Bioart: Όταν η βιολογία συνάντησε την τέχνη!

bioart-otan-i-viologia-synantise-tin-techni

Σήμερα, όπως και την προηγούμενη Παρασκεύη, δεν θα δαγκώσω τα ταλαίπωρα μυαλά σας με βαριές φάσεις. Είναι γεγονός πως αν και “αγανακτισμένοι” γουστάρετε το θέαμα και την ευκολία, δεν θα είσασταν εδώ αλλιώς — όσο για την “αγανάκτηση”, αυτή θα φανεί αν ποτέ υπήρξε πρακτικά στην επόμενη πλύση. Πάλι θα επιλέξεις ανάμεσα  στις δυο μεγαλύτερες μάρκες απορρυπαντικών με τους μπλέ ή τους πράσινους κόκκους;


Το σημερινό άρθρο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα Trash and Treasure, θα μπορούσε κάλλιστα να το είχε γράψει η ντιζαϊνάτη Kristin ZZZ. Αφορά την τέχνη, εκείνη την παράξενη έννοια που ο καθένας μπορεί να υποστηρίξει πως την κάνει και που είναι τόσο δύσκολο να την ορίσεις. “Τι είναι Τέχνη;” είναι το ερώτημα που προσπαθούν που και που ατελείωτες συζητήσεις να λύσουν και που θα ακούσεις “μεγάλα κεφάλια του Χ χώρου” να διαφωνούν για αυτό.

Τέχνη μπορεί να είναι οτιδήποτε, αρκεί να δηλώνει πως είναι τέχνη ή έστω υποδόρια να πλασάρεται ως τέτοια: εδώ μπορείς να φανταστείς ότι άνετα κάποιος θα μπορούσε να εμφιαλώσει πορδές του και να τις… εκθέσει, θα μπορούσε να ζωγραφίζει με το αίμα της περιόδου του (extra bonus αρτίλας αν είναι άνδρας) ή να ζωγραφίσει μια μαύρη γραμμή σε μαύρο καμβά και να πετάξει κάποιο βαρύγδουπο σχόλιο για την δημιουργία του. Η τέχνη δεν “χρειάζεται” κάποιο μίνιμουμ δεξιοτεχνίας όπως θα περίμενες βλέποντας “κλασσικά αριστουργήματα”, χρειάζεται ιδέες και “έξυπνη” εφαρμογή τους, πιθανότατα χρειάζεται και γερές γνωριμίες αν θες αναγνωρισιμότητα ή χρήμα.

Τι θα γινόταν αν κάποιος έμπλεκε έξυπνα τα “φαινομενικά αντίθετα”, για παράδειγμα μια επιστήμη με τις τέχνες; Η επιστήμη με τις εφαρμογές της είναι ήδη ένα μέσο με το οποίο κάποιος μπορεί να δημιουργήσει τέχνη: ρώτα οποιονδήποτε χρησιμοποιεί ψηφιακή επεξεργασία για τον ήχο ή την εικόνα του — εδώ όμως μιλάμε όχι για χρήση της ως “μέσο” αλλά πολλές φορές ως “θέμα” και “μέσο” ταυτόχρονα. Ακόμα και να μην έχεις ιδέα από επιστήμες, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι κάπου, σε κάποια εργαστήρια, κάποιοι έχουν πολύ φαντεζί πράγματα στα χέρια τους: από υγρά που φωσφορίζουν, παράξενα laser, μυστήρια υλικά και μπόλικο, μα μπόλικο οπτικό εφεδιλίκι!

Σήμερα θα δούμε τι μπορεί να γίνει αν εισαγάγεις μερικά από τα γονίδια της επιστήμης στην τέχνη: προκύπτει ένα χιμαιρικό ον επιστήμονα που όταν ρεύεται μυρίζει αρτίλα όλη η γειτονιά για βδομάδες ή ένα υβρίδιο (ύβρις;) καλλιτέχνη που γνωρίζει πως την δουλεύουν την πιπέτα; Θα προκύψει ουσιαστικά η Bioart (Βιο-τέχνη). Να τι εννοούσε τόσα χρόνια η καψερή σου μάνα όταν φώναζε πως ο θείος σου είναι ένας αποτυχημένος  βιοτέχνης. Βγάλτε τα μπλέντερ σας και ξεκινάμε!

