Μια πολύ όμορφη και έξυπνη νεαρή φίλη μου μου εξομολογήθηκε το περασμένο Σάββατο ότι ο φίλος της την απάτησε.
Με παρακάλεσε να γράψουμε ένα έρθρπ με οδηγίες προς τις "απατημένες". "Εγώ πάντως έφυγα κι έχω κλειστό το κινητό" μου είπε. Πέρασα όλη την Κυριακή αραγμένη στην ξαπλώστρα και σκεφτόμουν τι πρέπει άραγε να κάνει. Να τον παρατήσει, να εξαφανιστεί, να ανταποδώσει, να κάνει ότι δεν κατάλαβε, να φερθεί σαν Kατίνα ή μήπως σαν κυρία; Να ξεμαλλιάσει την άλλη; Να κατασκοπεύσει;
Να απειλήσει; Τελικά αποφάσισα ότι το θέμα δεν είναι αυτό. Την απάτησε, με απάτησε, σε απάτησε. Το θέμα δεν είναι πώς θα αντιδράσεις, τι θα κάνεις. Το θέμα είναι το είδος της απιστίας που θα "φας". Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, κι εσύ κι αυτός και όλοι μαςόλο και κάποια απιστία, απιστιάρα, απιστιούλα θα "καταπιούμε". Το ζήτημα είναι η επιλογή. Ποια απιστία θα επιλέξεις να καταπιείς και με ποιον"άπιστο" τελικά θα καταλήξεις.
ΑΠΙΣΤΙΑ Νο 1: ο πλούσιος
O πρώτος μου μεγάλος έρωτας ήταν πλούσιος, νέος, ωραίος και έξυπνος. Τα είχε όλα. Είχε μόνο ένα ελάττωμα, πολύ σοβαρό: του άρεσαν οι μπουζουξούδες. Ένα βράδυ ανοίγοντας την πόρτα της τουαλέτας επαρχιώτικου σκυλάδικου τον είδα να χουφτώνει την τραγουδίστρια. Με έβγαλε τρελή και τυφλή. Με την απειρία των δεκαεννιά χρόνων μου σχεδόν πείστηκα. Με έτρωγε όμως το σαράκι της αμφιβολίας. Ντυνόμουν Μάτα Χάρι και τον παρακολουθούσα.
Είχα βάλει πράκτορες σε όλα τα σκυλάδικα και ξόδευα τα πενιχρά μου εισοδήματα στις λουλουδούδες, για να τις έχω με το μέρος μου. Δυστυχώς, ήταν πλουσιότερος και εξυπνότερος από μένα. Μετά από τρία χρόνια με απιστίες, κλάματα και σπαραγμό ψυχής αναγκάστηκα να τον αφήσω.
Πέρασε καιρός για να τον ξεπεράσω, να ανακτήσω τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση και να τονώσω τον κουρελιασμένο αυτοσεβασμό μου. Η συνέχεια: Παντρεύτηκε μια υπομονετική κοπέλα και απέκτησε δύο παιδιά. Αλλαξε προτιμήσεις και άρχισε να ασχολείται με τις μπέιμπι σίτερ των παιδιών του και των παιδιών των γνωστών του. Έβαλε μυαλό μόνον όταν έπαθε καρδιακό, οπότε η υπομονετική σύζυγος μετατράπηκε σε υπομονετική νοσοκόμα. Όσο για μένα, που οι σχέσεις μου με την υπομονή και τα νοσοκομεία είναι μάλλον κακές, χάρηκα που δεν ήμουν εκεί.
ΑΠΙΣΤΙΑ Νο 2: ο πoλιτικοποιημένος
O δεύτερος μικρός μου έρωτας ήταν πολιτικοποιημένος, τσιγκούνης, κινηματογραφόφιλος και μηχανόβιος. Με έσερνε σε όλες τις πολιτικές συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια, τις μεταμεσονύχτιες προβολές, τα τζαζ φέστιβαλ, το Πανηγύρι της Αυγής και τα κάμπινγκ ανά την Ελλάδα. Με τσίμπησαν όλα τα κουνούπια Αθηνών και προαστίων και έπαθα λουμπάγκο από τους ύπνους σε σλίπιν μπαγκ. Με μαρξιστική κριτική, και όχι αυτοκριτική, με σύγκρινε με όλες τις βρομιάρες, τριχωτές και κατσαρές μακρυμαλλούσες συντρόφισσές του.
