Πέρασε ένας χρόνος από τότε που ασχολήθηκα με το μαγικό επίτευγμα της τεχνολογίας που ονομάζεται Facebook. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να επιστρέψω στον τόπο του εγκλήματος! Σε αυτό τον ένα χρόνο, άλλαξαν αρκετά πράγματα στη διάσημη σελίδα κοινωνικής αποβλάκωσης. Κάποια βελτιώθηκαν, κάμποσα άλλα χειροτέρεψαν και είχαμε και νέες εισαγωγές — ανάμεσά τους το περίφημο Timeline που ανήγαγε το αυτοφακέλωμα σε επιστήμη, καθώς χιλιάδες βαρετοί και αδιάφορες τρέξανε να καταχωρίσουν σε αυτό όλες τις στιγμές-ορόσημα της ζωής τους, για τις οποίες χεστήκαμε και η βάρκα έγειρε…
Μετά από τους 11 λόγους για να μη με κάνετε add στο Facebook, ήρθα να προσθέσω άλλους 7 (έχω μια λατρεία στα μονά νούμερα!). Οπότε συνολικά πάμε στους 18 (έχω μια λατρεία και στα ζυγά νούμερα!) και το άρθρο θα έπρεπε να ονομαστεί «10+1+7 λόγοι για να μη με προσθέσεις…», αλλά αν το συνεχίσω λίγο ακόμα, στο τέλος θα μου βγει ο τίτλος σαν τους γρίφους που ανεβάζει το Niata στην fan page του και θα μου ζητάτε και πιατέλες για δώρο… Προχωράμε στο παρασύνθημα:
Πάρε τον Πούλιτζερ
Ορισμένοι έχουν μπερδέψει το Facebook με Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής. Ξεκινούν να γράψουν status update και στο τέλος κοντεύει να τους βγει νουβέλα. Το κουτάκι του status υπάρχει για να γράψουμε τη βλακειούλα μας στα πεταχτά και να μπούνε και οι άλλοι από κάτω για χαβαλέ, όχι για να κερδίσουμε Νόμπελ Λογοτεχνίας!Μερικοί γράφουν την ιστορία της ζωής τους, σε σημείο να πατάς το Show more και να ξετυλίγεται το status σαν πάπυρος στα πόδια σου… Αν θες να γράψεις κάτι που σου συνέβη, κάτι που σε εκνεύρισε ή, γενικά, την άποψή σου πάνω στην επίπτωση των κλιματικών αλλαγών στα μεταναστευτικά μοτίβα του πετροχελίδονου, τότε μπορείς κάλλιστα να το κάνεις αυτό σε ένα note και να μας καλέσεις μετά να το διαβάσουμε. Δεν θα έρθει κανείς, φυσικά, αλλά δεν έχει σημασία. Ούτως ή άλλως, και το τεράστιο status update σου βαριόμαστε να το διαβάσουμε και σε αγνοούμε κανονικότατα…
Στην απ' εξω
Με προσθέτει κάποιος στο Facebook, ανταλλάζουμε κάνα μήνυμα — όλα ωραία και καλά ως εδώ… Κάποια στιγμή θέλω να του αφήσω ένα σχόλιο σε κάποια φωτογραφία που ανέβασε («μοιάζεις σαν να σε χαστουκίζανε όλη νύχτα με βρεγμένα σφουγγαρόπανα!») ή να σχολιάσω σε κάποιο από τα status update που κάνει («μάθε ορθογραφία, κάθε φορά που γράφεις κάτι αυτοκτονεί κι ένας φιλόλογος…») ή, τέλος πάντων, να μοιραστώ μαζί του κάτι εξ’ ίσου εποικοδομητικό!Συνειδητοποιώ, όμως, ότι δεν μπορώ να αφήσω καθόλου σχόλιο, διότι δεν υπάρχει καν το σχετικό κουτάκι. Ασφαλώς πρόκειται περί σφάλματος του Facebook, διότι για ποιο λόγο να μη θέλει κάποιος να διαβάσει την αντικειμενική μου γνώμη για εκείνον, που ουδέποτε ζήτησε; Πηγαίνω στον τοίχο του για να τον ενημερώσω σχετικά και ανακαλύπτω ότι ούτε εκεί μπορώ να του γράψω κάτι, διότι έχει κλειδώσει, προφανώς, αυτή τη δυνατότητα! Και, μάλιστα, χωρίς καν να έχω προλάβει να τον προσβάλω έστω και λίγο! What a waste!