Victimless Leather

Aπό την απαρχή της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος λόγω “μυαλού” έβρισκε λύσεις στα προβλήματά του, πολλές φορές σαν εκείνον τον τυπά που τσίμπησε το κείμενό σου χωρίς να σε ρωτήσει: βάζοντας άλλους να κάνουν την δουλειά για αυτούς. Έτσι, έμαθε να ντύνεται ξεντύνοντας άλλα ζωάκια. Αυτό πέρασε από το απλό στάδιο “γδάρε τον ψωραλέοντα και φόρα την βρώμικη προβιά του” και ανήχθει σε “υψηλή τέχνη“, λέει, όπου κάθε παλαβιάρα μπορεί να βγάλει την τρελούτσικη κολεξιόν της κερδίζοντας φήμη και χρήμα. Σε αυτό το σημείο τα εξίσου παλαβιάρικα veganια βγάζουν αφρούς και βαράνε επιληπτικές κρίσεις κάθε φορά που ακούνε πως ένα ζώο σφαγιάστηκε για να φτιαχτεί κάποιο ρούχο. Υπάρχει εναλλακτική που να ικανοποιεί και την παλαβιάρα αρτίστα αλλά και το ανήσυχο βιγκάνι;

“Ω Ναί!” απαντάνε  οι Oron Catts και Ionat Zurr , ιδρυτές του The Tissue Culture and Art Project (TCA)! Αποφάσισαν να φτιάξουν και να εκθέσουν στο Museum of Modern Art (MoMA) ένα “ημιζωντανό” παλτό το οποίο δεν θα προσέβαλλε την αισθητική όποιων απεχθάνονται τον φόνο ζώων για ενδυματολογικούς λόγους. To όλο installation περιλάμβανε έναν αποστειρωμένο βιοαντιδραστήρα μέσα στον οποίο μπορούν να αναπτυχθούν κύτταρα και μια αντλία τροφοδοσίας της συσκευής με θρεπτικό υλικό (το φαγάκι των κυττάρων).

Μέσα του τοποθετήθηκε ένας μικρός “σκελετός” από βιοδιασπώμενο πολυμερές (σκέψου πλαστικό) σε σχήμα “παλτού” ο οποίος επικαλύφθηκε -εδώ αρχίζει το ωραίο- με κύτταρα της κυτταρικής σειράς ινοβλαστών ποντικού 3Τ3 και ανθρώπινα οστικά κύτταρα για μεγαλύτερη σταθερότητα. Αυτή η “παράξενη” κυτταρική σειρά, είναι μια από τις “αθάνατες” κυτταρικές σειρές που χρησιμοποιούνται για μελέτες σε πολλά εργαστήρια, “αθάνατη” από την άποψη ότι έχει χαρακτηριστικά καρκινικών κυττάρων, δηλαδή, μπορεί να διαιρείται επ’ άπειρον όσο υπάρχει “φαΐ” (σε σχέση με πολλά κύτταρα του σώματός σου που έχουν περιορισμένη πολλαπλασιαστική ικανότητα).

Το όλο σχέδιο ήταν να μεγαλώσει το μικρό τερατάκι τους διασπώντας το πολυμερές και πέρνοντας το σχήμα του: το εγχείρημα ήταν κάτι παραπάνω από επιτυχές. Το “οικολογικό παλτό” μεγάλωσε σε τέτοιο σημείο που άρχισε να αναπτύσσεται εκτός ελέγχου και να βουλώνει τα σωληνάκια που το ταίζαν με αποτέλεσμα ο κιουράτορας του MoMA να “αναγκαστεί” να τραβήξει την μπρίζα.

