Η Έμιλυ Κολιανδρή είναι η πριγκίπισσα Ναταλία στην ήδη sold out παράσταση «Ο Πρίγκιπας του Χόμπουργκ» του Χάινριχ Φον Κλάιστ, που σκηνοθετεί ο Λευτέρης Βογιατζής για το Εθνικό Θέατρο.
Αυτή είναι και το κομβικό πρόσωπο της ιστορίας, στη σύγκρουση του ατίθασου πρίγκιπα (Νίκος Κουρής) με τον αυταρχικό Εκλέκτορα και θείο της (Δημήτρης Λιγνάδης). Δεν είναι η μόνη παράσταση στην οποία είδαμε φέτος την 28χρονη ταλαντούχα Κύπρια ηθοποιό· προηγήθηκε η «Κασετίνα», του Βίκτορα Αρδίτη.
Πως θα συστήνατε την πριγκίπισσα Ναταλία;
Βιώνει μια τεράστια ανατροπή· από κλασική πριγκίπισσα, που ζει υπό τη φροντίδα των θείων της, αναγκάζεται, για να σώσει τον αγαπημένο της, να έρθει σε σύγκρουση με τον θείο της. Γενικά, ωριμάζει απότομα, γιατί είναι αυτή που θέτει πιο ξεκάθαρα το δίλημμα για το τι είναι πιο σπουδαίο: να ακολουθήσεις τον δρόμο της καρδιάς ή αυτόν που επιβάλλει ο νόμος; Τη βλέπω σαν μια Αντιγόνη, στην πιο λάιτ εκδοχή της.
Εσείς ποιον δρόμο θα διαλέγατε;
Τα περί πατρίδας με ανατριχιάζουν. Είμαι επιφυλακτική στις ακραίες εκδοχές αγάπης της πατρίδας. Νομίζω ότι το πιο τίμιο είναι να ακολουθείς το συναίσθημα.
Η ονομασία των Σκοπίων ως Μακεδονίας πώς σας φαίνεται; Σας είναι αδιάφορη;
Γενικά, είμαι επιφυλακτική με τους ανθρώπους του θεάτρου ή της τηλεόρασης που αποκτούν δικαίωμα να τοποθετούνται πολιτικά. Αρχικά, μου φαινόταν περίεργο που έγινε τόσο μεγάλο θέμα, ενώ η περιοχή λεγόταν Μακεδονία. Πάντα κατοικούσαν εκεί Σλάβοι, Σέρβοι, Μακεδόνες κ.ά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αφαιρούμε το δικαίωμα της ονομασίας από κάποιους που ζουν εκεί χρόνια. Παρ' όλα αυτά, χάρηκα όταν ο Καραμανλής άσκησε το βέτο. Δεν είναι πολύ ξεκάθαρα μέσα μου τα πράγματα και σίγουρα δεν είναι μόνο γεωγραφικό ζήτημα - έχει κι άλλες προεκτάσεις.
Ταυτίζεστε με τους ρόλους σας;
Όταν ασχολείσαι με κάτι για μήνες, δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα. Κατά τη διάρκεια των προβών, για παράδειγμα, σε όποια ταινία έβλεπα, έψαχνα στοιχεία που τη συνέδεαν με τον ρόλο μου. Αυτή είναι η γοητεία της δουλειάς μας. Δεν σε αφήνει να την... αφήσεις.
Το έργο του Κλάιστ μιλάει για τη στρατιωτική τιμή και την πειθαρχία. Γιατί να αφορά τον σύγχρονο θεατή;
Επιφανειακά φαίνεται στρατιωτικό, υπέρ πίστεως και πατρίδος. Αυτό, όμως, αυτοϋπονομεύεται. Ειδικά, αν ξέρεις ότι ο Κλάιστ ασφυκτιούσε στον στρατό και ταυτίζεται με τον πρίγκιπα. Από την άλλη, ίσως δεν είναι τυχαίο που ήταν το αγαπημένο του Χίτλερ. Δεν υπάρχει όμως μία ανάγνωση σε ένα έργο. Εχει πτυχές όπου χάνει τον έντονο πατριωτισμό και γίνεται ποίηση. Ετσι, αφορά τον σύγχρονο άνθρωπο.
