Βασικά, ήμασταν τρελοί. Πέρα για πέρα τρελοί», έλεγε πριν από μία δεκεατία ο θρυλικός τραγουδιστής των «The Clash», Τζο Στράμερ. Είχε αποφασίσει ότι τα πάντα άλλαξαν στη μουσική σκηνή όταν άκουσε για πρώτη φορά τους «Σεξ Πίστολς».
Το συγκρότημα που δημιουργήθηκε για να τους συναγωνιστεί, οι «The Clash», απομακρύνθηκε από τον ωμό ήχο του προτύπου του, ανακάτεψε πολιτικά μηνύματα με επιρροές από άλλα είδη μουσικής και έγινε μέρος της θύελλας που ονομάστηκε πανκ.
Ενα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα στη Βρετανία διηγείται την ιστορία του συγκροτήματος μέσα από τα χείλη των μελών του: Το «The Clash» (Atlantic Books) είναι βασισμένο στις συνεντεύξεις των Τζο Στράμερ, Μικ Τζόουνς, Πολ Σιμόνον και Νίκι Χίντον που πήρε ο Μαλ Πίτσι για τους σκοπούς του ντοκιμαντέρ «Westway to the World» (2000). Η έκδοσή του συμπίπτει με την κυκλοφορία ενός CD («Live at Shea Stadium») και ενός DVD («Revolution Rock»).
«Λόγω του τρόπου που μεγάλωσα, ένιωθα ότι η εξουσία είναι κάτι που έπρεπε να αποφεύγεται, όπου είναι δυνατόν. Αν μπορούσες να μπεις μέσα και να της επιτεθείς και να ξεφύγεις χωρίς να καείς, θα έλεγα "Κάν' το". Η αμφισβήτηση της εξουσίας ήταν ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων μου». Ο Τζο Στράμερ (το πραγματικό του όνομα ήταν Τζον Γκράχαμ Μέλορ) γεννήθηκε στην Αγκυρα, όπου υπηρετούσε ο πατέρας του, που ήταν διπλωματικός υπάλληλος. Σαν γνήσιο τέκνο μεγαλοαστικής οικογένειας, φοίτησε εσωτερικός σε σχολείο στην Αγγλία. Στο «μιλιταριστικό», όπως το χαρακτηρίζει, περιβάλλον αυτού του σχολείου άρχισαν και τα προβλήματά του. Αργότερα θα παρατούσε την καλλιτεχνική σχολή στην οποία είχε εγγραφεί και θα έπαιζε μουσική στον υπόγειο, μέχρι να φτιάξει το συγκρότημα «The 101ers».
Ο Στράμερ κατάλαβε ότι η μπάντα του ήταν «τελειωμένη» όταν άκουσε τους «Πίστολς» λάιβ: «Αφού είχα ακούσει πέντε δευτερόλεπτα από το πρώτο τους τραγούδι, ήξερα ότι ήμασταν σαν τις χθεσινές εφημερίδες -ήταν τόσο μπροστά».
Λίγο αργότερα ήρθε η πρόταση από τον Σιμόνον και τον Τζόουνς, τον οποίο είχε συναντήσει παλιότερα στην ουρά για το επίδομα ανεργίας, να πάει στο δικό τους συγκρότημα: «Μέρος του πανκ ήταν ότι έπρεπε να ξεχάσεις όλα αυτά που ήξερες πριν. Ημασταν σχεδόν σταλινικοί στον τρόπο που επιμέναμε ότι έπρεπε να παρατήσεις όλους σου τους φίλους, όλα όσα είχες μάθει και τον τρόπο που έπαιζες πριν, σε μια ξέφρενη προσπάθεια να δημιουργήσεις κάτι καινούριο». Γρήγορα προσέθεσαν στον ωμό ήχο του πανκ στοιχεία της ρέγκε, της σόουλ, του ριθμ εντ μπλουζ, του ροκαμπίλι και έγραψαν έντονα πολιτικοποιημένους στίχους.
Οι Σιμόνον και Τζόουνς μεγάλωσαν στο Μπρίξτον του Λονδίνου, μια περιοχή όπου, όπως λέει ο Σιμόνον, όταν έφτανε το λεωφορείο, ο οδηγός φώναζε «Ηνωμένα Εθνη!», λόγω της μείξης των διαφορετικών φυλών που ζούσαν εκεί: «Ηταν μια συναρπαστική εποχή για να μεγαλώνει κανείς. Υπήρχε μουσική παντού, ήταν σαν να είχαμε ένα σάουντρακ στη ζωή μας» διηγείται ο Τζόουνς.
Εντυπωσιάστηκαν από τον Στράμερ και, όταν πείσθηκε να έρθει μαζί τους, η χημεία άρχισε να λειτουργεί: «Ο Πολ σκέφτηκε το όνομα "The Clash" [η σύγκρουση], γιατί ήταν συνέχεια στις εφημερίδες. Αντιπροσώπευε τον τρόπο που νιώθαμε και τον ήχο μας», σύμφωνα με τον Τζόουνς.
Τα ναρκωτικά, η επιτυχία και οι διαφορές των μελών του θα οδηγήσουν στη διάλυση του συγκροτήματος ύστερα από μια πολυτάραχη, αλλά και παραγωγική, δεκαετία, ενώ ο Στράμερ θα πεθάνει το 2002 από ανακοπή, σε ηλικία 50 ετών.
Κάποιοι κριτικοί, αλλά και οπαδοί των «Κλας», θεωρούν ότι οι νέες αυτές κυκλοφορίες αποτελούν απλώς «ανακύκλωση» υλικού. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτό το φαινόμενο είναι αναπόφευκτο για τα συγκροτήματα-θρύλους αλλά πολλοί θεωρούν ότι για τους «Κλας» είναι πολύ πιο απογοητευτικό, καθώς πάντα περηφανεύονταν ότι είχαν απόλυτο έλεγχο του τι κυκλοφορεί στο όνομά τους.
Ο ίδιος ο πρώην ντράμερ Νίκι Χίντον δηλώνει ότι όλα αυτά ανήκουν μάλλον στο παρελθόν. Οπως είπε σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Billboard»: «Ημουν εναντίον της έκδοσης του βιβλίου, γιατί είναι στην ουσία απομαγνητοφώνηση ενός ντοκιμαντέρ του 2000 με φωτογραφίες. Ο Τζο (Στράμερ) θα στριφογύριζε στον τάφο του αν ήξερε τι έχει απογίνει σήμερα η μπάντα. Οι "Κλας" υπήρχαν πριν από τριάντα χρόνια. Κανείς από μας δεν ενδιαφέρεται και πολύ πλέον, και κάποιοι απλώς βρίσκουν τρόπους να βγάζουν χρήματα»...
