Ακόμα κι αν οι περισσότεροι τον ξέρουν ως τον ισχυρό άντρα της ΑΕΛ, ο κάμπος είναι ένα μόνο από τα «γήπεδα» που δραστηριοποιείται -με... καλπάζουσα επιτυχία- ο Κώστας Πηλαδάκης.
Είναι βασικός μέτοχος της εισηγμένης στο Χρηματιστήριο Vivere, των καζίνο του Ρίου και της Ξάνθης και της εταιρείας Cosmo Μεγάλα Καταστήματα – που εμπορεύεται με μεγάλη επιτυχία ringtones και realtones για κινητά τηλέφωνα. Δημιουργός και ιδιοκτήτης των Virgin Megastores, των δισκογραφικών V2 και Virgin, ιδιοκτήτης και Πρόεδρος της ΠΑΕ Λάρισα, αντιπρόεδρος της ποδοσφαιρικής Superleague, πρώην συνεργάτης και συνέταιρος του Ρίτσαρντ Μπράνσον στη δημιουργία της πρώτης ιδιωτικής αεροπορικής εταιρείας στην Ελλάδα. Άνθρωπος ο οποίος, τις πέντε έξι φορές το χρόνο που διαβαίνει το κατώφλι ενός καζίνο ως παίκτης, προτιμά να παίζει μόνος στο τραπέζι της ρουλέτας (ο dealer κι εγώ) - και πιθανότατα θα προτιμούσε να φτιάξει το δικό του club παρά να πάει σε κάποιο όπου θα υπήρχε η πιθανότητα να «φάει πόρτα», μόνο και μόνο γιατί κάτι τέτοιο θα του «χαλούσε τη διάθεση».
Συναντιόμαστε με τον Κώστα Πηλαδάκη στο γραφείο του στη Γλυφάδα -στο στρατηγείο της Vivere Entertainment- και μιλάμε με φόντο μια τηλεόραση συντονισμένη στο Bloomberg.
Σαραντάρης, με την κοψιά του παλιού αθλητή και την αύρα του ανθρώπου που «δεν-μπορείς-να-μη-συμπαθήσεις-με-την-πρώτη-ματιά», γιος ενός πρώην καθηγητή του Oregon State University και του American Community School της Αθήνας (ζωγράφου-χαράκτη με βραβεία στις Μπιενάλε της Βενετίας και του Γιοχάνεσμπουργκ), ευτυχής πατέρας τριών γιων ο ίδιος και εν αποστρατεία μέλος της χρυσής γενιάς του αθηναϊκού night life στη δεκαετία του '90 (βλέπε Αυτοκίνηση, Bora Bora, Tropicalia, Wild Rose). Φίλος από παλιά του σημερινού υπεύθυνου επικοινωνίας του Ολυμπιακού, Γιάννη Μώραλη, στην ίδια παρέα με τον Πέτρο Κόκκαλη, τον Θεόδωρο Θεοδωρίδη και τον Σοφοκλή Πιλάβιο, φίλος και κουμπάρος με τον Αντώνη Ρέμο και συμπαίκτης του Γιάννη Βαρδινογιάννη στο μπάσκετ, παντρεμένος με τη γοητευτική πρωταγωνίστρια του «Κλείσε τα μάτια» και του «Alter ego», Ντορέττα Παπαδημητρίου. Born to be αφεντικό («Δεν μου αρέσει η ιδέα πως κάποιος άλλος με ελέγχει»), χαρισματικός dealmaker, που προτιμά -και τα καταφέρνει καλύτερα- να στήνει και να δημιουργεί νέες business παρά να ασχολείται με το day-to-day run τους.
Αντιστρέφοντας τη λογική των παραδοσιακών εφοπλιστών, πιστεύει πως είναι καλύτερο να κάνεις business στην Ελλάδα και διακοπές στο εξωτερικό, ενώ ως σήμερα εξετάζει τουλάχιστον δυο τρεις νέες ιδέες και business projects το μήνα: «Καταλυτικός παράγοντας για να αποφασίσω αν θα ασχοληθώ τελικά με αυτές είναι το πόσο απαραίτητη είναι η προσωπική μου εμπλοκή, πόσο κομμάτι του χρόνου μου διεκδικούν. Όταν αποκτάς οικογένεια, οι προτεραιότητες αλλάζουν».