Το όλο project μπορεί να μην έγινε για να φτιαχτεί όντως ένα λειτουργικό παλτό (αποτελεί πρωτότυπο, μινιατούρα) αλλά για να -προσοχή, το παρακάτω είναι στην γλώσσα των αρτιάρικων- “εξερευνηθεί η στάση του κοινού απέναντί στο όλο concept ενός δερμάτινου παλτού που δεν προέρχεται από σκοτωμένο ζώο” κάτι που το κατάφερε με το παραπάνω με… τον θάνατό του.

Το μόνο “θύμα” αυτού του παλτού ήταν ο ίδιος του ο εαυτός: ο “κοσμάκης” για ακόμα μια φορά αντέδρασε παράξενα με πολλούς να θεωρούν τον θάνατό του “βάρβαρο” ενώ κάλλιστα δεν είχαν πρόβλημα να φοράνε ρούχα από “συμβατικό” δέρμα.

Αν σου άρεσε το παραπάνω και αναρωτιέσαι τι άλλο κουλό και φρανκεσταϊνιάρικο έχει κάνει το TCA δεν έχεις παρα να επισκευτείς την ιστοσελίδα τους. Ένα παρόμοιο, πιο extreme project, ήταν η δημιουργία 7 “ημιζωντανών” Worry Dolls. Αυτά είναι μικρά παραδοσιακά κουκλάκια που φτιάχνουν στην Γουετεμάλα: το έθιμο έχει πως αν τους εξομολογηθείς τις ανυσηχίες σου πριν τον ύπνο και τα βάλεις κάτω από το μαξιλάρι σου, αυτά θα… αναλάβουν να ανησυχούν για εσένα επιτρέποντάς σου να κοιμηθείς χωρίς βάσανα.

Τα αρχόντια της TCA έφτιαξαν τέτοια κουκλάκια από βιοδιασπώμενα πλαστικά και… άφησαν κύτταρα ποντικού να τα “φάνε” φτιάχνωντας συσσωματώματα κυττάρων στο σχήμα της κούκλας. Το φρικαλέο της υπόθεσης: καθώς τα κουκλάκια μεγάλωναν μέσα στον βιοαντιδραστήρα μπορούσε ο επισκέπτης του εκθέματος να τους μιλήσει μέσω ενός μικροφώνου του installation για να τους εξομολογηθεί τις ανυσηχίες του. Όπως βολεύεται ο καθένας!

Blender

Αρκετά με τις κυτταροκαλλιέργειες ποντικών, δεν νομίζεις; Θέλεις να δείς κάτι πιο παράξενο, κάτι πιο “ανθρώπινο”, ίσως κάτι πιο ακραίο; Υποδέξου τον Stelarc ο οποίος σου φέρνει το blender και ελπίζει να αηδιάζεις εύκολα: βάζω στοίχημα ο εμετός σου όλο και σε κάποιο project θα του χρησίμευε! Το Blender είναι μια συσκευή με ύψος κοντά στο ένα μέτρο και εξήντα εκατοστά το οποίο στην κορυφή έχει μια αποστειρωμένη πλαστική σφαίρα γεμάτη με ένα υγρό και γύρω γύρω μπουκάλες πεπιεσμένου αέρα. Τι ακριβώς κάνει; Περιοδικά το υγρό ανακατεύεται μέσω αέρα και μηχανικής ανάδευσης (σκέψου μπλέντερ) και οι ήχοι που βγάζει, τα “γκρρρρρουυκ” και τα “γκλούπ”, συλλαμβάνονται από ένα μικρόφωνο το οποίο τους παρουσιάζει στο κοινό που βρίσκεται στο δωμάτιο με μπόλικο delay και παραμόρφωση.

