The Seldom Seen Kid - Elbow (Universal)
Κακόφωνα πνευστά που ξυραφιάζουν τις ονειρικές μελωδίες, δίπλα σε επικά σινθεσάιζερ που οδηγούν σε σκοτεινές ροκ συμφωνίες. Επιφανειακά αυτό το μπαρόκ μουσικό κολάζ των Elbow είναι μια προσομοίωση προγκρέσιβ ροκ. Ομως οι τύποι από το Μάντσεστερ είναι αρκετά στιλίστες, ώστε να μεταμορφώσουν το ροκ τους σε ένα μελαγχολικό ατμοσφαιρικό αμάλγαμα, χωρίς να πέφτουν στην παγίδα της γλυκανάλατης ποπ.
Κόνσεπτ άλμπουμ εμπνευσμένο από συμβάντα της καθημερινότητας το αποκαλεί ο τραγουδιστής τους, Γκάι Γκάρβεϊ. Και από το εσωτερικό του ξεπηδάνε κάτι σαν σύντομα ποιήματα, γραμμένα στην ομίχλη μιας κλασικής αγγλικής παμπ, ποτισμένα με μια γλυκιά απελπισία και μελοποιημένα από μια κλειστοφοβική ορχήστρα, που σκαρώνει συγχορδίες σε ένα υπόγειο. Οι Elbow φτιάχνουν ροκ συμφωνίες, με βιολιά και τρομπέτες, ισορροπούν ανάμεσα στην τραχύτητα και το λυρισμό και συνθέτουν με το δικό τους τρόπο το σάουντρακ της μοναξιάς.
Antidotes - Foals (Warner)
Φασαριόζικο μεταπάνκ, στολισμένο με θράσος και τρέλα πάνω στα μονοπάτια της αναβίωσης που άνοιξε η βρετανική σκηνή. Μόνο που οι Foals μπορούν να ηχούν πιο φανκ και πιο μανιακοί, από όλους τους επιγόνους του ήχου του '80. Ενώ η παραγωγή του Ντέιβ Σιτεκ, του κιθαρίστα των TV On The Radio, δίνει μπόλικη ψυχεδελική αύρα στο χαοτικό τους μίγμα.
Φυσικά στο ντεμπούτο τους δεν προσφέρουν τίποτα πρωτόγνωρο. Ομως ο δικός μας Γιάννης Φιλιππάκης που ηγείται της μπάντας, πέρα από τις σπουδές φιλοσοφίας, είναι και επιδέξιος «κλέφτης». Ετσι, μπορεί να κραυγάζει σαν νεοφώτιστος υπαρξιστής ότι «η ζωή είναι ένα ατύχημα», να ξεπατικώνει ανελέητα τις μπάντες των '80s, από τους New Order ώς τους Cure, ή να γράφει σαρκαστικά «γάμα την Greenpeace, το μέλλον θα βρέξει σκατά». Οι Foals, σκορπώντας αντίδοτα φρενίτιδας στη βαλτωμένη σκηνή, έχουν γίνει η νέα αποκάλυψη των μίντια. «Η γρήγορη φήμη είναι ιός, σε αρρωσταίνει», λένε κλείνοντας το μάτι αυτά τα τσογλάνια. Αρκεί να μην προσβληθούν και μεταβληθούν πολύ γρήγορα σε κομήτη της σκηνής.
Παίζουν πότε σαν σεληνιασμένοι Prodigy και πότε σαν εθισμένοι στο ντίσκο πανκ υβρίδιο. Εδώ στο my Space τους προσφέρουν τέσσερα τραγούδια, το ένα πιο βορβορώδες από το άλλο, όλα βγαλμένα από το ντεμπούτο τους με τον επηρμένο τίτλο «Music For An Accelerated Culture». Οι πιτσιρικάδες από το Λιντς μοιάζουν αφοσιωμένοι στο τετράπτυχο «πιες, κάπνισε, γάμα, παίξε ξύλο» και διακηρύττουν αλαζονικά ότι είναι «η χαμένη γενιά και είναι το μέλλον» σαν Sex Pistols της ψηφιακής εποχής. Οι Hadouken αναμφισβήτητα διαθέτουν ευφυΐα, που τους κάνει να μπλέκουν τη βρετανική ποπ με σαμπλ από βιντεοπαιχνίδια και σκονισμένους τέκνο ρυθμούς.
Όπως διαθέτουν και μια απαράμιλλη τεχνική να προκαλούν σκάνδαλα είτε με δηλώσεις είτε με μια αντάρτικη χρήση του Ιντερνετ. Το μέλλον θα δείξει αν θα αφιερωθούν και στη μουσική ή θα παραμείνουν μια ομάδα που λατρεύει τις προβοκάτσιες μετά μουσικής.
