Σχέσεις οργής και τα παραπολιτικά αυτής της χώρας

scheseis-orgis-kai-ta-parapolitika-aftis-tis-choras


Πολλή κουβέντα έγινε τις προηγούμενες εβδομάδες στη Βουλή για το νέο φορολογικό νομοσχέδιο και τις βαρύτατες ομολογουμένως ποινές που προβλέπονται για οφειλές ιδιωτών προς το δημόσιο. Και μπορεί από την πλευρά του ο υπουργός Οικονομικών να προσπαθεί με αυτό το μέτρο να εκβιάσει κάποιους, οι οποίοι συστηματικά φοροδιαφεύγουν, να πάψουν αυτές τις πρακτικές, έχω όμως την εντύπωση πως το μόνο που θα καταφέρει, θα είναι να προσθέσει ακόμα ένα λιθαράκι στο μαντρότοιχο δυσπιστίας που διαχρονικά υφίσταται μεταξύ πολιτών και εξουσίας σε τούτη τη δύσμοιρη χώρα. Κι όλα αυτά, έρχονται σε μία περίοδο όπου για πρώτη φορά παρατηρούμε το φαινόμενο πολίτες να συσπειρώνονται σε ένα πρωτοφανές κίνημα ανομίας, το οποίο απέκτησε και όνομα: «Δεν Πληρώνω».

Κατ’ αρχάς, να ξεκινήσω την τοποθέτηση μου με την πάγια αρχή που εκφράζω εδώ και δεκαετίες, πως όποιος διαφωνεί με τους νόμους ενός κράτους, μπορεί ελεύθερα – ιδιαίτερα στα πλαίσια της ενοποιημένης Ευρώπης – να μας αδειάσει τη γωνιά και να πάει να εγκατασταθεί όπου τον φωτίσει ο Θεός. Όμως, έχω την εντύπωση πως όπου και να πάει, πόσο μάλλον εάν η επιλογή του είναι κάποια άλλη χώρα της Ε.Ε., ή θα αλλάξει πρακτική ή θα οδηγηθεί με συνοπτικές διαδικασίες στη στενή. Και αυτό διότι, σε πιο προηγμένες κοινωνίες, δεν ανέχονται τέτοιους παλληκαρισμούς και επιπροσθέτως, το δικαστικό σύστημα λειτουργεί σαφώς ταχύτερα, με αποτέλεσμα οι τυχόν καταδικαστικές αποφάσεις να εκδίδονται εντός εύλογου χρονικού διαστήματος. Ο Σωκράτης ήπιε οικειοθελώς το κώνειο, καίτοι η απόφαση της δίκης του ήταν προφανέστατα άδικη, με το επιχείρημα ότι αποφάσισε να ζήσει στην κοινωνία των Αθηνών, κάτι που αυτομάτως συνεπάγετο την υπακοή στους νόμους του κράτους. Άρα όσο άδικη και να ήταν η καταδίκη του, αφού ήταν σύννομη, για τον ίδιο ήταν και δεσμευτική!

Γιατί όμως παρατηρείται στη χώρα μας αυτό το τσουνάμι εκτεταμένης ανομίας, κάτι που αναπόφευκτα οδηγεί τη νομοθετική εξουσία, τη Βουλή, στη θέσπιση ολοένα και πιο αυστηρών ποινών για τους πάσης φύσεως παραβάτες; Η απάντηση είναι απλή: Ο Έλληνας έχει πάψει προ πολλού να εμπιστεύεται το ίδιο του το κράτος! Κι αυτό δυστυχώς, αποτελεί μία μορφή χρεοκοπίας του δημοσίου, πολλάκις σοβαρότερη από μία δυνητική χρηματοοικονομική χρεοκοπία. Και έτσι, παρατηρούμε το οξύμωρο φαινόμενο να προσπαθεί το ελληνικό κράτος να πείσει τις διεθνείς αγορές και τους απανταχού επενδυτές για την αξιοπιστία του, την ίδια ώρα που έχει απολέσει ανεπιστρεπτί την εμπιστοσύνη των πολιτών του.