Το πιο ενδιαφέρον στο παραπάνω “πείραμα” δεν είναι τόσο η συσκευή  αλλά το υγρό που περιέχει. Όχι, όχι δεν είναι εμετός — μην προτρέχεις! Είναι ένα μίγμα φυσιολογικού ορού, ξυλοκαϊνης, αίματος και 4.6 λίτρων λίπους που αφαιρέθηκε με λιποαναρρόφηση από το σώμα του Stelarc και της βοηθού του Nina Sellars! Ναι, όντως, κάθησαν να υποβληθούν σε λιποαναρρόφηση, πήραν το λίπος τους σε βάζα -το οποίο σε ορισμένες φωτογραφίες το κρατάνε χεσμένοι από την χαρά τους- και έφτιαξαν το Blender. Αυτοί τουλάχιστον υπήρξαν δημιουργικοί, το φακλάνικο έτερόν σου ήμισι τι κάνει; Κάθεται και κλάνει και ο τριγμός τρομάζει ακόμα και επιζόντα του Κοσσυφοπεδίου: να κάτι που μπορεί να κάνει με το λίπος που περιέχει και να γίνει στην πορεία εκτός από λιγνό και famous, baby!


Για όσα αρρωστάκια γούσταραν με το παραπάνω, θα τους πρότεινα να γνωρίσουν καλύτερα τον κύριο Stelarc ,το τρελό αγόρι της bioart. Πίσω από το όνομα κρύβεται ο Κύπριος Στέλιος Αρκαδίου και το Blender είναι σχετικά το ηπιότερο από τα δημιουργήματά του. Όταν δεν κρέμεται από γάντζους (πράγμα που λίγο δύσκολο να το έκανε Ελλάδα ή Κύπρο με τους συμπατριώτες του να τον κοιτάν παράξενα, εκεί θα μασούσε μόνο το χαλούμιν του) ασχολείται με προσθετική τεχνητών μελών πάνω του.

Ίσως το πιο τρανταχτό εγχείρημά του σε αυτό τον τομέα να είναι η χειρουργική προσθετική επέμβαση κατα την οποία ράψανε στο χέρι του μια ρέπλικα αυτιού με ενσωματωμένο μικρόφωνο που μπορούσε να μεταδώσει “ασύρματα” τον ήχο που “άκουγε” το καινούργιο του αυτί! Προεκτείνοντας αυτή την ιδέα, ο Sterlac θα έφτιαχνε μια ιστοσελίδα όπου ο καθένας μέσω ίντερνετ να μπορεί να ακούσει ότι ακούει το “αυτί” του εκείνη την στιγμή.

Genesis

Ποιός φοβάται τα μεταλλαγμένα; Ποιός τρέμει στην ιδέα της γενετικής τροποποίησης των οργανισμών; Ποιός θα βιαστεί να πει πως τα μεταλλαγμένα είναι “ο σατανάς επι γής”; Και όμως, γίνεται αυτός ο Σατανάς να περιέχει μέσα του ένα κομμάτι του… αντίπαλου δέους που συγκινεί από την γιαγιά σου με το τσεμπέρι εώς εσένα — την γιαγιά ή παππού χωρίς τσεμπέρι αλλά με τα ίδια μυαλά. Αν είσαι συνδρομητής του πακέτου σύνδεσης με την πραγματικότητα ονόματι “Χριστιανισμός” ετοιμάσου να φωνάξεις “βλασφημία” από κάθε πόρο του δέρματός σου. Βλέπεις, αν θεωρείς μια φορά την γενετική μηχανική “βλασφημία”, τι θα έλεγες να χώσεις μέσα σε ένα κολοβακτηρίδιο (με… γενετική μηχανική!) ένα χωρίο από το βιβλίο Γένεσις που -κατα τους Χριστιανούς- περιγράφει την απαρχή του κόσμου; Αυτό έκανε ο Eduardo Kac και μάλιστα το πήγε ένα βήμα παραπέρα!

Για αρχή πήρε το εξής χωρίο από το βιβλίο Γένεσις: “Let man have dominion over the fish of the sea and over the fowl of the air and over every living thing that moves upon the earth” κατά το οποίο ο γλυκός Θεούλης χτυπάει πραγματική μπονάνζα παραδίδοντας την διακυβέρνηση των πάντων στον άνθρωπο (ναι, σε εσένα, πάνε και κοίτα φάτσα για αρχόντι στον καθρεφτη!). Αυτό το μετέτρεψε σε κώδικα Μόρς και στην συνέχεια με έναν δικό του αλγόριθμο “μετέφρασε” αυτόν τον κώδικα σε αλληλουχία DNA.