Το έργο μιλάει και για τα ιδανικά. Εσείς σε τι πιστεύετε;
Είμαι καχύποπτη με οτιδήποτε προσηλυτίζει, είτε είναι πατρίδα είτε θρησκεία, χωρίς να κατηγορώ αυτούς που βρίσκουν στήριγμα σε αυτά. Με τρομάζει το να μετατοπίζω τις ελπίδες μου σε κάτι αφηρημένο. Πιστεύω στον άνθρωπο. Μόνον αυτός μπορεί να σώσει ή να καταστρέψει. Δεν ξέρω αν ονειροπολώ, αλλά νομίζω ότι έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τα λάθη του, για παράδειγμα αυτά που αφορούν τον πλανήτη, και αλλάζει συμπεριφορά και περιορίζει τη σπατάλη.
Με τον Λευτέρη Βογιατζή έχετε ξανασυνεργαστεί στις «Σχέσεις του κύριου Πίτερς», που είχε σκηνοθετήσει η Νικαίτη Κοντούρη. Πώς είναι να δουλεύετε μαζί του;
Δεν υπάρχουν πολλοί που να ασχολούνται τόσο επί της ουσίας με αυτήν την τέχνη. Οταν το θέατρο είναι τόσο ζωτικό για κάποιον, όπως για τον Βογιατζή, δεν μπορεί να είναι ανώδυνο. Ερχεσαι σε σύγκρουση με τον εαυτό σου. Αλλά αξίζει να το ζήσεις, όσο το αντέχεις. Είναι πολύ σημαντικό, αν καταφέρεις και ψυχανεμιστείς έστω κάποια πράγματα από αυτόν. Και εγώ νομίζω ότι έχω καταλάβει μόνο το ένα δέκατο.
Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ηθοποιοί της γενιάς σας;
Το προφανές: η ανεργία. Πέρα από το ταλέντο και την εργατικότητα, πρέπει να είσαι και τυχερός. Η τύχη παίζει ίσως πρωταρχικό ρόλο.
Εσείς αισθάνεστε τυχερή;
Ναι. Γι' αυτά που έχω κάνει και για όσα δεν έκανα - και μου βγήκε σε καλό. Δεν λέω ότι ήταν όλα ρόδινα, αλλά έως τώρα νιώθω καλά. Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να ντρέπομαι.
Την τηλεόραση, πάντως, την αποφεύγετε. Δεν σας δελεάζει η γρήγορη αναγνωρισιμότητα;
Έχω ελάχιστες συμμετοχές, στο "Safe Sex" και στον "Αστυνόμο Μπέκα". Μου φαίνεται λίγο αστείος ο τρόπος που γίνεται κανείς αναγνωρίσιμος. Και τελικά πόσο κρατάει; Δεν είναι δύσκολο πλέον να γίνεις εξώφυλλο. Ενας πειραγμένος που τραγουδάει, μπορεί να το καταφέρει. Νομίζω ότι πιο περίεργο είναι να μη γίνεις. Η τηλεόραση σίγουρα είναι κομμάτι της δουλειάς, αλλά δεν έχω διαβάσει κάποιο σενάριο που να μου αρέσει. Γίνονται λίγο πρόχειρα τα πράγματα, λόγω χρόνου. Αυτό με τρομάζει και με αποδιοργανώνει.
Ηθοποιός πως αποφασίσατε να γίνετε;
Από μικρή μού άρεσε να παίζω στις σχολικές παραστάσεις, να ντύνομαι και να βάφομαι. Δεν το είχα σκεφτεί όμως ως επάγγελμα. Εδωσα στη Νομική Αθήνας και πέρασα. Αλλά πέρασα και στο Εθνικό, χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία. Για έναν μήνα πήγαινα και στα δύο. Τις ημέρες που πήγαινα στη Νομική, τις θυμάμαι ως τις χειρότερες της ζωής μου. Στο θέατρο ένιωσα ότι είμαι καλά και ότι εκεί ανήκω.
