Να το ζήσετε όλο στην αρχή ή να περιμένετε μέχρι να γνωριστείτε καλύτερα; Δύο φορές την εβδομάδα είναι καλά ή λίγο; Στα πόσα ραντεβού να τον καλέσεις σπίτι σου; Αν περάσετε το Σαββατοκύριακο μαζί, θεωρείται σοβαρή σχέση; Γιατί κάποιος δεν σκέφτηκε να φτιάξει ένα σωστό χρονοδιάγραμμα σχέσεων, να ξέρουμε πώς να πορευτούμε;
Μετά από μια σοβαρότατη σύσκεψη με τις φίλες μου, όπου έθεσα επί τάπητος τους προβληματισμούς μου σχετικά με το πόσες ελπίδες έχει μια σχέση στην οποία έχεις λάθος timing από την αρχή, και αφού τους έβγαλα και ένα φλογερό λογύδριο με αδιάσειστα επιχειρήματα, αποφάσισα και ορκίστηκα στη γυναικεία μου τιμή να τηρήσω τις κάτωθι αποφάσεις:
- Να μην κάνω σεξ με κανέναν από τις πρώτες ημέρες της γνωριμίας, και ειδικά στο πρώτο ραντεβού.
- Να μην τον βλέπω πάνω από δύο φορές την εβδομάδα για τους πρώτους τρεις μήνες.
- Να μη συζήσω μαζί του αν δεν κλείσουμε τουλάχιστον ένα χρόνο σχέσης. Βλέπεις, μέχρι τώρα δεν έκανα τίποτε από τα παραπάνω και ο τομέας των σχέσεων δεν μου πήγαινε ακριβώς πολύ καλά.
Αλλά, όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει, ο Θεός γελάει, και τρεις μόλις ημέρες μετά τη συνάθροιση των μαγισσών γνώρισα τον Αντώνη. Με τον οποίο, φυσικά, έκανα σεξ στο πρώτο κιόλας ραντεβού. «Τώρα θα νομίζει ότι είμαι εύκολη και, φυσικά, δεν θα με εκτιμήσει και δεν θα με σεβαστεί. Και ναι μεν εμένα ούτε καν μου έχει περάσει από το μυαλό να κάνω σχέση μαζί του, αλλά τουλάχιστον έπρεπε να αφήσω ανοιχτές τις οψιόν. Αλλά πώς να αποφασίσω να κάνω σχέση μαζί του αν πρώτα δεν ξέρω αν υπάρχει ερωτική χημεία μεταξύ μας; Γιατί να φάω κανένα δίμηνο πάλι από τη ζωή μου βγαίνοντας με κάποιον που δεν έχω αποφασίσει αν κάνει καλό σεξ ή όχι; Και μήπως το σεξ μού φανεί για λίγο καλό επειδή θα του το έχω στερήσει, αλλά τελικά θα είναι μια μάπα και μισή και απλώς θα συνεχίσω να το κάνω επειδή επένδυσα κάποιο χρόνο μέχρι να γνωριστούμε; Γιατί δεν ανοίγει η γη να με καταπιεί;
Τι την ήθελα την τρίτη μπίρα;» Αυτά σκέφτηκα στις 7.30 το πρωί, που ξεμέθυσα και ξύπνησα με πονοκέφαλο σε ένα άγνωστο σπίτι, ξαπλωμένη σε ένα άγνωστο κρεβάτι και με έναν άγνωστο δίπλα μου. Και έφυγα πανικόβλητη.
Στις φίλες μου δεν είπα κουβέντα. Φυσικά, ήμουν σίγουρη πως ο Αντώνης θα εξαφανιζόταν. Πως για να τον ξαναδώ, θα έπρεπε να πάρω εγώ την πρωτοβουλία. Πως στην καλύτερη περίπτωση θα κάναμε σεξ καμιά δυο φορές ακόμη. Ή στη χάση και στη φέξη, όποτε «τύχαινε». Όμως ο Αντώνης δεν εξαφανίστηκε. Τηλεφώνησε. Και ξανατηλεφώνησε. Και στο επόμενο ραντεβού μας απλώς ήρθε σπίτι μου. Μαζί με μια αλλαξιά ρούχα. Και έμεινε όλο το Σαββατοκύριακο.