Στην συνέχεια αγγάρεψε κάποιον βιολόγο να του την συνθέσει -έτσι ώστε να ξεκολλήσει από την οθόνη του υπολογιστή και να μπορεί να μπει σε μπουκαλάκι- και την πέρασε σε ένα πλασμίδιο (διάβαζε: στην περίπτωσή μας “όχημα μεταφοράς γονιδίων“). Πήρε βαθειές ανάσες, άνοιξε το τρυβλίο πετρί όπου μεγάλωναν τα E.coli του και τους το φόρεσε κανονικά! “Και εγένετο βακτηρίδιο που αν και ζει στο απευθυσμένο σου, φέρει και αυτό τον λόγο του Θεού“.

Το όμορφο είναι η συνέχεια: έβαλε το τρυβλίο πετρί με τα “μεταλλαγμένα” βακτηρίδια σε έναν θάλαμο και έστησε από πάνω λάμπες που εκπέμπουν στο υπεριώδες μέρος του φάσματος του φωτός (σκέψου UV, σκέψου μαύρισμα σε παραλία ή σε σολάριουμ, σκέψου black light). Εδώ έρχεται η διαδραστικότητα που τόσο λατρεύουν όσοι ασχολούνται με τα μοντέρνα της τέχνης — διότι ο κύριος Kac δεν άναψε τις λάμπες μόνος του, άφησε εσένα να το κάνεις μέσω internet! Μπορούσες να παρακολουθήσεις μέσω streaming το τι γινόταν πάνω στο τρυβλίο και με το πάτημα ενός κουμπιού να διαλέξεις αν θα ανάψει το UV φως. Και γιατί να ανάψεις το UV, για να φωσφορίσουν τα βακτηρίδια σαν το ξεραμένο σπέρμα στις κάλτσες σου; Όχι ακριβώς.

Έχεις ακούσει πως οι ακτίνες του ήλιου είναι επικίνδυνες, έχεις ακούσει πως μπορείς να πάθεις καρκίνο, δεν έχεις ακούσει όμως για “διμερή πυριμιδίνης”: οι ακτίνες UV προκαλούν μεταλλάξεις στα κύτταρά σου (όπως και στα κύτταρα κάθε ζωντανού οργανισμού) δημιουργώντας διμερή βάσεων πυριμιδίνης τα οποία ο οργανισμός δύσκολα τα φτιάχνει, κάνοντας λάθη και προκαλώντας “μεταλλάξεις” κατα την επιδιόρθωσή τους.

Ουσιαστικά αυτό που έκανες ήταν να προκαλείς μεταλλάξεις στα γονίδια αυτού του οργανισμού και στο πλασμίδιο που έφερε το χωρίο. Αργότερα, όταν ολοκληρώθηκε το project, ο Kac έβγαλε το πλασμίδιο με το “κείμενο” από το E.coli, “διάβασε” το DNA ,το μετέτρεψε πίσω σε “ανθρώπινη γλώσσα” και δημοσίευσε το “νέο μήνυμα” που είχε δημιουργηθεί στο διαδύκτιο. Τι έλεγε; Ψάξε να το βρείς και πες το μου με ένα σχόλιο στο τέλος του άρθρου!

Ο Eduardo Kac δεν περιορίστηκε μόνο στο project Genesis. Θυμάσαι την Alba, το φωσφοριζέ κουνέλι που χρησιμοποίησα για να σε τραβήξω στην πρόστυχη φωλιά μου στο άρθρο “Βιοτεχνολογία: φτιάξε φωσφοριζέ κουνέλια σπίτι σου!“; Ναι, αυτό το κουνέλι υπήρξε πραγματικά και ήταν έργο του κυρίου Kac σε συνεργασία με τον Γάλλο γενετιστή Louis-Marie Houdebine.

