Ο Σωκράτης Άνθης, ιδρυτής του κουιντέτου Melos Brass παρουσιάζει περήφανα το 1ο Φεστιβάλ Χάλκινων Πνευστών στο Μέγαρο Μουσικής Οταν ξεκίναγε να μάθει τρομπέτα στη Φιλαρμονική Κέρκυρας, οι νέοι δεν είχαν ούτε ενημέρωση
«Όποιος νέος μουσικός επιμένει, κάνει καλά τη δουλειά του κι έχει υπομονή, στο τέλος θα τα καταφέρει». Ο Σωκράτης Άνθης μιλάει εξ ιδίας πείρας κι ας ήταν ακόμα δυσκολότερα τα πράγματα όταν εκείνος ξεκινούσε να σπουδάσει τρομπέτα. Εφαρμόζοντας ό,τι τώρα συμβουλεύει, έγινε ένας από τους κορυφαίους μας σολίστ. Ιδρυτικό μέλος από το '89 του περίφημου κουιντέτου Melos Brass, έχει στο βιογραφικό του πλήθος συνεργασίες με τους σπουδαιότερους Ελληνες συνθέτες και ορχήστρες. Πάντα περνούσε άλλωστε με ευκολία από είδος σε είδος, φτάνει να ήταν «καλή μουσική».
Με γλυκύτητα, αισιοδοξία αλλά και πείσμα μιλάει και για τους νέους μουσικούς. Τους συναντά είτε ως καθηγητής, πια, στο Ωδείο Αθηνών ή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και στη Θερινή Ακαδημία που διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι στην Κέρκυρα, είτε ως μέλος κριτικής επιτροπής σε διεθνείς διαγωνισμούς.
Κυρίως για χάρη των νέων μουσικών οραματίστηκαν το Φεστιβάλ Χάλκινων Πνευστών ο ίδιος και οι άλλοι 4 σολίστ (Παναγιώτης Καίσαρης-τρομπέτα, Αντώνης Λαγός-κόρνο, Σπύρος Φαρούγγιας-τρομπόνι, Παύλος Γεωργιάδης-τούμπα) του Melos Brass. Και να που με συμπαραστάτες τον Οργανισμό Μεγάρου Μουσικής, τα Μουσικά Συνόλα του Δήμου Αθηναίων και το Εργαστήριο Πνευστών του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου, το 1ο Φεστιβάλ πραγματοποιείται, από την Κυριακή μέχρι την Τετάρτη, στο Μέγαρο και υπόσχεται τέσσερις συναυλίες με ρεπερτόριο από την κλασική μουσική μέχρι την τζαζ.
Το Melos Brass πώς αποφασίσατε να το ιδρύσετε;
Ήμασταν μια παρέα μουσικών που θέλαμε ήδη από τα μαθητικά μας χρόνια να οργανώσουμε ένα κουιντέτο. Εκείνη την εποχή η ιδέα τέτοιων συνόλων είχε αρχίσει να διαδίδεται παγκοσμίως. Τότε πήραμε και τους πρώτους δίσκους και ζηλέψαμε. Διαπιστώσαμε βέβαια και πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν πέντε άτομα με κοινούς στόχους. Κι όμως τα καταφέραμε. Εχουμε πια μια συνεχή, καλή παρουσία. Παγκοσμίως είμαστε ένα από τα μακροβιότερα κουιντέτα.
Με ποια αφορμή πήρατε την πρωτοβουλία για το Φεστιβάλ Πνευστών;
Την τελευταία 20ετία στην Ελλάδα έχει σημειωθεί εξαιρετική πρόοδος στα πνευστά και στα κρουστά, τόσο στον αισθητικό όσο και στον τεχνικό τομέα. Το Melos Brass έχει συμβάλει καθοριστικά, αναλαμβάνοντας διάφορες πρωτοβουλίες. Ομως, όλη αυτή η πρόοδος πρέπει να συνδυαστεί και με την παρουσία νέων ανθρώπων.
Συνεπώς, το κεντρικό σας κίνητρο ήταν οι νέοι σολίστ;
Το όνειρο κάθε νέου μουσικού είναι να παίξει δίπλα σε καταξιωμένους συναδέλφους του. Ολοι μας το 'χουμε νιώσει. Γι' αυτό παίζουμε κι εμείς σ'αυτές τις συναυλίες, ώστε και να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας αλλά και κυρίως να δώσουμε μια ευκαιρία στα νέα παιδιά να αισθανθούν σιγουριά για ό,τι κάνουν.
