Θυμάστε το τραγούδι Supergirl των Reamonn; Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Τα cd έφευγαν κατά δεκάδες από τα δισκάδικα, ενώ το μετέδιδαν ακόμα και ραδιοφωνικοί σταθμοί που ειδικεύονται σε ρεπερτόριο... πίστας. Ένα συγκρότημα που έμοιαζε να αποτελεί σίγουρο χαρτί για τους εγχώριους διοργανωτές συναυλιών. Σωστό; Λάθος.
Η συναυλία πραγματοποιήθηκε και κόπηκαν όλα κι όλα 138 εισιτήρια. Δεν μιλάμε απλώς για αποτυχία, αλλά για ορίτζιναλ καταστροφή. Όπως και με την Άγιο. Κατέφθασε στα μέρη μας με το Down by the news στις αποσκευές της, ένα κομμάτι που εκείνη την εποχή είχε γίνει δεύτερος εθνικός μας ύμνος. Και όμως, ζήτημα ήταν να ανέβηκαν στον λόφο του Λυκαβηττού περισσότερα από εξακόσια άτομα για να τη δουν ζωντανά. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι πως προηγήθηκε πλειστηριασμός, με τις εγχώριες εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών να σφάζονται στην ποδιά της νιγηριανής τραγουδίστριας.
Σαν το χρηματιστήριο και η μουσική. Άλλες φορές αποτυγχάνεις εκεί που είσαι 100% σίγουρος και άλλες φορές η επιτυχία έρχεται από το πουθενά. Πιο παράδοξο είναι ότι αυτό μπορεί να συμβεί ακόμα και με τον ίδιο καλλιτέχνη. Παράδειγμα, οι Πάβλοβς Ντογκ. Ενα... προϊστορικό συγκρότημα στην ουσία, ήρθε πέρυσι και ξεπούλησε όλα τα εισιτήρια μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Απίστευτο. Τους έφεραν λοιπόν άρον άρον και φέτος. Αλλά, η δεύτερη συναυλία πήγε άπατη. Ούτε εκατό άνθρωποι δεν βρέθηκαν εκεί...
Παίζει ρόλο βέβαια και το πού διεξάγεται το λάιβ. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ήταν φανερό ότι ο καλλιτέχνης βρισκότανε στο λάθος χώρο, την πιο ακατάλληλη στιγμή. Τον Φρανκ Σινάτρα, λόγου χάριν, τον έβαλαν να εμφανιστεί το 1993 στο... Ολυμπιακό Στάδιο! Στα στερνά του. Έχασκε άδειο το απέραντο γήπεδο στα πόδια του κι ένας ασθμαίνων καλλιτέχνης προσπαθούσε να το γεμίσει με την παρουσία σου, την κομψή του παρουσία που ταίριαζε περισσότερο σε άλλα, λιγότερο αχανή μέρη.
Κάτι ανάλογο είχαμε φέτος και με το Terra Vibe στη Μαλακάσα. Έναν σχετικά καινούριο συναυλιακό χώρο, πανέμορφο, φτιαγμένο μέσα στο δάσος. Πολλοί θεώρησαν λανθασμένη την επιλογή της συγκεκριμένης τοποθεσίας για δύο, κυρίως, συναυλίες: της Κάιλι Μινόγκ, τέλη Μαΐου, και του Λέοναρντ Κοέν πριν από ένα μήνα. Γύρω στις επτά χιλιάδες κόσμο μάζεψε η ποπ σταρ, τους μισούς ο καναδός τροβαδούρος. Πιστεύουμε ότι οι συγκεκριμένες συναυλίες θα έκοβαν πολύ περισσότερα εισιτήρια αν γίνονταν κάπου στην Αθήνα.
Ο ιδιοκτήτης της Didi Music Νίκος Λώρης, που διαχειρίζεται τον χώρο του Terra Vibe, διαφωνεί: «Τα ίδια εισιτήρια θα κάναμε αν η συναυλία του Κοέν πήγαινε στον Λυκαβηττό. Παραπάνω από 3.800 δεν θα μπορούσαμε να κόψουμε». Συνυπολογίζοντας προφανώς το κόστος ενοικίασης του θεάτρου στον Λυκαβηττό, έκρινε πως τον συνέφερε να γίνει η συναυλία στο Terra Vibe. «Υπήρχε κι ένας επιπλέον λόγος», λέει ο Ν. Λώρης. «Σκεφτήκαμε με μία πιο μακροπρόθεσμη λογική. Θέλαμε να παρουσιάσουμε τον χώρο μας στη Μαλακάσα σε έναν κόσμο που αγνοούσε την ύπαρξή του».