Ώσπου ένα βράδυ σε ένα κάμπινγκ του Σουνίου τον ανακάλυψα μπρούμυτα πάνω σ' ένα μαυροτσούκαλο με μουστάκι να κάνει πολιτικές αναλύσεις. Τον παράτησα επιτόπου σύξυλο κι επέστρεψα αεράτη στην Αθήνα. Ευτυχώς, είχα το αυτοκίνητό μου και, επίσης ευτυχώς για μένα, αυτός ο χωρισμός δεν είχε ούτε δάκρυα ούτε πόνο ούτε κλόνισε στο ελάχιστο την αυτοπεποίθησή μου. Δε με ξαναείδε ποτέ ως γκόμενα. Μείναμε όμως φίλοι. Η συνέχεια: Δεν παντρεύτηκε ποτέ του. Παρέμεινε αιώνιος φοιτητής, αλλά καλός άνθρωπος.
Πιστός στα γούστα του, μια και οι πολιτικοποιημένες μάς τελείωσαν, ασχολήθηκε με τις γκαρσόνες των in μπαρακίων, για να ξεπέσει στις μέρες μας, λόγω ηλικίας, στις γκαρσόνες των δευτεροκλασάτων μπαρακίων. Τις αλλάζει με συνέπεια ανά εξάμηνο, ακούει progressive τζαζ, οδηγεί πάντα μηχανή, πάει στο Λυκαβηττό και όταν πιάνει πάτο με παίρνει τηλέφωνο μήπως έχω "τίποτα" να του συστήσω. Τον αγαπώ χωρίς την παραμικρή νοσταλγία, χαίρομαι που η σχέση μας κράτησε μόνο τρεις μήνες και λυπάμαι τη μαμά του που δε θα γίνει ποτέ γιαγιά.
ΑΠΙΣΤΙΑ Νο 3: ο άνθρωπός μου
Η μεγάλη μου αγάπη ήταν είκοσι ενός χρόνων όταν τον γνώρισα, δευτεροετής φοιτητής στο Μίσιγκαν, μανιακός ιστιοπλόος και τενίστας. Βλεπόμασταν μόνο τα καλοκαίρια, που ερχόταν στην Ελλάδα για διακοπές. Σοβαρός και λιγομίλητος, είχε μικρό ερωτικό παρελθόν: μερικές Αμερικάνες συμφοιτήτριές του κι ένα μεγάλο ανεκπλήρωτο παιδικό έρωτα. Το δεύτερο καλοκαίρι που περνούσαμε μαζί, μου δήλωσε ότι θα έφευγε με τον πατέρα του για ένα τουρνουά τένις στη Λαμία. Το έχαψα. Λίγες μέρες αργότερα ένας κοινός φίλος μας μου είπε ότι τον είχε δει με ένα σκάφος στους Παξούς. Δυστυχώς, εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κινητά. Μήνυσα στον καλό μου με τον αδερφό του να τσακιστεί να γυρίσει αμέσως.
Έτσι κι έγινε. Δεν έμαθα, δε ρώτησα, δε με πληροφόρησε για τίποτε άλλο. Η συνέχεια: Πέντε χρόνια αργότερα, τρώγοντας ένα βράδυ με τον καλύτερό του φίλο, έμαθα κατά λάθος τα αληθινά γεγονότα των Παξών. Ήταν εκεί με τον παιδικό του έρωτα για να τον ολοκληρώσει, να συγκρίνει και να αποφασίσει. Κι ενώ η απόφαση ήταν υπέρ μου, έκανα μια φοβερή ετεροχρονισμένη σκηνάρα και κοιμήθηκα με τη γάτα στο σαλόνι.
Όπως θα καταλάβατε, τον είχα παντρευτεί. Αυτή ήταν η απιστία που επέλεξα και δεν το μετάνιωσα. Νάντια, ελπίζω να σε βοήθησα. Μπορείς κι εσύ να διαλέξεις την απιστία σου. Εξάλλου απιστία είναι, θα περάσει. Και μη μου πεις ότι εσύ ποτέ, μα ποτέ, δεν έχεις κάνει κάτι ανάλογο. Δε θα σε πιστέψω.