Δηλαδή, για να καταλάβω: με έχεις προσθέσει στις επαφές σου, αλλά η μόνη δυνατότητα που έχω να επικοινωνήσω μαζί σου είναι να σου στείλω προσωπικό μήνυμα στο Facebook? Μάντεψε! Την ίδια δουλειά ακριβώς την κάνουν και τα e-mail! Οπότε, με συγχωρείς που σε διέγραψα μετά τυμπανοκρουσιών, αλλά αν με χρειαστείς ποτέ κάτι… το mail μου το έχεις!
Χίλιοι καλοί χωράνε
Θα έχετε καταλάβει ότι δεν είμαι και ο πιο επικοινωνιακός άνθρωπος του πλανήτη. Βαριέμαι τους άλλους ανθρώπους, διότι όλοι έχουν την τάση να σου μιλάνε και να σε ρωτάνε πράγματα, αναγκάζοντας κι εσένα να μιλήσεις. Για τον ίδιο λόγο αποφεύγω τα τηλέφωνα, τα γκάλοπ, το MSN και τη Ντόρα τη Μικρή Εξερευνήτρια, που όλη την ώρα σε ρωτάει «πού είναι η γέφυρα;» και «πού είναι το δέντρο;», η παλιοσιχαμένη.Αντίστοιχο σιφίλιασμα με πιάνει και με τα ομαδικά μηνύματα στο Facebook. Δεν έχω πρόβλημα να μου στείλεις ένα μήνυμα και ν’ ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες, μέχρι να σε βαρεθώ και να σου απαντήσω με ένα απλό «lol», το οποίο μεταφράζεται σε: «ΟΚ, σκάσε τώρα, γιατί μου έπρηξες τα παπάρια».
Αλλά όταν το μήνυμα είναι ομαδικό, τότε μιλάμε για εφιάλτη! Καμιά δεκαριά άτομα συμμετέχουν σε μία συζήτηση, οπότε ανά τακτά διαστήματα σου σκάει και notification ότι έχεις μήνυμα, αλλά ξέρεις από πριν ότι απλώς κάποιος απάντησε στη συζήτηση και μετά θα του ανταπαντήσει κάποιος άλλος και μετά θα μπούνε και οι άλλοι να γράψουν τη βλακεία τους και στο τέλος θα σου έρχονται κάθε λίγο και λιγάκι ειδοποιήσεις για μία άκυρη συζήτηση τύπου: «σας εύχομαι καλό καλοκαίρι!». ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΑΣ, ΜΩΡΗ! Να μας το ευχηθείς σε status update, είναι ανάγκη να αρχίσουμε όλοι τις χαιρετούρες αναμεταξύ μας;
Ακόμα χειρότερο είναι όταν στη συζήτηση συμμετέχουν και διάφοροι γνωστοί, τους οποίους αποφεύγεις επιμελώς εδώ και χρόνια να προσθέσεις στο Facebook επειδή είναι πιο εκνευριστικοί κι από τραυλό παρουσιαστή ειδήσεων και ξέρεις ότι αν κάνεις το λάθος να απαντήσεις στο μήνυμα, θα σου έρθουν δεκαπέντε αιτήματα φιλίας απανωτά και θα πάθεις τενοντίτιδα από τα μαζεμένα delete.
Ευτυχώς, υπάρχει πια η δυνατότητα να αποχωρήσεις από μία συζήτηση. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ορατό στους άλλους, αλλά αν είναι τότε θα έπρεπε να συνοδεύεται από κάποιο κουλ μήνυμα, όπως: «ο τάδε αποχώρησε από τη συζήτηση επειδή είστε όλοι ένα μάτσο βαρετοί κρετίνοι και του πρήξατε το πάγκρεας με την ακατάσχετη φλυαρία σας…» (σ.τ.Ε.: το Facebook όντως ενημερώνει πως αποχώρησες από τη συζήτηση, αν και όχι τόσο γλυκά όσο προτείνει ο Στέλιος).