Όσο κι αν κολακεύτηκα, όσο κι αν το απόλαυσα, την Κυριακή το βράδυ που έφυγε δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ «Oχ». Μήπως έτσι χάσαμε το ρομαντισμό των πρώτων ραντεβού; Μήπως το γεγονός ότι με είδε αγουροξυπνημένη (όχι πολύ ευχάριστο θέαμα, σου το υπογράφω) τον ξενερώσει τελείως; Ροχάλιζα το βράδυ ή όχι; Εκείνη την ομελέτα έπρεπε να την τηγανίσω ή του έδωσα λάθος μηνύματα; O Αντώνης μέσα σε ένα μόνο 24ωρο με είχε δει: να πηγαίνω τουαλέτα, να πλένω τα δόντια μου, να μαγειρεύω, να μου έχει τρέξει το ρίμελ στο μάγουλο, να είμαι ξεχτένιστη, να λύνω σταυρόλεξα, να μιλάω με τη μαμά μου στο τηλέφωνο.
Ενώ θα έπρεπε: να με βλέπει στολισμένη και αρωματισμένη, με άψογο μανικιούρ, να μου φέρει λουλούδια και σοκολατάκια, να με αφήσει στην πόρτα του σπιτιού μου με ένα φιλί, να με βγάλει για φαγητό σε ένα σικ εστιατόριο, να μου ανοίγει τις πόρτες και να με ρωτάει στο μπαρ τι θέλω να πιω. Να με φλερτάρει δηλαδή και να προσπαθεί να με πείσει να μείνω μαζί του.
Αλλά και οι δύο τα είχαμε ξανακάνει όλα αυτά. Στα 18 και στα 23. Και στα 24 και στα 25. Και προφανώς δεν μας είχαν βγει. Γι' αυτό τώρα ήμασταν μόνοι. Βέβαια ούτε τα άλλα, τα πιο συζυγικά, μας είχαν βγει. Μόνοι ήμασταν και πάλι. Κι αν όχι τελείως μόνοι, κάπως έτσι. Χωρίς σοβαρή σχέση τέλος πάντων. Και τώρα που το θυμήθηκα, ποια είναι η σημασιολογική προέκταση ενός κοινού Σαββατοκύριακου; Σημαίνει ότι τα έχουμε;
Εκτός τόπου και χρόνου
O χρόνος των ανθρώπων είναι παράλληλος. Αν όμως στο δρόμο υπάρχουν λακκούβες και η πορεία κάποιου έχει αναταράξεις, τότε τι γίνεται; Το δικό σου σήμερα είναι το αύριο κάποιου άλλου και κανείς δεν εγγυάται πως το κοινό σας μέλλον δεν είναι ήδη παρελθόν. Αυτά σκεφτόμουν ενώ περνούσα και τα τέσσερα Σαββατοκύριακα του πρώτου μας μήνα με τον Αντώνη. Και πολύ γρήγορα -όπως μου φάνηκε- ήρθε η πρώτη ημέρα της άδειάς μας. Και τώρα τι κάνουμε; Να πάω μαζί του διακοπές και για πόσο; Κι αν κάτι δεν πάει καλά; Αν ξενερώσουμε; Μήπως οι κοινές διακοπές γίνουν η ταφόπετρα της σχέσης μας; Τόσα δοκιμασμένα ζευγάρια χώρισαν στις διακοπές. Εμείς, που δεν γνωριζόμαστε καλά καλά, γιατί να τη γλιτώσουμε; Κι αν είναι γκρινιάρης; Κι αν του αρέσουν οι πολυπληθείς παραλίες με ομπρέλες και ξαπλώστρες; Μήπως να πάμε μόνο μία εβδομάδα κάπου οι δυο μας και μετά με τους φίλους μας;
Τις ίδιες ακριβώς σκέψεις έκανε και η Σάντρα, η μία εκ των μαγισσών που λέγαμε, προσπαθώντας να διαφυλάξει τη νεοαποκτηθείσα σχέση της με τον Θοδωρή από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Πανικοβλημένη που εκείνος ήθελε να τη βλέπει συνέχεια και να κοιμούνται όσο περισσότερο γίνεται αγκαλιά, του πρότεινε το πολύ λογικό: να αραιώσουν λίγο, γιατί αν βρίσκονταν συνέχεια υπήρχε κίνδυνος να ξενερώσουν. Πράγμα που τελικά δεν έγινε, συνέχισαν να βρίσκονται συχνά, αλλά στο μεταξύ ο Θοδωρής μπήκε σε σκέψεις πόσο πολύ να ανοίξει την πόρτα για να βάλει στη ζωή του μια γυναίκα που ήταν σίγουρη εκ των προτέρων ότι κάποια στιγμή θα ξενέρωνε μαζί του. Oπότε, πήγε διακοπές με τους φίλους του.
