Αν προσπαθούσαμε να εκμαιεύσουμε ένα μήνυμα από τα φετινά βραβεία Όσκαρ, τότε αυτό δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την ελπίδα του «αουτσάιντερ», έστω κι αν από το ξεκίνημα της κούρσας μέχρι το φινάλε της την περασμένη Κυριακή το αουτσάιντερ είχε γίνει κάτι παραπάνω από φαβορί.
Το «Slumdog Millionaire» ήταν ο μεγάλος νικητής, ο θριαμβευτής, για να ακριβολογούμε, της βραδιάς των Όσκαρ κερδίζοντας οκτώ από τα δέκα βραβεία για τα οποία ήταν υποψήφιο (καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, διασκευασμένο σενάριο, φωτογραφία, μοντάζ, μιξάζ ήχου, μουσική και ραγούδι), επιβεβαιώνοντας πως το αμερικανικό όνειρο έχει χώρο για όλους, τόσο για τους μικρούς ινδούς πρωταγωνιστές που από τις τρώγλες της Βομβάης βρέθηκαν άφωνοι στο κόκκινο χαλί της χολιγουντιανής λάμψης, μέχρι μια μικρή ταινία από τη Μεγάλη Βρετανία που μπόρεσε να νικήσει εντός έδρας τους χολιγουντιανούς γίγαντες.
Η σφεντόνα του Δαβίδ «Εκατομμυριούχου» απέναντι στους Γολιάθ (ή… Βενιαμίν) «Μπάτον» βεβαίως ήταν, εκτός από τη γοητεία και την αξία της ίδιας της ταινίας, μια καλά ενορχηστρωμένη εδώ και μήνες καμπάνια δημοσιότητας που απέφερε τους επιθυμητούς καρπούς. Έτσι, το φιλμ του Ντάνι Μπόιλ έφυγε από την αίθουσα χορεύοντας σε ρυθμούς Bollywood, ενώ από την άλλη ο πιο ισχυρός του αντίπαλος, η ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ για τον νεαρό-γέρο Μπραντ Πιτ, χρυσώθηκε μόνο σε τρεις από τις δεκατρείς υποψηφιότητές του κι εκείνες στις τεχνικές κατηγορίες (μακιγιάζ, ειδικά εφέ και σκηνογραφία).
Ήταν η επιβεβαίωση μιας σχεδόν προδιαγεγραμμένης νίκης σε μια βραδιά που ακόμη κι αν είχε σαν μότο της, στο περιτύλιγμα, τη λέξη «εκπλήξεις, στην ουσία της δεν έκρυβε πολλές. Ίσως η πιο αξιοπρόσεκτη να ήταν το γεγονός ότι ο Μίκι Ρουρκ έχασε το βραβείο ερμηνείας για τον «Παλαιστή» από τον Σον Πεν, όμως κι αυτή δεν εξέπληξε σχεδόν κανέναν. Ίσως γιατί οι περισσότεροι είχαν βαρεθεί από τον τρόπο που ο Μίκι περιέφερε την ιστορία της ανάστασής του, σαν freak show από βράβευση σε βράβευση, ή ίσως πάλι γιατί η ερμηνεία του Πεν στον ρόλο του Χάρβεϊ Μιλκ ήταν αληθινά συγκλονιστική.
Η άνοδός του στο πόντιουμ, όπως και λίγη ώρα νωρίτερα του σεναριογράφου του φιλμ Ντάστιν Λανς Μπλακ, έδωσε στη βραδιά το πολιτικό στίγμα που της χρειαζόταν, με μια μαχητική έκκληση ή καλύτερα προειδοποίηση ότι οι μέρες που όλοι θα είναι ίσοι στην Αμερική δεν είναι πολύ μακριά. Ο Πεν δήλωσε πως είναι χαρούμενος που ζει σε μια χώρα που έχει τη δύναμη να εκλέξει έναν κομψό άνθρωπο στον Λευκό Οίκο και αναφέρθηκε σε όλους αυτούς που κρατούσαν «πινακίδες μίσους» έξω από το Kodak Τheatre. Κι αν η λαμπερή τηλεοπτική μετάδοση δεν άφησε τους τηλεθεατές να καταλάβουν τι εννοούσε, ο Πεν μιλούσε για όλους όσους πιστεύουν ότι ο «Χιθ Λέτζερ είναι στην Κόλαση» μόνο και μόνο επειδή υποδύθηκε έναν ομοφυλόφιλο στο «Brokeback Mountain».
Ασχέτως με το πού βρίσκεται ο Χιθ Λέτζερ πάντως, οι γονείς του ήταν εκεί για να παραλάβουν το σχεδόν προαποφασισμένο Όσκαρ του β’ ανδρικού ρόλου για τον «Σκοτεινό Ιππότη», σε μια στιγμή που χάρισε ειλικρινή συγκίνηση δίχως υπερβολές, κλάματα και τηλεοπτικά δράματα. Ακόμη και η Κέιτ Γουίνσλετ που κλαίει εδώ και μήνες κερδίζοντας βραβεία ήταν σχετικά συγκρατημένη όταν παρέλαβε το δικό της α’ γυναικείου ρόλου για τα «Σφραγισμένα χείλη», ενώ η Πενέλοπε Κρουζ παραλαμβάνοντας το Όσκαρ της, β’ ρόλου για το «Vicky Christina Barcelona», ευχαρίστησε με συγκρατημένη ευτυχία τους πάντες, από τον Γούντι Άλεν και τον Αλμοδοβάρ μέχρι σχεδόν όλους τους ισπανούς σκηνοθέτες με τους οποίους έχει δουλέψει.
Όσο για το ίδιο το σόου; Ο Χιου Τζάκμαν αποδείχθηκε πραγματικά ικανός, ζέστανε την αίθουσα αμέσως, χόρεψε και τραγούδησε δίχως ούτε μια λάθος νότα, τόσο που όταν έφευγε από τη σκηνή ένιωθες ότι κάτι λείπει, ενώ οι αλλαγές που επέφεραν οι νέοι παραγωγοί του σόου έδειξαν να μεταμορφώνουν την απονομή που ήταν εδώ και χρόνια μια βαρετή διαδικασία σε κάτι που θύμιζε πάρτι. Στις υπόλοιπες κατηγορίες, το «WALL-E» κέρδισε στην κατηγορία των κινουμένων σχεδίων, η «Δούκισσα» βραβεύτηκε για τα κοστούμια της, το ιαπωνικό «Departures» κέρδισε στην ξενόγλωσση ταινία, ενώ το «Man On the Wire» στα ντοκιμαντέρ. Και του χρόνου.