Επί παραδείγματι, την ίδια ώρα που το δημόσιο παλεύει με νύχια και με δόντια να αποπληρώνει στην ώρα τους τις παρελθούσες εκδόσεις ομολόγων που λήγουν για να μη χάσει την έξωθεν καλή του μαρτυρία, χρωστάει στον εγχώριο ιδιωτικό τομέα 5,3 δισ. ευρώ (κυρίως από τη μη απόδοση πιστωτικού Φ.Π.Α.), χωρίς σ’ αυτό το ποσό να υπολογίζουμε τις πάσης φύσεως οφειλές των διαφόρων ασφαλιστικών ταμείων (που έχουν οδηγήσει τους φουκαράδες τους φαρμακοποιούς στο lexotanil!). Επίσης, ενώ αυξάνει τα διόδια σε όλους τους κύριους αυτοκινητοδρόμους, οι δρόμοι της Αθήνας βρίθουν από επικίνδυνες λακκούβες, και πώς να συμβαίνει το αντίθετο, όταν οι κατασκευαστικές εταιρείες δυσπιστούν να αναλάβουν το οποιοδήποτε έργο προσπαθεί να προωθήσει το δημόσιο, αφού οι οφειλές του προς αυτές, είναι τεράστιες! Τι επιτυγχάνει λοιπόν το κράτος με αυτές τις πρακτικές; Κλείσιμο πλείστων όσων μικρών εταιρειών, ανεργία στον κατασκευαστικό κλάδο, ύφεση,  ύφεση και πάλι ...ύφεση! 

Την ίδια στιγμή – και υπό την πίεση της υστέρησης στα έσοδα – το κράτος απαντά με φόρους, φόρους και πάλι ...φόρους! Και να μου το θυμηθείτε, δεν είναι μακριά η ώρα που θα νομοθετηθεί η κατάργηση σωρείας φοροαπαλλαγών, οι οποίες αυτή τη στιγμή λειτουργούν ως μάσκα οξυγόνου για πολλούς μικρούς επαγγελματίες. Να δούμε τότε πώς θα μπορέσει να παράξει ο δύσμοιρος ιδιωτικός τομέας και πώς θα εισπραχθούν οι προσδοκώμενοι φόροι. Και επιπλέον, νομοθετείται η φυλάκιση των οφειλετών! Μα πριν από λίγο μόλις καιρό, θεσμοθετήθηκε η γνωστή διάταξη για την εξαγορά ποινών με σκοπό την αποσυμφόρηση των φυλακών (με αποτέλεσμα επί παραδείγματι, γνωστός μεγαλοπαράγοντας του ποδοσφαίρου να μην οδηγηθεί στον Κορυδαλλό, ενώ είχε αποδεδειγμένα καταληστέψει μία εκ των τριών μεγαλύτερων αθλητικών συλλόγων της χώρας, με πλαστά τιμολόγια και σωρεία άλλων παρατυπιών). Άρα, θα μπουν οι οφειλέτες και οι μεγαλοαπατεώνες μέσα ή θα τη σκαπουλάρουν αποπληρώνοντας ψίχουλα; Και αν είναι να μπουν μέσα, ποιός θα χτίσει τις φυλακές που απαιτούνται για να στεγάσουν όλους αυτούς τους επερχόμενους τροφίμους; Οι ίδιοι κατασκευαστές που χρωστάνε, επειδή το κράτος τους χρωστάει περισσότερα; Μύλος η ιστορία...

Ιδού λοιπόν πού οδηγήθηκε το μοντέλο που ευαγγελιζόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν μεγαλόστομα ξεστόμιζε πως θα δημιουργούσε το σοσιαλιστικό παράδειγμα της Σουηδίας στα Βαλκάνια. (Καλά, αυτός εξελέγη λέγοντας και τα μυθικά ‘’έξω απ’ το ΝΑΤΟ κι έξω απ’ την ΕΟΚ’’, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να αναλύσουμε στο μέλλον). Και τώρα, ο υιός του ο αγαπητός, παλεύει να μειώσει το έλλειμμα του δημοσίου με μία ομολογουμένως πρωτότυπη πρακτική, της μη εξόφλησης βεβαιωμένων οφειλών προς τον ιδιωτικό τομέα, λες και μπορεί εν τέλει να το αποφύγει! Μα καλά, σε ποιό πλανήτη ζει; Και στο κάτω – κάτω της γραφής, γιατί η στάση πληρωμών στο δημόσιο τομέα να ονομάζεται διεθνώς χρεοκοπία και η αντίστοιχη στάση προς τους ιδιώτες να λέγεται μείωση ελλείμματος;