Τα δύσκολα χρόνια
Ο Κώστας Πηλαδάκης είναι ρεαλιστής, βαθύτατα -μα καθόλου κραυγαλέα- εγωιστής, φιλόδοξος αλλά όχι άπληστος, ένας άντρας τελικά που γνωρίζει να βάζει και να πετυχαίνει τους στόχους του όποιο κι αν είναι το τίμημα που θα χρειαστεί να καταβάλει. Δεν είχε κανένα πρόβλημα, σε ηλικία δεκαεπτά ετών, να ταξιδεύει κάθε μέρα από τη Φιλοθέη, όπου γεννήθηκε και ζούσε, ως το Πέραμα για να δουλεύει αμμοβολή, μόνο και μόνο επειδή στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη το μεροκάματο ήταν κάπου δέκα φορές μεγαλύτερο από εκείνο του ντιλιβερά στα «σουβλάκια της κυρίας Μαρίας», που προτιμούσαν κάποιοι συμμαθητές του.
«Με τα λεφτά που έβγαλα στο Πέραμα, αγόρασα ένα παπάκι και έγινα μέλος στο Tennis Club της Φιλοθέης, με ενοχλούσε να παίζω ως προσκεκλημένος των φίλων μου. Δεν ήταν βέβαια απλά τα πράγματα. Θυμάμαι, την πρώτη μέρα είχα κατέβει στη Ζώνη φορώντας Lacoste, τζην και Stan Smith, όλα λευκά. Δεν τόλμησα φυσικά να το ξανακάνω. Και ούτε κατάφερα ποτέ αυτό που οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συνάδελφοί μου είχαν τελειοποιήσει. Να ξεκινάμε 5.30 τη δουλειά κι εκείνοι να φτάνουν 5.29 στον ντόκο. Εγώ πήγαινα 5.10-5.15 και περνούσα δεκαπέντε με είκοσι λεπτά περιμένοντάς τους, συντροφιά με κάτι αρουραίους σαν γάτες».
Μπασκετμπολίστας στην ΑΕΚ -όπου έφτασε ως το κατώφλι της πρώτης ομάδας με προπονητή τον Νίκο Νεσιάδη- και στη Φιλοθέη ως έφηβος, ονειρευόταν να περάσει τον Ατλαντικό και να σπουδάσει παίζοντας παράλληλα μπάσκετ - ή αντίστροφα. Στην ερώτηση «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», η απάντηση ήταν σχεδόν αυτονόητη: Καθηγητής Φυσικής Αγωγής.
Ο μεγαλύτερος σε ηλικία φίλος του, Αλέξης Τσαντίλης, ήταν εκείνος που, στα μέσα της δεκαετίας του '80, πρώτος τού πρότεινε να ανταλλάξει την προοπτική μιας -ενδεχόμενα λαμπρής, αλλά σίγουρα σύντομης- αθλητικής σταδιοδρομίας με ένα επιχειρηματικό ξεκίνημα που έμοιαζε ελπιδοφόρο: το πρώτο video club της Φιλοθέης. «Θεωρώ πως το ότι άκουσα την έξυπνη πρόταση του Αλέξη αποτέλεσε σταθμό για τη ζωή μου συνολικά. Και θα το θυμάμαι πάντα. Δεν υπήρχε σπίτι με λιγότερα από δύο βίντεο τότε στη Φιλοθέη. Την άδεια λειτουργίας του καταστήματος την πήραμε με πλειστηριασμό από το Δήμο. Και... πήγαμε καλά».
«Πόσες κασέτες αντιγράφατε την ημέρα;», ρωτάω, έχοντας κατά νου τη βιομηχανία των πειρατικών CD και DVD που τα τελευταία χρόνια τον θίγει ως ιδιοκτήτη δισκογραφικής και δισκοπωλείων. «Δεν το κάναμε ποτέ», απαντά. «Κι ούτε έχω προσωπικά ποτέ αγοράσει -ακόμη και σε περιόδους που εθεωρείτο λίγο... μαγκιά ούτε όταν δεν είχα όσα χρήματα έχω σήμερα- κλεμμένο ή "μαϊμού" αντικείμενο εν γνώσει μου. Θυμάμαι πάντα αυτό που έλεγε ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός: "Μην κάνεις πιάτσα τους κλέφτες". Αν όλοι το έκαναν και δεν έβρισκαν ανταπόκριση, θα σταματούσαν πιθανότατα κι εκείνοι να κλέβουν».