Μία φωτογραφία χίλιες εικόνες ή tags
Αυτή είναι περίεργη μόδα. Ανεβάζει κάποια τύπισσα μια φωτογραφία με ένα πεύκο στο ηλιοβασίλεμα και μετά κάνει tag σε αυτήν εσένα κι άλλα δέκα άτομα. Τι προσπαθεί να δηλώσει η ποιήτρια με αυτή την κίνηση; Ότι όσοι έκανε tag στη φωτογραφία του πεύκου είναι κουκουνάρια; Ή μήπως θεωρεί ότι η φωτογραφία -την οποία βρήκε με ένα απλό search στο Google ανάμεσα σε εκατό παρόμοιες- είναι τόσο συγκλονιστικά όμορφη και πρωτότυπη που πρέπει να τη μοιραστεί με τους φίλους της, λες και ζούσαν σε υπόνομο τριάντα χρόνια και δεν έχουν ξαναδεί πεύκο ή ηλιοβασίλεμα;Άλλες (ναι, είναι γυναικείο κακό αυτό) έχουν τη μανία να κάνουν τους πάντες tag σε γλυκανάλατα αηδιαστικές φωτογραφίες με γατάκια που κοιμούνται (για να σου ευχηθούν καληνύχτα), με σκυλάκια που βγαίνουν από καλάθια (για να σου ευχηθούν καλημέρα), με μωράκια που πασαλείβονται με παγωτό (για να σου ευχηθούν καλό καλοκαίρι) και με fake χριστουγεννιάτικα έλατα τίγκα στο γκλίτερ (για να σου ευχηθούν καλά Χριστούγεννα).
Και, φυσικά, εκεί σε χτυπά πάλι η κατάρα των ασταμάτητων ενημερώσεων, αφού σε υποδέχεται μία χιονοστιβάδα απαντήσεων από όλα τα άτομα που έχουν γίνει tag στις φωτογραφίες και από τις πολλές ευχές κοντεύεις να ξεράσεις ευχετήριες κάρτες –από εκείνες που παίζουν μουσική. Την επόμενη τύπισσα που θα το κάνει αυτό, θα την κάνω tag πάνω σε μια φωτογραφία του κώλου μου, μαζί με το μήνυμα «καλημέρα! Δες που σε έχω γραμμένη!».
Πες το ψέματα
Μία από τις πιο γλοιώδεις συνομοταξίες του Facebook: οι επαγγελματίες κόλακες! Είναι εκείνοι κι εκείνες που όλη την ώρα έχουν μόνο καλά λόγια να γράψουν για τους άλλους, ασχέτως αν τα μισά απ’ όσα γράφουν δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Οι κόλακες απλώς γλείφουν τους πάντες, διότι θεωρούν ότι οι καλές δημόσιες σχέσεις είναι το παν — ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χρειαστείς δανεικά!Μη δούνε φωτογραφία φακλάνας να ποζάρει με τη χάρη τουμπαρισμένου βυτιοφόρου, το πρώτο σχόλιο που θα αφήσουν είναι το: «κούκλα!». Τι κούκλα, μωρή; Γλαύκωμα έχεις; Αυτή είναι όλες οι κούκλες από τη βιτρίνα της Lola συγχωνευμένες σε μία! Οι φωτογραφίες της δεν καταναλώνουν bytes, αλλά σουβλάκια!
Μην τραβήξει και ανεβάσει κανείς φωτογραφία από τις τριανταφυλλιές στον κήπο του, τρέχουν οι γλείφτες να δηλώσουν εκστασιασμένοι από την φωτογραφική τέχνη του τύπου που το μόνο που έκανε ήταν να πατήσει το κουμπί στην ψηφιακή μηχανή του και να μας χαρίσει ακόμα μία φωτογραφία με τριαντάφυλλα από τις 234.567.893 που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Τραβάς και ηλιοβασιλέματα, φίλε;
Επίσης, μη γράψει κανείς καμιά κρυάδα στο προφίλ του, αμέσως τρέχουν όλοι να αφήσουν τα «αχαχαχα, άπαιχτος!!!!!» και τα «φοβερός, στο κλέβω!». Ναι, κλέψε το, μη χάσεις! Απομνημόνευσέ το κιόλας όπως έκαναν οι τύποι με τα βιβλία στο Fahrenhait 451 μη μας βρει καμιά δυστοπία και χαθεί για πάντα το αριστούργημα του γραπτού λόγου!