Το αποτέλεσμα είναι αυτονόητο: Ο ιδιώτης δεν έχει κανένα κίνητρο να είναι συνεπής προς το δημόσιο την ώρα που αυτό είναι πολλαπλάσια ανακόλουθο με τις συμβατικές του δεσμεύσεις απέναντί του. Έτσι, θα πάψουν σταδιακά τόσο οι εμπρόθεσμες καταβολές φόρων (Φ.Π.Α. συμπεριλαμβανομένου), όσο και οι εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία ούτως ή άλλως “εξοφλούν” τις υποχρεώσεις τους προς τα φαρμακεία με υποτιμημένα ομόλογα! Και όταν το πράγμα φτάσει στο απροχώρητο, ο επαγγελματίας θα περιμένει την εκάστοτε περαίωση και μία εκ των αλλεπάλληλων ρυθμίσεων οφειλών προς το Ι.Κ.Α. για να αποκτήσει τις πολυπόθητες (ασφαλιστική και φορολογική) ενημερότητες, ούτως ώστε να συνεχίσει να λειτουργεί προσωρινά, μέχρι να παραστεί η επόμενη οικονομική ανάγκη να παύσει με τη σειρά του τις πληρωμές προς το ούτως ή άλλως αφερέγγυο δημόσιο. Ας το πάρουμε επιτέλους χαμπάρι: Η οικονομία μας όσον αφορά τη σχέση ιδιωτών – δημοσίου, έχει εισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο αναξιοπιστίας, για τον οποίο προφανέστατα η κυβέρνηση φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη από όλους. Κι επιπροσθέτως, η άτυπη αυτή στάση πληρωμών, πλήττει περισσότερο απ' όλους τις ίδιες τις στατιστικές: Όσο δεν κινείται το χρήμα, η ύφεση βαθαίνει ολοένα και σε χειρότερα επίπεδα.


Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής γιατί μου θυμίζει το Νίκο Γεωργέα: Όσους αμυντικούς και να έχει πάρει η Α.Ε.Κ. τα τελευταία χρόνια, πάντα ο ίδιος καλείται να βγάλει τα κάστανα απ' τη φωτιά, όσο κι αν δείχνει “λίγος” στα μάτια των περισσοτέρων φιλάθλων. Έτσι κι ο Υπουργός Οικονομικών, πρέπει να παραμείνει στη θέση του όσους ανασχηματισμούς κι αν κάνει ο Πρωθυπουργός, αφού είναι ο μόνος που δείχνει να μη νοιάζεται για το πολιτικό κόστος των επιλογών του. (Για πες στη Λούκα Κατσέλη να αναλάβει εκείνη το χαρτοφυλάκιο του “τσάρου της οικονομίας” και σε χρόνο – ρεκόρ, έχεις εξασφαλίσει την εκτόξευση του χρέους στο 500% του Α.Ε.Π.!) Οφείλει όμως να συνειδητοποιήσει ο αγαπητός κ. Παπακωνσταντίνου πως με την ολοένα και αυξανόμενη ασυνέπεια του κράτους προς τους πολίτες του – την ίδια ώρα που νομοθετεί βαρύτατες ποινές για τους ασυνεπείς πολίτες - το μόνο που θα καταφέρει, θα είναι να ανεβάσει τη δημοτικότητα και τα εκλογικά ποσοστά του Αντώνη Σαμαρά, ενός – ακόμα! - κατά τα φαινόμενα, επικίνδυνου λαϊκιστή, ο οποίος δε ντρέπεται να τάζει εκμηδενισμό των ελλειμμάτων σε ένα χρόνο (!!!), χρησιμοποιώντας τα ίδια όπλα του Πρωθυπουργού, όταν έλεγε ότι “λεφτά υπάρχουν”!


