Ήρθε η ώρα να πατήσω πόδι, κάνοντας την επανάσταση μου, και εκφράζοντας παράλληλα διαφορετική άποψη αναφορικά με τα κινηματογραφικά δρώμενα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Μέχρι τώρα εγώ έστελνα για κριτική ένα απλό κείμενο και ο αρχισυντάκτης μας επέλεγε πότε θα το ανεβάσει, ποιες φωτογραφίες θα κολλήσει και το κυριότερο... τον τίτλο. Πατάω πόδι λοιπόν και ορίζω πως αυτό το άρθρο θα έχει τίτλο: «Τι καλά που θα 'τανε αν... ήταν Έλληνες»
Τώρα εσύ μπερδεύτηκες αναγνώστη μου αλλά εγώ θα στο κάνω τάληρα για να καταλάβεις. Οι τελευταίες ταινίες που είδα και κριτίκαρα είναι ο IRON μαν με τις 525 πανοπλίες, ο άνθρωπος από ατσάλι που 'χει και τα 40 μακρινά του ξαδέρφια - από ατσάλι κι αυτά-, τώρα ο Γούλβεριν με τον μεταλλικό σκελετό και σε δυο βδομάδες το Pacific Rim (μια πατάτα με τεράστια ρομπότ που πλακώνουν στις φάπες κάτι εξωγήινα τέρατα). Τι κοινό έχουν όλα αυτά; Το μέταλλο.
Αν ήτανε όλοι αυτοί οι σουπερντουπερήρωες Έλληνες, όχι μόνο δε θα κάναν απολύσεις απ' την Ελληνική Χαλυβουργία αλλά θα 'πρεπε να κάνει διπλοβάρδιες για να τους κουλαντρίσει. Δυστυχώς όμως όλοι τους είναι αμερικανάκια και τα λεφτά τα παίρνουν οι βιομηχανίες στο Ντητρόιτ. Ακόμα πιο δυστυχώς, αν το ψάξετε θα διαπιστώσετε πως οι όποιοι Έλληνες (νεόκοποι) υπερήρωες βασίζονται στην ελληνική ψυχή και το θείο αίμα τους (τον ιχώρα δηλαδή) κι όχι στην γνώση και την τεχνολογική υπεροχή.
Το αποτέλεσμα; Νομίζουν κάμποσα βλαμμένα πως είναι απόγονοι ημίθεων, μαζεύονται 10 με ρόπαλα κι αλυσίδες, τσακίζουν στο ξύλο έναν Πακιστανό, γυρνάνε σπίτια τους πιστεύοντας πως είναι οι εκπρόσωποι της άριας φυλής κι όταν προκηρύσσεται γενική απεργία μπας και σωθεί το μερόκαμα είναι κότες λυράτες που πάνε πρωί πρωί στη δουλειά κι άμα τύχουν σε καμιά απεργιακή περιφρούρηση σφυρίζουν κλέφτικα και το παίζουν περαστικοί απ' την πόρτα της βιοτεχνίας.
Και δεν είναι μόνο που θα δούλευαν οι μεταλλεργάτες με τόσες καταστροφές που γίνονται σε κάθε ταινία (στον είρων μαν ένα ολόκληρο ναυπηγείο, στον σούπερμαν κάνα δυο πόλεις, στο πασίφικ ριμ κάνα δυο χώρες), θα 'βρισκαν δουλειά κι οι οικοδόμοι που μαραζώνουν με 90% ανεργία. Εξώκειλα όμως και θα με λογοκρίνει ο Δηράκης. Λοιπόν πήγα κι είδα τον Γούλβεριν... Πρέπει να 'ναι η πιο ηλίθια ταινία των τελευταίων 115 ετών (απ' τις απαρχές δηλαδή του κινηματογράφου).