Και εννοεί το ποπ κοινό για την Κάιλι Μινόγκ και τους πενηντάρηδες (και βάλε) για τον Λέοναρντ Κοέν. «Να τον μάθουν κι αυτοί που δεν πηγαίνουν συχνά σε λάιβ». Το ροκ κοινό, πάντως, γνωρίζει το Terra Vibe και από την καλή και από την ανάποδη. Γιατί, όντως, πρόκειται για έναν ωραίο και πλήρως εξοπλισμένο πλέον χώρο που, όμως, σε πολυπληθείς συναυλίες γίνεται συνώνυμο της ταλαιπωρίας. Ακόμα έχουν να λένε όλοι για το τι τράβηξαν εκεί με τη συναυλία του Μανού Τσάο.
Η Didi Music νοίκιασε το συγκεκριμένο χώρο για είκοσι πέντε χρόνια, λύνοντας έτσι το πρόβλημα που αντιμετώπιζε με τα Rockwave. Πριν από το Terra Vibe, το μεγαλύτερο ποπ και ροκ φεστιβάλ στην Αθήνα δεν είχε σταθερό χώρο διεξαγωγής. Σαν νομάδας, βρέθηκε κατά καιρούς στα πιο απίθανα μέρη της πόλης. Από τα καυτερά τσιμέντα της βιομηχανικής ζώνης στη Δραπετσώνα, μέχρι το περιβαλλοντικό πάρκο στους Αγίους Ανάργυρους όπου διοργανώθηκε το πιο αποτυχημένο Rockwave όλων των εποχών. Και από τους τόνους σκόνης και άμμου στην πλαζ της Φρεαττύδας έως τον Αγιο Κοσμά, στην παραλιακή. Εκεί κι αν ήταν λανθασμένη επιλογή χώρου.
Ένα ροκ φεστιβάλ, δίπλα ακριβώς στο club Privillege με τα προκλητικά σεκιούριτι στην πόρτα. Δεν ήθελε πολύ για να ανάψει η σπίθα. Κάποια ειρωνικά γέλια από τη μία μεριά, μπουκάλια να εκτοξεύονται από την άλλη, γρήγορα κλιμακώθηκαν τα επεισόδια με φωτιές και καταστροφές. Την άλλη μέρα που έπαιζαν οι REM, οι διοργανωτές άλλαξαν τη θέση εισόδου στο χώρο (την πήγαν στην απέναντι πλευρά). Και την άλλη χρονιά, άλλαξαν και την τοποθεσία για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.
Μερικές φορές, βέβαια, δεν φταίνε οι προμότερ για την άστοχη επιλογή χώρου. «Φέραμε τον Τζο Στράμερ των Clash στην Ελλάδα» λέει ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, ιδιοκτήτης του Gagarin, «αλλά δεν μπορούσαμε να τον πάμε στο Ρόδον γιατί εκείνη τη νύχτα έπαιζε εκεί ένας καλλιτέχνης του... έντεχνου. Στον κατ' εξοχήν ροκ χώρο συναυλιών της πόλης, δηλαδή, ήταν κλειστές οι πόρτες για έναν αυθεντικό ροκ καλλιτέχνη». Κατέληξαν λοιπόν στο ιστορικό μεν, αλλά εντελώς ακατάλληλο για συναυλίες κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Σπόρτινγκ. «Εκτός του ότι δεν του άρεσε καθόλου εκεί του Στράμερ», θυμάται ο Ν. Τριανταφυλλίδης, «θύμωσε πολύ με το γεγονός ότι δεν υπήρχαν ξεχωριστές τουαλέτες ανδρών και γυναικών. Μας δήλωσε δε, ότι για να έλθει ξανά στην Ελλάδα αυτό θα αποτελούσε βασική προϋπόθεση». Λίγους μήνες αργότερα ο Τζο πέθανε, αλλά το ρεζιλίκι δεν το γλιτώσαμε.
Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης δοκίμασε από νωρίς να αξιοποιήσει τα ολυμπιακά ακίνητα του Φαλήρου. Το πρώτο καλοκαίρι μετά τους Ολυμπιακούς νοίκιασε για όλη τη σεζόν τον χώρο του Beach Volley. «Η παραλία δεν μας πάει», υποστηρίζει τώρα. «Καμία από τις συναυλίες που διοργανώσαμε εκεί δεν είχε επιτυχία. Ακόμα και με τους White Stripes, ένα από τα μεγαλύτερα αμερικάνικα συγκροτήματα, μπήκαμε μέσα οικονομικά». Το πολυδιαφημισμένο γήπεδο του Beach Volley, ο επονομαζόμενος και Λυκαβηττός της παραλίας, δεν δείχνει να «τραβάει» προς το παρόν. Ισως να μην είναι τυχαίο πως φέτος δεν πραγματοποιήθηκε εκεί ούτε ένα συναυλιακό γεγονός.
Σταθερή αξία οι Σκόρπιονς
Ο μόνος ολυμπιακός χώρος που έχει αξιοποιηθεί επιτυχώς είναι το θέατρο «Μπάντμιντον» στο Γουδί. Κόσμημα το θέατρο κι ευρωπαϊκών προδιαγραφών, κάτι βέβαια που δεν αποτελεί ικανή κι αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία μιας συναυλίας. Αποδείχθηκε λοιπόν εξαιρετικά φιλόδοξο το φετινό σχέδιο των πέντε συναυλιών του Φίλιπ Γκλας. Πού να βρεθεί ο κόσμος να γεμίσει πέντε ολόκληρα βράδια το, χωρητικότητας δυόμισι χιλιάδων, «Μπάντμιντον»; Εδώ βεβαίως δεν φταίει το θέατρο, όπως αποδεικνύεται ότι δεν έφταιγε και η τοποθεσία για τα λίγα εισιτήρια στα ηλεκτρονικά φεστιβάλ Synch.
Τα δύο πρώτα διοργανώθηκαν στο Λαύριο, σε έναν πανέμορφο και φουτουριστικό χώρο μεν, αλλά στο... Λαύριο. Μακριά δηλαδή. Αναμενόμενο να μην μαζέψουν πολύ κόσμο. Ωστόσο, όταν τα επόμενα δύο Synch πραγματοποιήθηκαν στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι (πιο κέντρο δεν γίνεται), έκοψαν επίσης ελάχιστα εισιτήρια.
Αλλά από αποτυχίες κι επιτυχίες, ένα σωρό. «Φέραμε τον Ρέι Ντέιβις κι ενώ περιμέναμε κοσμοσυρροή, έπαιξε μπροστά σε τριακόσιους ηρωικούς θεατές που ήμασταν όλοι γνωστοί και φίλοι», θυμάται ο Ν. Τριανταφυλλίδης. «Αντιθέτως, το άγνωστο συγκρότημα του ποστ ροκ God Speed You Black Emperor έκανε το πιο γρήγορο σόλντ άουτ στην ιστορία του "Ρόδον"». Κι ας μην είχαν πουλήσει τότε στην Ελλάδα περισσότερους από εκατό δίσκους. Στις απρόσμενες επιτυχίες και οι Σκόρπιονς που αρχικά, τουλάχιστον, ουδείς πίστευε ότι θα μάζευαν τριάντα χιλιάδες κόσμο. Έκτοτε έρχονται κάθε χρόνο σχεδόν, όπως και οι Πινκ Μαρτίνι, ακόμα ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού.
Να φανταστεί κανείς ότι μία από τις πρώτες πρώτες τους συναυλίες στο Club 22 στη Βουλιαγμένης ήταν άκρως επεισοδιακή. Το κλαμπ αποδείχθηκε πολύ μικρό. Χίλια άτομα μέσα και άλλα πεντακόσια έξω στο δρόμο, όλα τους με εισιτήριο να προσπαθούν να δουν το γκρουπ. Πελαγωμένος ο διοργανωτής αποφάσισε να γυρίσει τα χρήματα πίσω σε όσους ήταν εκεί κι επιδείκνυαν, απλώς, το απόκομμα. Πόσα εισιτήρια κόπηκαν στα τρία και πόσα μαζεύτηκαν από κάτω, δεν πρέπει να έχει προηγούμενο στα ελληνικά χρονικά!