Τι πρέπει λοιπόν να κάνει ο Υπουργός; Μα, το αυτονόητο! Να βάλει κάτω τα νούμερα και να βρει άμεσα τα χρωστούμενα προς τον ιδιωτικό τομέα, ακόμα κι αν χρειαστεί να βγάλει – που λέει ο λόγος – στο κλαρί όλους τους δημοσίους υπαλλήλους! Αφού έτσι κι αλλιώς, η αναποτελεσματικότητα και η αντιπαραγωγικότητα του δημόσιου τομέα έχει αποδειχθεί περίτρανα, η μόνη ελπίδα σωτηρίας δείχνει να είναι η απρόσκοπτη ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η οποία επί του παρόντος, στραγγαλίζεται από τις οφειλές του κράτους. Ως  εκ τούτου, είναι εκ των ων ουκ άνευ η στόχευση προς τις ακόλουθες πρακτικές:

1.  Το πάγωμα για τουλάχιστον μία δεκαετία κάθε πρόσληψης στο δημόσιο, πλην των τομέων υγείας και παιδείας. Το μέτρο μίας πρόσληψης για κάθε επτά αποχωρήσεις, είναι απλώς ...ημίμετρο. Πρέπει οι νέοι που εισέρχονται στην αγορά εργασίας να ξεχάσουν την οποιαδήποτε πιθανότητα να χρηματοδοτηθούν από τον κρατικό κορβανά, για να ψάξουν μόνοι τους και σύμφωνα με τις δεξιότητες του καθενός, το μέλλον τους στις ιδιωτικές εταιρείες.

2.  Η ελαχιστοποίηση των αμυντικών δαπανών σε επίπεδα απλής συντήρησης των υφισταμένων οπλικών συστημάτων. Ούτως ή άλλως, η εξ' ανατολάς απειλή έχει σχεδόν εκμηδενιστεί, υπό το φάσμα της προσέγγισης Ευρωπαϊκής 'Ενωσης – Τουρκίας και η μόνη ενεργός συμμετοχή των ενόπλων δυνάμεων, είναι σε επιχειρήσεις εντυπώσεων (Λιβύη κ.τ.λ.). Δε χρειαζόμαστε ούτε νέα μαχητικά αεροσκάφη, ούτε αναξιόπλοα γερμανικά υποβρύχια, ούτε επαγγελματικό στρατό.

3. Η απόλυτη προτεραιότητα ελευθερίας δράσεως σε φορείς υπό τον έλεγχο του δημοσίου, όπως η Δ.Ε.Η. και η Ρ.Α.Ε., για να γεμίσει στην κυριολεξία όλη η χώρα από φωτοβολταϊκά πάρκα και ανεμογεννήτριες και να απεξαρτηθεί επιτέλους η οικονομία μας από την ανάγκη εισαγωγής πάσης μορφής ενέργειας. Επιπροσθέτως, πρέπει αυθωρεί και παρά χρήμα να διερευνηθούν τα πολυθρύλητα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στο υπέδαφος της χώρας και αν το δημόσιο αδυνατεί να τα εκμεταλλευτεί, να προχωρήσει σε συμβάσεις μακροχρόνιας συνεκμετάλλευσης με οποιονδήποτε ιδιώτη το επιθυμεί. Τυχόν εμπλοκή της Τουρκίας σε καθεστώς συνεκμετάλλευσης, δε θα πρέπει a priori να αποκλειστεί, όσο κι αν εξοργίζεται ο κ. Καρατζαφέρης. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, οι γείτονές μας έχουν μία ραγδαία αναπτυσσόμενη οικονομία, η οποία βρίσκεται δικαίως στο G20. Όσο κρατάμε αδιάλλακτη στάση απέναντί τους σε ζητήματα οικονομικής συνεργασίας, αφήνουμε άλλους να τους εκμεταλλευτούν και καθυστερούμε αδικαιολόγητα projects που είναι επωφελή και για τους δύο λαούς.