Υπόθεση: Ο Γούλβεριν πάει στη γΙαπωνία για να ξεπροβοδίσει στο θάνατο τον Γιασίντα (έναν Ιάπωνα κεφαλαιοκράτη που του είχε σώσει τη ζωή στο Ναγκασάκι).
- Ο Γιασίντα πεθαίνει (τάχαμου τάχαμου).
- Η ξανθιά σκύλα καταστέλλει τις υπερδυνάμεις του Γούλβεριν.
- Ο Γούλβεριν πηδάει την εγγονή του Γιασίντα (χέστηκε ο Γιασίντα) και σκοτώνει το γιο του Γιασίντα (ξαναχέστηκε ο Γιασίντα).
- Ο Γιασίντα βάνει ένα παραδοσιακό κοστουμάκι λαμέ (μεταλλικό κι αυτό), κάνει μανικιούρ στον Γούλβεριν και του κλέβει το μεδούλι.
- Η εγγονή χώνει κάτι μαχαίρια στο κεφάλι του Γιασίντα.
- Ο Γούλβεριν ρίχνει τον Γιασίντα από 'ναν γκρεμό και φεύγει με το κοκκινομάλλικο μωρό που προβλέπει πότε και πώς θα πεθάνει ο καθείς.
Όλη η ταινία που διαδραματίζεται στην Ιαπωνία περιγράφει τη μηχανή που έστησε ένας ξεμωραμένος γέροντας, που δεν είχε τι να κάνει τα λεφτά, για να κλέψει απ' τον συμπαθέστατο ημιάγριο Γούλβεριν την ικανότητα της αυτοΐασης. Σύμμαχοί του στο ευγενές αυτό εγχείρημα είναι ένας πρωταθλητής της τοξοβολίας, όχι ιδιαίτερα έξυπνος, καμιά πεντακοσαριά νίντζα αγνώστων λοιπών στοιχείων αλλά γνωστής οριζοντίου κατάληξης και μια ξανθιά επιστημόνισσα, καπιταλίστρια (αυτή το 'πε, όχι εγώ) φαρμακόγλωσσα που είναι κυριολεκτικά γλωσσόφιλο και κηδεία.
Υπάρχει επίσης το κοκκινομάλλικο ατίθασο νιντζάκι που ντύνεται σα τη Μπρίτνεϋ Σπίαρς, ο γιος του Γιασίντα που βάζει να σκοτώσουν την κόρη του για να μη χάσει την περιουσία του γέρου και υπάρχει και το παληκαράκι που δε θυμάμαι τ' ονομά του αλλά είναι υπουργός δικαιοσύνης της γΙαπωνίας, αρραβωνιάρης της εγγόνας και θα τον καταλάβετε απ' το κόκκινο βρακί που φοράει και τα λαγουδάκια του playboy που θωπεύει.
Διάβασα που λέτε την κριτική του Πουλάκου (έτσι για να δω τι λέει και ο συνάδελφος που 'βλεπε ρώσικη πρωτοπορία στο δημοτικό) για την ταινία κι έφριξα, διαβάστε: Αυτή η πρώτη ταινία της νέας κινηματογραφικής σειράς είναι αξιόλογη, αναφέρει μεταξύ άλλων. Για να το λέει ο Πουλάκος κάτι παραπάνω θα κατάλαβε, αλλά γάμ...σέ μας, αυτός σε κάθε ταινία προσέχει τη φωτογραφία, το μοντάζ, τη μουσική, τις ερμηνείες, το σενάριο... μέχρι και το μακιγιάζ.
