Σπούδασε ψυχολογία στο Λονδίνο, αλλά τελείωσε και τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η Ηλέκτρα Τσακαλία συμμετείχε στην «Εξοδο» και τον «Δόκτορα Φάουστους» του Δ. Λιγνάδη, στην «Ηλέκτρα» ξανά στο Εθνικό, αλλά και στη «Λούφα και παραλλαγή» του Ν. Περράκη. Τώρα παίζει τη Φανή στον «Ήχο του όπλου» στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης «104».
«Δεν ήθελα να ασχοληθώ με την ψυχολογία. Θα ήμουν εργασιακή ψυχολόγος. Θα μελετούσα τώρα τις συνθήκες και τις αλλαγές που έπρεπε να γίνουν σ' έναν οργανισμό προκειμένου ν' ανεβεί η παραγωγικότητα και οι εργαζόμενοι να δουλεύουν με ενθουσιασμό!..»
Μιλήσαμε μαζί της την περίοδο των λαϊκών κινητοποιήσεων για το Ασφαλιστικό, λίγο πριν κατέβει και η ίδια στην πορεία της Αθήνας.
«Είμαι πολιτικοποιημένη, αλλά αρνούμαι την ένταξη σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Μικρότερη μου άρεσε να ενώνομαι με τον κόσμο σ' έναν κοινό στόχο. Τα παιχνίδια εξουσίας, όμως, με απωθούσαν. Π.χ., μετά τα Ιμια, πήγα σε μια κατασκήνωση νέων Ελλήνων και Τούρκων. Μετά, όμως, έμαθα ότι όλο αυτό ήταν οργανωμένο από το ΚΚΕ και σπάστηκα, ξενέρωσα... Οι άνθρωποι χαλαρώνουν μόλις μπουν σε μια οργάνωση. Είναι απογοητευτικό που η σημαντικότερη, για μένα, πολιτική κόντρα ενδημεί μέσα στον αριστερό χώρο».
Η οικογένειά της ενεπλάκη στην υπόθεση της «17 Νοέμβρη» εξαιτίας των εξαδέλφων της αδελφών Ξηρών. Ο πατέρας της Αργύρης Τσακαλίας αλλά κι η ίδια δεν έμειναν απέξω:
«Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Εμένα η βία σε εποχή ειρήνης μου φαίνεται αδιανόητη ως επιλογή. Αλλά παρακολουθούσαν εμένα, τους φίλους μου, στο δρόμο, στα τηλέφωνα. Τότε χάθηκαν φίλοι, ενώ κάποιοι έγιναν φαν... Η ιστορία παιζόταν στην τηλεόραση ως σαπουνόπερα. Και τι δεν είπαν! Οτι ο πατέρας μου ήταν ο... παπάς της οργάνωσης και η μητέρα μου η γιατρός. Εγώ δεν ξέρω καν τι ψηφίζει η μητέρα μου. Αλλά θυμάμαι πάντα μια συμβουλή της: "Καλύτερα πουτάνα, παρά ρουφιάνα"».
Της πήρε πέντε χρόνια για να μπορεί να μιλάει άνετα για το θέμα. Σήμερα επισκέπτεται όποτε μπορεί τα ξαδέλφια της στην ειδική πτέρυγα των Φυλακών Κορυδαλλού.
Βλέπω περισσότερο τον Βασίλη που είναι πιο κοντά στην ηλικία μου. Ο Χριστόδουλος ζωγραφίζει. Έγινε έκθεση με έργα του στην Ικαρία και ξεπούλησε... Τους πηγαίνω πολλά βιβλία. Ο Σάββας με δυσκολία διαβάζει. Είδα τη σύλληψη του πατέρα μου λάιβ στην εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου. Ο Αργύρης έπλενε τα πιάτα στο χωραφάκι του όταν σκάει μια οπλισμένη διμοιρία ΜΑΤ, δυο κάμερες και τον περικυκλώνουν. Μ' αυτό ξεμπέρδεψε γρήγορα, αλλά η κουβέντα συνεχιζόταν. Ο Αργύρης δεν έχει τηλεόραση, ούτε ξέρει πώς παίζεται αυτό το παιχνίδι. Οταν είδε κι αποείδε, έβγαινε στις εκπομπές και έλεγε τα δικά του σαν να μιλά στο καφενείο. Τσακωνόταν, αρνιόταν να βάλει πούδρα και γυάλιζε εφιαλτικά στην οθόνη... Και παρεξηγήθηκε.
Σ' αυτές τις ιστορίες, όποια στάση κι αν τηρήσεις, εναντίον σου θα στραφεί. Η αλήθεια είναι ότι είναι ιδιαίτερος άνθρωπος. Υπήρξε ένας καλός εκπαιδευτικός που ανακάλυψε τη θρησκεία, έγινε παπάς αλλά είδε σαπίλα -όπως μας είπε- κι έφυγε. Μετά πήγε στο ΚΚΕ, στο ΠΑΣΟΚ, απογοητεύτηκε επίσης. Ξενέρωσε και με τους αναρχικούς και τώρα ασχολείται με τη μακροζωία... Τον συναντώ κατά καιρούς, περπατάμε στην Αθήνα ή παίζουμε τάβλι. Μένει όλη η οικογένεια στα Εξάρχεια, αλλά σε διαφορετικά σπίτια.
Τι όνειρα κάνει η ίδια για το θέατρο;
Θα ήθελα να βρισκόμουν σε δουλειές όπου οι άνθρωποι θα τραβούν πίσω τον εγωισμό τους. Θα ήθελα μ' ένα μαγικό τρόπο να μπορώ να βιοπορίζομαι, ώστε να κάνω πολύ επιλεκτικά πράγματα. Θα ήθελα να γινόμουν συστατικό μέρος σε δουλειές όπου θα μετακινούσαν το μυαλό καλλιτεχνών και θεατών σε κάτι καλύτερο. Όσο για τη ζωή μου, έχω κερδίσει ξανά την αθωότητά μου. Αφήνομαι να γίνομαι ρεντίκολο και παίρνω το ρίσκο μου. Είναι μεγάλη ελευθερία