4. Η αποπληρωμή όλων των οφειλών του κράτους προς την ιδιωτική πρωτοβουλία, για να “ξεμπλοκάρει” επιτέλους η αγορά. Είναι τουλάχιστον γελοίο να τηρούμε κατά γράμμα τις απαιτήσεις της τρόικας για τη δημοσιονομική προσαρμογή και να αγνοούμε επιδεικτικά την υφιστάμενη κοινοτική οδηγία που καθορίζει ρητά την εξόφληση κάθε οφειλής του δημοσίου το αργότερο 90 ημέρες μετά την έκδοση του σχετικού παραστατικού. Ορθά είπε τις προάλλες ο κ. Τραγάκης, ότι ο μεγαλύτερος “δεν πληρώνω”, είναι το ίδιο το κράτος.

5. Η νομοθετική ψήφιση απαγόρευσης πρωτογενών ελλειμμάτων (όπως ορθά απαιτεί η Άνγκελα Μέρκελ), καθώς και απαγόρευσης πάσης μορφής ρύθμισης, περαίωσης και αυτοπεραίωσης. Επίσης, ο ενδελεχής έλεγχος όλων των επιχειρήσεων που υπάχθηκαν σε τέτοιου είδους συμψηφισμούς, για όλες τις χρήσεις που ακολούθησαν την υπαγωγή τους σ' αυτές! Γιατί, όπως προείπαμε, οι πιθανότεροι φοροφυγάδες είναι όσοι χρησιμοποιούν τακτικά την αδυναμία του ελεγκτικού μηχανισμού, πληρώνοντας κάθε τρεις και λίγο τις περαιώσεις που εξαγγέλλονται υπό το βάρος της δημοσιονομικής παρέκκλισης, ενώ από πίσω κρύβονται καραμπινάτες απάτες. Αν δεν καταργηθεί διά νόμου αυτή η ελληνική πρωτοτυπία, δεν πρόκειται ποτέ να δηλωθούν στην εφορία τα πραγματικά έσοδα κανενός εχέφρονα επαγγελματία και θα διαιωνιστεί η ίδια, νοσηρή πρακτική, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον τομέα των κρατικών εσόδων. Αν το ίδιο το δημόσιο σε αντιμετωπίζει σαν κλέφτη, λέγοντάς σου “δώσε πίσω τόσα και δε θα ψάξω πόσα έκλεψες”, έχεις προφανές συμφέρον να εξακολουθήσεις να το κλέβεις στο διηνεκές.

6. H φυλάκιση – με συνοπτικές, εάν γίνεται – διαδικασίες όλων όσων επί τρεις δεκαετίες διασπάθιζαν το δημόσιο χρήμα. Και αν τυχόν τα εγκλήματά τους κατά του λαού έχουν παραγραφεί, απαραίτητη είναι η διαπόμπευσή τους. Για να ξέρει πλέον ο κόσμος πού πρέπει να πετάει τα ληγμένα του γιαούρτια και πού όχι. Αυτό αποτελεί πλέον λαϊκή απαίτηση και φαίνεται στα διάφορα πολιτικά γκάλοπ, τα οποία δίνουν τα δύο τέως μεγάλα κόμματα να συγκεντρώνουν συνολικά ποσοστά που κάποτε έπαιρναν μόνοι τους ο μπαμπάς Παπανδρέου και ο Μητσοτάκης.

Και μόλις καταλαγιάσει λίγο ο κουρνιαχτός – σε καμμιά τριετία δηλαδή – και εφ' όσον έχουμε εκπληρώσει στο έπακρο τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει απέναντι στους δανειστές μας, τότε θα έχουμε το πρόσωπο να ζητήσουμε την άμεση εξόφληση του δανείου που πήρε η Γερμανία το 1941-42 από την κυβέρνηση των δοσίλογων. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να ποσοτικοποιηθεί η ζημιά στις υποδομές της χώρας από την κατοχή, το δάνειο είναι κάτι άμεσα προσμετρήσιμο και συνεπώς, διεκδικήσιμο. Άμα λάχει, αγαπητοί μας φίλοι και συνέταιροι στο μαγαζί που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, συμψηφίζουμε με το έτσι θέλω και τις δόσεις που μας ζητάτε και τρεχάτε στη Χάγη να βρείτε το δίκιο σας! Να δω ποιά κυβέρνηση θα έχει τα ...άντερα να πει στην τότε γερμανική ηγεσία (γιατί αμφιβάλλω αν θα υπάρχει η Άνγκελα στο προσκήνιο τότε) ότι αντί να της οφείλουμε εμείς, μας χρωστάει και καμμιά εκατοπενηνταριά δισ. από πάνω!!