Εμάς τους κριτικούς της αμερικάνικης κινηματογραφικής σχολής μας απασχολούν δύο μόνο στοιχεία: το σεξ και το αίμα. Κι η ταινία δεν έχει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Σκοτώνεται βέβαια κόσμος αβέρτα αλλά δεν είναι φονικά σπλάτερ κι όσο για το σεξ: αααα, εκεί μια αγκαλίτσα, ένα φιλάκι και μετά ευρυγώνιο πλάνο στις φρυγανιές του πρωινού. Και χαίρω πολύ ρε Νέστορα πως το τέλος είναι προβλέψιμο, και τη γιαγιά μου με το αλτσχάϊμερ να ρωτήσουμε: '' γιαγιά, θα καταφέρουν ποτέ οι κακοί να νικήσουν στις χολυγουντιανές παραγωγές;'' η απάντηση που θα μας δώσει θα είναι του στυλ: ''τα κουλοκούθια τ' Αρμέν θα πάρνι''. Κολοκύθια του αρμένη ήταν σύμφωνα με τον παππού μου το μακαρίτη τα κοχόνια.
Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόντουσαν οι παραγωγοί της ταινίας. Δε μπορώ να καταλάβω πώς η Μάρβελ έδωσε τη συγκατάθεσή της σ' αυτό το ανοσιούργημα. Στο σύμπαν των X-MEN είναι δεδομένο πως το αδαμάντιο (το υλικό που έχει στο σκελετό του ο Γούλβεριν) είναι θεωρητικά και πρακτικά Α-ΦΘΑ-ΡΤΟ. Όταν λοιπόν κόβονται τα αδαμάντινα νύχια του κάτι πάει λάθος, το ανάλογο στη δική μας πραγματικότητα για σας τους μη εξοικειωμένους με τα κόμικς είναι το δελτίο του Σκάι να προβάλλει τις θέσεις του ΚΚΕ, οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού να αγκαλιάζουν αυτούς του Ολυμπιακού, να πάτε σε συνέντευξη για δουλειά και να σας πουν πως πληρώνουν πάνω από 500 ευρώ, να δείτε τον κάδο ανακύκλωσης της γειτονιάς σας και να μην έχει μέσα καρπουζόφλουδες και ψαροκέφαλα. Ένα βήμα δηλαδή πριν την ολοκληρωτική καταστροφή.
Πάντως, για να μην είμαι άδικος, η ταινία είχε κι ένα καλό: η γυναίκα μου μ' απείλησε πως αν μετά το Γούλβεριν δε την πάω σε μια κανονική ταινία για να συνέλθει δε θα μ' αφήσει για ένα μήνα να δω κινούμενα σχέδια, να φάω τυρογαριδάκια και να πάρω κάρτες Γιου Γκι Ο. Πήγαμε λοιπόν και είδαμε τη Διατριβή για ένα φόνο. Εγώ δε μπορώ να την κρίνω, γιατί θα χαλάσω το ίματζ μου και σ' αυτό το ντουνιά τον άτιμο για ένα κούτελο ζούμε, αλλά συστήνω ανεπιφύλακτα να πάτε να τη δείτε.
Έναντι επιλόγου, να ευχηθώ σε όσους ακόμα δεν πήγαν διακοπές να περάσουν καλά και σ' αυτούς που δεν έχουν άλλη άδεια καλή υπομονή. Εμείς οι ακάματοι ταπεινοί εργάτες της έβδομης τέχνης θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τις πατάτες και τα καρπούζια που στέλνει ο θείος Σαμ και να σας κρατάμε ενήμερους για όλα τα σημαντικά που συμβαίνουν και μέλλονται να συμβούν (σεισμούς, λοιμούς, καταποντισμούς, επιθέσεις εξωγήινων, αφίξεις ασγκαρντιανών ημίθεων, ιούς και παλιαρρώστιες, βρυκολάκους ζόμπι και λυκανθρώπους, μεταλλαγμένους, μέντιουμ χαρτορίχτρες και προφητείες, μυστικά τουρνουά πολεμικών τεχνών, ιστορικές και προϊστορικές αναφορές, καθώς και για την εξέλιξη στον προαιώνιο αγώνα του καλού με το κακό που τώρα είναι στα χασομέρια του πρώτου ημιχρόνου και το καλό προηγείται 2-1 με γκολ από προφανή θέση οφσάιντ).