Φαίνεται ότι ο κόσμος απεχθάνεται πλέον την ειλικρίνεια. Κατανοώ ότι κανείς δεν θέλει να εισβάλει κάποιος στον τοίχο του και να του γράψει ότι είναι ένας αποτυχημένος ατάλαντος ή μία κακάσχημη χλεμπονιάρα και ότι ορισμένες φορές η αλήθεια πονάει λιγάκι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτάνουμε στο αντίθετο άκρο και να παραμυθιάζουμε τον άλλο, επειδή ξέρουμε ότι αν του πούμε τα πράγματα όπως είναι, θα τον δούμε την επόμενη μέρα στις εφημερίδες κάτω από την είδηση: «απογοητευμένος τόφαλος πηδάει από την ταράτσα του σπιτιού του στη Νίκαια — βρέθηκε πετρέλαιο στον κρατήρα…».
Ευτυχώς που σε μένα δεν έχουν τύχει κόλακες και όλα τα σχόλια που μου αφήνουν στην fan page για τα κείμενά μου είναι αυθόρμητα και ειλικρινή! (ΟΚ, το έσωσα τελευταία στιγμή, νομίζω!).
Οι σφήνες
Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων που θεωρούν ότι επειδή είστε φίλοι στο Facebook, τους πέφτει ξαφνικά ιδιαίτερος λόγος σε κάθε δημόσια συζήτηση στον τοίχο σου και πρέπει οπωσδήποτε να συμμετάσχουν σε αυτή, διότι έχουν αυτοανακηρυχθεί σε μαϊντανούς κοινωνικής δικτύωσης.Σου αφήνει κάποιος φίλος ένα λινκ με μια ταινία που πρέπει οπωσδήποτε να δεις (κλασικό αυτό στον τοίχο μου, ο μισός είναι γεμάτος με trailer από σπλατεριές!). Εμφανίζεται, ξαφνικά, ο σφήνας, ρίχνει ένα like λες και ζήτησε κανείς τη γνώμη του και μετά σου αφήνει κι εκείνος ένα λινκ από παρόμοια ταινία, μην τυχόν και τον πείτε φλώρο που δεν ξέρει να κάνει search για θρίλερ στο YouTube.
Γράφει κάποιος κάτι στον τοίχο σου, απαντάς εσύ, αρχίζετε τον διάλογο και πετάγεται ξαφνικά και ο σφήνας με μία άκυρη κρυάδα, για να δείξει ότι έχει καταλάβει τι λέτε και είναι κι αυτός μέσα στο κόλπο και είναι και πολύ χιουμορίστας και σε ξέρει καλά και «αχ, τι ωραία ατμόσφαιρα που είμαστε», όσο εσύ και ο φίλος σου μουντζώνετε τις οθόνες σας με χέρια και πόδια…
Μπαίνεις εσύ στο προφίλ κάποιου κοινού σας φίλου και του γράφεις κάτι; Εμφανίζεται από το πουθενά ο σφήνας, λες και τον κάλεσε κανείς, και αφήνει κι αυτός το ηλίθιο σχόλιό του από κάτω! ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ, ΔΙΑΟΛΕ! Σταμάτα να παριστάνεις την ηχώ μου! Όταν εμφανίζεται το όνομά μου σε tag, τότε είναι προφανές ότι το θέμα αφορά μόνο εμένα — μην πετάγεσαι όλη την ώρα λες κι είσαι ο ατζέντης μου, βλαμμένε!