Αυτό που έκαναν ήταν να περάσουν την “φωσφοριζέ” πρωτεϊνη GFP σε ένα έμβρυο κουνελιού: το κουνέλι γεννήθηκε υγιέστατο και φωσφόριζε πράσινο ύπο ειδικό φωτισμό! Αυτό που επακολούθησε είναι μια παράξενη ιστορία, με το εργαστήριο που έφτιαξε την Alba να την αφαιρεί από την φιλοξενία του Kac που την κρατούσε σπίτι του και από εκεί και πέρα τα ίχνη της χάθηκαν. Υπάρχουν αναφορές πως πέθανε, υπάρχουν και οι αμφιβολίες πως κάτι τέτοιο ειπώθηκε απλά και μόνο για να καταλαγιάσει το όλο σούσουρο που προκάλεσε η δημιουργία αυτού του ζώου…

The Cactus Project

Το Cactus Project ίσως είναι το πιο αμφιλεγόμενο κομμάτι της σημερινής bioart. Το εγχείρημα προέρχεται από τους “C-Lab“, κατα κόσμον τους Laura Cinti και Howard Boland που εδρεύουν στο Λονδίνο. Οι “C-Lab” ισχυρίζονται πως δημιούργησαν έναν κάκτο που αντί για αγκάθια βγάζει ανθρώπινες τρίχες! Συνοπτικά πήραν, λέει, ένα κάκτο του είδους Rebutia donaldiana και με την βοήθεια του αγροβακτήριου του “πέρασαν” το γονίδιο της κερατίνης, της πρωτεϊνης από την οποία είναι φτιαγμένες οι τρίχες σου. Εννοείται πως όλα τα παραπάνω συνοδεύονται με ένα art statement (μην ξεχνιόμαστε) που μπορείτε να το βρείτε στην ιστοσελίδα τους.

Το εν λόγω έργο δέχτηκε αρκετή κριτική για το αν είναι “τέχνη” ή αν είναι “βίοτέχνη”. Σε περίπτωση που κοιτάς την οθόνη με απορία και τα σάλια να τρέχουν κάτσε να σου ρίξω τους υπότιτλους: κοινώς η κριτική αφορούσε το αν το έκαναν πραγματικά με την χρήση μεθόδων γενετικής μηχανικής ή αν απλά κάπως κόλλησαν πάνω στον ταλαίπωρο κάκτο τρίχες — με τον ίδιο τρόπο που οι ανθοπώλες κολλάνε εκείνα τα σιχαμερά αμάραντα λουλουδάκια και μετά έχω εσένα να μου λές “υπέροχα λουλούδια δεν έχει αυτός ο κάκτος;” ενώ πραγματικά ποτέ σου δεν έχεις δει πόσο όμορφα είναι τα αληθινά λουλούδια τους!

Το εγχείρημα, τουλάχιστον έτσι όπως το παρουσίασαν, φαίνεται να είναι δύσκολο να γίνει αλλά αυτοί να το κατάφεραν πολύ “απλά” και “αναίμακτα”. Όσο παράξενο και να σου φανεί, η δημιουργία μιας τρίχας δεν είναι εύκολο πράγμα, χρειάζεσαι έναν θύλακα για να την παράγει (τουλάχιστον στην μορφή που την βλέπεις πάνω σου και στον κάκτο) ο οποίος είναι φτιαγμένος από εξειδικευμένα κύτταρα — με λίγα λόγια δεν είναι κάτι που ορίζεται απλά από ένα γονιδιάκι που το πετάς μέσα και σου κάνει την δουλειά!

