Ανοίγοντας την τηλεόραση σας την λεγόμενη prime time (ώρα αιχμής, σε ελεύθερη μετάφραση!), δηλαδή 9μμ με 11μμ, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πέσετε σε κάποιο από τα σίριαλ που αυτήν την χρονιά έχουν κατακλύσει την ελληνική τηλεόραση. Φέτος, τα κανάλια σε σχέση με τις τελευταίες χρονιές, από τότε που μπήκαν τα Reality στην ζωή μας δηλαδή, είχαν επενδύσει περισσότερο σε τέτοιου τύπου παραγωγές και λιγότερο σε σίριαλ, που ούτως ή άλλως πέρναγαν μια σχετική κρίση. Εξαίρεση αποτέλεσε ίσως το ’Είσαι το ταίρι μου’, που παρόλο που έπαιζε μαζί με το πρώτο και πιο επιτυχημένο Reality, το ’Big Brother’, είχε πάει (και συνεχίζει να πηγαίνει στις επαναλήψεις) πάρα πολύ καλά.
Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, και το Reality έχει αρχίσει να ’Ξεφτίζει’, μ’ εξαίρεση ίσως το ’Fame Story’, που κάποιες ανάσες ξεκατινιάσματος τις χρειάζεται κατά καιρούς, οι υπεύθυνοι των καναλιών το έπιασαν το νόημα (και το κρατάνε γερά να μην τους φύγει!), και σου λέει από φέτος επιστρέφουμε στην παλιά καλή συνταγή που λέγεται σίριαλ και δη Ελληνικό. Έτσι, αυτήν την σεζόν μετρήσαμε πάρα μα πάρα πολλές τηλεοπτικές σειρές, μέχρι που και το πιο ’μικρό’ Alter ρίχθηκε στον αγώνα διεκδίκησης λίγης τηλεθέασης στην συγκεκριμένη, ζωτικής σημασίας ζώνη. Δεν χρειάζεται να δείτε παραπάνω από ένα σίριαλ για να σκάσει στο μυαλουδάκι σας η εξής απορία: Γιατί τα ελληνικά σίριαλ έχουν μαλώσει με την πραγματικότητα;
Σε αυτό το σημείο, έρχομαι εγώ ως σοβαρός (;) ερευνητής να σας απαντήσω στην συγκεκριμένη ερώτηση, έχοντας ως γνώμονα την απεικόνιση της γυναίκας μέσα από τα σίριαλ, γεγονός που θα έκανε πολλούς κοινωνιολόγους, φεμινιστές και κυρίως φεμινίστριες, να σκίσουν τα πτυχία τους και να τα κάνουν κομφετί, μιας και ανοίγει όπου να ’ναι το τριώδιο!
Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη των σεναριογράφων και των λοιπών δημιουργών, για μια υπερδραματική απεικόνιση των χαρακτήρων που εμπλέκονται σ’ ένα σίριαλ, είτε αυτό είναι κωμωδία είτε δράμα, για να περάσει στο ευρύτερο κοινό, αλλά μήπως εκεί είναι που χάνουν λίγο την μπάλα; Η σύγχρονη Ελληνίδα απεικονίζεται ως μέγαιρα, αδίστακτη, πόρνη και στην χειρότερη περίπτωση θύμα κάποιας κατάστασης. Ως μάνα είναι το λιγότερο άσπλαχνη, αφού σε δύο από τα πιο επιτυχημένα κωμικά σίριαλ, στο ’Καφέ της Χαράς’ και στο ’Η Ώρα η Καλή’ έχει παρατήσει τα παιδιά της, που τα μεγαλώνει ο πατέρας ’Σαν μάνα και πατέρας’, όπως έχει πολλές φορές ειπωθεί. Αλήθεια, με τόση ευκολία παρατάει η ελληνίδα μάνα τα παιδία της; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω!
Καλά, δεν αναφέρομαι καθόλου στις καθημερινές σειρές, γνωστές κι ως σαπουνόπερες, όπου εκεί οι γυναίκες επιεικώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πανούργες (για να μην πω το θηλυκό κάποιου ζώου και παρεξηγηθώ ως μισογύνης!).
Φαίνεται πως οι σεναριογράφοι προσπαθούν απεγνωσμένα να δημιουργήσουν έναν grotesque, εκκεντρικό τύπο γυναίκας στυλ ’Σωσώ’ (Καίτη Κωνσταντίνου) από τα πολύ επιτυχημένα ’Εγκλήματα’, καθώς και μια αφελή και λίγο χαζούλα ’Κορίνα’ (Μαρία Καβογιάννη), και σ’ αυτήν την προσπάθεια φαίνεται πως έχουν χάσει το μέτρο. Κατά τ’ άλλα στα ελληνικά σίριαλ, οι γυναίκες φυλακίζονται, διεκδικούν τα παιδιά τους στα δικαστήρια (ίσως το πιο αληθοφανές παράδειγμα), ερωτεύονται Αλβανούς, Μουσουλμάνους, Παπάδες (Χμμμ!), κάνουν βίζιτες, διεκδικούν τον ίδιο άντρα (κλισαδούρα), τα φτιάχνουν και με τον πατέρα και με τον γιο, διαλύουν οικογένειες κι πιάνονται κοροΐδο. Όλα αυτά (κι άλλα πολλά) μαζί!
Τώρα θα μου πείτε και που δεν συμβαίνει αυτό; Μήπως στον κινηματογράφο δεν έχουμε τα ίδια φαινόμενα, κάπως έτσι δεν απεικονίζεται κι εκεί η γυναίκα; Θα συμφωνήσω μαζί σας, μόνο που ο κινηματογράφος σε αντίθεση με την τηλεόραση, δεν δημιουργεί πλέον κοινωνικές τάσεις, όπως πιθανόν έκανε παλιότερα.
Θα μου πείτε πάλι, μα καλά δεν ξέρεις πως ούτως ή άλλως όλα αυτά είναι παραμύθια, που κανείς δεν πιστεύει;
Δεν λέω καλά και τα παραμύθια αλλά μήπως θα έπρεπε να εξετάσουμε λίγο παραπάνω το περιεχόμενο αυτών που βλέπουμε και ν’ αντιδρούμε σε αυτό όπως μπορούμε, αλλάζοντας ίσως κανάλι. Συμπεραίνοντας θα μπορούσαμε να πούμε, ότι αυτή η μη αληθής, για να μην πω παρατραβηγμένη, απεικόνιση της γυναίκας στα ελληνικά σίριαλ, οφείλεται για ακόμη μια φορά στην ανάγκη των καναλιών για νούμερα. Εξάλλου αυτό δεν θα ’ταν το μόνο σουρεαλιστικό στην ελληνική τηλεόραση, σε πολλές χώρες υποψήφιοι τρομοκράτες επιθυμούν να συνομιλήσουν με star δημοσιογράφους (Ο νοών νοείτο!);
Για να μην παρεξηγηθώ, αυτά δεν σας τα λέω ως άλλη κυρία Λουκά, όπου όλα είναι σατανικά. Απλά, καλό θα ’ταν που και που να κάνουμε κριτική των όσων κατά καιρούς μας σερβίρουν. Εξάλλου κάθε μέρα το ίδιο φαγητό και ποιος δεν το βαριέται;