Υ.Γ.  1:  Αλήθεια, ο σύζυγος της πρώην Υφυπουργού Τουρισμού εξόφλησε τα χρέη του προς την εφορία ή μπήκε στη φυλακή; Δε ντρέπεστε καθόλου; Έτσι διαιωνίζετε κύριοι πολιτικοί μας τις σχέσεις οργής που υπάρχουν με τους πολίτες σας…

Υ.Γ.  2:  Αυτό το παλληκάρι, ο Αλέξης Τσίπρας, σε τι εικονική πραγματικότητα ζει; Πάλι δήλωσε την πάγια θέση του πως η κρίση χρέους της χώρας, πρέπει να λυθεί με την επιλεκτική διαγραφή του και εν συνεχεία, την επαναδιαπραγμάτευση του επιτοκίου με τους εναπομείναντες και τυχόν νέους δανειστές! Δηλαδή, μπορώ εγώ που έχω δανειστεί από μία τράπεζα και ενώ διαθέτω αποδεδειγμένα περιουσιακά στοιχεία, όπως και η χώρα μας άλλωστε, να επιλέξω να μην την πληρώσω, διαγράφοντας μονομερώς το χρέος μου και εν συνεχεία, να επαναδιαπραγματευτώ τα επιτόκιά μου με άλλη τράπεζα, η οποία ενώ θα γνωρίζει ότι φέσωσα την πρώτη, θα σπεύσει να με δανείσει με ευνοϊκότερους όρους!! Εξηγήστε του κάποιος ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει και επίσης ότι δεν υπάρχει Άη Βασίλης και ότι τα παιδιά δεν τα φέρνει ο πελαργός…

Υ.Γ. 3: Τις προάλλες, η αστυνομία εξάρθρωσε ένα ακόμα κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών και κατέσχεσε 1800 κιλά ινδικής κάνναβης. Με μία – επιεικέστατη – τιμή €5 το γραμμάριο, που είναι υποδιπλάσια της τιμής αγοράς στα αρμόδια “μαγαζιά” της Ολλανδίας, μιλάμε για περίπου 9 εκατομμύρια ευρώ! Γιατί δεν τους τα πουλήσαμε; Και γιατί δεν τους πουλήσαμε και όλα τα δεντράκια που ξηλώθηκαν προ ετών στα Ζωνιανά; Τόσο large είμαστε; Δε θα κάλυπταν αυτά τα ποσά ένα ικανοποιητικό μέρος του προϋπολογισμού στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη; Δε θα έφταναν για να αγοραστούν κάποια αλεξίσφαιρα γιλέκα για την Ομάδα Δίας ούτως ώστε να εντείνουν τη μάχη τους ενάντια στους διακινητές ναρκωτικών; Θα μου πείτε, “είναι ανήθικο”, αλλά κι εγώ σας ρωτώ με τη σειρά μου: Τόσα χρόνια, το διακρατικό εμπόριο όπλων είναι ηθικό; Κι όμως επί δεκαετίες, οι οικονομίες των Η.Π.Α., της Ρωσίας, αλλά και ορισμένων εταίρων μας (Βρεταννίας, Γαλλίας, Γερμανίας, ακόμα και της ίδιας της Ολλανδίας με τις φρεγάτες που πήραμε στη δεκαετία του 1980), στηρίζονται στις εξαγωγές όπλων και εμείς είμαστε τακτικότατοι αγοραστές τους. Αν λοιπόν υφίσταται ζήτηση στο εξωτερικό, γιατί να μην την τροφοδοτήσουμε;

Στο κάτω - κάτω της γραφής, ο τεράστιος Winston Churchill είχε πει πως τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι είτε παράνομα, είτε ανήθικα, είτε βλαβερά! Και τι καλύτερο για τη ζωή της δύσμοιρης Ελλάδας από την αύξηση των εσόδων της!