικονομικού ιστού της οικογενείας μπορεί να γίνει εν μία νυκτί. Αποτελεί τεράστιο λάθος να θεωρήσουν κάποιοι πως το μέτρο περικοπής του 14ου μισθού θα είχε τα ίδια αποτελέσματα με την περαιτέρω περικοπή επιδομάτων και «άλλων τινών» προνομίων. Ας στραφούν προς αυτή την κατεύθυνση λοιπόν οι υπεύθυνοι χάραξης της πολιτικής κρίσεων, σε μία προσπάθεια να μην χάσουν το ηθικό, ψυχολογικό και πρακτικό πλεονέκτημα που διατηρούν.