Καταλαβαίνω, ασφαλώς ότι κάποιοι από εσάς θα υποστηρίξουν τη σαχλή λογική: «αν δεν θέλεις να μπαίνει ο άλλος στις συζητήσεις σου, τότε μην τις αναρτάς σε δημόσια θέα ή κάνε τις κρυφές για τους άλλους». Άψογα! Οπότε, την επόμενη φορά που θα δω δύο άγνωστες να συζητάνε στο μπαλκόνι, μπορώ να μπω σφήνα και αν με κοιτάξουν σαν να το έσκασα από άσυλο, να τους πετάξω το αφοπλιστικό: «άμα δεν θέλετε να σας μιλάνε άσχετοι, τότε να μπείτε μέσα στο σπίτι σας να τα πείτε ή τηλεφωνηθείτε!».
Διαγραφή φίλου τύπου self service
Στο δεύτερο μέρος μίλησα για τις τύπισσες που προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή πάνω τους με δραματικά, τραγικά και τελείως αόριστα status updates. Υπάρχει και μία άλλη συνομοταξία, ακόμα πιο εμετική, που κάνει την εμφάνισή της ανά τακτά διαστήματα — κυρίως μετά από εκλογική περίοδο!Είναι το ζώο που κάνει αναρτήσεις τύπου: «όποιος ψήφισε το τάδε κόμμα, να με διαγράψει από φίλο του!» ή «όποιος είναι φαν αυτού του συγκροτήματος, θα φάει delete!» και διάφορες άλλες μπούρδες με τις οποίες εντυπωσιάζονται πιθανότατα μόνο πεντάχρονα.
Σιγά μη σου δώσουμε και λογαριασμό, ρε μπαγλαμά, για το τι ρίχνουμε στην κάλπη, τι ακούμε στο ραδιόφωνο, ποιες σειρές βλέπουμε, ποιο είναι το αγαπημένο μας χρώμα και αν φτιάχνουμε τα γεμιστά με κιμά. Οπότε, κράτα το δράμα για καμιά σειρά του Μανουσάκη — από εκείνες τις φασόν, που τα φτιάχνει ο Πακιστανός /μουσουλμάνος/ανάπηρος με την Ελληνίδα/χριστιανή/χορεύτρια και παθαίνει πολιτισμικό σοκ ο περίγυρός τους.
Το ότι δεν συμφωνείς μαζί μας σε κάποιους τομείς είναι γούστο σου και καπέλο σου. Στο κάτω κάτω, οι προτιμήσεις και οι ιδεολογίες διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Κι εγώ δεν αντέχω τους ηλίθιους, αλλά δεν σου ζητώ κάθε μέρα να αυτοσβηστείς από τις επαφές μου — κάνω υπομονή μαζί σου! Αν στη σκέψη και μόνο ότι μοιράζεσαι το προφίλ σου με κάποιον κρυφονεοδημοκράτη, κρυφοσατανιστή, κρυφορατσιστή ή κρυφοφάν της Βίσση βγάζεις καντήλες, τότε σβήσε το προφίλ σου τελείως, κόψε το ίντερνετ στο σπίτι και χρησιμοποίησε τον υπολογιστή σου για να σπας καρύδια (αντί για τα δικά μας καρύδια).
Αν περιμένεις να σβηστούν οι άλλοι από μόνοι τους (και παράλληλα να «καρφωθούν» κιόλας) επειδή το… απαίτησες εσύ, το πιο πιθανό είναι να καταφέρεις να σε σβήσουν τριάντα άσχετα άτομα, μόνο και μόνο επειδή είσαι κρετίνος και κρυφοφασίστας! (Αν όντως είσαι, τότε σε παρακαλώ πολύ να με σβήσεις από φίλο, διότι δεν συμπαθώ τους φασίστες…).
Εντάξει! Νομίζω πως αυτό το κείμενο αρκεί για να χάσω και τις υπόλοιπες επαφές μου. Στο τέλος θα αρχίσω να σας βρίζω ονομαστικά, για να δω πού τελειώνουν οι αντοχές σας!
Από την επόμενη εβδομάδα μπαίνουμε στην τελική δεκάδα άρθρων μέχρι το 100ο, πανηγυρικό και τελευταίο Spaz and the City! Πςςςςς, τέλειο cliffhanger, ε;