Εκτός από τους νέους σολίστ φέρνετε κι ονόματα από το εξωτερικό.
Το German Brass, ένα καταπληκτικό 10μελές σύνολο χάλκινων πνευστών που έχει αφήσει εποχή. Και τον Αμερικανό τρομπετίστα της τζαζ, Ρεξ Ρίτσαρντσον, που έχει μάλιστα ελληνικές ρίζες (η μητέρα του είναι Ροδίτισσα).
Στην Ελλάδα έχουμε εξοικείωση και με μία άλλη εκδοχή των χάλκινων: τα παραδοσιακά της Φλώρινας...
Πρόκειται για μουσική με εξαιρετικό ενδιαφέρον τόσο ως προς τη σύνθεσή της όσο και ως προς τον τρόπο ερμηνείας. Εχουμε πάει κι εμείς στη Φλώρινα για συναυλίες και συνεργασίες με παραδοσιακούς μουσικούς. Πιστεύω, μάλιστα, ότι στο επόμενο φεστιβάλ θα πρέπει να υπάρχει και μια τέτοια συναυλία.
Να γυρίσουμε στο δικό σας ξεκίνημα. Γεννηθήκατε στην Κέρκυρα, νησί με μεγάλη μουσική παράδοση. Παρ'όλα αυτά πώς διαλέξατε την τρομπέτα;
Στην Κέρκυρα όλα τα νέα παιδιά περνάνε κάτω από τις φιλαρμονικές, τις ακούν και συνήθως αποφασίζουν να ανέβουν και πάνω. Ετσι κι εμένα ο πατέρας μου με πήρε μια μέρα απότο χέρι και μ'έγραψε στη Φιλαρμονική. Ημουν πολύ καλός στη θεωρία κι έτσι ο δάσκαλος γρήγορα με ρώτησε "τι όργανο θα επέλεγες"; "Τρομπέτα", του απάντησα κατευθείαν. Ημουν δέκα χρόνων κι ακόμα δεν ξέρω γιατί. Ισως να με είχε συγκινήσει ο ήχος.
Από εκεί και πέρα φαντάζομαι ότι τα πράγματα δεν θα ήταν και πολύ εύκολα...
Ήταν πολύ δύσκολα. Ακόμα και η ενημέρωση ήταν δύσκολη. Φάνταζε π.χ. εξωπραγματικό το να πας ένα ταξίδι για να παρακολουθήσεις ένα σεμινάριο. Τώρα πια, ευτυχώς, όλα αυτά είναι πολύ ευκολότερα. Κι εμείς ως Melos Brass προτιμούμε οι νέοι να παρακολουθούν σεμινάρια εδώ στον τόπο τους. Γι' αυτό και φροντίζουμε να φέρνουμε κάθε χρόνο στη Θερινή Ακαδημία καθηγητές, πραγματικά διαπρεπείς στον χώρο τους.
Είχατε και την τύχη να γνωρίσετε τον Χατζιδάκι πολύ νέος...
«Ήμουν 19 ετών, αλλά με είχε ακούσει και είχε εκτιμήσει την προσπάθειά μου ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο τουμπίστας. Με πήρε ένα βράδυ μαζί του στον "Μαγεμένο Αυλό" και μου γνώρισε τον Μάνο. "Σε παρακαλώ, γράψε μου μια κασέτα να ακούσω τη δουλειά σου", μου είπε. Την ηχογράφησα και του την πήγα. Επειτα από μία εβδομάδα μού τηλεφωνεί και με καλεί σε μια ηχογράφηση στην "Κολούμπια". Πήρα την τρομπέτα μου και πήγα χωρίς να ξέρω τι και πώς. Κι έτσι συμμετείχα στα "Παράλογα". Ήταν η πρώτη δισκογραφική μου συνεργασία».
Έκτοτε κινείστε στο κλασικό ρεπερτόριο αλλά όχι μόνον σ'αυτό. Δεν συναντήσατε την προκατάληψη κάθε πλευράς;
Μόνο; Εμένα οι κλασικοί με κοιτάγανε περίεργα ακόμα κι όταν συνεργαζόμουν με τον Χατζιδάκι. Αλλά από την πρώτη στιγμή είχα σαφή άποψη: μου αρέσει η καλή μουσική από όπου κι αν προέρχεται. Γιατί η "Σερενάτα" του Σούμπερτ είναι καλύτερη από το "Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι" του Χατζιδάκι; Είναι και τα δύο εξαίσια.
