Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία στην τέχνη. Να ένα γοητευτικό θέμα, πόσο μάλλον όταν αναπτύσσεται στους θρυλικούς δρόμους του Μπρονξ. Η έκθεση «Street Art, Street Life: From the 1950s to Now» ξεναγεί τους θεατές στους τρόπους με τους οποίους ο δρόμος έχει λειτουργήσει ως μούσα για πρωτοπόρους καλλιτέχνες από το '50 μέχρι τώρα: Ρόμπερτ Φρανκ, Γουίλιαμ Κλάιν, Γκάρι Γουίνογκραντ, Γιόκο Ονο, καλλιτέχνες του κινήματος Φλούξους και αρκετοί σύγχρονοι, θα παρουσιάζονται μέχρι τις 25 Ιανουαρίου στο Μουσείο του Μπρονξ.
«Ένας από τους βασικούς στόχους είναι να συνταιριάξω συναρπαστική τέχνη διαφορετικών νέων καλλιτεχνών σε ένα πλούσιο ιστορικό πλαίσιο. Η έκθεση παρουσιάζει πολλά διασταυρούμενα καλλιτεχνικά μονοπάτια - φωτογραφία - ντοκουμέντο, περφόρμανς, εννοιολογική, ακτιβισμό και κουλτούρα του δρόμου», λέει η επιμελήτρια Λίντια Γουί. Η περιπλάνηση ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του '50, στο τέλος, δηλαδή, της εποχής της κλασικής φωτοδημοσιογραφίας. Οι αυθάδεις εικόνες του Γουίλιαμ Κλάιν και η κατεργάρικη φωτογραφία του Γουίνογκραντ και του Λι Φριντλάντερ αντικατοπτρίζουν μια νέα αισθητική προσέγγιση στη φωτογραφία.
Φωτογραφικά πόστερ και δράσεις του κινήματος Φλούξους αποκαλύπτουν τους τρόπους με τους οποίους οι καλλιτέχνες αρχίζουν να διανύουν τους δρόμους για να συναντήσουν αυθόρμητα το πλήθος. Σύντομα, αρχίζουν να μεταμορφώνουν ταπεινά ευρήματα από τους δρόμους σε αντικείμενα τέχνης. Το '60 αρκετοί αρχίζουν να δρασκελίζουν τα όρια μεταξύ φωτογραφίας δρόμου, φωτοδημοσιογραφίας και εννοιολογικής εικόνας, ενώ αρχίζει η φωτογραφία να χρησιμοποιείται ως τεκμήριο καλλιτεχνικών δράσεων.
Η έκθεση μπαίνει στις δεκαετίες του '70 και του '80 με τα πάνελ της Μάρθα Ρόσλερ και τις φωτογραφίες του περφόρμερ Τέκτσιγκ Σάιεχ, από το χρόνο που έζησε στη Νέα Υόρκη ('81-'82) χωρίς ποτέ να μπει σε κλειστό χώρο, εκτός μιας νύχτας που πέρασε στη φυλακή. Οι διαφόρων ειδών εικόνες αποκαλύπτουν τους τρόπους με τους οποίους οι καλλιτέχνες απαντούν στην έλλειψη στέγης και στην αστική αποσύνθεση αυτών των δεκαετιών.
Η δεκαετία του 1990 περιλαμβάνει μεταξύ άλλων εικόνες όπως αυτές του Αλαν Σέκουλα, που τεκμηριώνει τις διαδηλώσεις στο Σιάτλ το 1999 κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου ή άλλες που αναφέρονται στις αντιδράσεις για την αλόγιστη αστική ανάπτυξη σε Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική.
Η έκθεση απεικονίζει «το πώς από το 1950 οι πρωτοπόροι έχουν χρησιμοποιήσει το δρόμο για να κριτικάρουν τη θεσμοποιημένη τέχνη. Οι θεατές θα διαπιστώσουν ότι, παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις, το έδαφος -ο δρόμος- ήταν από μόνο του ασταθές και μετακινούμενο», λέει ο Φρέιζερ Γουάρντ, που προλογίζει τον κατάλογο της έκθεσης, και ερμηνεύει: «Ισως αυτό να εξηγεί τη συνεχιζόμενη έλξη που ασκεί ο δρόμος».
