Δεν μπορεί να παινευτεί οποιοσδήποτε πως ο πολύς Στίβεν Κινγκ έχει γράψει για το πρώτο του βιβλίο ότι «έχω τριάντα χρόνια να διαβάσω τόσο ανατριχιαστικό ψυχολογικό θρίλερ». Ούτε ότι έχει κερδίσει το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα από την Επιτροπή Συγγραφέων Μυστηρίου στις ΗΠΑ για τη «ζωντανή και ποιητική γραφή» του. Φαίνεται, όμως, ότι η Τζίλιαν Φλιν δεν είναι οποιαδήποτε. Από τις πρώτες του σελίδες, το μυθιστόρημά της «Αιχμηρά αντικείμενα» (Εκδόσεις «Μεταίχμιο»- Μετάφραση Γωγώ Αρβανίτη) δείχνει να ανατρέπει τα κλισέ της αστυνομικής λογοτεχνίας.
Δυο κοριτσάκια που αγνοούνται, βρίσκονται δολοφονημένα στο Γουίντ Γκαπ, μια επαρχιακή πόλη «στον πάτο της πολιτείας» του Μιζούρι. Αποτυχημένη ως ρεπόρτερ, η Καμίλ Πρίκερ είναι αυτοεξόριστη από την ίδια πόλη και εργάζεται στο Σικάγο. Ερχεται όμως μήπως ανακαλύψει κάποια ζουμερή είδηση που θα σηκώσει την κυκλοφορία μιας εφημερίδας που παραπαίει. Η ηρωίδα της Φλιν δεν είναι η κλασική δυναμική δημοσιογράφος που εκτίθεται στον κίνδυνο για να αποκαλύψει την αλήθεια. Είναι μια γυναίκα διαλυμένη ψυχολογικά, αλκοολική και ψυχαναγκαστική, που χαράζει πρόστυχες λέξεις στο δέρμα της, με μαχαίρια και ψαλίδια.
«Πάντα μου άρεσαν τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ», λέει στις συνεντεύξεις της η τριανταπεντάχρονη συγγραφέας. «Ολες αυτές οι ατυχίες που μπορούν να συμβούν στα φρόνιμα κοριτσάκια. Ποιος δίνει σημασία στις ξανθές, αιθέριες πριγκίπισσες; Εγώ θαύμαζα πάντα τις διεστραμμένες βασίλισσες και τις διαβολικές μητριές».
Γι' αυτό και το Γουίντ Γκαπ, μια παρηκμασμένη κωμόπολη της αμερικανικής ενδοχώρας, όπου κατοικούν «παλιές οικογένειες με λεφτά και χαμένα κορμιά» είναι το ιδανικό τοπίο για να αρχίσει η κατάρρευση της μανιοκαταθλιπτικής Καμίλ. Ομως αυτή η αντιηρωίδα δεν είναι απλά μια γυναίκα με εμμονές. Μπορεί να αδειάζει μπουκάλια βότκας, να το κάνει με μπάτσους και υπόπτους, αλλά κάποια στιγμή στέκεται στα πόδια της και καταφέρνει να διακρίνει όλη την υποκρισία, τη μισαλλοδοξία και τα καλά κρυμμένα ένοχα μυστικά ολόκληρης της κοινότητας. Αλλά κυρίως να αποκαλύψει τη νοσηρή πλευρά της δικής της οικογένειας, μιας νευρωτικής, υποχονδριακής μητέρας, μιας ατίθασης ετεροθαλούς αδελφής και ενός αδιάφορου πατριού.
Τα σκοτεινά ένστικτα της γυναίκας
«Το ξέρω, έγραψα ένα ζοφερό γυναικείο μυθιστόρημα», παραδέχεται η Φλιν. «Δεν μιλάει για καριερίστριες που κυνηγάνε ωραίους άνδρες και συσσωρεύουν ζευγάρια από γόβες, ούτε για καλοσυνάτες λευκές προτεστάντισσες μάνες, ούτε για μέγαιρες από σαπουνόπερες. Μιλάει για βίαιες και μοχθηρές γυναίκες. Αυτό που θέλω να δείξω είναι ότι οι γυναίκες έδωσαν τόσο μεγάλη σημασία στις προσπάθειές τους να διεκδικήσουν την ισότητα και να κατακτήσουν κάθε είδους εξουσία, που ξέχασαν να διερευνήσουν τα σκοτεινά τους ένστικτα. Κι όμως, οι σκοτεινές πλευρές του γυναικείου ψυχισμού είναι το ίδιο σημαντικές. Πρέπει να τις προσέχουμε σαν τις επίφοβες μαύρες ορχιδέες. Ετσι το βιβλίο μου είναι ένα μικρό φρικαλέο μπουκέτο απ' αυτές».
Πάντως η ίδια η Τζίλιαν Φλιν απέχει πολύ από την εικόνα της ηρωίδας της, της Καμίλ: «Δεν χαρακώνομαι, λέω σε όσους προσπαθούνε να διακρίνουν σημάδια στα χέρια μου καθώς υπογράφω τα βιβλία μου. Και τους διαβεβαιώνω ότι οι γονείς μου ήταν πάντα τρυφεροί μαζί μου και είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια». Το μόνο κοινό σημείο τους είναι ότι η Τζίλιαν ζει και αυτή στο Σικάγο και μεγάλωσε όπως και η Καμίλ, όχι σε μια μητρόπολη, αλλά στο Κάνσας Σίτι. Γνωρίζει από πρώτο χέρι το ασφυκτικό πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων μιας μικρής πόλης.
Ωστόσο, η συγγραφέας δεν είχε τις τραυματικές εμπειρίες που βιώνει η ηρωίδα της. Αντίθετα μεγάλωσε σε μια οικογένεια που την έμαθε να λατρεύει τη λογοτεχνία και το αγαπημένο της βιβλίο ήταν «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». «Από μικρή ήθελα να γίνω συγγραφέας ή αγρότισσα», διηγείται η ίδια. «Τελικά προτίμησα το πρώτο, που απαιτούσε λιγότερο κόπο».
Τηλεκριτικός στο «Εντερτέινμεντ Γουίκλι», με σπουδές στη δημοσιογραφία και τη φιλολογία, η Φλιν έγραψε τα «Αιχμηρά αντικείμενα» επειδή «ήμουν καλύτερη γράφοντας μυθιστόρημα παρά ρεπορτάζ και η Καμίλ στριφογύριζε στο μυαλό μου πολύ καιρό, οπότε αποφάσισα να την ελευθερώσω για να δω τι θα συμβεί.
Δεν είναι αστυνομικό το μυθιστόρημα μου», καταλήγει. «Είναι κυρίως ψυχολογικό. Χαρακτήρες όπως η Καμίλ που έχει μια αρρωστημένη εξάρτηση από τη μητέρα της, τοπία όπως η μικρή πόλη που περικυκλώνεται από ένα πυκνό δάσος, τα εξαφανισμένα παιδιά. Είναι όλος αυτός ο αμερικανικός εφιάλτης όπως τον βλέπεις στα χάρτινα κουτιά από το γάλα, όπου βάζουν φωτογραφίες παιδιών που αγνοούνται στις ΗΠΑ».
