Φεστιβάλ Αθηνών - Paul Tailor Dance Company στο Ηρώδειο.
Δίνει ελπίδα στον εφήμερο θνητό κάθε ιδέα μακροβιότητας. Όπως η ΕΛΕΠΑΠ (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Παίδων) που «γεννήθηκε» το 1937, καθώς και το προσκληθέν από αυτούς αμερικανικό «Paul Tailor Dance Company», από τα ελάχιστα συγκροτήματα σύγχρονου χορού των ΗΠΑ -του αποκαλούμενου «Νέου Κόσμου»- που παραμένουν ακμαία κι ενεργά εδώ και 54 χρόνια, με επικεφαλής τον ίδιο τον ιδρυτή του στα εβδομήντα οκτώ, ο οποίος έδωσε την ψυχή και το όνομά του στο συγκρότημα. Και με την ευκαιρία εκφράζουμε τη μέχρι τώρα κρυφή μας ευχή στη σημερινή πρόεδρο της ΕΛΕΠΑΠ, Μαίρη Καρέλλα Διαμαντοπούλου, και το Συμβούλιο, να έχουν τη δύναμη να συνεχίζουν το επίπονο έργο τους, πιστοί στην τέχνη και τον άνθρωπο, αγαπώντας τον χορό και τον πλησίον τους.
Γνωστός ο Paul Tailor για την πολυποίκιλη χορογραφική του έκφραση, αποτέλεσμα ίσως της πολυμορφικής καλλιτεχνικής παιδείας του με σπουδές στη ζωγραφική και στον χορό, με δασκάλους όπως οι Αντονι Τιούντορ, Μάρθα Γκράχαμ (άφησε όνομα ερμηνεύοντας τον Αίγισθο στην Κλυταιμνήστρα της), Μερς Κάντινγκαμ, ο αθλητικός χορευτής Τέιλορ λάμπρυνε την εποχή του ως ερμηνευτής κι αργότερα ως δημιουργός. Κι ενώ χρησιμοποιεί την τεχνική του σύγχρονου χορού, οι χορογραφίες του, χιουμοριστικές ή σοβαρές, έχουν μια εμφανή κλασικότητα στη δομή τους. Είναι βέβαιο πως αν δεν δημιουργηθείς, δεν γίνεσαι δημιουργός. Οι τρεις χορογραφίες του που περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα του Ηρωδείου αντιπροσώπευαν συνθέσεις τριών διαφορετικών περιόδων της ζωής του, διαγράφοντας την έμπνευση στην αειθαλή δημιουργική του πορεία.
Εργο του 1974 το «Esplanade», χρονιά που ο Τέιλορ εγκατέλειπε τη χορευτική δραστηριότητα, αποπνέει τη λαχτάρα του χορευτή να συμμετάσχει, με τον ίδιο πόνο μιας ψυχής που εγκαταλείπει τη ζωή. Το διακρίνεις στην έκφραση της ενδότερης χαράς που παίρνει το σώμα με την ωραιοποιημένη κίνηση, ακόμα και χωρίς την ανάγκη να υπάρχουν ουσιαστικά κίνητρα ή βαθυστόχαστα νοήματα.
Οι πέντε χορεύτριες κι οι τρεις χορευτές επιδίδονται με χαρούμενη διάθεση σε δυναμικές γρήγορες περιστροφές, τολμηρά πηδήματα και πεσίματα ή ερωτική διάθεση, ανάλογα με τις διαθέσεις του Κοντσέρτου για δύο βιολιά του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, που σ' ένα συμπόσιο γεμάτο νεότητα της απανταχού παρούσης ψυχής τούς εμψυχώνει.
Το Tango όπως δεν το 'χουμε ξαναδεί, στο «Piazzolla Caldera» (1997), φυσικά στη μουσική των Αστορ Πιατσόλα, Τζέρζι Πετερμπούρσκι, επιδεικνύει την πρωτεϊκή πλούσια έμπνευση του ευμετάβολου Τέιλορ που, ακολουθώντας τους ελκυστικούς ρυθμούς και το στιλ, μακριά όμως από τυποποιημένους βηματισμούς -που πάντα καραδοκούν παντού σαν «σκόρος» της τέχνης- δίνει στους χορευτές την ευκαιρία να επιδείξουν τη δεξιοτεχνία τους.
Η επιβλητικότητα των ήχων της Τοκάτα και Φούγκα του Γ.Σ. Μπαχ μεταλαμπαδεύει τη βαθιά μουσικότητά της στους 16 χορευτές του «Promethean Fire» (όπου ο χορός εξομοιώνεται με τη «Φωτιά του Προμηθέα»), από τα πιο πρόσφατα έργα του 2002. Εδώ ο χορογράφος χρησιμοποιεί μεγάλα σχήματα, που ελίσσονται αριστοτεχνικά, συγκροτημένα σε προκαθορισμένα σύνολα, πλαισιώνοντας ενίοτε ένα κύριο ζεύγος χορευτών. Από τις πιο ωραίες κι ενδιαφέρουσες δημιουργίες χορευτικής κίνησης του Τέιλορ και με μόνο μήνυμα την ομορφιά της κίνησης.
Για τους πολύ έντεχνους φωτισμούς και των τριών έργων, υπεύθυνη η διάσημη Τζένιφερ Τίπτον.