Σε δεύτερη φάση, ακόμα και να ελεγχόταν από ένα γονίδιο και μόνο η δημιουργία τρίχας, τίθεται το θέμα της έκφρασης του γονιδίου: αναρωτήθηκες ποτέ πως τα δόντια φυτρώνουν μέσα στο στόμα σου και όχι στις παλάμες σου ή γιατί το κερί των αυτιών σου παράγεται μέσα σε αυτά και όχι στις μασχάλες σου; Κάθε γονίδιο για να εκφράσει τον χαρακτήρα του στον σωστό “τόπο” και στην σωστή “ώρα” πρέπει να περιέχει πριν από αυτό “περιοχές” που λένε στον οργανισμό που εκφράζεται: πάλι και αυτό δεν είναι απλή υπόθεση, πόσο μάλλον στην περίπτωση του κακτού που οι τρίχες αντικαθιστούν τα αγκάθια.

Κάτι τέτοιο θα ήθελε πολύ καλή γνώση του γονιδιώματος του εν λόγω κάκτου και πολύ καλή γνώση της γονιδιακής ρύθμισης. Αυτό όμως που ψυλλιάζει παραπάνω από όλα είναι πως οι δημιουργοί του δεν έχουν δημοσιεύσει και πολλές πληροφορίες για το πως ακριβώς κάνανε τι. Το να καταφέρεις κάτι τέτοιο θα αποτελούσε μεγαλούτσικο κατόρθωμα και η μελέτη που θα είχες ρίξει για να το κάνεις θα σε είχε κάνει ικανό να “το μιλάς” απ’ έξω και ανακατωτά…

Μη μου ξενερώνεις όμως! Οι C-Lab έχουν κάνει και άλλα πράγματα που πιθανότατα είναι τόσο αληθινά όσο η οθόνη που έχεις αυτή την στιγμή μπροστά στα μάτια σου.  Έχουν φτιάξει “τριαντάφυλλα από τον Άρη” εκθέτοντας τριαντάφυλλα σε εξομοίωση συνθηκών θερμοκρασίας, πίεσης και αερίων που κυριαρχούν στον πλανήτη Άρη. Επίσης έχουν φτιάξει φυτά που φωσφορίζουν (με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που σου έδειξα σε προηγούμενο άρθρο), έχουν παίξει με την χλωροφύλλη που κάτω από UV φώς παίρνει χρώμα σαν αυτό του ανθρώπινου αίματος και έχουν ενσωματώσει μαγνητικά σωματίδια μέσα σε φυτά τα οποία μετά κουνιόντουσαν παρουσία μαγνητικού πεδίου. Με λίγα λόγια είναι ωραίοι τρελάρες!

Αν με τα παραπάνω μελώσαν τα ματάκια σου και θέλεις και εσύ να γίνεις βιοαρτίστας μπορείς να ξεκινήσεις από σήμερα κιόλλας να πειραματίζεσαι με μορφές τέχνης που μπλέκουν μέσα τους την βιολογία με το αγαπημένο σου μέσο έκφρασης ή οποιαδήποτε άλλη επιστήμη. Μπορεί εδώ στο Ελλάδα -που σαν το όνομά της λες το στόμα σου ξεχειλίζει πορδοφασολάδα- να “είμαστε καθυστερημένοι” (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλος ο κόσμος είναι έτσι.

Ευκαιρία για ταξιδάκι στην Αυστραλία όπου βρίσκεται το SymbioticA. Τι είναι αυτό; Είναι η απάντηση σε οποιονδήποτε παραπονιέται πως η κάθε επιστήμη ασχολείται με τον εαυτό της μονάχα και καθόλου με άλλες επιστήμες πόσο μάλλον διαφορετικά πεδία! To SymbioticA είναι ένα καλλιτεχνικό εργαστήριο βιο-τέχνης στο πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας που στεγάζεται στο τμήμα Ανατομίας και Ανθρώπινης Βιολογίας. Εκεί, μπορείς να σπουδάσεις κοντά σε άλλους τρελάρες , να πάρεις κάποιο σχετικό μεταπτυχιακό και να κάνεις όσα workshop θες, που θα σου επιτρέπουν να φτιάξεις ανωμαλίες σαν τις παραπάνω. Εισιτήρια για Αυστραλία ανα χείρας και… κόπιασε!