Επί της ουσίας μάθαμε τον σκηνοθέτη Luc Jacquet από το υπέροχο, βραβευμένο με Όσκαρ, ντοκιμαντέρ «Το ταξίδι του αυτοκράτορα» (2006). Στην καινούργια του ταινία, «Το παιδί και η αλεπού», που προβλήθηκε στο 9ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου (στις αίθουσες 17 Απριλίου), μας ταξιδεύει και πάλι, με αριστοτεχνικό τρόπο, στον κόσμο της φύσης και στη σχέση του ανθρώπου με τα ζώα, συγκεκριμένα στη φιλία ανάμεσα σε ένα μικρό κοριτσάκι και σε μια αλεπού.
Μπορεί ακούγοντας την ιστορία το μυαλό μας να πηγαίνει αμέσως σε παραμύθια της παιδικής μας ηλικίας ή στους μύθους του Αισώπου, αλλά αφετηρία του σεναρίου είναι ένα προσωπικό βίωμα του Luc Jacquet.
«Όταν ήμουν δέκα χρονώ, ήμουν στη φάρμα του παππού μου και μάζευα μανιτάρια. Μια μέρα, έπεσα πάνω σε μια αλεπού. Μας χώριζαν τρία μέτρα. Θυμάμαι ότι με κάρφωσε με τα μάτια της. Κάτι μου έλεγαν, αλλά δεν καταλάβαινα. Επειτα από λίγο εξαφανίστηκε. Είχα πάντα την απορία γιατί έφυγε», εξομολογήθηκε ο Luc Jacquet.
Κάπως έτσι του μπήκε η ιδέα να κάνει την ταινία, η οποία φυσικά έγινε με μεγάλες δυσκολίες και του πήρε δύο χρόνια. Αντε να σκηνοθετήσεις μια αλεπού. Για την ακρίβεια... δέκα αλεπούδες. Τόσες παίζουν στην ταινία. «Στην πραγματικότητα δεν μπορείς να τις σκηνοθετήσεις. Τις παρατηρείς και τις ακολουθείς. Προσαρμόζαμε την κάμερα στις κινήσεις τους. Η πρόκληση ήταν να τραβήξουμε την αληθινή συμπεριφορά της αλεπούς αλλά και του κοριτσιού», εξηγεί ο σκηνοθέτης, ο οποίος έχει σπουδάσει βιολογία των ζώων με ειδίκευση στην οικολογία και τη συμπεριφορά τους.
Η μικρή πρωταγωνίστρια, η κοκκινομάλλα Μπερτίλ Νοέλ Μπρουνό, αποδείχθηκε χρυσός. «Οταν δουλεύεις με ένα παιδί πρέπει να ξέρεις ακριβώς τι θέλεις να κάνεις. Την επέλεξα από 800 παιδιά. Είναι γεννημένη ηθοποιός. Μερικές φορές η ίδια "καθοδηγούσε" με τον τρόπο της την αλεπού». Και να σκεφτεί κανείς ότι ο μόνος όρος που είχε βάλει όταν έψαχναν τη μικρή πρωταγωνίστρια, ήταν να μην είναι κοκκινομάλλα. «Οι αλεπούδες έχουν κόκκινο τρίχωμα. Δεν γινόταν να παίζει ένα κοριτσάκι με κόκκινα μαλλιά. Μόλις όμως την είδα, είπα "αυτή είναι"», λέει.
Μία από τις πιο δύσκολες σκηνές ήταν αυτή όπου η αλεπού είναι σκαρφαλωμένη σε ένα δέντρο και από κάτω παραμονεύουν πέντε λύκοι να την κατασπαράξουν. Μπορεί σε τέτοιες σκηνές να ήταν παρών και ο εκπαιδευτής της αλεπούς, αλλά ο κίνδυνος ήταν μεγάλος. Για αυτό και είναι από τις ελάχιστες φορές που χρησιμοποίησε ψηφιακά μέσα, όπως και στη σκηνή που η αλεπού περνάει μέσα από ένα τζάμι και τραυματίζεται.
Γιατί, κατά τα άλλα, όλες οι σκηνές είναι πραγματικές. Φυσικά και τα τοπία, που πραγματικά χαζεύεις με την ομορφιά τους. «Πήραμε πλάνα από τα καλύτερα τοπία για να φτιάξουμε το ιδανικό», λέει ο Luc Jacquet. Ετσι γύρισαν σε Γαλλία, Ιταλία και στα σύνορα Γαλλίας-Ελβετίας.
Όταν ξεκίνησε, στόχος του ήταν να κάνει «μια ωδή στην εξημέρωση, μια αυτοβιογραφική ιστορία για την εποχή που μπορούσα να τρέξω ανέμελα στη φύση», όπως λέει. Αναπόφευκτα όμως προκύπτει και ένα δίδαγμα: «Το γοητευτικό παιχνίδι ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο καταλήγει σε παιχνίδι κατοχής».
: Για τα μάτια μιας αλεπουδίτσας){kind=link}