Εγώ, πάλι, και ο Αντώνης πήγαμε μαζί. Και τις τέσσερις εβδομάδες. Προσπάθησα να αποφύγω τα νησιά, στα οποία η αξιοπρέπειά σου, άπαξ και τσακωθείς, εξαρτάται από τα δρομολόγια των πλοίων και την πληρότητα των θέσεων, αλλά δεν το κατάφερα, σε νησί βρέθηκα πάλι.
Η αλήθεια είναι ότι ρίξαμε ένα μικρό καβγά, εκείνος ήθελε λεμόνι στα καλαμαράκια του, ενώ εγώ όχι, αλλά ήταν ανήμερα Δεκαπενταύγουστος και είπα να το κάνω γαργάρα, αλλιώς θα έπρεπε να γυρίσω σπίτι με το καΐκι του μπαρμπα-Μήτσου του ψαρά. Και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήταν καθόλου άσχημα. Oύτε τα καλαμαράκια με λεμόνι ούτε οι κοινές μας διακοπές. Διαπιστώσαμε ότι συνεννοούμαστε στα περισσότερα, ότι έχουμε τους ίδιους ρυθμούς στις διακοπές, ότι έχουμε κοινά γούστα στα περισσότερα πράγματα, ότι καθώς περνάγαμε τη μέρα μας παρέα δενόμασταν όλο και περισσότερο.
Εν ολίγοις, διέγνωσα ότι είμαι ερωτευμένη. Και εκείνος ο μήνας των πρώτων κοινών μας διακοπών έμοιαζε με crash test, που μας βοήθησε να γλιτώσουμε χρόνο. Και χρόνο για χάσιμο κανείς μας δεν έχει.
Επιστρέφοντας, αν με ρώταγε κάποιος αν το μετάνιωσα, θα του έλεγα να πάει να κοιταχτεί. Σιγά μην αντάλλασσα τρεις εβδομάδες ασταμάτητου σεξ για τρεις εβδομάδες διακοπές με τις φίλες, μόνο και μόνο γιατί έπρεπε να βάλω παρκόμετρο στη σχέση μου.
Χρονοχρέωση
Τώρα με τον Αντώνη είμαστε μαζί και τις επτά ημέρες της εβδομάδας. Έχουμε κλείσει ήδη πέντε μήνες και πλέον ζούμε μαζί. Ξυπνάμε μαζί, πάμε στη δουλειά παρέα, βγαίνουμε για ψώνια παρέα, πάμε μαζί στο σουπερμάρκετ, στο σινεμά, στις συναυλίες. Μαγειρεύουμε μαζί, τρώμε μαζί, κοιμόμαστε μαζί. Ενίοτε δουλεύουμε και μαζί, βοηθώντας ο ένας τον άλλον. Πάντως, ακόμα δεν μένουμε μαζί. Κανείς από τους δύο δεν έχει μετακομίσει. Θα δούμε. Αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να κλείσει ο χρόνος που λέγαμε, για να είμαι εντάξει.
Παρά το άγχος και τις ανησυχίες μου, δεν έχω μετανιώσει -τουλάχιστον όχι ακόμα- που με τον Αντώνη τα πράγματα προχώρησαν ταχύτατα και του αφιέρωσα πολύ από το χρόνο μου. Με αυτόν τον τρόπο έμαθα πολύ πιο γρήγορα με τι είδους άνθρωπο έχω να κάνω, οπότε μου ήταν πολύ πιο εύκολο να αποφασίσω αν θέλω να τον κρατήσω ή να τον απορρίψω. Νομίζω ότι γνωριστήκαμε αρκετά, ώστε να μη μας περιμένουν πολλές εκπλήξεις στο μέλλον. Από τις κακές εννοώ. Αλλά όσο τα ποσοστά να μου κάνει κακές εκπλήξεις μειώνονται, τόσο πιο ευχάριστες γίνονται οι καλές εκπλήξεις, έστω κι αν αυτές είναι λιγότερες.
Ξέχασα να σου πω πως στο μεταξύ η Σάντρα και ο Θοδωρής αραίωσαν για τα καλά. Χώρισαν δύο μήνες αργότερα. Όχι γιατί βαρέθηκαν. Oύτε γιατί καταπατούσε ο ένας το χωροχρόνο του άλλου. Απλώς γιατί δεν ήταν στην ίδια φάση της ζωής τους και δεν ήθελαν τα ίδια πράγματα. Και μετά απ' όλα αυτά ο μόνος κανόνας που έχω να αναφέρω είναι πως ο χρόνος είναι κάτι σχετικό. Και το timing δεν αφορά το πότε θα κάνω τι με κάποιον, αλλά το σε ποιο σημείο της ζωής του βρίσκεται ο καθένας.
