Πολλά είναι τα δεδομένα για την προοπτική επίτευξης των στόχων του Μνημονίου που παραπέμπουν σε πρακτικά και φιλοσοφικά διλήμματα «κρατικής επιβίωσης». Πρακτικά γιατί είναι δεδομένο πλέον πως η στρεβλή δομή λειτουργίας της Ελληνικής οικονομίας δεν βοηθάει στην επίτευξη άμεσων αποτελεσμάτων όπως αυτά οριοθετούνται από το Μνημόνιο. Φιλοσοφικά για το απλούστατο λόγο ότι εξαιτίας της κρίσης υπάρχει πληθώρα θεωρητικών προσεγγίσεων για το πώς πρέπει ή θα έπρεπε αυτή να αντιμετωπισθεί. Το σίγουρο είναι πως παρά τα μέτρα και τα θετικά μέχρι σήμερα αποτελέσματα το 2013 παραμένει η καταληκτική –θεωρητικά τουλάχιστον- ημερομηνία κρίσεως της αποτελεσματικότητας των μέτρων.
Ένα χρόνο μετά την αναγνώριση της «χρεωκοπίας» της χώρας (πολιτικής και οικονομικής), από όποια πολιτική οπτική και αν αναλύσουμε τα δεδομένα, είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε πως «μόνον οι αριθμοί λένε την αλήθεια». Στην προκειμένη περίπτωση όσο και αν προσπαθεί ο κ. Παπακωνσταντίνου να πείσει τις αγορές ότι ο στόχος θα επιτευχθεί τα νούμερα …δεν βγαίνουν. Όχι γιατί δεν καταβάλλονται προσπάθειες, αλλά γιατί η παθογένεια του συστήματος εμποδίζει την εξυγίανση. Απαιτείται χρόνος. Χρόνος που μπορεί να δοθεί μόνον εφόσον οι δανειστές μας πεισθούν ότι υπάρχει πρόοδος με απτά αποτελέσματα και προοπτική βελτίωσης νοοτροπίας και παραγωγικότητας.
Όπως κάθε καλός τραπεζίτης αναγνωρίζει ότι έχει όφελος να βοηθήσει μία προβληματική εταιρία την οποία έχει δανείσει όταν δείχνει αυτή σημεία ανάκαμψης, έτσι και οι ομολογιούχοι του Δημοσίου χρέους θα αποδεχθούν έναν εξωραϊσμό της διαδικασίας αποπληρωμής του χρέους της χώρας. Με τα υπάρχοντα δεδομένα και μία στοιχειώδη γνώση της αγοράς γίνεται φανερό πως ο εξωραϊσμός αποτελεί μονόδρομο. Η επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής αποτελεί μονόδρομο για την ομαλή προσαρμογής της οικονομίας και της κοινωνίας στα νέα δεδομένα. Όπως εάν μία τράπεζα προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους μίας εταιρίας μέσω επιμήκυνσης δεν επηρεάζεται η απεικόνιση του ισολογισμού της, έτσι και οι διεθνείς αγορές θα πρέπει να δεχθούν ως θετική εξέλιξη την διαδικασία αυτή ως προς το συνολικό χρέος της χώρας. Εναλλακτικά θα μπορούσε να δοθεί παράταση αποπληρωμής των δανείων του «πακέτου στήριξης» χωρίς όμως τα ίδια αποτελέσματα.
Παρά το γεγονός ότι τα μέτρα είναι προς την σωστή κατεύθυνση θεωρώ πως είναι αδύνατον η χώρα να επιτρέψει στις αγορές για δανεισμό «κάποια στιγμή το 2011». Δεν θα είναι θέμα συνθηκών αγοράς αλλά γενικότερης θεώρησης των πραγματικών δεδομένων της οικονομίας. Γίνεται αντιληπτό πως για πολιτικούς λόγους δεν μπορεί ανοικτά να γίνεται συζήτηση για το ενδεχόμενο επιμήκυνσης. Όμως οι πρόσφατε διαρροές και διαψεύσεις θυμίζουν λίγο από δηλώσεις του τύπου «η χώρα δεν έχει ανάγκη να προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης» λίγο πριν η έλευση του ΔΝΤ και η εξοικείωση με την ορολογία της «Τροικας» γίνει πραγματική καθημερινότητα. Ας γίνουμε πιο ρεαλιστές λοιπόν. Ίσως στην παρούσα φάση, μετά την παρουσίαση ακόμα θετικότερων δειγμάτων την πολιτικής που ακολουθείτε, να πρέπει η κυβέρνηση να λειτουργήσει με ρεαλισμό και καθαρότητα εισάγοντας στο καθημερινό λεξιλόγιό μας την «επιμήκυνση». Χωρίς πολιτικολογίες και παλαιοκοματικές συντεχνιακές προσεγγίσεις.
